Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2011

Αναπλήρωση 1 (2011-12) Κρητικός, απόσπασμα 4, στ. 9-38 και απ.5, στ. 1-4




Ας επιχειρήσουμε να αναπληρώσουμε μέσα από το blog την πρώτη μας ώρα που χάσαμε για φέτος . Ας το δοκιμάσουμε και στην τάξη συζητάμε 1) πόσο αποτελεσματικό μπορεί να είναι αυτό, 2) όποια απορία/παρατήρηση/ κρίση έχει αφήσει πίσω της αυτή η ιδιότυπη « παράδοση»
Λοιπόν,
*Έχετε δίπλα στο κείμενο το τεύχος φωτοτυπιών που δώσαμε με τίτλο «Μελετώντας τον Κρητικό»
*Κάνετε πρώτα προσεκτική ανάγνωση του αποσπάσματος.
*Αρχίστε να διαβάζετε την «παράδοση» του μαθήματος. Μην προχωράτε, όμως, αν δεν έχετε απαντήσει αυτά που βάζουμε σε αγκύλες. Και για να τα απαντήσετε: 1) εξετάζετε πολύ προσεκτικά το κείμενο, 2) παίρνετε βοήθεια από τις υποσημειώσεις του βιβλίου και 3) από τη φωτοτυπία που έχετε δίπλα σας ανοιγμένη στη σελ. 8).

Στο προηγούμενο μάθημα είχαμε δει τη φεγγαροντυμένη να εμφανίζεται και να κυριαρχεί, να επιβάλλεται στη φύση ( θυμηθείτε το μοτίβο της σιγής (απ.3, στ.1-8), τον τρόπο που περιγράφεται η θεϊκή της ύπαρξη (απ.3, στ. 10-14), αλλά και την ανιούσα κλιμάκωση της φωτοχυσίας (απ.4, στ. 1-8) )
Σήμερα θα σταθούμε στη συνάντησή της με τον Κρητικό και σε ό,τι αυτή η συνάντηση συνεπάγεται.
Ας το δούμε κομμάτι κομμάτι:
α) στ. 9-20,
β) στ. 21-29,
γ) στ. 30-36,
δ) στ. 37-38
ε) στ. 1-4 (απ.5)
[ΕΡ. 1 Δικαιολογήστε αυτό το «τεμάχισμα». Πώς δικαιολογείται; Ποιο θεματικό κέντρο υπάρχει σε κάθε ενότητα; Δώστε ένα τίτλο στην καθεμιά.]

α) στ. 9-20. Η λέξη «τέλος» δίνει κι ένα τέλος στην περιγραφή της επιρροής της φεγγαροντυμένης στη φύση· επικεντρωνόμαστε πια στη συνάντησή της με τον Κρητικό. Κυρίαρχο στοιχείο η δυνατή έλξη που ασκείται ανάμεσα στους δύο [ΕΡ.2 Επιβεβαιώστε το με τουλάχιστον τρία στοιχεία από το κείμενο]
Προσέξτε τη διατύπωση «βαριόμοιρος»: Διαισθάνεται, άραγε, ο Κρητικός τη σπουδαιότητα της υπερβατικής αυτής παρουσίας, καθοριστικής για τη μοίρα του;
Η εντύπωση που προκαλεί στον Κρητικό η παρουσία της δίνεται με μια απροσδιοριστία η οποία όμως υποβάλλει κάποια χαρακτηριστικά( στ. 14-16). Τι μνήμες του ανακαλεί η φεγγαροντυμένη; Ανεβείτε την κλίμακα των στίχων 14-16: μνήμη (σαν κάποια αγιογραφία), φαντασία ( ερωτική φαντασίωση) ή όνειρο συνυφασμένο με την αρχέγονη μνήμη, στα όρια της συνειδητής ύπαρξης; Διαβάστε και την υποσημείωση 33 και τις σημειώσεις της φωτοτυπίας.
Ό,τι κι αν είναι, πάντως, το αποτέλεσμα συνταράζει τον Κρητικό [ ΕΡ.3 σε ποιους στίχους φαίνεται αυτό; ]
Παρατηρήστε πόσο αριστοτεχνικά τοποθετημένη είναι η παρομοίωση των στίχων 19-20, έτσι που μπορεί να αναφέρεται τόσο στο στίχο 18, στη δύναμη με την οποία αναβλύζει η « παλιά κι αστοχισμένη» μνήμη [ ΕΡ. 4 ποιο γνωστό σολωμικό μοτίβο υπάρχει εδώ;], αλλά και ( να αναφέρεται) στο στίχο 21, στα δάκρυα που ξεπήδησαν και θόλωσαν τη ματιά του ναυαγού.


