Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009

Για την παράσταση "ΧΡΟΝΙΚΟ ΣΗΜΕΙΟ", βασισμένης σε ποιήματα της Κικής Δημουλά


Κάρολος Κουν

Τελικά, τα καταφέραμε! 12 μικροί ήρωες την Τρίτη το βράδυ θα προτιμήσουν αντί για το φροντιστήριο να κατέβουν τα σκαλιά του
θεάτρου Τέχνης
και να σμίξουν με την ποίηση της Κικής Δημουλά.

Θέλω να σας συγχαρώ για τη συνέπειά σας, που μας βοήθησε να προλάβουμε και να προαγοράσουμε τα εισιτήρια, εισιτήρια που από απόψε, όπως μου είπαν στο ταμείο του θεάτρου, θα έχουν εξαντληθεί. Θεωρώ πως είμαστε πολύ τυχεροί που θα παρακολουθήσουμε, μαζί με την ποιήτρια, απ' ό,τι φαίνεται, την παράσταση, μια και δεν είναι προγραμματισμένη να ξαναπαιχτεί.

Απόψε είπα να σας "περάσω" στο μπλογκ λίγα στοιχεία για το έργο αλλά και την ηθοποιό που το διεκπεραιώνει, να μπείτε, όσο γίνεται, στο κλίμα της παράστασης.

Πρώτα το δελτίο τύπου, όπως το έδωσε το ίδιο το θέατρο

«Όλα είναι μια φλόγα, καιγόμαστε επί μια ζωή και με μικρά και με μεγάλα. Νομίζω πως και τα μικρά πράγματα ακόμη, φωτιές καλλιεργούν μέσα μας».

Ένα ταξίδι ζωής, με τις αποσκευές που μας δίνουν οι στιγμές που θυμάται, βιώνει και εκφράζει μέσα από τους στίχους της η ποιήτρια. Οδηγός μας, μετέωρος, ανασφαλής αλλά και αποφασισμένος είναι μια σχοινοβάτης. Ένα πλάσμα που κινείται σ’αυτή τη διαδρομή μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Μια ψυχική διαδρομή πάνω σε επικίνδυνες ισορροπίες, όπως δηλαδή κι αυτή η ίδια η ζωή μας. Η προσπάθεια να κρατηθεί όρθια σε τεντωμένα σχοινιά. Η απειλή του κενού. Η οργή και ο φόβος για τη δυσκολία της διαδρομής. Ο περαστικός έρωτας. Η μνήμη που χάνεται ή μένει για να μας τυραννά. Η προσπάθεια να συμβιβαστεί με τη μοναξιά, με το θάνατο, με το γήρας. Η ανόητη προσδοκία, η χαρούμενη αναμονή, η δυσβάσταχτη ανάμνηση. Μια γυναίκα παγιδευμένη στο μεταίχμιο της ζωής και του θανάτου προσπαθεί να συμφιλιωθεί με τη φυσική μοίρα της ανθρώπινης ύπαρξης. Το αναπόφευκτο τέλος και τότε ίσως ελευθερωθεί.

Ερώτηση δημοσιογράφου: «Πρέπει να είμαστε όλοι λίγο μελαγχολικοί;»Κική Δημουλά: «Ναι. Και καλό είναι να είμαστε και λίγο απαισιόδοξοι. Γιατί αν είμαστε πολύ αισιόδοξοι είμαστε και λίγο αδρανείς. Νομίζω ότι η χαρά είναι λίγο κοιμήσικο πράγμα, ενώ η απαισιοδοξία είναι πάθος για τη ζωή, κινητοποιεί κάποια πράγματα μέσα μας. Μας έχει σε μια ενέργεια, σε μια επαγρύπνηση. Είναι η άλλη όψη, η σκοτεινή, της αισιοδοξίας».
Σκηνοθεσία: Μαρία ΞανθοπουλίδουArt Direction: Θάνος ΣαμαράςΜουσική: LolekΦωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Ερμηνεύει η Λουκία Μιχαλοπούλου

Και λίγα περισσότερα από την Ιωάννα Κλεφτογιάννη της Ελευθεροτυπίας:

