Το ποίημα έχει αφορμή του το γλυπτό μιας γυναίκας με δεμένα τα χέρια, του Κωνσταντίνου Σεφερλή, που ο δημιουργός του το ονομάζει " Ήπειρος" και το δώρισε το 1951 στο δήμο Αθηναίων. Βρίσκεται στον πεζόδρομο της Τοσίτσα, δίπλα στο Πολυτεχνείο .
Και δεν πάω να το φωτογραφίσω;
Τετάρτη μεσημέρι. Περπατάω στην Πατησίων. Ο πρωθυπουργός εξαγγέλλει μέτρα για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Κόσμος. Βρώμικα πεζοδρόμια. Μετανάστες με απλωμένες τις πραμάτειες. Έξω από το Πολυτεχνείο ναρκομανείς, άστεγοι, λίγοι φοιτητές, μετανάστες. Στρίβω στην Τοσίτσα. Το ίδιο σκηνικό.
Κάπου εκεί, κοντά και ταυτόχρονα πολύ μακριά, το άγαλμα της γυναίκας με τα δεμένα χέρια. Βαμμένο, ταπεινωμένο. Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική.
Ο λακεδαιμόνιος γλύπτης φανερό πως προσφέρει μια ιστορική και εθνική αλληγορία: η Ήπειρος, μια αιχμάλωτη, ανήμπορη ύπαρξη.
Η δαιμόνια Δημουλά κάνει αμέσως άλλη πρόσληψη: βλέπει το γλυπτό ως σύμβολο της κοινωνικής καταπίεσης του γυναικείου φύλου: "Σε λέω γυναίκα / γιατί είσαι αιχμάλωτη".
Πού να το 'ξερε ο απελπισμένος ερωτευμένος που έγραφε ανορθόγραφα με μαρκαδόρο τον καημό του στη βάση του αγάλματος "Κρυσταλλία, ξεκώλα", πού να το ήξερε πως κατά ένα απίθανο τρόπο συνέπιπτε με την επιθυμία της ποιήτριας να δει τη γυναίκα να "ξεκολλάει", να σπάει τα δεσμά της και ελεύθερη να βαδίζει στον έρωτα και στη ζωή!
Πού ταξιδεύουν τα αγάλματα που ακίνητα τα νομίζουμε;
.jpg)
9 σχόλια:
Ωραιο ποιηματακι! Προβλεπω πως ενα κλιμα φεμινισμου θα διακατεχει ολα τα κοριτσια κατα την παραδοση γιαυτο προσεξτε ;)
Αχ! Ουαου!! Ποιος θα το εκανε αυτο; Και πραγματικα μενω εκπληκτη!! Πηγες να φωτογραφισεις το αγαλμα;; Δε θα το εκανε κανεις!Ουαου!!
Επι του ...αγαλματος... "Η κριση δεν ειναι μονο οικονομικη"! Χα! Οντως! Κι ομως οι Τεχνες ή μαλλον ο σεβασμος προς την Τεχνη περναει κριση... Μα ολοι θα βγουν παλι στους δρομους για την οικονομια! Θα μου πεις εχουν αδικο; Οχι! Αλλα δε θα το εκανε καποιος για την Τεχνη και αυτο με θλιβει... Η Τεχνη παιζει λιγοτερο ρολο στη ζωη μας; Τα χρηματα ισως τη διευκολυνουν μα εκεινη την ομορφαινει... Ποσο μας λειπει η Παιδεια;;;
Αχχχ ντροπη μας! Εχουμε καταστρεψει πολλα εργα τεχνης με διαφορες μουτζουρες... Και που οφειλεται αυτη η συμπεριφορα; Δεν εχουμε μαθει να σεβομαστε.!Δηλαδη ελεος! Καποιος εδωσε τοσα πολλα απο τον εαυτο του για να δημιουργησει και μεις το καταστρεφουμε;;;
Λοιπον δε συνεχιζω! Ειμαι εκνευρισμενη σημερα και ειδικα με κατι τετοιες συμπεριφορες που τελευταια συναντω παντου...
Καλη σας αρχη στη Δημουλα που ειναι απο τις αγαπημενες μου και ας την εχουν παρεξηγησει οι μαθητες!!
σημ: Μαρεσουν οι στιχοι αυτοι απο το ποιημα:
"δεν μπορεις
ουτε μια βροχη να ζυγισεις στο χερι σου,
ουτε μια ελαφρια μαργαριτα."