β) στ.21-29 Το πέρασμα έτσι, μέσα από το « βρύση έγινε το μάτι μου κι ομπρός του δεν εθώρα» στην ενδοσκόπηση, στα σωθικά, την ψυχή του Κρητικού, γίνεται φυσικά και αποτελεσματικότερα.
Παρατηρήστε κυρίως σ’ αυτούς τους στίχους την πανταχού παρούσα θεϊκή παρουσία της φεγγαροντυμένης. Αφού κατάκλυσε τη φύση [ ΕΡ. 5 Γυρίστε πίσω, στην προηγούμενη παράδοση και θυμηθείτε τους στίχους], κατακλύζει τώρα και το εσωτερικό , τα σωθικά του Κρητικού. [ ΕΡ 6. Σε ποιους στίχους του αποσπάσματος φαίνεται καθαρά αυτό; ]

γ) στ. 30-36 Η θεϊκή παρουσία εισχωρεί στα μύχια του Κρητικού και διαβάζει το νου και την καρδιά του. Με τον τρόπο αυτό μπορούμε κι εμείς, αλλάζοντας χρονικό επίπεδο, μέσα από την αναδρομή, να γνωρίσουμε το παρελθόν του ήρωα και ποιοτικά στοιχεία του χαρακτήρα του: Συμφορές, ξεκλήρισμα της οικογένειάς του και απώλεια της αγαπημένης πατρίδας.
[ ΕΡ.7 Στην αφήγηση του παρελθόντος του παρατηρούμε τόσο μία κλιμάκωση όσο και έντονη δραματικότητα. Ποια είναι η κλιμάκωση; (στ. 31-34) και από ποια χρήση της γλώσσας εξυπηρετείται η δραματικότητα;]


δ) στ. 37-38 Με την εξιστόρηση των συμφορών και μέσα στην τωρινή του συμφορά, το ναυάγιο, η ικεσία έρχεται εναγώνια και οριακή. (Παρατηρήστε τις εμφάσεις με την προστακτική, την κλητική προσφώνηση, τις μεταφορές, την αντίθεση, το « μονάχο» που κλείνει τη δίστιχη ικεσία)

ε) απ. 5, στ. 1-4: Ανταποκρίθηκε η φεγγαροντυμένη στην ικεσία του ναυαγού; Υπάρχουν κάποιες αντιθέσεις σ’ αυτούς τους στίχους που μπορεί να μας βοηθήσουν να καταλάβουμε καλύτερα τη στάση που αυτή κρατάει;
Παρατηρείτε ότι από τον επόμενο στίχο, που αλλάζουμε χρονικό επίπεδο και μεταφερόμαστε στο παρόν της αφήγησης, έχει επέλθει στον Κρητικό μία ριζική ψυχική μεταβολή; Κι αν ναι, μήπως ο τρόπος που ολοκληρώθηκε η συνάντηση της φεγγαροντυμένης με τον Κρητικό έχει κάποια σχέση μ’ αυτή τη μεταβολή; Μ΄αυτά τα ερωτήματα θα προσπαθήσουμε να ξεκινήσουμε την επόμενή μας παράδοση, που ελπίζω αυτή τη φορά να είναι στην τάξη :-)

