Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

Αναπλήρωση-6 Ποιήματα για την ποίηση. Εισαγωγή.

Στον Άρη, τη Στέφη, τη Μαρία, την Ελένη, το Μάνο, για την προχτεσινή κουβέντα που είχαμε.

Πώς αντιλαμβάνονται οι ποιητές την τέχνη τους; Το ρόλο της ποίησης; Τη θέση της στον κόσμο και τη ζωή;
Αυτά τα ερωτήματα απασχολούν την ενότητα του βιβλίου μας "ποιήματα για την ποίηση" (σελ. 53) και φέτος στην ύλη μας πέντε ποιήματα προσεγγίζουν, από τη δική του οπτική γωνία το καθένα, το θέμα αυτό:
1)Κωνσταντίνου Π. Καβάφη, «Μελαγχολία του Ιάσωνος Κλεάνδρου ποιητού εν Κομμαγηνή 595 μ.Χ.»
2) Μαρίας Πολυδούρη, «Μόνο γιατί με αγάπησες»
3) Νίκου Εγγονόπουλου, «Ποίηση 1948»
4)Μανόλη Αναγνωστάκη, «Στο Νίκο Ε… 1949»
5) Γιώργης Παυλόπουλος, «Τα Αντικλείδια»

Αυτός ο διάλογος των ποιητών με την ποίηση είναι απίστευτο πόσο εκτεταμένος είναι. Και είναι (και) αυτή η ποικιλία των διαφορετικών προσεγγίσεων που κάνει το θέμα τόσο ενδιαφέρον.

Για τη σημερινή αναπλήρωση, καλά είναι να ξεκινήσετε από τις σελίδες 57-8, όπου τοποθετείται το θέμα κι ο βασικός προβληματισμός της ενότητας.


Συμπληρωματικά, μπορείτε να δείτε τις σελίδες 304-308, οι οποίες, πάντως, δε μας δίνουν υλικό ιδιαίτερα χρήσιμο για τις εξετάσεις. ( Όχι, Κατερίνα, δε χρειάζεται να τις μάθετε :-) )
Από 'κει και πέρα, υπάρχουν πολλά "παράλληλα ποιήματα" στις σελίδες 310 - 322, τα οποία διαβάστε τα μόνο αν μπορείτε να τα απολαύσετε. Εγώ εδώ επιλέγω να διαβάσουμε κάποια λίγα που ελπίζω πως σε πολλούς θα αρέσουν - και που, βέβαια, προσεγγίζουν το ίδιο θέμα. Για να δούμε:


1. Αν δε μου 'δινες την ποίηση Κύριε
( Νικηφόρος Βρεττάκος)

Ἂν δὲ μούδινες τὴν ποίηση, Κύριε, δὲ θάχα τίποτα γιὰ νὰ ζήσω.
Αὐτὰ τὰ χωράφια δὲ θάταν δικά μου.
Ἐνῷ τώρα εὐτύχησα νἄχω μηλιές,
νὰ πετάξουνε κλώνους οἱ πέτρες μου,
νὰ γιομίσουν οἱ φοῦχτες μου ἥλιο,
ἡ ἔρημός μου λαό,
τὰ περιβόλια μου ἀηδόνια.

Λοιπόν; Πῶς σου φαίνονται; Εἶδες
τὰ στάχυά μου, Κύριε; Εἶδες τ' ἀμπέλια μου;
Εἶδες τί ὄμορφα ποὺ πέφτει τὸ φῶς
στὶς γαλήνιες κοιλάδες μου;
Κι' ἔχω ἀκόμη καιρό!
Δὲν ξεχέρσωσα ὅλο τὸ χῶρο μου, Κύριε.
Μ' ἀνασκάφτει ὁ πόνος μου κι' ὁ κλῆρος μου μεγαλώνει.
Ἀσωτεύω τὸ γέλιο μου σὰν ψωμὶ ποὺ μοιράζεται.
Ωστόσο,
Δὲν ξοδεύω τὸν ἥλιό σου ἄδικα.
Δὲν πετῶ οὔτε ψίχουλο ἀπ' ὅ,τι μοῦ δίνεις.
Γιατί σκέφτομαι τὴν ἐρμιὰ καὶ τὶς κατεβασιὲς τοῦ χειμῶνα.
Γιατί θἄρθει τὸ βράδι μου. Γιατί φτάνει ὅπου νἆναι
τὸ βράδι μου, Κύριε, καὶ πρέπει
νἄχω κάμει πρὶν φύγω τὴν καλύβα μου ἐκκλησιὰ
γιὰ τοὺς τσοπάνηδες τῆς ἀγάπης.


