Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2010

Η Θεσσαλονίκη του Γιώργου Ιωάννου


Ο χώρος, και συγκεκριμένα η Θεσσαλονίκη, αποτελεί αναγκαία συνθήκη, για να "διαβάσουμε" το έργο του. Το είδαμε κιόλας στους Προσφυγικούς Συνοικισμούς, θα το δούμε και στο "Στου Κεμάλ το Σπίτι". Τον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο συνομιλεί με την πόλη του ο Ιωάννου θα προσπαθήσουμε κι από 'δω να προσεγγίζουμε, δίνοντας συμπληρωματικά παραθέματα του Θανάση Σπήλια ( "Η Θεσσαλονίκη στο έργο του Γ.Ι", περ. Φιλόλογος, τ. 72) και της Έλενας Χουζούρη ( "Η Θεσσαλονίκη του Γιώργου Ιωάννου, περιπλάνηση στο χώρο και το χρόνο, εκδ. Πατάκη, 1995):
Η Θεσσαλονίκη αποτελεί πηγή έμπνευσης και αντικείμενο εξύμνησης. Ο Ιωάννου την αποκαλεί γενέτειρα και τρέφει παθολογική αγάπη γι' αυτή. Επισημαίνει το κοσμοπολίτικο και πολυπολιτισμικό χρώμα της πόλης, που οφείλεται στην ιδιαιτερότητα των κατοίκων της, κυρίως των προσφύγων. Επιμένει στον ιστορικό χώρο τονίζοντας τη σημασία της Θεσσαλονίκης κατά τη βυζαντινή περίοδο.
Χαμάμ μπέη, στη θεσσαλονίκη, χτισμένο το 1944 από το Μουράτ Β΄

"Το ανατολίτικο χρώμα της θεσσαλονίκης με το "χαμάμι", το "καφεσαντάν"κτλ, οι περιθωριακοί κι ο υπόκοσμος του Παλιού Σταθμού και άλλων χώρων, τα διάφορα παρα-επαγγέλματα της "φτωχομάνας",
το κτίριο του παλιού σιδηροδρομικού σταθμού
το κοινό των λαϊκών σινεμά και οι λόγοι συνωστισμού σ' αυτά, οι ξεπεσμένοι μικρασιάτες άρχοντες και η κοινωνική αλλαγή την οποία υπέστησαν και επέφεραν, οι νέες βιοτεχνίες με τους πρόσφυγες, η αρχιτεκτονική των σπιτιών κτλ αποτελούν ζητήματα που παρουσιάζουν σοβαρό ενδιαφέρον για τον ερευνητή. Όπως επίσης σοβαρό ενδιαφέρον παρουσιάζει και η αντιπαράθεση των δύο κόσμων - του παλαιού και του νέου - που σαν θέμα προβάλλεται και από πολλούς άλλους σύγχρονους συγγραφείς".
( Θανάσης Σπήλιας)

αστικές κατοικίες στη Θεσσαλονίκη του Μεσοπολέμου

"Ο χώρος στα πεζογραφήματα του Ιωάννου είναι αναμφισβήτητα ένας βιωμένος χώρος. Ο χώρος, όμως, είναι το κατάλυμα του χρόνου. Που σημαίνει ότι ο βιωμένος χώρος συσσωματώνει και τον αντίστοιχο βιωμένο χρόνο. Η περιπλάνηση σ' αυτό τον αξεδιάλυτο χωροχρόνο πραγματώνεται μέσω της ανάμνησης. Η Θεσσαλονίκη του Γιώργου Ιωάννου είναι πρωταρχικά μια πόλη της μνήμης. Μέσω αυτής ο αφηγητής περιπλανάται στο χώρο και το χρόνο της. Το ταξίδι, άλλωστε, στο χρόνο (παρελθόν) είναι ουσιαστικά πάλι "ταξίδι στο χώρο". Ο αφηγητής, τον οποίο υποδύεται ο συγγραφέας, βλέπει την πόλη καθώς περιπλανάται σ' αυτή. Η οπτική του, οπτική ενός πλάνητα, δεν είναι παρά ενός ενήλικα, ο οποίος επιζητά ν' ανασυνθέσει τη χαμένη πόλη, τη χαμένη νιότη, τη χαμένη παιδικότητα και αθωότητα. Η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη της αναζήτησης του "χαμένου χρόνου". Άλλωστε, ο ίδιος ο συγγραφέας έχει ομολογήσει πως "με τα κείμενα αυτά προσπαθώ περισσότερο το χρόνο να αιχμαλωτίσω κι όχι τον τόπο "., προχωρώντας στην επεξήγηση ότι "πόλεις βρίσκονται στο εντελώς πρώτο επίπεδο, ενώ εγώ σκοπεύω πολύ παρακάτω. Αυτό σημαίνει πως οι χώροι οι οποίοι εμφανίζονται στα κείμενα, όπως τους ανασυνθέτει ο αφηγητής μέσω της μνήμης του, είναι χώροι οι οποίοι λειτουργούν μεταφορικά με συνδηλώσεις, έτσι που να μετατρέπονται σε χώρους ποιητικούς.