σημ2:"Πού ταξιδεύουν τα αγάλματα που ακίνητα τα νομίζουμε;"
Ποσο τυχαια μπορει να ειναι καποια γεγονοτα στη ζωη;;;
ουπς χιλιαααα συγγνωμη για το μεγαλουτσικο σχολιακι :/
Ειρήνη,
Καλησπέρα. Το χειρότερο δεν είναι πως δεν είναι μόνο οικονομική η κρίση. Το χειρότερο είναι πως κανείς δε βλέπει την άκρη του τούνελ. Κάπως βέβηλος ο παραλληλισμός, αλλά κάπως σαν τα δεμένα χέρια της γυναίκας και τα δικά μας.
Ας ψάχνουμε διεξόδους, ας επιδιώκουμε δυνατότητες να ζυγίζουμε μια βροχή στα χέρια μας.
Ή, κατά Αναγνωστάκη:"Ανάπηρος, έστω. Δείξε τα χέρια σου."
Ελευθερα τα χερια μας Διονυση. Μονοι μας κλεινουμε τα ματια μας με αυτα.. Το μυαλο μας εχει γινει κομπος και γι'αυτο μενουμε στασιμοι, σε μια κατασταση που δε μας τιμα, δε μας αξιζει,ισως...Μονο να ρωταμε "γιατι" ξερουμε... Δεν κανουμε τιποτα. Παντα τα ιδια λαθη. Μα γιατι μετα, Διονυση, λενε οτι μαθαινουμε απο τα λαθη μας;; Εμεις δε μαθαινουμε ως φαινεται....
Εγω θα επικαλεστω για αλλη μια φορα τον αγαπημενο μου σαχτουρη :) :"πρεπει ακομα κ με σπασμενα φτερα να πεταω"... Με εκφραζει τελευταια... Μακαρι ολοι να επιχειρουσαμε τετοιες αβεβαιες πτησεις....
ΣΗΜ: ωραιος ο στιχος του Αναγνωστακη...
Το ποίημα της Δημουλά το ολοκληρώσαμε αν και δε μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα. Πιο πολυ μου άρεσε το Κονιακ μηδέν αστέρων.
Σχετικά με το άγαλμα. Μπράβο στους ''ανθρώπους'' που το μετέτρεψαν σε αχούρι. Δε μπορώ να πω περισσότερα.
Μη δουν κάτι καλλιτεχνικό αμέσως να το κάνουν ένα με αυτούς.
Τι να πει κανεις....
Ειρήνη,
Πολύ εύστοχα πήγες στο στίχο του Σαχτούρη. Μας χρειάζεται, να θρέφει το πείσμα μας.
Akai Raion,
Καλώς ήρθες στην τάξη μας. Το Κονιάκ Μηδέν Αστέρων, λοιπόν, περισσότερο, ε; Έχει, νομίζω, πιο έντονη και συνεχή φόρτιση, ίσως γι' αυτό. Μεταφέρει περισσότερο προσωπικό ψυχικό βίωμα. Γίνεται πιο άμεσο έτσι.
Εγώ φοβάμαι πως δε θα σου πω τη γνὠμη μου..Όλο και κάτι βρίσκω στα περισσότερα, έτσι που καταλήγουν να μου είναι μοναδικά κι αγαπημένα.
Όσο για το άγαλμα.. Το δείκτη του πολιτισμού μας, δυστυχώς, η κάθε μέρα έχει πολλούς τρόπους να μας τον θυμίζει...
Καλά διαβάσματα.
Κύριε Μάνεση είμαι στην τάξη σας πρώην Κοτατσουνέκο :Ρ
Ίσως για αυτό μου αρεσει. Ως ψυχικό βίωμα και όχι απλή απεικόνιση δεδομένων καταστάσεων.
Πείτε μου τη γνώμη σας όμως^^
Βρε! Εσύ είσαι;!
Άλλαξες το μαλλί και δε σε κατάλαβα!
Εε...Μα δε στην είπα τη γνώμη μου;
Πιο καθαρά: Με το πιστόλι στον κρόταφο, προτιμώ το Κονιάκ (αν και λίγο ξεθυμασμένο..) Χωρίς αυτό..."είναι όλα τους παιδιά μου" - τα ποιήματα της Δημουλά, λέω. Πώς να διαλέξω, ο έρμος; Σου έλεγα πως στα πολύ περισσότερα βρίσκω μέσα ανεκτίμητα διαμαντάκια.
Καλά σου διαβάσματα!
Δημοσίευση σχολίου