Λίγη ξεκούραση, μετά τον Παπαδιαμάντη

Η σημερινή ανάρτηση είναι αφιερωμένη στην Άντζελα Δενδράκη (και) για την εργασία της στα λαογραφικά του Βιζυηνού

Τελειώνοντας τον Παπαδιαμάντη με το Γ2θεωρ., έτσι, σαν παιχνίδι, στο τελευταίο πεντάλεπτο της ώρας, είπαμε να γράψει ο καθένας ένα σημειωματάκι με θέμα: " εσείς πώς θα βλέπατε τη ζωή σας, αν ήσασταν στη θέση του αφηγητή σήμερα; "

Αντιγράφω μερικά σημειώματα:

Μαρία Ντεμίρ:" Με την προϋπόθεση ότι ο Παπαδιαμάντης δούλευε σε ένα δικηγορικό γραφείο, θα ήταν έκπληξη για μερικούς, όπως και για μένα, αν με τόσα που θα είχα, ζητούσα την ευτυχία σε κάτι άλλο. Η θεωρία μου είναι πως, όταν κάποιος κάνει επιλογές και ρισκάρει για κάποια πράγματα ενώ έχει αποτύχει, είναι άδικο και ανώριμο να αναπολεί θέλοντας να ξαναγυρίσει στα ωραία του χρόνια"




Σοφία Χαλυβοπούλου:"Αν ήμουν στη θέση του Παπαδιαμάντη και ήμουν δικηγόρος, θα νοσταλγούσα τη νεανική μου ζωή. Θα ήμουν, βέβαια, ευχαριστημένη με το επάγγελμά μου, αλλά σίγουρα θα μου έλειπε η παλιά ζωή στο χωριό. Η φύση, η ξεγνοιασιά, η ήρεμη και η χαρούμενη ζωή. Εννοείται πως θα προσπαθούσα να γυρίσω κάποια στιγμή σε εκείνο τον τόπο, έστω και για λίγο διάστημα, μόνο και μόνο για να ξαναζήσω τα παλιά."

Βίβιαν: " Στο διήγημα του Παπαδιαμάντη αναδεικνύεται η δυστυχία που νιώθει ένας άνθρωπος που ζει στην πόλη, περιορισμένος στην ανιαρή εργασία του, χωρίς προοπτικές και νοσταλγώντας συνεχώς την παρελθούσα ζωή του δίπλα στη φύση, ως βοσκόπουλο.
Αυτό το θέμα φαίνεται να είναι επίκαιρο ακόμα και στην εποχή μας που η αστικοποίηση και η αλλοτρίωση καταδυναστεύουν τη ζωή του ανθρώπου.
Κατά την άποψή μου, αν βρισκόμουν στη θέση του αφηγητή, θα εγκατέλειπα τη ζωή στην πόλη και θα επέστρεφα στη φύση που τόσο πολύ αγαπούσα. Έτσι, οι πληγές και το αίσθημα της νοσταλγίας θα έπαυε, εφόσον το όνειρο της παραδείσιας ζωής στην ύπαιθρο θα ήταν πλέον πραγματικότητα."




Πέπη Μανασίδη: " Θεωρώ πως ο αφηγητής δεν είχε ιδιαίτερα προβλήματα. Απλώς, ήταν απαισιόδοξος, γιατί ήταν ο πρωταγωνιστής των γεγονότων. Εγώ στη θέση του θα ακολουθούσα αυτό που λέει η καρδιά μου. Θα έκανα αυτό που θα με ευχαριστούσε, για να ξεχνιόμουν απ' αυτό που με απασχολούσε."

Link: "Ύστερα από το περιστατικό με την κοπέλα θα συνέχιζα τη ζωή μου κανονικά σα να μη συνέβη τίποτα. Δεν πιστεύω ότι ήταν κάτι συνταρακτικό, απλά μια περιπετειούλα μέσα στη ρουτίνα της καθημερινότητας."

Λ. Ανδρέας: " Εάν είχα ζήσει κι εγώ τη ζωή που ζούσε ο αφηγητής πριν μάθει γράμματα και δουλέψει σε υψηλές θέσεις, θα νοσταλγούσα κι εγώ την παλιά μου, βουκολική ζωή, καθώς τότε θα είχα το αίσθημα της ελευθερίας, ότι είμαι ελεύθερος και είναι κτήμα μου ό,τι βλάπω μπροστά μου. Θα αναπολούσα, λοιπόν, την προηγούμενη ζωή μου, δεν είναι σίγουρο όμως ότι θα ήθελα να γυρίσω πάλι πίσω, γιατί στις μέρες μας είναι καλύτερο να "επιβιώσουν" οι μορφωμένοι άνθρωποι στις σημερινές συνθήκες της ζωής. "

Σαϊμίρα:" Αν βρισκόμουν στη θέση του αφηγητή, δε θα το αντιμετώπιζα τόσο τραγικά όσο αυτός. Από τη στιγμή που εμείς κάνουμε τις επιλογές στη ζωή μας, πρέπει να τις στηρίζουμε και να προσπαθούμε να βρίσκουμε τα θετικά τους. Το παρελθόν δεν πρέπει να μας ακολουθεί σε όλη μας τη ζωή, είτε είναι ωραίο είτε είναι άσχημο. Ο άνθρωπος, εξάλλου, πρέπει να εξελίσσεται και να μη μένει σταθερός σε μία κατάσταση. Εξάλλου, τίποτα δε γίνεται για κακό. Όλα τα πράγματα έχουν δυο όψεις, το καλό και τι κακό, και είναι στο χέρι μας να διαλέξουμε ένα από τα δυο."

Μαρία Μουκατατζή: " Στη θέση του αφηγητή θα προσπαθούσα να αντιμετωπίσω τις παρόμοιες καταστάσεις με αυτή που μόλις είχα περάσε με περισσότερη αυτοπεποίθηση και ψυχραιμία, χωρίς να σκέφτομαι όσα είχα περάσει στο παρελθόν, τα οποία με έκαναν να αισθανθώ άσχημα και να στενοχωρηθώ. "

Παναγιώτης Τσιμπιρίδης:" Εμένα δε θα με πείραζε το γεγονός που έγινε με τη Μοσχούλα. Δε θα άφηνα ένα τέτοιο συμβάν να μου "στοιχειώνει" τη ζωή, αλλά θα το ξεπερνούσα. Όμως πάντα στο μυαλό μου θα υπήρχε η εικόνα της Μοσχούλας. Επίσης, αφού θα ήμουνα και άνθρωπος της εκκλησίας, θα προσπαθούσα να προσευχηθώ γι' αυτήν, αφού θα την αγαπούσα ακόμα. "


( Κάνετε κλικ πάνω στις εικόνες, για να διαβάσετε και τα υπόλοιπα σημειώματα)




Παιχνίδια, τέλος. Τώρα διάβασμα. Από αύριο, επιτέλους, ποίηση!