(…) Το εγώ του αφηγητή μειώνει την ένταση της παρουσίας της πόλης, μιας και την αντιμετωπίζει και πάλι ως πρόφαση για τις διαθέσεις και εξομολογήσεις του, με αποτέλεσμα η πόλη να μετατρέπεται σε χώρο υποδοχής κάποιων οριακών, ψυχολογικών καταστάσεων του αφηγητή.(…) Δεν διασχίζει τους χώρους για να τους περιγράψει, αλλά για να αισθανθεί εκείνα τα βιώματα τα οποία οι χώροι αυτοί ανακαλούν στη μνήμη του. Λειτουργούν, δηλαδή, διάφορα σημεία της πόλης ως "δρομοδείκτες της μνήμης". (…) Βλέπουμε τον αφηγητή να περιπλανάται μόνος στους δρόμους της πόλης, παρατηρώντας και αποθησαυρίζοντας βλέμματα, χειρονομίες, κινήσεις. Η νωχέλεια και ο αργός ρυθμός της κίνησής του συμβαδίζουν με την έκπληξη με την οποία αντικρίζει τα πράγματα γύρω του (…) Προσωπική ιστορία και ιστορημένη πόλη συμπλέουν, φωτίζοντας η μια την άλλη. [Πολλές φορές] οι χώροι της εμφανίζονται ως σημεία απώλειας και θανάτου".

( Έλενα Χουζούρη)

Οι φωτογραφίες είναι από το site του δήμου Θεσσαλονίκης κι αυτή του Χαμάμ του Μπέη από το www.hellenica.gr

6 σχόλια:

Ἅ λ ς είπε...

Αχχχχ Θεσσαλονικη μου μεγαλη φτωχομανα που κανεις τα καλυτερα παιδια!!!!!!!!!
παιδι της θεσσαλονικης και γω, κατα το ημισι.....
ε αν δεν εμπνευστεις απο την θεσσαλονικη, απο που;;;
Καλο σαββατοκυριακο!!!!:))

logia είπε...

Τι καταπληκτικό στολόγιο είναι αυτό;
Γιατί άργησα τόσον καιρό να περάσω;
Χαίρομαι ιδιαίτερα, που αυτή η νέα μου συνήθεια του να περιδιαβαίνω τον χώρο των ιστολογίων μου αποκαλύπτει συνεχώς νέους εμπνευσμένους δασκάλους!

Διονύσης Μάνεσης είπε...

ΗηΗ,
Πω, πω, ενθουσιασμόοοος!
Τώρα κατάλαβα για τι παζάρευες τα Γιάννενα...
Τώρα που σου απαντάω το δικό μου σαββατοκύριακο πέρασε, αν και το δικό σου μαθαίνω πως θα τραβήξει κάτι βδομαδούλες...:-)Ας είναι σπουδαίο κι ανεπανάληπτο, λοιπόν!

Διονύσης Μάνεσης είπε...

logia,
Ευχαριστώ πολύ-φαντάζομαι συνάδελφος κι εσύ;

Δεν είναι ιστολόγιο! Τάξη θέλει να είναι, που αφήνει την πόρτα επίτηδες ανοιχτή. Το στοίχημα είναι πώς χωρίς απουσίες θα πείσουμε τα παιδιά να μπουν μέσα. ( Λες να μας περνάνε για Δαναούς;)
Ας είναι. Χαίρομαι που...χἀρηκες
:-))

logia είπε...

Συνάδελφος με την ευρύτερη έννοια ίσως...
Μουσικός είμαι, οργανοπαίχτης δηλαδή, μα έχω και μια τάξη με καμιά εικοσαριά μαθητές, που προσπαθώ να τους μεταδώσω τις γνώσεις μου και την αγάπη μου για το όργανο και τη μουσική γενικότερα, αλλά δεν μένω μόνο σ΄αυτό...
Και πάνω απ΄όλα είμαι γονιός, που με ενδιαφέρει, τι γνώση θα πάρουν τα παιδιά μου απ΄το σχολείο...
Και σαν γονιός έκανα έναν μεγάλο αγώνα για να μη χάσει το σχολείο μας την εμπνευσμένη του διευθύντρια, με την συμπαράσταση πολλών μπλόγκερς, αλλά το σύστημα και η γραφειοκρατία αποδείχτηκαν ισχυρότερα...
την καλημέρα μου

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Α, logia,
ναι, ναι, μου διέφευγε το όνομα. Θυμάμαι την περίπτωση της διευθύντριας και της προσπάθειας να παραμείνει.
Και βέβαια συνάδελφος, λοιπόν. Και σε ζηλευτό τομέα. Τώρα να ζηλεύω και να επαινώ κι εγώ;;

Δε θα γινόταν να ετοιμάσουμε με τους μαθητές λίγα μελοποιημένα ποιήματα και να συναντηθούμε να τα τραγουδήσουμε; Λέω...
Φιλιά, καλή βδομάδα.