Απορίες;;; (Θα ήταν χρήσιμο, μια και δεν το συζητήσαμε στην τάξη, να εκφράσετε την όποια απορία ή παρατήρησή σας στα σχόλια, ώστε μέσα απ’ τη συζήτηση να φανούν και στοιχεία που δεν αναφέρθηκαν ή δεν αναπτύχθηκαν)


Άσκηση επεξεργασίας: ( απ. 4, στ.9 – απ. 5, 4): Ποια φαίνεται να είναι η επίδραση της φεγγαροντυμένης στον Κρητικό;
Απαντήστε την ερώτηση είτε στα σχόλια, είτε με e-mail είτε σε χαρτί που θα μου δώσετε στην τάξη.
Άντε, κουδούνι!!!

28 σχόλια:

Νίκος είπε...

Η πρώτη αναπλήρωση!!Τα καημένα τα παιδάκια!!Χαχαχαχα!!Όσο για τον Κρητικό δεν μιλάω,απαξιώ όπως με απαξιωσε και αυτός!!Χαχα!!

Θετική vs Θεωρητική είπε...

Καλησπέρα!

Απορία δεν έχω,αλλά μήπως θα μπορούσατε να εξηγήσετε λιγάκι παραπάνω το "όνειρο συνυφασμένο με την αρχέγονη μνήμη,στα όρια της συνειδητής ύπαρξης";

Α,τελικά έχω...
Στην άσκηση είναι απαραίτητο να χρησιμοποιήσουμε στίχους για να στηρίξουμε την απάντηση;

Nίκο,
Ε όχι και καημένα.Πρώτη αναπλήρωση σημαίνει πρώτο κενό...:Ρ

Νίκος είπε...

Ισμήνη θα σου απαντήσω εγώ και θα σου πω ότι πρέπει να στηρίζεστε πάντα στο κείμενο στις απαντήσεις σας!!Είναι δικλείδα ασφαλείας!!!

Και είναι καλό ή κακό αυτό;;;;;Χάνετε το μάθημα του Ενόχου!!!Χαχαχα!!

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Νίκο,

Μα την ψυχή που σ' έκαψε, ε;
(Τα παιδάκια δεν είναι καθόλου καημένα, πάντως! Μια χαρά στο τοποθέτησε και η παμπόνηρη Θεωρητική - πού θα πάει, δε θα βάλω βαθμούς στο τετράμηνο;;)

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Θεωρητική ( φαντάζομαι, ε;!),

Στο στίχο 17 ο Κρητικός αναρωτιέται αν η εικόνα της φεγγαροντυμένης του είναι γνωστή από το όνειρο, όταν τον "έΘρεφε το γάλα της μητρός" του.

Είναι ο καταλληλότερος στίχος για την παραπομπή ( βλ. υποσημείωση 33) στις απηχήσεις πλατωνικών απόψεων. Τόσο το όνειρο όσο και η εποχή που σε θρέφει το γάλα της μητρός βρίσκονται σε ένα επίπεδο ύπαρξης οριακό ανάμεσα σε συνείδηση και υποσυνείδητο. Εκεί, λοιπόν, στις πηγές της μνήμης, αναζητά ο ναυαγός τη μορφή, κάτι που θυμίζει αρκετά τη θεωρία του κόσμου των ιδεών, του Πλάτωνα, όπου η ψυχή σε ένα προσωματικό στάδιο έχει γνωρίσει τον αληινό κόσμο και με τη βοήθεια της ανάμνησης τώρα αναγνωρίζει στα είδωλα τα αληθινά όντα, που είναι οι ιδέες.
Εξήγησα άραγε;!


Σχεδόν πάντα είναι απαραίτητο να χρησιμοποιείς στίχους του αποσπάσματος για τεκμηρίωση.

( Τα κενά θέλουν προσοχή. Να προσέχετε:-) )

Πολίνα Μοίρα είπε...