2. Δεν είμαστε ποιητές σημαίνει… ( Γιώργος Σαραντάρης)


Δὲν εἴμαστε ποιητὲς σημαίνει φεύγουμε
Σημαίνει ἐγκαταλείπουμε τὸν ἀγῶνα
Παρατᾶμε τὴ χαρὰ στοὺς ἀνίδεους
Τὶς γυναῖκες στὰ φιλιὰ τοῦ ἀνέμου
Καὶ στὴ σκόνη τοῦ καιροῦ

Σημαίνει πὼς φοβούμαστε
Καὶ ἡ ζωή μᾶς ἔγινε ξένη
Ὁ θάνατος βραχνὰς.


3. Η ποίηση δε μας αλλάζει ( Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου)



Η Ποίηση δεν μας αλλάζει τη ζωή
το ίδιο σφίξιμο,ο κόμπος της βροχής
η καταχνιά της πόλης σα βραδιάζει

Δε σταματά τη σήψη που προχώρησε
δε θεραπεύει τα παλιά μας λάθη

Η Ποίηση καθυστερεί τη μεταμόρφωση
κάνει πιο δύσκολη την καθημερινή μας πράξη


4. Η ποίηση ( Νίκος Καρούζος)
Κάτι παράξενο συμβαίνει στο δωμάτιό μου
σαν πέσει η νύχτα.
Ένα πουλί ολάξαφνο
με φτερουγίσματα που μαχαιρώνουν τον αέρα
εισορμά κι ύστερα πάλι ησυχία επικρατεί.
Ποτέ μου δεν ετόλμησα το φως ν’ ανοίξω
και πάντα λέω τι να ’ναι το ολάξαφνο πουλί
τι πτέρωμα να έχει
πώς άραγε να συγκινεί η μορφή του…
Πάντως όταν ξυπνώ με της αυγής το σκούντημα
δεν είμαι παρά μόνος στο δωμάτιο
σωματικά στερεωμένος απ’ τον ύπνο
πιο γνώριμος του θανάτου από χτες
ενώ η ψυχή προσμένει
το καινούργιο μήνυμα του ήλιου
όπως πάντα.
Όμως
τι να ’ναι το πουλί που ξαφνικά
σαν ερχομός πνοής μέσα στο πνεύμα
σφάζει την ησυχία του δωματίου μου
και το αισθάνομαι κοντά μου;
Ποτέ νομίζω δεν θα μάθω
και ίσως να είναι το πουλί αυτό,
όλο το μυστικό εδώ πέρα.

5. Αrs poetica ( Αναστάσης Βιστωνίτης)

Το ποίημα δεν είναι σαν τα φύλλα που ο άνεμος σέρνει στους δρόμους.
Δεν είναι η ακίνητη θάλασσα,το αραγμένο καράβι.
Δεν είναι ο γαλάζιος ουρανός
και η καθαρή ατμόσφαιρα.

Το ποίημα είναι ένα καρφί
στην καρδιά του κόσμου.
Ένα φωτεινό μαχαίρι
μπηγμένο κάθετα στις πόλεις.
Το ποίημα είναι σπαραγμός.
Κομμάτι γυαλιστερό μέταλλο,
πάγος, σκοτεινή πληγή,
το ποίημα είναι σκληρό- πολυεδρικό διαμάντι.
Συμπαγές - λαξευμένο μάρμαρο.
Ορμητικό - Ασιατικός ποταμός.

