Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

Βρέχει φως

η ανάρτηση αφιερώνεται στη Δήμητρα,
που ήδη έπεσε με τα μούτρα στην ανάγνωση του βιβλίου για την αγαπημένη της ποιήτρια
Αν ο έρωτας και το πάθος τής Μαρίας Πολυδούρη γίνονται ποίηση ,
στο « Βρέχει φως »,
του Κωστή Γκιμοσούλη, ( εκδ. Κέδρος, 2002)
η σύντομη και ταραγμένη ζωή της γίνονται αφήγηση.
Ο Γκιμοσούλης συνθέτει μια μυθιστορηματική βιογραφία της ποιήτριας,
έχοντας σκύψει με προσοχή και αντλώντας υλικό από πολλές πηγές,
που αναφέρονται στο τέλος του κειμένου του.

Ας παραθέσουμε, όμως, το σημείωμα από τις εκδόσεις Κέδρος για το βιβλίο:

Αφηγητής είναι ένας αιωνόβιος άντρας, κάποιος που αγάπησε με πάθος την ποιήτρια στα νιάτα του, που την ερωτεύτηκε με όλο του το είναι, χωρίς να μπορέσει ποτέ να την κατακτήσει.
Αυτό το γεροντάκι, λοιπόν, θυμάται τα νιάτα του, τη Μαρία και τον Άλλο (Κώστα Καρυωτάκη) και μας μεταφέρει στην Αθήνα της δεκαετίας του ΄20,
σε μια εποχή που χαρακτηρίστηκε “ηττημένη”.

Με πλήθος “δανείων” από τη Λιλή Ζωγράφου, το Γιάννη Χονδρογιάννη, το Γ.Π. Σαββίδη, τον Τάκη Μενδράκο και πολλούς άλλους, ο συγγραφέας καταφέρνει να δημιουργήσει ένα αρκετά πειστικό πορτρέτο της Πολυδούρη. Τη βλέπει σα γυναίκα-ποίηση και όχι σα γυναίκα-ποιήτρια. Μιλά για τα πάθη της, τα λάθη της, την αγάπη της για το θάνατο και τη δίψα της για ζωή. Και αντιμετωπίζει τον Καρυωτάκη σα μια μέγιστη φυσιογνωμία, κι ας ήταν υπόδουλος στα διάφορα “πρέπει” του, που τον έπνιγαν και τον ενέπνεαν.

“Η αληθινή ζωή είναι ανάγλυφη, κινείται με ρυθμούς που είναι έξω από στατιστικές και κατατάξεις. Η αληθινή ζωή, με τους χυμούς της και το αίμα της και τ’ άλεκτά της, δεν περιγράφεται…”, διαβάζουμε στη σελ.129. Αληθινή ζωή ήταν κι αυτή που έζησε η Πολυδούρη, κι ας φλέρταρε τόσο πολύ με την ιδέα του θανάτου. Κολυμπούσε στο σκοτάδι για να βρει το φως, χαμογελούσε στο σκοτάδι για να ζει τη στιγμή

Ο Γκιμοσούλης δεν προσπαθεί να αγιοποιήσει την Πολυδούρη. Αντίθετα, την παρουσιάζει πολύ ανθρώπινη, με πολλές αδυναμίες. Και επιπλέον τη βάζει να μιλά και να σκέφτεται για την αυταρέσκεια της, για τα λάθη της. “Η Μαρία-άνθρωπος έζησε και έσβησε μέσα σε μια ματαιότητα. Ανθισμένη ματαιότητα, όμως”, φαίνεται να είναι το επιμύθιο αυτού του βιβλίου.
Όσοι από εσάς γνωρίζετε τη Μαρία Πολυδούρη, θα βρείτε εδώ μερικά πράγματα, που θα σας γεννήσουν κάποιες σκέψεις σχετικά με τη ζωή και το έργο της. Οι υπόλοιποι θα έχετε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να κάνετε τη γνωριμία με μια απ’ τις πιο παθιασμένες μορφές του ελληνικού 20ου αιώνα.
Ένα αξιόλογο βιβλίο για πιστούς, και όχι μόνο.

