Μαζεί

Ξανά φέτος εδώ. Χωρίς, τελικά, πολλή σκέψη και σχεδιασμό.

Γιατί με τα τμήματα της θεωρητικής της περσινής δευτέρας τάξης είχαμε ήδη διανύσει μαζί τη μισή διαδρομή.

Γιατί στην ερώτηση «τώρα που ήρθαμε εμείς στην τρίτη, κύριε, θα το σταματήσετε;» δεν υπάρχει απάντηση.

Γιατί το μάθημα έχει πια ημερομηνία λήξης – σε δυο χρόνια – και αυτό μας κάνει να είμαστε ακόμα πιο τρυφεροί μαζί του.

Γιατί η τάξη μας όντας ανοιχτή γνώρισε θαυμάσιους συναδέλφους κι ανθρώπους κι έχει αδυναμία να τους αποχαιρετήσει.

Γιατί τα δυο τελευταία χρόνια βλέπουμε τα πάντα γύρω μας να γκρεμίζονται και χρειάζεται να εξασκηθούμε στην όρθια στάση.

Γιατί οι δυσκολίες της εποχής και των συγκυριών μάς σημαίνουν πως τώρα περισσότερο από άλλοτε είναι, πρέπει να είναι, καιρός τού μαζί.

Γιατί – ας το ομολογήσουμε - η αγάπη για τα κείμενα, μάλλον εθίζει και ο εθισμός δημιουργεί μια δυσκολία αποχωρισμού.

Γιατί το χωρίς βιβλία ήδη είναι πολύ χωρίς.

Γιατί – για να θρέψουμε την αυτάρεσκη επαναστατικότητά μας τραγουδήσαμε πολύ στα νιάτα μας εκείνο το τραγουδάκι που μιλούσε για τη revolution permanente και μάλιστα jusqu’ au bout. Και γιατί δεν ήρθε η ώρα να το προδώσουμε.

Ίσως κι επειδή δεν είναι εύκολο να σκοτώνεις κάτι που αγαπάς.

Καλή αρχή για όλους, λοιπόν, κι ας αντιστεκόμαστε δημιουργικά στον έξω εφιάλτη. Θυμίζω ένα απόσπασμα από τους Ελεύθερους Πολιορκημένους (και βέβαια προσοχή στον τίτλο..), το ένατο, από το β΄σχεδίασμα: « (…) τη νυχτική γαλήνη δεν αντίσκοβε μήτε φωνή, μήτε κλάψα, μήτε αναστεναγμός· ήθελε πης ότι είχε παύσει η ζωή· οι ήρωες είναι ενωμένοι και μέσα τους λόγια λένε
Για την αιωνιότητα, που μόλις τα χωράει·
Στα μάτια και στο πρόσωπο φαίνοντ’ οι στοχασμοί τους·
Τους λέει μεγάλα και πολλά η τρίσβαθη ψυχή τους.
Αγάπη κι έρωτας καλού τα σπλάχνα τους τινάζουν·
Τα σπλάχνα τους κι η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν·
Γλυκειά κ’ ελεύθερ’ η ψυχή σα νάτανε βγαλμένη,
Κ’ υψώναν με χαμόγελο την όψη τη φθαρμένη.
Καλή μας χρονιά