Ποια θάλασσα είναι αυτή;

ΥΠΕΡΟΧΗ

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Πολίνα,

Παιδί μου, πάλι χάνεσαι γιατί ρεμβάζεις;

Η θάλασσα της Νάξου είναι, ιμπέρ άλλες, εκεί που, αν μας το επιτρέψουν τα ΔΝΤ, τα δάνεια και τα δανεικά μας, του χρόνου μπορούμε να βρεθούμε παρέα και με τις φοβερές σου κόρες, να εξερευνήσουμε τα κοράλλια και τα μαργαριτάρια της ( που μας τα δίνει αλλά δεν ξέρει αν τα παίρνουμε...)

Κι άλλη φορά να προσέχεις στο μάθημα!!

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Μπαίνω στον πειρασμό να μεταφέρω ένα σχόλιο του Άλφρεντ που ήρθε με μέιλ:

" Τελικα ωραίο το web μάθημα και αποτελεσματικο,καλύτερο και απο το σχολείο,δεν συνεχίζουμε ετσι καλύτερα να μην πάμε και πέρα δώθε σπίτι σχολείο-σχολείο σπιτι xD κερδίζουμε και περισσότερο χρόνο να αφιερώνουμε...στην λογοτεχνία!!!"

Άλφρεντ, το έσωσες στο τέλος! :-))

Θετική vs Θεωρητική είπε...

Οκ κατάλαβα.(Να 'ναι καλά ο Πλάτωνας:Ρ)
Ευχαριστώ.

Ναι, φέτος έμαθα ότι η αναπλήρωση των κενών είναι δύσκολη υπόθεση.Ειδικά αυτών που δημιουργούνται από απουσίες..

Αλλά πού θα πάει,θα τα μάθω τα συνηρημένα κάποια στιγμή.

Ανώνυμος είπε...

Κύριε,Κύριε...απορία!!!

Ο Κρητικός χαρακτηρίζει τον εαυτό του
"βαριόμοιρο".Ο χαρακτηρισμός αυτός προοικονομεί την άδοξη λήξη της προσπάθειάς του; Και αν όπως γράφετε διαισθάνεται την σπουδαιότητα της παρουσίας της Φεγγαροντυμένης,η οποία θα είναι καθοριστική για την ηθική του ολοκλήρωση,δε θα έπρεπε να χαίρεται για αυτό;

minnie

Νίκος είπε...

Αυτή η ψυχή με έκαψε,με τσουρούφλισε και θα με αποτεφρώσει σε λίγο!!

Η παμπόνηρη θεωρητική να θυμηθεί ένα διάλλειμμα!!Αυτό λέω μόνο!!
Αν είμαστε καλά μέχρι τότε θα σας πω εγώ τι θα βάλετε!!

Διονύσης Μάνεσης είπε...

θεωρητική,

Σταμάτα να εισάγεις...καινά δαιμόνια. Καλό βράδυ :-)

Διονύσης Μάνεσης είπε...

minnie,

( νυχτερινό πρέπει να το κάνουμε το μάθημα, μου φαίνεται..)

Και βέβαια, minnie, μια χαρά το παρατηρείς. Είναι ωραίο να βλέπεις, επίσης, στο στίχο αυτό, μέσα από την αντίθεση της αθάνατης και του θνητού το επίθετο "βαριόμοιρος" που προσάπτεται στον καημένο θνητό..

Η απορία σου εξαιρετική και αφοπλιστική. Θεωρώ πως τη στιγμή της δοκιμασίας, της αγωνίας για την έκβαση της προσπάθειας να σώσει την αγαπημένη του, δεν μπορεί εύκολα ο ήρωας να "δει" πιο μακριά. Η πορεία του δεν είναι στρωμένη με ρόδα και την ώρα αυτή της μεγάλης ανάγκης δεν μπορεί παρά να το νιώθει αυτό. Δεν έχει, όμως, την πολυτέλεια να βλέπει στο βάθος, τις συντελούμενες αλλαγές στην ίδια του την ψυχή.