" Η Κική Δημουλά κατεβαίνει τα σκαλιά του «Υπογείου» (Θέατρο Τέχνης) για να βρεθεί στη σκηνή. Το ποιητικό σύμπαν της γίνεται υλικό μιας «συλλεκτικής» παράστασης με τίτλο «Χρονικό Διάστημα», που θα δοθεί μόνο για δύο βραδιές, στις 12 και 13 Οκτωβρίου, με μία ερμηνεύτρια: Τη Λουκία Μιχαλοπούλου.
Δύσκολα η ποίηση αποδίδεται στο σανίδι. Ακόμη δυσκολότερα εκφέρεται συνιστώντας από μόνη της, χωρίς έξωθεν δεκανίκια (θεατρικής πρόζας κ.ά.), ένα ολοκληρωμένο θεατρικό γεγονός. Το ρίσκο αναλαμβάνει η Μιχαλοπούλου, ηθοποιός ημιτονίων, που ναι μεν φοβάται, έχει όμως ένα ατράνταχτο πλεονέκτημα. Την έχει ήδη επιλέξει η ίδια η ποιήτρια σε μια εκδήλωση ανάγνωσης του ποιητικού της έργου στην «Τεχνόπολη» - ήταν η νεότερη μαζί με τη Λυδία Κονιόρδου και τον Μηνά Χατζησάββα. Δεν γνωρίζονταν. Φαίνεται, όμως, πως η Δημουλά την ήξερε από παραστάσεις.

Λουκία Μιχαλοπούλου


Και η νεαρή ηθοποιός θαύμαζε την πολυβραβευμένη ποιήτρια. «Μου άρεσε η ενέργεια που ανέβλυζε απ' τα ποιήματά της», λέει. Δεν είχε φανταστεί, όμως, ότι θα μπορούσε να τα ερμηνεύσει. «Για μένα είναι ούτως ή άλλως πολύ δύσκολο ένας ηθοποιός να μπορεί να μιλήσει ένα ποίημα. Είναι περίεργη η ισορροπία».
Μετά την πρώτη επαφή της με την ποίηση της Δημουλά αντιλήφθηκε όμως, όπως μας λέει, «ότι μπορούσα να επικοινωνήσω μαζί της. Γιατί αρχικά φοβόμουν, αισθανόμουν ότι δεν μπορούσα να το κάνω. Ακόμα φοβάμαι. Ωστόσο, μετά από την ποιητική βραδιά στην Τεχνόπολη ήθελα να ψάξω. Ηθελα να κάνω κάτι πιο ολοκληρωμένο με τη Δημουλά». Οχι, όμως, με την κουραστική μορφή της ανάγνωσης ενός ποιήματος μετά το άλλο. «Ηθελα μια ροή που δίνει την αίσθηση της ενότητας, της ολότητας, η οποία προκύπτει μέσα από σκόρπιες σκέψεις για κοινά θέματα».
Αυτό έκανε και στο «Χρονικό Διάστημα». «Εφτιαξα ένα μονόλογο με ποιήματα».

Κική Δημουλά

Το υλικό της το άντλησε από πολλές συλλογές της Δημουλά. «Το τελευταίο σώμα μου». Το «Ενός λεπτού μαζί». Το «Εκτός σχεδίου»... Η ποιήτρια της έδωσε την άδεια να αντλήσει ό,τι θεωρούσε η ίδια απαραίτητο για τη μοναχική ποιητική performance της. Και προς τιμήν της, δεν επενέβη καθόλου στη διαδικασία της επιλογής ή της «συρραφής». «Με άφησε εντελώς ελεύθερη», τονίζει η Μιχαλοπούλου. «Και είναι η πρώτη φορά που δίνει έτσι τα ποιήματά της». Το αποτέλεσμα θα το δει πια η Δημουλά στο «Υπόγειο», όπου σκοπεύει να παρακολουθήσει την παράσταση και τις δύο βραδιές.
Η ηθοποιός ξεκίνησε να δουλεύει με τη βοήθεια της σκηνοθέτιδος Μαρίας Ξανθοπουλίδου ψηλαφιστά, μέσα από ελεύθερους αυτοσχεδιασμούς, αλλά και με τις μουσικές του Lolek. «Η αγωνία της ισορροπίας» την κατέτρωγε .«Επρεπε να ισορροπήσω πάνω σε σκοινί. Ετσι προέκυψε και η ιδέα του σχοινοβάτη», εξηγεί η Μιχαλοπούλου. «Είμαι μια γυναίκα σε μια διαδρομή πάνω σε τεντωμένα σκοινιά. Μια γυναίκα παγιδευμένη στο μεταίχμιο της ζωής και του θανάτου, που προσπαθεί να συμφιλιωθεί με τη φυσική μοίρα της ανθρώπινης ύπαρξης».
Τα ποιήματα που επέλεξε διακρίνονται για την... κοινή αγωνία: «Τη συμφιλίωση με το τέλος. Τη συμφιλίωση με τον θάνατο - είτε είναι φυσικός είτε ψυχικός. Τη συμφιλίωση με τον χρόνο. Αλλά υπάρχει και ο περαστικός έρωτας. Αυτό που με τρελαίνει στην ποίηση της Δημουλά είναι το κλείσιμο του ματιού, η ειρωνεία και ο αυτοσαρκασμός. Αυτή η συνεχής ανατροπή. Ακόμη και στην αντιμετώπιση του χρόνου».
Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ , Ελευθεροτυπία

Αυτά. Την Τρίτη το βράδυ θα δούμε και τις δικές σας εντυπώσεις

5 σχόλια:

Ἅ λ ς είπε...