Στις σελίδες του βιβλίου του Γκιμοσούλη διαβάζει κανείς εκτεταμένα αποσπάσματα από το ημερολόγιο της Πολυδούρη· αποσπάματα που μας φέρνουν κοντά στους παλμούς της καρδιάς της, στη σκέψη της, στις αγωνίες της. Τις ημερολογιακές καταθέσεις της τις εκμεταλλεύεται δεξιοτεχνικά ο Γκιμοσούλης συνδέοντας τις με το σώμα του δικού του έργου.
Ένα απόσπασμα από το κεφάλαιο:
Τριάντα Κόκκους Κινίνο
" Γιατί ένα πλάσμα σαν και μένα να ελκύει την αγάπη αυτών που συναντάει μπρος του; Γιατί να μην υπάρχει μέσα μου καρδιά παρά εκεί που δεν πρέπει; Μπορεί ποτέ κανένας να φανταστεί ότι λυπάμαι βαθιά όταν καταλάβω ότι μ'αγαπούν; Κι όμως συμβαίνει γιατί έτσι καταλαβαίνω ότι μου δίνουν κάτι που δεν αξίζω πραγματικά κι αυτό με βασανίζει. Η ψυχή μου και η αγάπη γεννήθηκαν την ίδια μέρα. Δεν είναι αγάπη ό,τι έχω δοκιμάσει μέχρι τώρα... Ώστε είμαι έκφυλη; Θα περάσω όλη μου τη ζωή σπέρνοντας από δω κι από κει ένα ένα τα φύλλα της καρδιάς μου και δοκιμάζοντας πάντα την τρομερή αυτή πλήξη που μου αφαιρεί κάθε περιέργεια και ενδιαφέρον για τα γύρω μου; Ένα όνειρο ακαθόριστο κλείεται μέσα μου. Δεν ζητώ τίποτα πια. Ας φανερωθεί μπρος μου ο άνθρωπος που θα μπορέσω να τον αγαπήσω αληθινά με τρέλα, κι ας μη με αγαπήσει, δε με μέλλει. Θα ζω με την ευτυχία του να αγαπώ και θα πεθάνω έτσι. Δεν ανέχομαι πια την εκκρεμότητα αυτή του να κρέμεται σε μια κλωστή κάθε μου όνειρο. Γεννήθηκα για ν'αγαπώ είναι αλήθεια και δεν μου αρκεί να μ'αγαπούν. Όταν εγώ δεν αγαπώ είμαι δυστυχής κι ας με αγαπούν.

Αυτά που διαβάζεις είναι από το ημερολόγιό της. Η Μαρία πίστευε πως δεν ήταν ικανή ν'αγαπήσει. Ίσως και γι'αυτό να της φαινόταν απίθανο όταν της έλεγαν ότι την αγαπούσαν. Να στο κάνω πιο λιανά: ήταν μια ύπαρξη που μεθούσε από τον εαυτό της κι από ό,τι την περιέβαλλε. Τύπος από τη φύση της εκστατικός, άφηνε την πραγματικότητα να εισχωρεί και να μετασχηματίζεται μαγικά μέσα της. Τη ζούσε στη δική της διάσταση και, από τότε που κατάλαβε τον εαυτό της, ήταν ερωτευμένη διαρκώς με έμψυχα και άψυχα. Δεν μπορούσε να εστιάσει. Να δοθεί κατ'αποκλειστικότητα σε ένα. Ναι, ήταν εγωκεντρική, από μια άποψη· την πιο κοινή. Από την άλλη, όμως, είχε αυτή τη σπάνια ιδιότητα στο κύτταρο, να απλώνεται και να ταυτίζεται με τα πάντα. Στο κάτω κάτω δεν έβλαπτε κανέναν, εκτός από τον εαυτό της. Δεν είναι εύκολο να είσαι το φως μέσα στη νύχτα των άλλων. Άργησε, αλλά υποχρεώθηκε κάποτε να καταλάβει ότι οι άλλοι δεν ένιωθαν τον κόσμο όπως αυτή. Πολλές φορές τα είχε δώσει όλα σε καταστάσεις και είχε εισπράξει την καχυποψία τους και στο τέλος βγήκε και κατηγορούμενη. Η Μαρία ήταν η εξαίρεση και όλοι οι άλλοι ο κανόνας. Η μετριότητα πάντα,να το ξέρεις,είναι αμείλικτη με ό,τι προεξέχει. Η συνείδηση της διαφορετικότητάς της τής δημιούργησε ανασφάλεια. Θα πρέπει να σοκαρίστηκε πολύ κι ακόμα να φοβήθηκε μήπως εκείνη ήταν προβληματική ή, ακόμα σοβαρότερο, αμαρτωλή, επειδή δεν μπορούσε να περιορίσει τον έρωτά της μέσα σ'ένα σχήμα. Αυτή ήταν μία από τις ριζικές ενοχές της. Το ομολογεί και μόνη της."Τον αγαπώ...τον αγαπώ... Καμιά αμφιβολία πια! [...] Δεν μιλώ εν τούτοις. Υποφέρω και υποφέρει κι εκείνος. Αλλά έτσι πρέπει να γίνει. Πρέπει να υποφέρω[...] για να εξιλεωθώ."



