Σήμερα στο Γ1Θ, απρογραμμάτιστα, τέθηκε θέμα ζήλειας του Γιωργή προς την αδελφή του, την Αννιώ. Αρχίσαμε να το συζητάμε λίγο, αλλά δεν επεκταθήκαμε.
Προτείνω να το συζητήσουμε από 'δω γράφοντας στα σχόλια αυτής της ανάρτησης.
Στείλτε μας τη γνώμη σας - και του Γ2Θ τα παιδιά..
Προϋπόθεση: Να "πατάμε" στο κείμενο, να χρησιμοποιούμε τις άμεσες αλλά και τις έμμεσες νύξεις του αφηγητή. Να μη συμπεραίνουμε αυθαίρετα.
Ελάτε: Ζήλευε ο Γιωργής την Αννιώ ή όχι;
Στείλτε μας τη γνώμη σας - και του Γ2Θ τα παιδιά..
Προϋπόθεση: Να "πατάμε" στο κείμενο, να χρησιμοποιούμε τις άμεσες αλλά και τις έμμεσες νύξεις του αφηγητή. Να μη συμπεραίνουμε αυθαίρετα.
Ελάτε: Ζήλευε ο Γιωργής την Αννιώ ή όχι;
.jpg)
11 σχόλια:
Όσα είπαμε μέσα στην τάξη με έκαναν να αναθεωρήσω πολλές από τις απόψεις μου και να μειώσω κάπως την απολυτότητά μου...
Όντως ο Γιωργής επικεντρώνεται στο ότι νιώθει αδικημένος από τη μητέρα του. Είναι μικρό παιδάκι και όπως κάθε παιδί θα 'θελε πάρα πολύ να ασχολούνται οι γονείς του μαζί του, να περνάνε χρόνο μαζί του. Αντί αυτού, βλέπουμε ότι η μητέρα του εκτός του ότι έκοψε το θηλασμό του Γιωργή πολύ νωρίς, τον παραμελούσε συνεχώς, μιας και μόνη της έγνοια ήταν η Αννιώ("Ο πατέρας σου σέ έλεγε το αδικημένο του,γιατί σ'απόκοψα...παραμελούσα")
Παρ'όλα αυτά, λίγο πιο πάνω αναφέρει ότι ο Γιωργής όντως ζήλευε, αφού το λέει η ίδια η μάνά: "Καί εζούλευες εσύ, καί έγινες του θανατά από τή ζούλεια σου."
Δηλαδή εδώ ο Γιωργής δεν ζηλεύει την Αννιώ, αλλά γενικά την όλη κατάσταση?
-Στέφη
Στέφη,
Ωραίο να μην είσαι απόλυτη, όταν τα θέματα είναι τόσο πολύπλοκα.
Κανείς δεν επιμένει, άλλωστε. Το ψάχνουμε, το κουβεντιάζουμε - και είναι, αλήθεια, ωραίο αυτό.
Τι καλά που βρήκες την αναφορά της μαμάς στη "ζούλεια" του Γιωργή. ( Και το πρωί αναρωτιόμουν πώς και δε μου το λέγατε..)
Βέβαια, η μαμά αναφέρεται στην εποχή που ο Γιωργής καλά καλά δε μιλούσε, σε μιαν εποχή, δηλ. που τα γεγονότα δεν καταγράφονται στη μνήμη. ( Ο Γιωργής με την Άννα έχουν 1-2 χρόνια διαφορά..)
Απ'την ἀλλη, πώς να δεχτούμε πως είναι τόσο ήρωας αυτό το παιδί,όταν δέχεται όλες αυτές τις άδικες συμπεριφορές από τους δικούς του και δε στοχοποιεί την αιτία τους, την Αννιώ;
( Την άποψή μου περίπου σας την είπα και το πρωί, όμως τώρα, από 'δω δε θα ήθελα να καταλήξω κάπου από τώρα, μήπως και ακουστούν κι άλλες απόψεις)
Άντε, ας μην ξενυχτάμε άλλο, γιατί αύριο θα τραγουδάμε παρέα το σπίτι του ανατέλλοντος ηλίου :-))
αχαχαχαχαχαχαχαχα
Όντως, είναι κάπως αργά...
ε, να τελειώσω τα του φροντιστηρίου και πάω να κοιμηθώ..
Καλήνυχτα, τα συζητάμε πάλι αύριο!
Καληνύχτα, καληνύχτα!
Λοιπον, κ. Μάνεση ομολογώ πως μπαίνω στον πειρασμό να απαντήσω...Αλλά λέω να μην παρέμβω για να μπορέσουν κ οι υπόλοιποι να το σκεφτούν από μόνοι τους...
