Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011

Φτάσε όπου δεν μπορείς! ( εκτός ύλης)

ανάρτηση αφιερωμένη στην Κ. - με τη βεβαιότητα ότι θα καταφέρει πολλά.


«Δεν μπορώ, κύριε!’, κατάφερε να ψελλίσει η Κ. και βουρκώνοντας συμπλήρωσε: «δε θα τα καταφέρω και στενοχωριέμαι γιατί θα στενοχωρήσω τους δικούς μου»
Μου ήρθε στο νου το απόσπασμα από την Αναφορά στον Γκρέκο, του Νίκου Καζαντζάκη, που πολλοί από σας μπορεί να το θυμόσαστε.


Αρπάχτηκα με λαχτάρα από το χέρι σου· πασαλειμμένο ήταν με πολύχρωμες μπογιές, θαρρείς ζωγράφιζε ακόμα. Έκαιγε. Άγγιξα το χέρι σου, πήρα φόρα και δύναμη, μπόρεσα να μιλήσω:
— Παππού αγαπημένε, είπα, δώσ' μου μια προσταγή.
Χαμογέλασε, απίθωσε το χέρι απάνω στο κεφάλι μου· δεν ήταν χέρι, ήταν πολόχρωμη φωτιά. Ως τις ρίζες του μυαλού μου περεχύθηκε η φλόγα.
— Φτάσε όπου μπορείς, παιδί μου...
Η φωνή του βαθιά, σκοτεινή, σαν να 'βγαινε από το βαθύ λαρύγγι της γης. Έφτασε ως τις ρίζες του μυαλού μου η φωνή του, μα η καρδιά μου δεν τινάχτηκε.
— Παππού, φώναξα τώρα πια δυνατά, δώσ' μου μια πιο δύσκολη, πιο κρητικιά προσταγή.
Κι ολομεμιάς, ως να το πω, μια φλόγα σούριξε ξεσκίζοντας τον αέρα, αφανίστηκε από τα μάτια μου ο αδάμαστος πρόγονος με τις περιπλεμένες θυμαρόριζες στα μαλλιά του κι απόμεινε στην κορφή του Σινά μια φωνή όρθια, γεμάτη προσταγή, κι ο αέρας έτρεμε:
— Φτάσε όπου δεν μπορείς!
Πετάχτηκα τρομαγμένος από τον ύπνο· είχε πια ξημερώσει. Σηκώθηκα, ζύγωσα στο παράθυρο, βγήκα στο μπαλκόνι με την καρπισμένη κληματαριά. Η βροχή είχε τώρα κοπάσει, έλαμπαν οι πέτρες, γελούσαν. Τα φύλλα των δέντρων ήταν φορτισμένα δάκρυα.
— Φτάσε όπου δεν μπορείς!

Τι λέτε; Να τον ακούσουμε τον παππού;

13 σχόλια:

Νίκος είπε...

Θα τον ακούσουμε τον παππού!!Δεν μπορούμε να αλλάξουμε πατρίδα άλλα θα την φτάσουμε και θα την αλλάξουμε!!!

ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ Κ.;;;;;;;;;;;;;;;Ποια;;;Πείτε!!
Προλαβαίνω να κάνω μια πλύση εγκεφάλου πριν γλιτώσετε!!!Ελάτε!!Θα ελαφρύνω την θέση σας!!!Αντί για ανευ όρων παράδοση θα υποσχεθώ ότι θα σας επιτρέψω να ζήσετε!!Χαχα!!

Ἅ λ ς είπε...

Και μενα με χτυπησε κατακαρδα αυτη η φραση...
Ξεκινώ να φτάσω εκεί που δεν μπορώ, αλλά θέλω!

ΥΓ:νικο κοτσομπολη οι καθηγητες εχουν το απορρητο οπως οι γιατροι..

Νίκος είπε...

Πφφφφφφφφ!!Δεν είμαι κουτσομπόλης!!Αρχηγός της Η.Α. είμαι που αγωνίζεται για το καλό των μαθητών από την Μανεσική τυρρανίδα!!χαχαχαχα!!Και οι Τύρρανοι δεν έχουν απόρρητο!!χαχαχαχαχα!!Θα την μάθω εγώ αυτή την Κ.!!!Και θα της κάνω ΤΟ πλύσιμο!!Εγκεφάλου πάντα!!χαχαχαχαχαχαχαχα!!

