Οι πρώτες σας κρίσεις για το "Στου Κεμάλ το σπίτι"

Ένα μικρό ( και αρκετά τυχαίο) δείγμα από τις παρουσιάσεις που γράψατε στην τάξη, μετά την ανάγνωση του "Στου Κεμάλ το σπίτι", αφού ο χρόνος δεν έφτανε να τις συζητήσουμε εκεί.

Ελένη Γ. " Ο συγγραφέας δίνει βάρος στον πόνο που προκαλεί ο ξεριζωμός στις ψυχές των ανθρώπων στο πόσο σημαντικές είναι γι' αυτούς οι μνήμες από την παλιά πατρίδα. Διαβάζοντας το πεζογράφημα αυτό δημιουργούνται συναισθήματα συμπόνοιας για τους πρόσφυγες και κατανόησης της θέσης τους."

Ευρυδίκη. " Ως αναγνώστες ταυτιζόμαστε με τους ανθρώπους που ζούνε στο σπίτι και μοιραζόμαστε απορίες και σκέψεις. Είναι, πιστεύω, άκρως συγκινητικό και ακόμα θλιβερό να βλέπει κάποιος να μένουν σπίτι του και να απολαμβάνουν τις αναμνήσεις του άλλοι."

Έφη " Ο συγγραφέας ρίχνει πολύ βάρος στην προσφυγιά και στις δύο τελευταίες παραγράφους αναφέρεται κυρίως στη σύγχρονη κοινωνία και την αποξένωση που υπάρχει σ' αυτή. Αυτά τα δύο θέματα χρησιμοποιεί κυρίως ο Ιωάννου για τα πεζογραφήματά του. Από τη μια η προσφυγιά κι από την άλλη η ζωή στη σύγχρονη κοινωνία που δεν του αρέσει καθόλου.(…) Το πεζογράφημα το βρίσκω καταπληκτικό, γιατί εκφράζει με άμεσο τρόπο τη θλίψη των προσφύγων."

Χριστίνα:" Σαν πεζογράφημα μου άρεσε και θεωρώ πως, αν μου είχε συμβεί κάτι παρόμοιο, θα είχα κι εγώ τα ίδια συναισθήματα με την Τουρκάλα: θλίψη, στενοχώρια, αναπόληση, νοσταλγία, τα οποία θα με βαστούσαν πίσω και δε θα κοιτούσα μπροστά".

Στέλλα:" Μας δείχνει την άσχημη κατάσταση στην οποία βρίσκονται αυτοί οι άνθρωποι. Όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν πρόκειται, ούτε είναι δυνατόν να ξεχάσουν την καταγωγή τους και τις συνήθειες στις οποίες μεγάλωσαν. Κι αυτό τους κάνει να νιώθουν ξένοι και μόνοι τους."

Χρήστος:" Ο Ιωάννου φαίνεται να ρίχνει το βάρος, εκτός από την κατάσταση νοσταλγίας και στην εθνικότητα της μαυροφορεμένης γυναίκας. Τοποθετώντας στη θέση της ηρωίδας μια μαυροφορεμένη τουρκάλα γίνεται προφανώς μια προσπάθεια να καταδείξει ότι η προσφυγιά είναι ένα δεινό που πλήττει τα νθρώπινα όντα ανεξαρτήτως εθνικότητας, γλώσσας και θρησκείας. Ο στόχος του είναι να καταστήσει σαφές στους αναγνώστες ότι όλοι οι άνθρωποι υποφέρουν από τα ίδια δεινά, αλλά και ότι η προσφυγιά μπορεί να προκαλέσει τεράστιο άλγος στην ανθρώπινη ψυχή.. Ίσως, λοιπόν, θέλει να μεταδώσει ένα αντιπολεμικό μήνυμα, αφού η προσφυγιά είναι άμεσο απότοκο του πολέμου.
Το κείμενο του Ιωάννου αισθητοποιεί με εναργή τρόπο τις συμφορές και τον πόνο που επισωρεύει η προσφυγιά στους ανθρώπους, προκαλώντας στον αναγνώστη συμπόνοια και αίσθημα αλληλεγγύης για οποιονδήποτε συνάνθρωπό του που βιώνει μια παρόμοια κατάσταση.
Κατά τη γνώμη μου, η απώλεια του κοινωνικού χώρου που ζουν οι άνθρωποι, το σπίτι και η οικογένειά τους, μπορούν να προκαλέσουν αφάνταστο πόνο στην ανθρώπινη ψυχή, κάνοντας τον άνθρωπο να αισθάνεται ότι έχει χάσει ένα μέρος του εαυτού του. Έτσι ο άνθρωπος βρίσκεται σε μια ατέρμονη αναζήτηση για να το επανακτήσει, αναζητώντας μνήμες και εμπειρίες του παρελθόντος."