Το βιβλίο κοσμούν έργα του Γιάννη Ψυχοπαίδη,
φωτογραφίες των οποίων συνοδεύουν τη σημερινή ανάρτηση

21 σχόλια:

Σωτηρία Σιαμαντούρα είπε...

Για άλλη μια φορά εκπληκτική ανάρτηση Διονύση.. Θα σου ¨"κλέψω" την γνώση να την μεταφέρω στα παιδάκια μου γιατί έχουν συγκλονιστεί με την ζωή και το έργο της Πολυδούρη..!!!

Νίκος είπε...

Αυτό να φανταστώ είναι η εισαγωγή στην Πολυδούρη,έτσι δεν είναι?

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Γεια σου Σωτηρία,

Η ζωή της Μαρίκας Πολυδούρη όντως μαγνητίζει τα παιδιά. Θες το πάθος, θες η αντισυμβατικότητα, η προσήλωση στο συναίσθημα και δη στο ερωτικό... Θα έλεγα πως είναι πιο ελκυστική κι από τα ποιήματά της, για τα περισσότερα - αν δεν ακουγόταν άκομψο.

Το βιβλίο του Γκισομούλη, γραμμένο με τον ανάλογο λυρισμό και με κάποια, φορές φορές, ελλειπτικότητα, έχει αρέσει σε 2-3 παιδιά που το είχα δώσει.

Χαιρετισμούς στα νοτιοανατολικά:-)

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Νίκο,

Όχι, δεν είναι η εισαγωγή - άλλωστε με το Γ2θεωρ την έχουμε ήδη κάνει την Πολυδούρη.

Μπορείς να δεις κάποιες πρώτες πληροφορίες για τη ζωή της εδώ:

http://logotexniakatefthinsis.blogspot.com/2009/12/28.html

ή εδώ: http://logotexniakatefthinsis.blogspot.com/2009/12/blog-post_16.html

ή εδώ: http://logotexniakatefthinsis.blogspot.com/2009/12/blog-post_13.html

ή, βέβαια, η καλύτερη λύση: Να επισκεφτείς το ιστολόγιο "Αρισμαρί", όπου υπάρχει ένας φάκελος για την Πολυδούρη, με κείμενα και άλλα, πολύ εύστοχα επιλεγμένα.

Ε. Στάμου είπε...

Τι γυναίκα, ε;
Ρίχτηκε στον έρωτα με παραφορά, με φρενίτιδα, χωρίς να λογαριάσει τίποτα και κάηκε στη φλόγα της αγάπης! Ξόδεψε σπάταλα τη ζωή της για να βρει το ερωτικό ιδανικό που τελικά ποτέ δεν βρήκε ούτε και στο μεγάλο της έρωτα, τον Καρυωτάκη. Η ερωτική της κραυγή έγινε η κραυγή των αιώνια ερωτευμένων που δεν ελπίζουν ποτέ να χαρούν το ιδανικό τους και ζητούν μια λύτρωση στην ποίηση.

Σ` ευχαριστούμε όλοι Διονύση και για τις δικές σου αμέτρητες αχτίδες φωτός που μας "χαϊδεύουνε χρυσές στο πέρασμά τους", που λέει κι ο Καρυωτάκης!

Υ.Γ. Στους δικούς σου μαθητές αρέσει η ποίηση της Πολυδούρη;

Ἅ λ ς είπε...

κι αυτος ποση αγαπη της ειχε? μπραβο του!

Και επιτελους, ας ερθει η στιγμη να πουμε οτι η γενια του 20 δεν ειχε να μας δοση μονο μαυριλα αλλα μεσα στην ταλαιπωρια της τοσο ομορφα κειμενα!!