Το ποίημα δεν είναι φωνή,
πέρασμα πουλιού.
Είναι πυροβολισμός
στον ορίζοντα και την ιστορία.
Το ποίημα δεν είναι άνθος που μαραίνεται.
Είναι βαλσαμωμένος πόνος.

6. Ποιητική ( Γιώργος Γεραλής)

Όπως στον έρωτα.
Απλά και με ένταση
Τα άλλα, για τους δυστυχισμένους.



Πώς σας φάνηκαν Ποιο σας άρεσε; Ποιο ποίημα; Ποιος στίχος;
Εσείς ποιος θα λέγατε πως είναι ο ρόλος της ποίησης στον κόσμο;

19 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

gia kapoio logo den emfanizetai auto pou egrapsa!:(
stefi

Ἅ λ ς είπε...

"Το ποίημα δεν είναι άνθος που μαραίνεται.
Είναι βαλσαμωμένος πόνος.": ο στιχος που ξεχωρησα.
ποιήμα το 6ο, ΛΙΤΟ και με νοημα...Οι δυο πρωτοι στιχοι του τα λενε ολα...

Ο ρολος της ποιησης ε;; Χμμμ η ποιηση χρησιμευει περισσοτερο τον ποιητη, ετσι εκφραζεται και ζει...Η ποίηση ως φαρμακο στον πονο, ως προτροπη κ κουραγιο στον αγωνιζομενο κλπ κλπ...
Η ποίηση προσφερει στον κοσμο μας τοσα δωρα. Δε νομιζω οτι εχω καταφερει ποτε να τα εκφρασω. Δε ξέρω τι νιωθω διαβαζοντας ενα καλο ποιημα...Τοοοσσα συναισθηματα που με μπερδευουν...
Μαλλον δεν απαντησα στο τελευταιο ερωτημα ε;;

stefie είπε...

Προσπάθησα 3φορές, αλλά δεν μπορώ να αφήσω το σχόλιο που θέλω.
τελοσπάντων, επειδή παλεύω εδώ και μιάμιση ώρα και είμαι έτοιμη να σπάσω τον υπολογιστή, σας αφηνω και προσπαθώ πάλι αύριο..
αλλιώς σας το φέρνω γραπτώς κάποια στιγμή.
Καληνύχτα :)
-Στέφη

stefie είπε...

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΟΙΗΣΗ!!!
Μου άρεσαν τα ποιήματα. :)

Όπως στον έρωτα.
Απλά και με ένταση.
Τα άλλα, για τους δυστυχισμένους.”
-
“...Το ποίημα είναι σπαραγμός...
...Ορμητικό- Ασιατικός ποταμός...
...Το ποίημα δεν είναι φωνή, πέρασμα πουλιού.
Είναι πυροβολισμός στον ορίζοντα και την ιστορία...”

