Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2012

Σπίθες, σπίθες, σπίθες...

(Δείξτε κατανόηση σ’ αυτό το ιστολόγιο για τις εμμονές του. Ο Αργύρης Χιόνης μια εξ αυτών. Και ο απροσδόκητος θάνατός του την έχει κάνει εντονότερη )

Τρία ποιήματα του Αργύρη Χιόνη απόψε, από τη συλλογή του

«Ο ακίνητος δρομέας» ( εκδ. Νεφέλη, 1996)

Τρία ποιήματα επιλεγμένα επειδή συνομιλούν με το ποίημα « Τα αντικλείδια», του Γιώργη Παυλόπουλου, που φέτος είναι στην εξεταστέα ύλη μας .
Διαβάστε τα, χαρείτε τα, και, αν θέλετε, δώστε το σχόλιό σας για τον τρόπο που ενώνουν τα ποίηματα αυτά τα νήματά τους με το ποίημα του Παυλόπουλου. Πάνω σε ποιες ιδέες, σε ποιο συγγενική αντίληψη;


"Ο ακοντιστής σημαδεύει την καρδιά της απεραντοσύνης, το κέντρο, δηλαδή, του μηδενός. Είναι ευνόητο, λοιπόν, να δυστυχεί κάθε που βλέπει να καρφώνεται το δόρυ του πάνω στη γη, λίγο πιο πέρα, κάποια μέτρα, από ‘κει που το εξακόντισε. Βέβαια, συνεχίζει να στοχεύει το υπερπέραν, έστω χωρίς ελπίδα, χωρίς πιθανότητα καμιά να χάσει εκεί πέρα το ακόντιό του, να σπάσει όλα τα ρεκόρ, να καταργήσει, εν κατακλείδι, το άθλημα. Είναι δυστυχής, λοιπόν, ο ακοντιστής, αλλά, ενδομύχως, και ευτυχής, καθότι ο μόνος τρόπος για να παραμείνει ακοντιστής είναι να του διαφεύγει, αενάως, το άπειρο."

"Όλο τον κόσμο πίστευε ότι γύρισε ο οδοιπόρος και, ξαφνικά, ανακαλύπτει ότι γύρω γύρω απ’ τον εαυτό του γύριζε. Γι’ αυτό αποφασίζει τον κόσμο να γυρίσει πάλι, χωρίς να κάνει λάθος ετούτη τη φορά. Βέβαια, το αποτέλεσμα είναι ίδιο, αλλά ο οδοιπόρος δεν το βάζει κάτω κι επιχειρεί, πάλι και πάλι, την ίδια επώδυνη πορεία. Αυτό είναι, άλλωστε, που τον ξεχωρίζει από τον οποιονδήποτε άλλον οδοιπόρο και που τον καθιστά αθλητή."

"Σπίθες, σπίθες, σπίθες… Ελάχιστοι, οι στίχοι του, διάττοντες αστέρες που σβήνουν πριν προλάβουν να συνθέσουν φωτεινό στερέωμα."

Κι αν θέλετε, δείτε το video από το youtube, όπου ο ποιητής αναφέρεται σε θέματα που αυτό τον καιρό κουβεντιάζουμε κι εμείς στην τάξη: Η ανάγκη για ποίηση, ο ρόλος της , η λειτουργία της κι η προσφορά της στον κόσμο που ζούμε και γενικότερα.

4 σχόλια:

Ε. Στάμου είπε...

Γεια σου Διονύση με τις ωραίες εμμονές σου (όπως του Χιόνη με τα οξύμωρα στους τίτλους του).

Μου άρεσε ιδιαίτερα το πρώτο.
Ο ακοντιστής αθλητής, που σημαδεύει την απεραντοσύνη, δηλαδή το κενό, άρα το μηδέν. Είναι θλιμμένος και δυστυχής, μοιάζει να αγωνίζεται για το μάταιο και το παράδοξο. Είναι όμως και ευτυχής, γιατί παραμένει μέσα στο άθλημα κι ας του διαφεύγει συνεχώς ο στόχος.
Κι εδώ έρχεται η Ποίηση, που στα μάγια του μάταιου μπορεί να αντιγυρίσει εξορκιστικά τη δική της αθεράπευτη επιμονή να προσπαθεί, να μην το βάζει κάτω, να συνεχίζει τον ατέρμονο αγώνα της ψάχνοντας για το κλειδί, έστω και χωρίς το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Την επιείκειά σας καλέ μας κύριε.
Σπίθες που πετάτε!

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Α, γιατί να μη σ' έχουμε δασκάλα εδώ; Όπως το λες: η αθεράπευτη επιμονή να προσπαθεί, να συνεχίζει τον ατέρμονο αγώνα ψάχνοντας ένα κλειδί χαμένο.

Στις (λιγοστές) συνεντεύξεις του ο Χιόνης συνήθιζε να λέει τη φράση του Μπέκετ πως ακόμα κι αν είμαι ως το λαιμό μες στα σκατά θα συνεχίσω να τραγουδάω,
θέλοντας να περιγράψει τον ηρωικό μηδενισμό, τον ηρωικό πεσσιμισμό που χαρακτηρίζει και τη δική του ποίηση.

Ταυτόχρονα θλιμμένος και επίμονος στοχευτής..

Καλημέρα, Λίτσα.

daflek είπε...

Καλημέρα
Μ' αρέσει πολύ το δεύτερο απόσπασμα. Και ταιριάζει- θεωρώ- με τα Αντικλέιδια (να 'τες πάλι οι εμμονές). Ο ίδιος ατέρμονος κύκλος με αυτόν των έγκλειστων ή αποκλεισμένων ποιητών να δοκιμάζουν αντικλείδια...
Φιλιά

Διονύσης Μάνεσης είπε...

daflek,

χαίρετε, χαίρετε,

αυτός ο ατέρμονος κύκλος, πάντως, θρέφει και το πείσμα και την αγωνιστικότητα, το jamais desesperer, που τραγουδούσε και ο Moustaki στα παλαιότατα χρόνια.

..Στοιχεία μάλλον απαραίτητα σήμερα..
Καλό απόγεμα, φιλιά