και κατι αλλο.. κατα ποσο συμφωνεις για την αναγνωση ημερολογιου; Ακομη και μετα το θανατο καποιου. Το βλεπουμε συχνα. Δε νομιζω οτι ειναι και τοσο ομορφο αυτο.. Βεβαια απο την αλλη μαθαινεις για τη ζωη τους ή βλεπεις μεσα απο τα ματια τους, ακους τις σκεψεις τους ίσως κατανοεις...
Δεν ξερω ομως κατα ποσο πρεπει να αγγιζουμε την τοσο προσωπικη τους οπτικη...

σημ:γραφω αυριο βυζαντινη κ αγγλικα.... Ολη μερα παλευα να βαλω σε σειρα τις γνωσεις..Ζαληστικα! νομιζω τα καταφερα.. νεοτερα αυριο :))

Πολίνα Μοίρα είπε...

Διονύση μου καλησπέρα!
Ωραίο , πραγματικά, βιβλίο.Έμαθα μέσα απ' αυτό πολλά για την Πολυδούρη. Του αρέσει να γράφει για ανεκπλήρωτους έρωτες.( Σάμπως υπάρχει πραγματικός έρωτας που να μην είναι ανεκπλήρωτος;...)
Θυμάσαι το " μια νύχτα με την κόκκινη"; Με είχε τόσο γοητεύσει τότε που το διάβασα ( πότε άραγε; πολύν καιρόν οπίσω..), που το έκανα δώρο για πολύ καιρό μετά σε γιορτές φίλων!
Γράφει όμορφα, κινηματογραφικά!

φλόγα είπε...

επ!είμαι φανατική της Πολυδούρη από την α λυκείου!xD έχω διαβάσει τα πάντα από όσα έχουν γραφτεί για εκείνη και τον Καρυωτάκη στο νετ καθώς επίσης και το βιβλίο της Λ.Ζωγράφου!βασικά έχω και το ημερολογιό της και γενικά τα προηγούμενα χρόνια είχα μεγάλη πόρωση με την ποίηση και τη ζωή της...ε μετά πορώθηκα λίγο παραπάνω με το hip hop και το low bap!xP
α τώρα στο πανεπιστήμιο στη λογοτεχνία κάνουμε κάτι γερμανούς ποιητές που γράφουν σαν τον Καρυωτάκη και μαρέσουν πάρα πολύ!ελπίζω βέβαια να πέσει το αγαπημένο ποίημα στην εξεταστική!wow είπα εξεταστική ε?μάλλον πρέπει να ξαναπάω για διάβασμα...ευτυχώς ξεκινάω με το σχετικά εύκολο μάθημα!xP

Στέλλα είπε...

"Ο ήλιος ψηλότερα θ' ανέβει
σήμερα που είναι Κυριακή...
Άσε τον κόσμο στη χαρά του
κι έλα, ψυχή μου, να σου πω,
ένα τραγούδι χαρωπό,
ένα τραγούδι του θανάτου"

Κ.Καρυωτάκης, Κυριακή

Ἅ λ ς είπε...

δεχομαι συγχαρητηρια!!!:)))

σημ:πώς έγραψα έτσι το ζαλιστηκα????πφ το ειδα και ζαλιστηκα..χαχαχα

Νίκος είπε...

Αρα Ειρήνη να φανταστούμε ότι έγραψες Άριστα με Α κεφαλαίο

Ἅ λ ς είπε...

αχαχα αναλογως πώς το οριζεις το Αριστα!
εγραψα αρκετα καλα, εχω την εντυπωση!

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Ε. Στάμου,

Λίτσα, δεν ομογνωμούν οι μαθητές. Αναμενόμενες, πιστεύω, οι αντιδράσεις. Το "Μόνο γιατί μ' αγάπησες" βγάζει σε κάποιους το ρομαντικό τους εαυτό, ενώ άλλοι το βλέπουν λίγο μελό ή χωρίς πρωτοτυπία. Οι θετικές γνώμες είναι μάλλον οι περισσότερες.

Χαιρετισμούς.

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Αλς,

Καλή συζήτηση ανοίγεις, σχετικά με την ανάγνωση του ημερολογίου καλλιτεχνών, συγγραφέων κλπ. Τουλάχιστον ας υπολογίζουμε καταρχήν ότι δε γράφουν όλοι με την ίδια πρόθεση. Υπάρχουν όχι λίγες περιπτώσεις συγγραφέων που εκδίδουν οι ίδιοι τα ημερολόγιά τους. Που τα ημερολόγια αποτελούν συμπλήρωμα του έργου τους, σχολιάζουν τη δουλειά τους και της συνθήκες παραγωγής των έργων κλπ.