Ιωάννα:"Ο συγγραφέας εστιάζει στο αφήγημά του στις σχέσεις των ανθρώπων που δοκιμάζονται από εθνικές διαφορές. Χωρίς ιδιαίτερους μελοδραματισμούς και εντάσεις, τον ενδιαφέρει περισσότερο να σταθεί στη νοσταλγία των προσφύγων και στον πόνο που τους προκαλούν οι αποφάσεις των κρατών για την τύχη τους. Εντύπωση προκαλεί πώς ο συγγραφέας ξεπερνάει αυτές τις εθνικές διαφορές και νιώθει συγκίνηση και συμπάθεια γι' αυτή τη γυναίκα. Τα αρνητικά του αισθήματα μετατρέπονται τελικά σε θετικά, όταν συνειδητοποιεί πως δεν υπάρχει τίποτα να τους χωρίζει."

Σταύρος:" Μέσα από το κείμενο καταλαβαίνει κανείς τη στενοχώρια και τον πόνο των ανθρώπων που δεν είναι στην πατρίδα τους. Νιώθουν ξένοι και μόνοι τους. Ο Ιωάννου θέλει να μας περάσει το μήνυμα πως πατρίδα είναι μόνο εκεί απ' όπου κατάγεσαι. Θεωρώ πως πατρίδα μπορεί να θεωρηθεί και ο τόπος στον οποίο ζεις."

Κατερίνα:" Είναι οδυνηρό για έναν άνθρωπο να γυρνάει πάλι σ' αυτά που έχει αφήσει πίσω του. Νιώθει ξεριζωμένος από την πατρίδα του και νιώθει νοσταλγία, καθώς δεν μπορεί να ξεχάσει όλα αυτά που πέρασε κάποτε. Η μνήμη του έχει χαραχθεί.(…) Όταν διαβάζεις αυτό το πεζογράφημα, ο Ιωάννου σε παρασέρνει με τη γραφή του σε μονοπάτια μοναδικά, της προσφυγιάς, σε ανθρώπους που έχουν χάσει όλα τους τα υπάρχοντα."

Μαρία Χ." Το κείμενο είναι συγκινητικό. Φαίνεται ο πόνος που νιώθουν οι πρόσφυγες και φυσικά η καλοσύνη τους, η συμπόνοια τους απέναντι στους συμπάσχοντές τους"

Σταυρούλα:" Το κείμενο αυτό πραγματεύεται ένα θέμα κοινό για όλους τους ανθρώπους, καθώς αναφέρεται στη νοσταλγία που βιώνει καθένας που βρίσκεται μακριά από τον τόπο του. Ακόμα και σήμερα μεταναστεύουμε βιώνοντας όλοι τον ίδιο πόνο και σπαραγμό της φυγής. Παράλληλα, η εποχή μας χαρακτηρίζεται από συνεχή μεταβολή, αλλαγή και αλλοτρίωση. Το αυθεντικό είναι δυσεύρετο και με κάθε μέσο καταπολεμάται."