Σολωμός-Δημουλά. Απρόοπτες συναντήσεις.

( από conapl.ning.com)

Στον Κρητικό ο αφηγητής, αδυνατώντας να περιγράψει
με γήινους όρους έναν ήχο υπερφυσικό που ακούει, έναν ήχο παραδείσιας,
θείας προέλευσης, καταλήγει λέγοντας:
«Μόλις είν’ έτσι δυνατός ο Έρωτας και ο Χάρος»,
βάζοντάς μας να συλλογιστούμε για την τεράστια δύναμη
των δύο αυτών προσωποποιημένων εννοιών, αλλά και για τη συγγένειά τους.

Και δεν είναι μόνο η αλληλοδιαπλοκή των εννοιών στην ορφική και ελευσίνεια λατρεία,
όπου εκεί Διόνυσος και Άδης αποτελούν τη διπλή όψη του ίδιου μυθικού συμβόλου,
όπως παρατηρεί ο Ε. Καψωμένος.
Αντιλαμβάνεται κανείς την αδιάσπαστη σύνθεση που δημιουργούν,
καθώς ο ζωοδότης έρωτας αντιπαλεύει από τη φύση του το θάνατο,
αλλά κι ο θάνατος αποτελεί προϋπόθεση ζωής.
Έννοιες αλληλένδετες, στενά συναρτημένες με το όλο φαινόμενο της ζωής.

Στο τελευταίο της βιβλίο η
Κική Δημουλά, («Τα εύρετρα»),
στο άτιτλο προλογικό ποίημα της συλλογής,
συνδιαλέγεται με τις έννοιες του Έρωτα και του Θανάτου,
με τρόπο ίσως ρηξικέλευθο και ανατρεπτικό.

« Εὐλαβοῦμαι, Ἀνάγκη
ὅτι ἐσύ έπλασες τό συνεχές τοῦ κόσμου
τό δῶσ’ μου, τό δεν ἔχω του.
Ἀλλά τόν ἔρωτα ὄχι, ὄχι ἐσύ, Ἀνάγκη
Τόν ἔρωτα τόν ἔπλασε ὁ θάνατος
ἀπό ἄγρια περιέργεια
νά ἐννοήσει
τι εἶναι ζωή.»

Η Ανάγκη, στην οποία κι οι «θεοί πείθονται», δημιουργεί, πλάθει τα πάντα.
Αλλά τον έρωτα όχι, για την ποιήτρια. Αλλουνού δουλειά είναι ο έρωτας.
Τον έρωτα τον γεννάει ο θάνατος, επιχειρώντας αγριεμένος – αγριεμένος από την αδυναμία του να εννοήσει κάτι που δεν ανήκει στην περιοχή του,
άρα κάτι γι’ αυτόν ακατανόητο – να εννοήσει αυτό που είναι η ζωή.

Ο Έρωτας κι ο Θάνατος ταξιδεύουν από ποίημα σε ποίημα,
από εποχή σε εποχή, από συγκίνηση σε συγκίνηση,
μπορεί ιδωμένοι αλλιώς, αλλά πάντα στο ίδιο βαγόνι. Πώς αλλιώς;