Σας παρακολουθώ σιωπιλή.. (σιωπιλή όσο μπορέσω) :))
Ειρήνη,
Μην το ξανακάνεις! Να απαντάς αυθόρμητα και κατευθείαν, καλό μας κάνει(ς)! Μη μένεις σιωπηλή.
Τώρα, βέβαια, μεσολάβησε το πρωινό και την κουβέντα τη συνεχίσαμε στο άλλο τμήμα, το Γ2Θ. Πάλι ( νομίζω πως - ας το βεβαιώσει κανείς, βρε παιδιά!) ήταν καλά. Ακούστηκαν πολλά. Συναντήσαμε το Γιωργή σε πολλές στιγμές της ζωής του, είδαμε πώς χειρίζεται, στην αφήγηση τα σχετικά περιστατικά, υποψιαστήκαμε μήπως εξωραΐζει κάπως τα πράγματα, μήπως η απόσταση του χρόνου τον κάνει πιο γλυκό και ήπιο, τον ακούσαμε να του ξεφεύγει ένα "αυτή" για την αδερφή του - κακό σημάδι, είπαμε, αυτό..-, ακούσαμε τη μάνα του να του θυμίζει πώς "ζούλευε", όταν ήταν μωρό, απ' την άλλη τόσα γλυκόλογα για την Αννιώ, τόση εκδηλωμένη και με ενέργειες αγάπη, τόση δοτικότητα...
Είπαμε πολλά. Και περίπου καταλήξαμε πως όχι, κι αν ακόμα υπάρχουν κάποια ίχνη ζήλειας στο Γιωργάκη, δεν είναι το ενδιαφέρον του σ' αυτή την εξιστόρηση να μας μιλήσει γι' αυτό. Άλλος είναι ο σταυρός που κουβαλάει, αλλού εστιάζει την πίκρα του.
Και τα γράφω εδώ αυτά, Ειρήνη, γιατί νομίζω πως η συζήτηση, αφού έγινε προφορικά στην τάξη, δε θα ανάψει και πολύ εδώ.
Εσύ; Τι λες;
Καταρχάς ,κ. Διονύση, ευχαριστώ για την ενημέρωση...:))
Λίγο πολύ συμφωνώ με τα παιδιά.. Πράγματι υπάρχει ζήλεια.. Εξάλλου γίνεται εμφανής με το "αυτή" αλλά προσπαθεί να την κρύψει και να μην αφήσει αυτήν να γίνει η αιτία γαι να πληγωθει μεν η αδερφή του κ η μάνα αλλά κυρίως να μη γίνει η αιτία να τσακωθεί με τη μητέρα του που τόσο αγαπά.. Ο μικρός νιώθει ζήλεια καθώς η μάνα του φροντίζει περισσότερο το κορίτσι από αυτόν και τα άλλα αγόρια (την αφήνει να τρώει γλυκά και να μην πηγαίνει σχολείο όποτε εκείνη το επιθυμεί) αλλα επίσης ο Γιωργής νιώθει τύψεις γι'αυτό του το συναίσθημα..
Επίσης είναι συνηθισμένο ένα νήπιο να νιώθει ζούλια για το αδερφάκι του, ειδικά όταν αυτό έχει τις ιδιαίτερες φροντίδες των γονιών..
Έπειτα όταν ο Γιωργής μας αφηγείται από την οπτική του ώριμου επίσης διακρίνουμε μια δόση ζήλιας... Βέβαια αυτη είναι λιγότερη σε σχέση με αυτήν που ένιωθε ως παιδί αφού τώρα γνωρίζει την αλήθεια και αυτό που τον αποσχολεί είναι να κερδίσει την χαμένη αγάπη της μάνας του...
σημείωση: δεν αμφιβάλλω πως ο Γιωργάκης αγαπούσε κ νοιαζόταν τη μικρή Αννιώ..
Σωστά;; Θέλω βασικά να μου πείτε αν είναι σωστό αυτό που αναφέρω για την οπτική του ώριμου αφηγητή...
Ειρήνη,
Να το δούμε το θέμα του ώριμου αφηγητή. Πού παρατήρησες δόσεις ζήλειας κατά την αφήγησή του;
Τα παιδιά στην τάξη ισχυριζόντουσαν πως μάλλον εξωραΐζει το παρελθόν του και πως , ενώ λογικά θα είχε κάποια ζήλεια μικρός, τώρα την υποβαθμίζει, την "ξεχνά", την αποσιωπά.