Νομίζω πως είναι ώρα για ξεκούραση, βαριόμοιρα..Ούτως ή άλλως αύριο φαντάζομαι πως δε θα χάσουμε την ώρα τής λογοτεχνίας και θα τα πούμε και στην τάξη.

Καλό βράδυ.

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Νίκο,

Βρέθηκε ψυχή στον κόσμο τούτο να σε τσουρουφλίσει;; Είδηση! Ο τετραγωνισμός του κύκλου...πφ!

Νίκος είπε...

Να με αποτεφρώσει!!!

http://www.youtube.com/watch?v=cyolddLDnl8

Ἅ λ ς είπε...

"την κοιταζα ο βαριομοιρος με κοιταζε κι εκεινη"
αυτος δεν ειναι ο στιχος;;

ομορφος!

αντε και καλα διαβασματα και οχι αναπληρωσεις, μονο κανονικες ωρες!!!

Νίκος είπε...

Λίγο ψιλοάσχετο αλλά αφού στην προηγούμενη ανάρτηση είχατε πιάσει τον Καζαντζάκη όριστε κάτι που έχει πει,κάτι πολύ σοφό!!

"Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γη. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω." -Καζαντζάκης

Καλό απόγευμα και καλό διάβασμα στους δυστυχείς!!

Ανώνυμος είπε...

Μπαίνω μερικές φορές στο μπλόγκ σας και διαβάζω όλα αυτά που κάναμε σ'αυτή την βασανιστική γ' λυκείου. Νιώθω σαν να μην πέρασε μια μέρα. Συγκινούμαι. Είσαι γ'λυκείου και νομίζεις ότι όλος ο κόσμος, ο μόνος στόχος, τα πάντα, είναι να περάσεις στις πανελλήνιες. Και ύστερα περνάς και λες: "αυτό ήταν";
Επίσης ήμουν από τους πρώτους αναγνώστες σας. Κάναμε περίπου μαζί τα μπλογκ μας! Και δεν ξέρω. Νύχτα αναμνήσεων μάλλον! :Ρ
Καλό βράδυ!

Νίκος είπε...

Και επειδή τα παιδιά από τωώωωωωωρα το έχουν ρίξει στο εξαντλητικό διάβασμα ακούστε ένα γλυκό τραγούδι από τον συνονόματο!!

http://www.youtube.com/watch?v=YxjF1s2T7GI

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Αλς,
Αυτός είναι ο στίχος, αυτός , με το "βαριόμοιρος" να κλείνει τόσο απλά την τραγικότητα του ανθρώπου, καθώς έρχεται σε επαφή με το θείο..

Χαιρετισμούς.

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Νίκο,

ευχαριστούμε για τις παραπομπές.
Από το ωραίο τραγούδι του συνονόματου, κρατάω (και) τους στίχους: "κι αν χάνεις αυτό που σε ζει δεν έφταιξες μόνον εσύ,
αξίζει να ζουν σαν παιδιά εκείνοι που έχουν καρδιά.", αλλά κι αυτό που η μια αγκαλιά που ζητάει ξέρει πως είναι το μέγιστο..

( Έχω βαρεθεί να σου εύχομαι καλό ταξίδι και καλή αρχή!..)

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Blur,

Σ' ευχαριστούμε που μοιράστηκες τη νυχτερινή σου νοσταλγική διάθεση μαζί μας, σ'ευχαριστούμε για το εκ βαθέων σημείωμά σου.
Είδες; Τρία χρόνια μετά έχεις κιόλας το κέρδος της αποστασιοποιημένης και πιο ψύχραιμης ματιάς. Είναι, όμως, κι αυτή η "βασανιστική" γ΄ λυκείου κομμάτι της ζωής σας ( και "μας" κάποτε..), που έχει το τεράστιο βάρος κι αυτό, που σου δίνει την ( άγρια) ευκαιρία να αναμετρηθείς με το μέσα σου, έστω και για έναν επίπλαστο στόχο, έστω και μέσα από όρους που δε διάλεξες.
Και - βλέπεις - μπορεί πολύ σύντομα να μας οδηγήσει στη νοσταλγία, στην απομυθοποίηση, στο "αυτό ήτανε;".