Η ποίηση είναι ελευθερία, είναι παρηγορία, είναι πόνος, αγάπη, θλίψη και χαρά... Είναι διδασκαλία.
Να πω την αλήθεια, την ποίηση τη συχαινόμουν. Μέχρι που κάναμε στο γυμνάσιο το “Ελεύθεροι Πολιορκημένοι” του Σολωμού.
Δεν ξέρω τι έπαθα, αλλά ειλικρινά όταν διάβασε η καθηγήτρια τους τελευταίους στίχους: “Τρέμει η ψυχή και ξαστοχά γλυκά τον εαυτό της” ανατρίχιασα... Όλη αυτή η ένταση που συσσωρεύεται μέσα σου κατά τη διάρκεια του ποιήματος ξεσπάει στο τέλος..
Προσωπικά ο Σολωμός δεν μ'αρέσει και πολύ. Δεν ξέρω πώς και γιατί με μάγεψε τόσο το συγκεκριμένο ποίημα (σε σημείο μάλιστα να το μάθω τελικά απέξω), αλλά μου έδωσε σίγουρα το ερέθισμα να αρχίσω να διαβάζω και μόνη μου ποίηση και να την αγαπήσω.
Καβάφης, Καβαδδίας, Ρίτσος, Δημουλά (λίγο καιρό τώρα..) κ.ά.
Να κάθομαι μόνη στο σπίτι και να διαβάζω δυνατά ποιήματα, να φτάνω σε σημείο να κλάψω ή να γελάσω και άλλες φορές να χάνομαι στις σκέψεις μου...
Οι γονείς μου δεν κάθονται να τους διαβάσω ποίηση. Τρέχω από πίσω τους και αναρωτιέμαι δυνατά “Γιατί το γραψε αυτό? Αυτό γιατί είναι έτσι? Ουάου! Δεν είναι τέλειο?”.
Μόνη μου τα λέω, μόνη μου τ'ακούω..

stefie είπε...

Μα απλά δεν περιγράφεται με λόγια το πόσα μπορεί να σου προσφέρει η ποίηση... Χωρίς καν να το καταλάβεις σου περνάει τόσα, σου μαθαίνει τόσα...
Δεν είναι όλα ρόδινα και ωραία αυτά που λένε τα ποιήματα, όμως πάντα, ακόμα και στο πιο απαισιόδοξο ποίημα, θα υπάρξει μια νότα ελπίδας.. Ίσως να κάνω λάθος, απλά εγώ έτσι το βλέπω...
Δεν ζούμε για την ποίηση, δεν είναι η ποίηση ο λόγος για τον οποίο αξίζει να ζούμε.
Μέσα από την ποίηση όμως μαθαίνουμε να πορευόμαστε στη ζωή, μαθαίνουμε να προχωράμε, να προσπαθούμε, να ζούμε, με όσο το δυνατόν περισσότερη αξιοπρέπεια.
Η ποίηση είναι ελεύθερος στοχασμός, έκφραση, ανάσα... Είναι μια μικρή επανάσταση που μπορεί να την κάνει ακόμα και ο δειλός και ο φοβισμένος.
Η ποίηση μπορεί να 'ναι η περιγραφή του πιο όμορφου τοπίου, η περιγραφή μιας φανταστικής εικόνας, ενός τρυφερού συναισθήματος, του πιο άσχημου και τραγικού γεγονότος, του πόνου και της αθλιότητας...
Η ποίηση είναι αρμονία, σύνθεση, ευηχία(υπάρχει αυτή η λέξη?).
Τέλοσπάντων, πολλά είπα, τα οποία αν ξαναδιαβάσω θα μου φανούν γελοία και χαζά.
Γι' αυτο σας αφήνω να μας πείτε εσείς σαν ειδικός και οι ποιητές μας για την ποίηση, να αφήσουμε τις χαζοθεωρίες ενός 17χρονου!
Καληνύχτα!
-Στέφη

stefie είπε...

Yes!!
Τα κατάφερα!
Απλά ήταν μεγάλο αυτό που έγραψα γι' αυτό δεν εμφανιζόταν.
Έχετε λοιπόν την εργασία μου σε δύο σχόλεια^^
εντάξει εντάξει, τώρα θα σας αφήσω ήσυχο..
Όνειρα γλυκά xD

stefie είπε...

ααααααααα
και ενα τελευταίο.
δεν διάβασα τις σελίδες που μας είπατε.. να πω την αλήθεια ψιλοβαριόμουν..
θα τις διαβάσω αύριο και θα προσπαθήσω να σας γράψω πιο βάσιμα πράγματα :D

Ἅ λ ς είπε...

στεφη,
δεν μπορω να μη σχολιασω...
Αυτο με τους γονεις μου κ τον αδερφο μου το παθαινω και γω...χαχαχα
λεω τι τελειοι στιχοι και απλα λενε ναι η ο αδερφος μου με κοροιδευει...Βλεπω και συ μια απο τα ιδια!!!
καλημερα:)

stefie είπε...