Πώς πήγαν οι εξετάσεις στα δυο μαθήματα; Καλή συνέχεια ( Μετά το Θεοτόκη;)

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Πολίνα,

Γεια χαρά. Πρέπει να έχουν περάσει κάπου ... 15 χρόνια νύχτες με την κόκκινη και, κάπως έτσι το θυμάμαι κι εγώ. Έχει κάτι "ζεστό" στο γράψιμό του ο Γκιμοσούλης - δε μου έρχεται να στο πω αλλιώς.

Τι κάνουν τα παιδάκια του Βύρωνα; Είχαμε πάει στο "Αμάρτημα της μητρός μου" προχτές και σας θυμόμασταν.

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Φλόγα!

Εδώ είσαι, βρε;! Τι κάνει η φοιτητική ζωή;;

Γερμανοί που μοιάζουν με τον Καρυωτάκη; Για λέγε, για λέγε..

Το εύκολο μάθημα φαντάζομαι θα το πέρασες. Το αυτό επιθυμούμε και για τα υπόλοιπα. Άντε, καλή συνέχεια και ακόμα καλύτερα ξεμπερδέματα!

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Στέλλα,

"Απάντηση" στους στίχους για το "χαρωπό τραγούδι του θανάτου" θα μπορούσαν να ήταν αυτοί από το τραγούδι της Πολυδούρη για το νέο που αυτοκτόνησε

"Ήταν ωραίος παράξενα, σαν κείνους
που ο θάνατος τους έχει ξεχωρίσει.
Δινόταν στους φριχτότερους κινδύνους
σαν κάτι να τον είχε εξασφαλίσει.

Ένα πρωί, σε μια κάρυνη θήκη
τον βρήκαμε νεκρό μ’ ένα σημάδι
στον κρόταφο. Ήταν όλο σα μια νίκη,
σα φως που ρίχνει γύρω του σκοτάδι."

Φως που ρίχνει γύρω του σκοτάδι
Χαρωπό τραγούδι του θανάτου..
Μόλις είν' έτσι δυνατός..

Φιλιά.

Στέλλα είπε...

"Αυτός που αυτοκτονεί γιατί του ήρθε μια μεγάλη λύπη στη ζωή, αυτός είνε ένας ανάξιος της ζωής, δεν έπρεπε να τον έχη δεχτή καθόλου. Είνε ένας μικρόψυχος. Εξαιρώ όσους αυτοκτονούν γιατί είνε άρρωστοι, είτε σωματικά, είτε ψυχικά. Φυσικά είνε ταπεινωτικό να ζη κανείς στο περιθώριο της ζωής, κι’ όμως να ζη! Μα δεν πρόκειται γι’ αυτούς, τώρα. Ο πόνος είνε το φριχτό και το μεγάλο δώρο. Να τον δεχτής για να στραγγίσης τη ζωή ως την τελευταία σταγόνα. Να τον δεχτής για να παλαίψης, ο αγώνας είνε η ζωή. Η αντίδρασή σου σε κάθε χτύπημα είνε μια νίκη, όσο κι αν χάνεις λίγο λίγο έδαφος, γιατί βέβαια εσύ θα εξαντληθής όχι η ζωή. // Μα αυτή η απεγνωσμένη προσπάθεια, το κατανάλωμα της ψυχής μας, της ζωής μας όλης, τι αφάνταστα φριχτό και τι σεμνά μεγαλειώδες! «Καθήκον» λέξις τριμμένη, σχεδόν χωρίς ουσία και μισητή. Τι ανύψωμα θάπρεπε να της δώσω, τι ντύσιμο να της κάνω –μάλλον τι ξεντύσιμο- για να τη δώσω στον αγώνα της ζωής! Ένα καθήκον ευγενείας. Είνε ευγένεια το δόσιμο στην καταστροφή της ζωής. Πόσες γωνιές της ψυχής σου θα φωτισθούν, τι εξαϋλωμα, εξαγίασις ο σπαραγμός, η συντριβή, η ταπεινωσύνη. Στο βάθος του πόνου ολοένα, που να τελειώνουν όλα μπρος στα μάτια σου, που να σου λείπει η πνοή, που να νιώθης κάθε στιγμή τη λόγχη στα σπλάχνα, έτσι πέρνεται η μεγάλη γαλήνη της μορφής και το φωτοστέφανο της Ζωής: ένας άξιος άνθρωπος! Έτσι μόνο θ’ αξιωθής, όταν η μεγάλη στιγμή φτάση, να καταλάβεις βαθιά ότι έζησες, ότι τη Ζωή την πήρες όλη, ότι τόσο την εξάντλησες, ώστε αν κανείς σου πρότεινε ένα ξαναγύρισμα να αρνηθής με κάθε ειλικρίνεια και απλότητα. [Αυτή είνε η μεγάλη στιγμή. Η αναμονή του θανάτου για τη δικαίωση, την ανάπαυση, απέριττη και ωραία."
Μ.Πολυδούρη