Δεν μπορώ να προσδιορίσω ποια είσαι, μια και έχεις αλλάξει ψευδώνυμο, χαίρομαι, όμως, που ελεύθερα και σα σε γνώριμα μέρη πέρασες από 'δω. Γι' αυτό σου έλεγα και παραπάνω. Γι' αυτό το "κάτι μένει" που κι η πιο πιεσμένη εποχή μάς αφήνει.

Σ' ευχαριστούμε:-)

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Νίκο,

Ξέχασα: Ωραίο το απόσπασμα. Το έχουμε κάνει κιόλας με τα παιδιά στη δευτέρα. Σε μια προσεχή ανάρτηση λέμε να βάλουμε μερικά που μας συγκίνησαν στην τάξη και που είναι και τονωτικά, εποχές που είναι..

Ανώνυμος είπε...

Αχ, κι εγώ ευχαριστώ! Και για την ευκαιρία που έχω μέσα από αυτό το μπγλογκ να νοσταλγώ και που μου θυμήσατε τον καθηγητή μου έτσι που μου μιλήσατε.! :) Η αλήθεια είναι πως όλα αυτά που λέτε ισχύουν. Ειδικά αυτό για την απομυθοποίηση που πρέπει να γίνει γενικά στη ζωή μας και σε όλα τα θέματα. Και αυτό το "κάτι που μένει" αν καταφέρουμε να είναι θετικό τότε έχουμε κερδίσει πιστεύω. Και εμένα όσο βασανιστική κι αν ήταν εκείνη η χρονιά μου έχει αφήσει πλέον μια γλυκιά νοσταλγία. Και για την επίτευξη του στόχου μου - έστω και επίπλαστου- και που μου έμαθε να αγαπώ την ποίηση (τελικά!).

Η παλιά Faery, που μισούσε την λογοτεχνία και έχει γίνει πλέον φαν της! Καλή εβδομάδα σας εύχομαι!

Ανώνυμος είπε...

Ένα μάλλον τολμηρό διακείμενο για την καλύτερη πρόσληψη από τα παιδιά του 2[19]( εγκοσμίωση του παραδείσιου τοπίου, σύνθεση φυσικής και μεταφυσικής παραγματικότητας) θα ήταν το τραγούδι των Πυξ Λαξ, στίχοι Μάρως Βαμβουνάκη,μουσική Φιλιππου Πλιάτσικα :Οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο.

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Ανώνυμε/η, ( μάλλον Λία, ε;)

Αντιγράφω πρώτα τους στίχους, όπως τους βρήκα από το ίντερνετ
( http://www.youtube.com/watch?v=_AlUJ7rJn6A ):

Άγονη πλήξη μιας ζωής, δίχως έρωτα
της ερημιάς μου τέρας, της πόλης μου θηρίο μη με φοβάσαι
αλλοπαρμένη έκφραση οι τοίχοι σου θυμίζουν τον πρώτο σου έρωτα
οι πιο πολλοι αδιάφορα κενοί, σε λυγίζουν όπου και να 'σαι
στα σκοτεινά δρομάκια οι σκιές γλιστράνε επικίνδυνα

Στα ηλεκτρισμένα ξενυχτάδικα οι γυναίκες μισοκρύβονται πίσω απ' τη λήθη
Στα κολασμένα παζάρια της λεωφόρου οι αστυνόμοι
οι πλούσιοι επαρχιώτες μηχανόβιοι
μάσκες ακάλυπτες μικρές στο γύρο του θανάτου
που τρεμοπαίζουν τον άγγελο ή τον δαίμονα
στις άκρες των δακτύλων τους, ξημέρωμα Σαββάτου

Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς
στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω
δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά
κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων

Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο
για να μην υποφέρεις φύγε μακριά μου, κρύψου από μένα
δεν ξέρω αν φεύγεις, τώρα, για το λίγο μου
ή αν αυτό που νιώθω ήταν πολύ
πολύ για σένα, πολύ για σένα

Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς
στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω
δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά
κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων

Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο...



Σίγουρα γίνεται ένα ωραίο διακειμενικό παιχνίδι-εγώ θα έλεγα κυρίως λόγω του τίτλου του τραγουδιού. Νομίζω, πάντως, πως οι σπηλιές των χαμένων παραδείσων του τραγουδιού δε βρίσκονται στον Παράδεισο και πως το όλο περιεχόμενό του πάει σε άλλη κατεύθυνση από το απόσπασμα 2.
Τώρα βέβαια, έρωτας, παλιές αγάπες, πόνος, μοναξιά...ε, ναι, διαδρομές διασταυρούμενες νυν και αεί:-)

Αναμφισβήτητα ωραία αφορμή να ακούσουν ένα ωραίο τραγούδι τα παιδιά και να μπούνε και στη διαδικασία της σύγκρισης. ( Εγώ, παρόλο που τόσες φορές είχα ακούσει το τραγούδι, δεν είχα την ετοιμότητα να το συνδυάσω!)

Πολύ σ'ευχαριστούμε :-)

daflek είπε...

Καλησπέρα Διονύση
Ένα μικρό –μικρό (και καθυστερημένο) σχόλιο γεννημένο από τα αυριανά δεινά που περιμένουν τα μικρά μου και αφορά το δίστιχο των στ. 37-38 που κλείνουν το 4ο απόσπασμα. Με το δίστιχο αυτό το ποίημα δείχνει να εγκαταλείπει τις φιλοσοφικές αναζητήσεις προηγούμενων στίχων και προσγειώνεται στα πιο απλά, στα γεμάτα απόγνωση αλλά και προσμονή ανθρώπινα συναισθήματα. Ο Σολωμός αποδεικνύει ότι ο μεγάλος τεχνίτης που ψαύει το υπερβατικό δε λησμονεί ποτέ το ανθρώπινο μέτρο και είναι αυτή η πιο γνήσια απόδειξη της ποιητικής του ιδιοφυίας.
Ως μικρή και ασήμαντη συμβολή στο διάλογο που φιλοξενείς και για τον οποίο σ’ ευχαριστούμε.
Πολλά φιλιά
Ρούλα Μουντάνου
(Υ.Γ. Ά! και ταιριάζει και με το σχόλιο της Πολίνας. Που αδιαφορεί για τα άλλα και εστιάζει στα ανθρώπινα: στις υπέροχες παραλίες της Νάξου)

Διονύσης Μάνεσης είπε...

daflek,

Μικρό μικρό και καθυστερημένο το σχόλιο, αλλά, με την άδειά σου, το μετέφερα στην τάξη και πολύ άρεσε στα παιδιά. Κι ακόμα αυτή η αναζήτηση του υπερβατικού ανθρώπινη κι αυτή. Θα έλεγα πως ο Σολωμός επιμένει να φωτίζει την ανατασιακή μας φύση, μας ζωγραφίζει κάπως σαν το Θεοτοκόπουλο, μαζί με το μύχιο πόθο " να ανεβούμε λίγο ψηλότερα".

(Λέμε, λέμε, αλλά τελικά με την Πολίνα συμφωνούμε όλοι. Ή με τον Πορτοκάλογλου: "Στον ήλιο θα παραδοθώ/και ας καώ" :-) )

Καλό βράδυ, ευχαριστούμε - πάντα!