χαχαχα
Καλημέρα καλημέρα!
Ευτυχώς που δεν είμαι η μόνη τότε!

Ἅ λ ς είπε...

:))

Ανώνυμος είπε...

ΤΑ ΔΙΑΒΑΣΑ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ,ΕΝΤΑΞΕΙ ΔΕΝ ΤΡΕΛΑΘΗΚΑ ΚΙΟΛΑΣ,ΜΑΡΕΣΟΥΝ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΤΑ ΠΕΖΑ,ΓΙΑΤΙ ΣΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΑΙΖΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΕΝΑΣ ΣΤΟΙΧΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΝΟΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΘΕΣ ΝΑ ΜΕΛΕΤΗΣΕΙΣ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ.ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΤΡΑΒΗΞΕ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΗΤΑΝ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗ"ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΙΗΤΕΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ",ΟΛΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΜΑΡΕΣΕ.ΜΟΥ ΕΒΓΑΖΕ ΕΝΑ ΕΠΙΓΕΙΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ,ΔΗΛΑΔΗ,ΣΑΝ ΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΣΕ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ,ΠΩΣ ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΑΥΤΗ,ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΛΟΓΟΣ ΝΑ ΖΕΙ.ΕΠΙΣΗΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟ ΤΡΙΤΟ ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟ ΣΑΝ ΝΑ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΔΕΙΞΕΙ ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΕΧΟΥΝ.ΣΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΑ ΕΠΙΣΗΣ ΟΤΙ Η ΖΩΗ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ ΑΝΗΚΕΙ Σ'ΑΥΤΑ,ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΑΝ ΜΙΑ ΣΑΝΙΔΑ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΙΑΣΤΟΥΝ.ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΔΙΝΟΥΝ ΖΩΗ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΝ.ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΩ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ,ΑΛΛΑ ΣΙΓΟΥΡΑ ΘΕΩΡΩ ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ,ΓΙΑΤΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΛΕΝΕ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΤΟΥΣ,ΔΕΙΧΝΟΝΤΑΣ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΠΟΣΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙ'ΑΥΤΟΥΣ.

Κατερίνα

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Ειρήνη,
"Να μη νιώθεται η πληγή, ε;" Συμφωνείς με τον Αλεξανδρινό:-)

Γιατί, δηλαδή ποια θα ήταν η ωραία απάντηση; Ωραίο είναι το αληθινό που μας εκφράζει. Αυτό το "τόσα δώρα" που γράφεις, θα το έλεγα κι εγώ. Κι ας μην μπορούμε να τα προσδιορίσουμε όλα, επακριβώς. Όμως, ναι, νιώθεις ότι προσφέρει.

ΥΓ. Σου χρωστάμε ένα ευχαριστώ που είσαι στην τάξη μας. Έτσι όπως πάμε θα σκεφτώ πολύ να σε βαθμολογήσω στο α΄ τετράμηνο!!

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Στέφη,
Χείμαρρος ορμητικός - η απάντησή σου, λέω. Σε τι να σου πρωτοαπαντήσω; Θα μου κάνει και μένα κόλπα και δε θα μου δέχεται την απάντηση. Είδες; Οι πληροφορικάριοι μόνο τον εαυτό τους σκέφτονταν, όταν έφτιαχναν αυτά τα πράγματα. Εμάς, τους θεωρητικούς πολυλογάδες, στα αζήτητα μάς έχουν...

