Για την παράσταση "ΧΡΟΝΙΚΟ ΣΗΜΕΙΟ", βασισμένης σε ποιήματα της Κικής Δημουλά

Κάρολος Κουν

Τελικά, τα καταφέραμε! 12 μικροί ήρωες την Τρίτη το βράδυ θα προτιμήσουν αντί για το φροντιστήριο να κατέβουν τα σκαλιά του

θεάτρου Τέχνης

και να σμίξουν με την ποίηση της Κικής Δημουλά.

Θέλω να σας συγχαρώ για τη συνέπειά σας, που μας βοήθησε να προλάβουμε και να προαγοράσουμε τα εισιτήρια, εισιτήρια που από απόψε, όπως μου είπαν στο ταμείο του θεάτρου, θα έχουν εξαντληθεί. Θεωρώ πως είμαστε πολύ τυχεροί που θα παρακολουθήσουμε, μαζί με την ποιήτρια, απ' ό,τι φαίνεται, την παράσταση, μια και δεν είναι προγραμματισμένη να ξαναπαιχτεί.

Απόψε είπα να σας "περάσω" στο μπλογκ λίγα στοιχεία για το έργο αλλά και την ηθοποιό που το διεκπεραιώνει, να μπείτε, όσο γίνεται, στο κλίμα της παράστασης.

Πρώτα το δελτίο τύπου, όπως το έδωσε το ίδιο το θέατρο

«Όλα είναι μια φλόγα, καιγόμαστε επί μια ζωή και με μικρά και με μεγάλα. Νομίζω πως και τα μικρά πράγματα ακόμη, φωτιές καλλιεργούν μέσα μας».

Ένα ταξίδι ζωής, με τις αποσκευές που μας δίνουν οι στιγμές που θυμάται, βιώνει και εκφράζει μέσα από τους στίχους της η ποιήτρια. Οδηγός μας, μετέωρος, ανασφαλής αλλά και αποφασισμένος είναι μια σχοινοβάτης. Ένα πλάσμα που κινείται σ’αυτή τη διαδρομή μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Μια ψυχική διαδρομή πάνω σε επικίνδυνες ισορροπίες, όπως δηλαδή κι αυτή η ίδια η ζωή μας. Η προσπάθεια να κρατηθεί όρθια σε τεντωμένα σχοινιά. Η απειλή του κενού. Η οργή και ο φόβος για τη δυσκολία της διαδρομής. Ο περαστικός έρωτας. Η μνήμη που χάνεται ή μένει για να μας τυραννά. Η προσπάθεια να συμβιβαστεί με τη μοναξιά, με το θάνατο, με το γήρας. Η ανόητη προσδοκία, η χαρούμενη αναμονή, η δυσβάσταχτη ανάμνηση. Μια γυναίκα παγιδευμένη στο μεταίχμιο της ζωής και του θανάτου προσπαθεί να συμφιλιωθεί με τη φυσική μοίρα της ανθρώπινης ύπαρξης. Το αναπόφευκτο τέλος και τότε ίσως ελευθερωθεί.

Ερώτηση δημοσιογράφου: «Πρέπει να είμαστε όλοι λίγο μελαγχολικοί;»Κική Δημουλά: «Ναι. Και καλό είναι να είμαστε και λίγο απαισιόδοξοι. Γιατί αν είμαστε πολύ αισιόδοξοι είμαστε και λίγο αδρανείς. Νομίζω ότι η χαρά είναι λίγο κοιμήσικο πράγμα, ενώ η απαισιοδοξία είναι πάθος για τη ζωή, κινητοποιεί κάποια πράγματα μέσα μας. Μας έχει σε μια ενέργεια, σε μια επαγρύπνηση. Είναι η άλλη όψη, η σκοτεινή, της αισιοδοξίας».
Σκηνοθεσία: Μαρία ΞανθοπουλίδουArt Direction: Θάνος ΣαμαράςΜουσική: LolekΦωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Ερμηνεύει η Λουκία Μιχαλοπούλου

Και λίγα περισσότερα από την Ιωάννα Κλεφτογιάννη της Ελευθεροτυπίας:

" Η Κική Δημουλά κατεβαίνει τα σκαλιά του «Υπογείου» (Θέατρο Τέχνης) για να βρεθεί στη σκηνή. Το ποιητικό σύμπαν της γίνεται υλικό μιας «συλλεκτικής» παράστασης με τίτλο «Χρονικό Διάστημα», που θα δοθεί μόνο για δύο βραδιές, στις 12 και 13 Οκτωβρίου, με μία ερμηνεύτρια: Τη Λουκία Μιχαλοπούλου.
Δύσκολα η ποίηση αποδίδεται στο σανίδι. Ακόμη δυσκολότερα εκφέρεται συνιστώντας από μόνη της, χωρίς έξωθεν δεκανίκια (θεατρικής πρόζας κ.ά.), ένα ολοκληρωμένο θεατρικό γεγονός. Το ρίσκο αναλαμβάνει η Μιχαλοπούλου, ηθοποιός ημιτονίων, που ναι μεν φοβάται, έχει όμως ένα ατράνταχτο πλεονέκτημα. Την έχει ήδη επιλέξει η ίδια η ποιήτρια σε μια εκδήλωση ανάγνωσης του ποιητικού της έργου στην «Τεχνόπολη» - ήταν η νεότερη μαζί με τη Λυδία Κονιόρδου και τον Μηνά Χατζησάββα. Δεν γνωρίζονταν. Φαίνεται, όμως, πως η Δημουλά την ήξερε από παραστάσεις.