Πολύ τυχερά τα παιδιά σας..Είναι πολύ όμορφο να παρακολουθούν τέτοια έργα... Πιστεύω πως για να κατανοήσουν τα παιδιά ένα ποιήμα της Δημουλά θα πρέπει αρχικά να το νιώσουν... Να προσπαθήσουν να νιώσουν έστω και στο ελάχιστο κάτι από τα συναισθήματα που ένιωσε εκείνη όταν έγραφε...!
Παρακολουθώντας το έργο, θα βοηθηθούν και θα την κατανοήσουν καλύτερα...!! Μπράβο!!

Διονύσης Μάνεσης είπε...

EiRiNi,
Καλησπέρα. Πόσο δίκιο, νομίζω κι εγώ, έχεις! Ειδικά η τελευταία σου φράση είναι (και αυτή) ο λόγος που μας έκανε να θέλουμε να πάμε στο θέατρο, να λειτουργήσει βιωματικά ο λόγος της Δημουλά, να συναντήσει το συναίσθημα επικουρούμενος κι από τις άλλες αισθήσεις..

Το ίδιο είχε συμβεί και πέρυσι, όταν παρακολουθήσαμε στο ίδιο θέατρο το Αμάρτημα.
(Παρόλο που πάντα έχω μια ανησυχία για το αποτέλεσμα που επιφυλάσσει στο κάθε παιδί η παράσταση..)

Καλό σου σαββατοκύριακο.

Ἅ λ ς είπε...

Πιστεύω θα αφήσει καλή εντύπωση ,καθώς και μεις πέρσυ ήρθαμε για να δούμε το Αμάρτημα και άρεσε σε όλους... Αν το παρακολουθεις το έργο σου αφήνει μια άλλη γοητεία...καλο σαββατοκύριακο!

Unknown είπε...

Τα σέβη μου,κύριε Μάνεση!!![ή πώς το ν'αγαπάς έναν άνθρωπο,γίνεται κάποτε λιγότερο σημαντικό απ'το να τον θαυμάζεις.Νιώθεις τότε περήφανος που τον αγαπάς.Που αξιώθηκες τέτοιους αγαπημένους...]"Τυχερά τα παιδιά μας" όντως.Με τη Βίκη που μίλησα, την είδα τη χαρά στο βλέμμα τους,τα καλά μας τα παιδιά "δος μοι πα στω και ταν γαν κινήσω"."ενός λεπτού μαζί" σας. Την αγάπη μου σε όλους σας!

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Άννα,
Βρε, μην υπερτιμάς, γιατί καμιά ώρα θα τσακιστούμε από κει ψηλά και θα σπάσουμε κανένα παΐδι..
Ευτυχώς, πάντως, η αμοιβαιότητα των συναισθημάτων μου κρατάει την ισορροπία.

Κι εγώ εξεπλάγην με την ανταπόκριση των παιδιών. Καθημερινή, με φροντιστήρια, για μια παράσταση που τους "απείλησα" ότι δε θα είναι "εύκολη", για τη Δημουλά που ακόμα δε γνωρίζουν..
Το λες, μάλιστα ευστοχότατα: Άυτός ο αγώνας: να προσφέρεις έναν τόπο, ή τη δυνατότητα να διαμορφωθεί ένας τόπος όπου θα πατάει κανείς σταθερά τόσο που να μπορεί "ταν γαν κινήσει".
Ε, βέβαια, δύσκολα. Αλλά...κατά το γνωστό:Ό,τι αξίζει πονάει κι είναι δύσκολο.

Υστερόγραφο: Θα ήθελα να ήμασταν μαζί, να ήμασταν περισσότεροι στο θέατρο, όπως και στο Πλανητάριο. Έπρεπε να κλείσουμε θέσεις, να αγοράσουμε τα εισιτήρια, μέσα σε 2 μέρες.. Δεν προκάμαμε να το οργανώσουμε, να το απλώσουμε πολύ.

Θα σας τα πούμε , όμως, όλα, με χαρτί και καλαμάρι. :-)