Μ'αρέσουν τρομέρα αυτά που γράφεις. Αναφέρεσαι σε μια βιωματική πρόσληψη της ποίησης, που είναι ό,τι πιο ζωντανό, ό,τι πιο ουσιαστικό για το δρόμο μας. Τους ποιητές που γράφεις τους συνάντησες και τους ανακαλύπτεις σιγά σιγά. Τους οικειοποιείσαι, τους αφήνεις να γίνονται ένα μαζί σου, τους φέρεις. Τι καλύτερο;
Και βλέπεις; Ο τρόπος που φτάνεις στο Σολωμό είναι η συνάντησή σου με μια φράση, ένα στίχο, μια λέξη. Ένα κλειδί. Που ξεκλειδώνει συσσωρευμένη ενέργεια, συσσωρευμένα συναισθήματα. Δε σου κρύβω ότι παρότι ποτέ, καθώς μεγάλωνα, δεν είπα ότι ο Σολωμός είναι από τις πρώτες μου ποιητικές προτιμήσεις, από την ηλικία σου κι εγώ κουβαλάω στίχους του που όχι μόνο μου άρεσαν αλλά αποτέλεσαν κι αποτελούν αξίες ζωής για μένα ("Πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου", "η δύναμή σου πέλαγο κι η θέλησή μου βράχος", "φως που πατεί χαρούμενο τον Άδη και το Χάρο" και...και...και)

Κι ύστερα...Όλα αυτά που γράφεις για το ρόλο της ποίησης, πόσο δε μου φαίνονται "χαζοθεωρίες ενός 17χρονου", πόσο αδυνατώ ως..."ειδικός"(!!!) να πω κάτι καλύτερο, πόσο είμαι τότε κι εγώ ένα 17χρονο!

Συνυπογράφω κι εγώ όσα γράφεις για την αναγκαιότητά της, για τη συμβολή της σε μια ζωή με ψηλά το κεφάλι, για τη δυνατότητα ρήξεων, για το ότι δεν ταυτίζεται (μόνο) με την τρυφερότητα και τα απαλά συναισθήματα, για την αρμονία που φέρει και προτείνει.
Και τη βλέπω και σα μια τράπεζα αλήθειας και ευαισθησίας που χωράει μέσα ολόκληρο τον κόσμο.

Α! Να μην το ξεχάσω. Εύηχος υπάρχει, άρα (θα έπρεπε να) υπάρχει και...ευηχία, κατά το "ήσυχος" και "ησυχία". Να κάνουμε μια επιστολή στον Μπαμπινιώτη να την προσθέσει στο λεξικό του. Αλλά, αλήθεια, είναι ωραία λέξη και, κυρίως, εσύ την -
"ε-ποίησας", που σημαίνει ότι κάποια σχέση με την ποίηση έχεις!!

Είναι κι άλλα που θέλω να συμπληρώσω σ' αυτά που έγραψες. Ίσως σε επόμενο σχόλιο.
Σ' ευχαριστώ πολύ.

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Στέφη,
Ένα ακόμα:
Γράφεις:" Δεν είναι όλα ρόδινα και ωραία αυτά που λένε τα ποιήματα, όμως πάντα, ακόμα και στο πιο απαισιόδοξο ποίημα, θα υπάρξει μια νότα ελπίδας.. Ίσως να κάνω λάθος, απλά εγώ έτσι το βλέπω..."

Αναρωτιόμουν, λοιπόν, γιατί να το βλέπεις έτσι. Σκέφτηκα το πλέον απαισιόδοξο ποίημα που μου ήρθε στο νου. ( Κι υπάρχουν πάαααααρα πολλά)Λέω΄, πώς μπορεί να βγαίνει νότα ελπίδας κι απ' αυτό;
Ίσως, λοιπόν, γιατί, άσχετα με το θέμα του και την οπτική του γωνία το κάθε ποίημα, αν είναι αληθινό, συνομιλεί με τη ζωή, στεγάζει μέσα το πάθος αυτού που το έγραψε, αισθητοποιεί το συναίσθημα, ακόμα και το χειρότερο. Βλέπει, δηλ. τη ζωή και συνομιλεί μαζί της μέσα από ένα φίλτρο ομορφιάς και έντονων συναισθημάτων κι αυτό από μόνο του φέρει νότες αισιοδοξίας, ελπίδας.
Δεν το έγραψα κι εγώ καλά(γράφω και πολύ βιαστικά, είναι η δικαιολογία..), αλλά ήθελα να την προεκτείνουμε λίγο τη σκέψη σου. Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα.