Εγώ δε θυμάμαι κάποιο σημείο στην αφήγηση του ώριμου Γιωργή που να προδίδει τέτοιο συναίσθημα.
Συμφωνώ με τα παιδια..Το αποσιωπα όπως λέτε, δε σημαινεί όμως πως δεν υπάρχει...
Αν καταλαβα καλά εννοείται πως όταν ήταν μικρός ζήλευε και αν κ μας το γραφει μετα από πολλα χρόνια μας δείχνει τη ζηλεια για να διατηρηθεί το ενδιαφερον κ η ζωντανια και και και... στον αναγνωστη;;
Δηλαδή πράγματι το μόνο που αποζητά είναι η αγαπη κ η εμπιστοσύνη της μάνας του...
Χαίρετε. Μάλλον καινούρια αλλά έκανα κάτι αναζητήσεις και σας βρήκα :Ρ
Άμα θέλετε σβήστε το μήνυμα απλά είπα και εγώ να απαντήσω σε αυτό το ερώτημα το οποίο ειλικρινά με απασχολεί.
Τη ζήλευε ή όχι;
Κατά τη γνώμη μου θα είμαι στη μέση. Αλλά μπορώ να υπογραμμίσω ότι στο θέμα που ζήλευε ήταν με την προσοχή της μητέρας του,όπως και το κάθε παιδί σήμερα. Η διαφορά είναι ότι έκανε -παρά το νεαρό της ηλικίας του- ότι μπορούσε για να τον προσέξει η μητέρα (πχ η σκηνή στην εκκλησία).
Με την Αννιώ άλλοτε είναι ''η αγαπημένην μας αδερφή'' και άλλοτε ''αυτή η αδελφή μας''
Δεν ξέρω,αλλά θεωρώ ότι περισσότερο θυμώνει με τη μητέρα του και σαφώς δεν μπορώ να απαντήσω άμα τη ζήλευε ή όχι γιατί η ψυχολογία του -όσο καλά και να περιγράφεται από τον Βιζυηνό- δεν μας δίνει ξεκάθαρη θέση.
Καλώς τη kotatsuneko,
Όχι μόνο θα σου σβήσουμε το σχόλιο, αλλά θα σε τυλίξουμε σε μια κόλλα χαρτί και θα σε στείλουμε στον εισαγγελέα.
Πολύ ευχαριστούμε για τη συμβολή στη συζήτηση.
Νομίζω πως πολύ καλά είσαι στη μέση και αδυνατείς να δηλώσεις αν ζήλευε ή δε ζήλευε. Μπορεί και η ίδια η ερώτηση να μην είναι καλά τοποθετημένη. Όμως, προκαλεί ενδιαφέρουσα συζήτηση.
Ο λόγος που το λέω αυτό ( ότι δεν μπορούμε να απαντήσουμε με σιγουρια) είναι ότι την ιστορία μας τη διηγείται ο ίδιος ο Γιωργής, αλλά μετά 28 χρονάκια. Στο μεταξύ οι αναμνήσεις του έχουν πάρει μέσα του τη θέση που ο ίδιος επέλεξε να πάρουν τόσα χρόνια που τις επεξεργάζεται. Οπότε, τίθεται θέμα και πώς παρουσιάζει το μικρό εαυτό του. Εξωραΐζει καθόλου τα πράγματα; Παραμερίζει παλιά αρνητικά συναισθήματα; Τα ντύνει λίγο με το απαλό σεντονάκι της νοσταλγίας;
Κάποια πράγματα μας πάνε στη μια κατεύθυνση: Μιλάει πολύ ζεστά για την Αννιώ, μιλάει όπως δε μιλάει κανείς για πρόσωπα που ζηλεύει. (Σχεδόν) πουθενά δεν αφήνει να του ξεφύγει ίχνος ζήλειας. Αντίθετα, δείχνει κατανόηση και αιτιολογεί.
Πάντως, όπως λες κι εσύ, πίκρα για την αδικία που λαμβάνει από τη γονεϊκή συμπεριφορά βλέπουμε ότι είχε. Τη δηλώνει καθαρά. Όμως, αυτό δεν είναι απαραίτητα λόγος να στραφεί ενάντια στην αδελφή του.
Γι'αυτά και για άλλα πολλά σου λέω πως μου φαίνεται πως έχεις δίκιο να μη διακρίνεις καθαρά τι έκρυβε η ψυχή του μικρού για την αδελφή του.
Ευχαριστούμε και πάλι. Όποτε θες, ευπρόσδεκτη - εννοείται!
Δημοσίευση σχολίου