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Στέλλα,

Πηγαίο ευχαριστώ, καθώς το απόσπασμα που στέλνεις φωτίζει τα σκοτάδια των ( δύσκολων) συλλογισμών που γράφαμε για το φως και το θάνατο σε προηγούμενα σχόλια.

Τι γενναιότητα, τι ρομαντισμός, πόσο θαυμαστό θράσος απέναντι στο Θάνατο, πόση δύναμη και ουσιαστική ευγένεια ψυχής, τι καθαρότητα απαιτήσεων από τη συνείδηση.
Κάτι τέτοιες καταθέσεις κάνουν να φαίνεται ασήμαντη η υπερτονισμένη κοινωνική αντισυμβατικότητα της Πολυδούρη. Κάτι τέτοιες σκέψεις δικαιώνουν τους ονειρώδεις της έρωτες και το "έτσι γλυκά πεθαίνω" του ποιήματος της ύλης μας...

Ανώνυμος είπε...

Το βιβλίο "Βρέχει φως" μου άρεσε πάρα πολύ. Ήταν γεμάτο λεπτομέρειες και για τον Καρυωτάκη και για την Πολυδούρη. Υπήρχαν πολλά συναισθήματα, ειδικά τη στιγμή της αυτοκτονίας του Κ.Κ μπόρεσα να φανταστώ πώς ένιωθε αλλά και την ψυχολογική του κατάσταση στην οποία βρισκόταν.
Να πω την αλήθεια έκλαψα τη χρονική αυτή στιγμή, στενοχωρέθηκα. Αλλά ο Κ. δεν άντεχε τον κόσμο, του άρεσε να είναι απομονωμένος, του άρεσε να γράφει ποίηση χωρίς να τον ενδιαφέρει να το διαβάσουν άλλοι, του έφτανε που το διάβαζε εκείνη.
Την αγάπησε, απλά φοβόταν να το δείξει, έτσι νομίζω δηλαδή. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η επίδραση που είχε το βλέμμα του πάνω στην Πολυδούρη, πραγματικά το βλέμμα του είχε τόση ένταση που κι εγώ θα τον ερωτευόμουν πραγματικά.
όσο γαι τη Μαρία Πολυδούρη, μου έδωσε την εντύπωση ότι φοβόταν το θάνατο σε μικρή ηλικία, αλλά ήταν επαναστάτρια, δυναμική και πολύ ευαίσθητη γυναίκα. Γενικά, ήταν ένας άνθρωπος η Μαρία Πολυδούρη που άξιζε να αγαπήσει και να αγαπηθεί και όντως αγαπήθηκε κι αγάπησε με πάθος.
Κι οι δυο αγαπήθηκαν αλλά όπως λέει και το βιβλίο κανείς δεν είναι κανενός, δηλαδή δεν ανήκαν ο ένας στον άλλον, ανήκαν μόνο στον εαυτό τους.

Μαρία-Δήμητρα

KatoKallithiotis είπε...

Υπεροχα ολα τα σχολια...το βιβλιο το εχω στα χερια μου κοντα στα δεκα χρονια...δεν ηξερα οτι αφορουσε την Μαρια Πολυδουρη...σημερα το πηρα παλι στα χερια μου & αρχισα τη μελετη...αυτη τη φορα θα το τελειωσω σιγουρα...Πολυδουρη-Καρυωτακης, υπεροχοι.ευχαριστω.Γιωργος.Αιγαλεω.