Λουκία Μιχαλοπούλου

Και η νεαρή ηθοποιός θαύμαζε την πολυβραβευμένη ποιήτρια. «Μου άρεσε η ενέργεια που ανέβλυζε απ' τα ποιήματά της», λέει. Δεν είχε φανταστεί, όμως, ότι θα μπορούσε να τα ερμηνεύσει. «Για μένα είναι ούτως ή άλλως πολύ δύσκολο ένας ηθοποιός να μπορεί να μιλήσει ένα ποίημα. Είναι περίεργη η ισορροπία».
Μετά την πρώτη επαφή της με την ποίηση της Δημουλά αντιλήφθηκε όμως, όπως μας λέει, «ότι μπορούσα να επικοινωνήσω μαζί της. Γιατί αρχικά φοβόμουν, αισθανόμουν ότι δεν μπορούσα να το κάνω. Ακόμα φοβάμαι. Ωστόσο, μετά από την ποιητική βραδιά στην Τεχνόπολη ήθελα να ψάξω. Ηθελα να κάνω κάτι πιο ολοκληρωμένο με τη Δημουλά». Οχι, όμως, με την κουραστική μορφή της ανάγνωσης ενός ποιήματος μετά το άλλο. «Ηθελα μια ροή που δίνει την αίσθηση της ενότητας, της ολότητας, η οποία προκύπτει μέσα από σκόρπιες σκέψεις για κοινά θέματα».
Αυτό έκανε και στο «Χρονικό Διάστημα». «Εφτιαξα ένα μονόλογο με ποιήματα».

Κική Δημουλά

Το υλικό της το άντλησε από πολλές συλλογές της Δημουλά. «Το τελευταίο σώμα μου». Το «Ενός λεπτού μαζί». Το «Εκτός σχεδίου»... Η ποιήτρια της έδωσε την άδεια να αντλήσει ό,τι θεωρούσε η ίδια απαραίτητο για τη μοναχική ποιητική performance της. Και προς τιμήν της, δεν επενέβη καθόλου στη διαδικασία της επιλογής ή της «συρραφής». «Με άφησε εντελώς ελεύθερη», τονίζει η Μιχαλοπούλου. «Και είναι η πρώτη φορά που δίνει έτσι τα ποιήματά της». Το αποτέλεσμα θα το δει πια η Δημουλά στο «Υπόγειο», όπου σκοπεύει να παρακολουθήσει την παράσταση και τις δύο βραδιές.
Η ηθοποιός ξεκίνησε να δουλεύει με τη βοήθεια της σκηνοθέτιδος Μαρίας Ξανθοπουλίδου ψηλαφιστά, μέσα από ελεύθερους αυτοσχεδιασμούς, αλλά και με τις μουσικές του Lolek. «Η αγωνία της ισορροπίας» την κατέτρωγε .«Επρεπε να ισορροπήσω πάνω σε σκοινί. Ετσι προέκυψε και η ιδέα του σχοινοβάτη», εξηγεί η Μιχαλοπούλου. «Είμαι μια γυναίκα σε μια διαδρομή πάνω σε τεντωμένα σκοινιά. Μια γυναίκα παγιδευμένη στο μεταίχμιο της ζωής και του θανάτου, που προσπαθεί να συμφιλιωθεί με τη φυσική μοίρα της ανθρώπινης ύπαρξης».
Τα ποιήματα που επέλεξε διακρίνονται για την... κοινή αγωνία: «Τη συμφιλίωση με το τέλος. Τη συμφιλίωση με τον θάνατο - είτε είναι φυσικός είτε ψυχικός. Τη συμφιλίωση με τον χρόνο. Αλλά υπάρχει και ο περαστικός έρωτας. Αυτό που με τρελαίνει στην ποίηση της Δημουλά είναι το κλείσιμο του ματιού, η ειρωνεία και ο αυτοσαρκασμός. Αυτή η συνεχής ανατροπή. Ακόμη και στην αντιμετώπιση του χρόνου».
Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ , Ελευθεροτυπία

Αυτά. Την Τρίτη το βράδυ θα δούμε και τις δικές σας εντυπώσεις