Στέλλα είπε...

"ΔΕΥΤΕΡΟ ΧΡΕΟΣ

Δε δέχουμαι τα σύνορα, δε με χωρούν τα φαινόμενα, πνίγουμαι! Την αγωνία τούτη βαθιά, αιματερά να τη ζήσεις, είναι το δεύτερο χρέος.

Ο νους βολεύεται, έχει υπομονή, του αρέσει να παίζει· μα η καρδιά αγριεύει, δεν καταδέχεται αυτή να παίξει, πλαντάει και χιμάει να ξεσκίσει το δίχτυ της ανάγκης.

Να υποτάξω τη γης, το νερό, τον αγέρα, να νικήσω τον τόπο και τον καιρό, να νιώσω με ποιους νόμους αρμολογούνται κι έρχουνται και ξανάρχουνται οι αντικαθρεφτισμοί που ανεβαίνουν από την πυρωμένην έρημο του νου, τι αξίαν έχει;

Ένα μονάχα λαχταρίζω: Να συλλάβω τι κρύβεται πίσω από τα φαινόμενα, τι είναι το μυστήριο που με γεννάει και με σκοτώνει, κι αν πίσω από την ορατή ακατάπαυτη ροή του κόσμου κρύβεται μια αόρατη ασάλευτη παρουσία.

Αν ο νους δεν μπορεί, δεν είναι έργο του να επιχειρήσει πέρα από τα σύνορα την ηρωικήν απελπισμένην έξοδο, να ΄ταν να μπορούσε η καρδιά μου!

Πέρα! Πέρα! Πέρα! Πέρα από τον άνθρωπο ζητώ το αόρατο μαστίγι που τον βαράει και τόνε σπρώχνει στον αγώνα. Πέρα από τα ζώα ενεδρεύω να δω το πρόσωπο το αρχέγονο που μάχεται δημιουργώντας, συντρίβοντας, ξαναχύνοντας τις αρίφνητες μάσκες να τυπωθεί στο ρεούμενο κρέας. Πέρα από τα φυτά αγωνίζουμαι να ξεχωρίσω τα πρώτα παραπατήματα του Αόρατου μέσα στη λάσπη. Μια προσταγή μέσα μου:

Σκάψε! Τι βλέπεις;

Ανθρώπους και πουλιά, νερά και πέτρες!

Σκάψε ακόμα! Τι βλέπεις;

Ιδέες κι ονείρατα, αστραπές και φαντάσματα.

Σκάψε ακόμα! Τι βλέπεις;

Δε βλέπω τίποτα! Νύχτα βουβή, πηχτή σα θάνατος. Θα ΄ναι ο θάνατος.

Σκάψε ακόμα!

Αχ! Δεν μπορώ να διαπεράσω το σκοτεινό μεσότοιχο! Φωνές γρικώ και κλάματα, φτερά γρικώ στον άλλον όχτο!

Μην κλαις! Μην κλαις! Δεν είναι στον άλλον όχτο! Οι φωνές, τα κλάματα και τα φτερά είναι η καρδιά σου!"

Ν. Καζαντζάκης, Ασκητική

Ρουμπάκης Γιάννης είπε...

Όρτσα διάλε την πίστη του
κι όπου το βγάλει η βράση
για που θα φτιάξει μια δουλειά
για που θα αποχαλάσει.

Με Καζαντζακικούς χαιρετισμούς

daflek είπε...

….Διαβάζοντας την επισήμανση και το απόσπασμα από την Αισθητική μου ήρθε στο μυαλό μία φράση που διασώζει ο Κ. Γεωργουσόπουλος σε έρευνα εφημερίδας για το αν υπάρχουν σήμερα διανοούμενοι. Γράφει λοιπόν ο Γεωργουσόπουλος ότι την τελευταία αυθεντική φράση «διανοούμενου» την άκουσε από ένα Γύφτο που αναρωτιόταν «πώς πάω στον δεν πάω, δεν πάω». Τι λέτε; θυμίζει καθόλου τον Καζαντζάκη;
Υ.Γ. Παρακολουθώ πάντα με συγκίνηση και θαυμασμό ενώ αδημονώ για κάθε νέα ανάρτηση. Το ότι σιωπώ δε σημαίνει απόσυρση….Απλώς λυγίζω απ’ όσα έχω να κάνω…
Πολλά φιλιά
Ρούλα Μουντάνου

Διονύσης Μάνεσης είπε...