Ἅ λ ς είπε...

Ααα κ. Διονύση,

με συγκινήτε παλι...
Αλλά σας το χω ξαναπει, μη με ευχαριστειτε, μ'αρέσει το "μαθημά" σας και βρίσκομαι στην "τάξη" σας...Πραγματικά εκτιμώ πολύ τη διάθεσή σας να προσφέρετε μέσω αγάπης, σοβαρού, αστείου, μεσω ενός ξεχωριστού τρόπου. :)

Τωρα για τους βαθμούς, μπορείτε να με περασετε στην εξεταστική :ΡΡ

και τέλος ναι συμφωνω με τον Καβαφη, ειδικα εκεινο το ποιημα του με εχει αγγιξει τρομερα.
καλο απογευμα!!

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Κατερίνα,
Αυτό που λες πρώτο, το πολυσήμαντο της ποίησης, εγώ το βλέπω πολλές φορές και ως προτέρημα της ποίησης: Συναντιέσαι με ένα στίχο και αυτή η συνάντηση γεννάει ένα νόημα. Συμμετέχεις στην πρόσληψή του. Μην κρίνεις από τις εξετάσεις. Δε χρειάζεται μελέτη, αν δε θες. Προσέγγιση χρειάζεται, "συζήτηση" με το στίχο.

Είδες κι ο Σαραντάρης πόσο δεμένα με τη ζωή τα βλέπει τα ποιήματα; Πολύ όμορφα το λες πως ΕΙΝΑΙ η ζωή τους η ποίηση, ζουν μ' αυτή και μέσα απ' αυτή.
Κι ίσως όχι μόνο οι ποιητές.

Καλό απόγεμα.

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Ειρήνη,
Μα...αφού το νιώθω, βρε Ειρήνη, να μην το πω;!

Αυτό για το βάλσαμο των ποιημάτων, την παυσίλυπη λειτουργία τους, δεν το λέει, βέβαια, μόνο ο Καβάφης. Η αλήθεια είναι πως λέγεται και ακριβώς το αντίθετο από πολλούς άλλους. Πως η ποιητική διαδικασία είναι επώδυνη, μια επίπονη πορεία στα δύσβατα μονοπάτια της αλήθειας, της ύπαρξης.
Και το ακόμα πιο περίεργο είναι πως μπορεί και οι δύο απόψεις να ισχύουν εξ ίσου:-)
Γεια χαρά!

Ἅ λ ς είπε...

K. Διονυση μου,
με συγκινητε...
Ε αντε πειτε το...:)

Ναι και αλλοι ποιητες μιλουν για την ποιηση ως φαρμακο και άλλοι όχι..
Τελικα η ποιηση γεννα τοσα συναισθηματα, εχεις τοσες λειτουργιες...
Ειναι απλα μαγικη :))

stefie είπε...

Κύριε Μάνεση..
Εντάξει, δεν έχω κάτι να πω..
Χαίρομαι που σας άρεσαν τα όσα έγραψα (αρχικά ντρεπόμουν να πω την αλήθεια μην φανούν ανόητα και αερολογίες). Απλά προσπάθησα να πω ακριβώς τι νιώθω εγώ όταν διαβάζω ποίηση :)
Όσο για το θεματάκι με την απαισιοδοξία πολλών ποιημάτων και το αίσθημα ελπίδας που δίνουν, πιστεύω πως εκφράσατε αυτά που εγώ αδυνατούσα να εκφράσω :)
Τέλοσπάντων, όπως ξαναείπα και πριν, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΟΙΗΣΗ!!!

Αύριο θα διαβάσω και την καινούρια ανάρτηση^^
Προς το παρόν σας καληνυχτίζω και τα λέμεε!!