Αναπλήρωση-1. Ο γλυκύτατος ηχός και μερικοί στίχοι από τον Πόρφυρα.

το σπίτι που έζησε και πέθανε

ο Δ. Σολωμός στην Κέρκυρα

Για το Γ2, που σήμερα δεν κάναμε μάθημα, υπάρχει ένα δωράκι (…):
Μπορείτε να μελετήσετε

στο απόσπασμα 5 [22] και στους στίχους 23-58

τη σκηνή με το «γλυκύτατο ηχό».

Μελετήστε το με τη βοήθεια των φωτοτυπημένων σημειώσεων που έχετε ( σελ. 9 και 10 ),

δείτε στις ίδιες φωτοτυπίες και τις εμηνείες που δίνονται γι’ αυτόν,

σκεφτείτε, επίσης, τη λειτουργία αυτού του επεισοδίου στο ποίημα

( σημαντικοί γι’ αυτό οι στίχοι 51-52, 55-56).
Τέλος, δείτε συγκριτικά το απόσπασμα από τον Πόρφυρα,

που σας σημειώνω παρακάτω.


Στο ποίημα του Σολωμού «Ο πόρφυρας», ποίημα της όψιμης περιόδου κι αυτό,

του οποίου δε σώζεται παρά το πρώτο άμορφο σχεδίασμα σε ένα χειρόγραφο,

έχουμε την ποιητική απόδοση ενός πραγματικού συμβάντος:

Ένας νεαρός άγγλος στρατιώτης, ενώ κολυμπούσε στο λιμάνι της Κέρκυρας,

κατασπαράσσεται από ένα σκυλόψαρο – πόρφυρα, όπως το ονόμαζαν στην Κέρκυρα.

Διαβάστε, λοιπόν, ένα απόσπασμα από τον Πόρφυρα

και βρείτε κοινά σημεία επαφής του με τον Κρητικό

και κυρίως από το επεισόδιο του «γλυκύτατου ηχού» ( απ. 5, στ. 23-58)
Τόσο στη σκηνοθεσία, στα συστατικά της,

όσο και στις αντιλήψεις που διαπερνούν τους στίχους.

Ο Πόρφυρας

Απ. 5
Κοντά ‘ναι το χρυσόφτερο, και κατά ‘δω γυρμένο,
π’άφησε ξάφνου το κλαδί για του γιαλού την πέτρα,
και ‘κει γροικά της θάλασσας και τ’ ουρανού τα κάλλη,
και ‘κει τραβά τον ήχο του μ’όλα τα μάγια πώχει.
Γλυκά ‘δεσε τη θάλασσα και την ερμιά του βράχου,
και τ’ άστρο κράζει πάρωρα και πρέπει να προβάλλη.
Πουλί, πουλάκι, που λαλείς, μ’ όλα τα μάγια πώχεις
πουλί, μη δεν είν’της γης τα μάγια της φωνής σου;
Καλό δεν άνθισε στη γη, στον ουρανό κανένα.
Δεν τόλπιζα να ‘ν η ζωή μέγα καλό και πρώτο!
Ακόμ’αφρέ μου, να βαστάς, και νάμαι γυρισμένος,
με δυο φιλιά της μάνας μου, με φούχτα γη της γης μου.

Απ. 8
Πριν πάψ’ η μεγαλόψυχη πνοή χαρά γεμίζει·
άστραψε φως κ’ εγνώρισεν ο νιος τον εαυτό του·
οι κόσμοι γύρου ν’ άνοιγαν κορώνες να του ρίξουν,
…………………………………………………….
Απομεινάρι θαυμαστό ερμιάς και μεγαλείου,
όμορφε ξένε και καλέ, και στον ανθό της νιότης,
άμε και δέξου στο γιαλό του δυνατού την κλάψα.

[οι στίχοι 7 και 8, του απ.5, δίνονται από τις παραλλαγές]

Συγκεντρώστε κάποια στοιχεία για την απάντηση

και ελάτε να τα δούμε και να τα συζητήσουμε ( τάξη, mail, σχόλια)