[Ξαναβλέποντας τον τίτλο της ανάρτησης σκέφτομαι πώς θα μπορούσε να τον "διαβάζει" ένα μάτι που δεν είναι του επαγγέλματος: Φτάσε όπου δεν μπορείς (εκτός ύλης)! Τι μας ζητάει ο τίτλος, δηλαδή;
Τι ακριβώς εννοεί η παρένθεσ:;!]

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Νίκο,

Χαίρομαι το δυναμισμό και τη διάθεσή σου. Σημαντικό να υπάρχουν αποθέματα στους καιρούς μας...

Όσο για την ερώτησή σου, κρατάω το φιλοπερίεργο και φιλέρευνο πνεύμα και παρακάμπτω την απόπειρα παραβίασης βασικών ηθικών αρχών:) )

Μάλλον πρέπει να σου ευχηθούμε και καλή αρχή στη Σχολή, ε;

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Αλς,

Γι' αυτό το "αλλά θέλω", η Στέλλα σου αφιέρωσε το υπέροχο απόσπασμα...

Φιλιά

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Στέλλα,

Πόσο ουσιαστική και εύστοχη πάντα!

Δεύτερο χρέος, λοιπόν, το επίπονο σκάψιμο που οδηγεί στην καρδιά; Εκεί που κάθε φορά νομίζουμε ότι είμαστε ενώ δεν έχουμε φτάσει ακόμα;

Πολύ σ' ευχαριστούμε :-)

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Γιάννη,

Αμάν! Βάλαμε μπροστά την κρητική ψυχή! Ποιος μας σώνει!
Τιμής ένεκεν, λοιπόν, για την λεβεντιά:
Ο αετός κι αν πληγωθεί πάλι αετός λογάται
και ψοφισμένο το θεριό να δει κανείς φοβάται.

( Εντάξει, εντάξει, ξέρω, χρειάζομαι σπουδές ακόμα...)

Πολλά φιλιά

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Ρούλα,

Αν θυμίζει λέει! Είναι και συνοπτικότερο!

Τώρα που πήραμε φόρα και είπες και "λυγίζω"...

« Τριών λογιών είναι οι ψυχές, τριών λογιών οι προσευκές:
-α’ Δοξάρι είμαι στα χέρια σου, Κύριε˙τέντωσέ με να μη σαπίσω˙
-β΄Μη με παρατεντώσεις, Κύριε, θα σπάσω˙
-γ΄Παρατέντωσέ με, Κύριε, κι ας σπάσω! »
( Αναφορά στον Γκρέκο)

Όσο μπορώ να σοβαρευτώ ( δύσκολο πάντα..): Το ξέρεις καλά, φαίνεται κι από το σχολιασμό και σε τούτη την ανάρτηση, πως το γεγονός ότι μέσα απ' αυτό το ιστολόγιο έχω γνωρίσει, πέρα από τους μαθητές μου, και τόσους αξιόλογους συναδέλφους, το θεωρώ σπουδαίο δώρο που μου έχει δοθεί.
Μην έχεις κανένα άγχος για τη σιωπή. Αν είναι δυνατό!
Φιλιά!

Νίκος είπε...

Αποθέματα υπάρχουν αρκεί να μην κόβεται η τροφοδοσία!!Ξέρετε τι εννοώ και για τι μιλάω!!

ΕΓΩ ΝΑ ΠΑΡΑΒΙΑΣΩ ΗΘΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ;;;;;ΠΟΤΕ!!!Δημοσιογραφική έρευνα κάνω και κανείς δεν μπορεί να μπει εμπόδιο στην αλήθεια!!!Άρα ομολογήστε!!