Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2010

Από το 5ο Λύκειο Βύρωνα με αγάπη


Ένα πρωτοχρονιάτικο δωράκι μάς ήρθε από την πολύ καλή συνάδελφο Πολίνα Μοίρα, του 5ου Λυκείου Βύρωνα. Ευγενικά και απλόχερα μάς πρόσφερε ένα ποίημα του
Edgar Allan Poe,
σε μετάφραση Κ. Παπαδάκη, για παράλληλη ανάγνωση με το
"Μόνο γιατί μ' αγάπησες", της Μαρίας Πολυδούρη.
Απολαύστε το και, αν θέλετε, γράψτε μια εργασία παράλληλου κειμένου συγκρίνοντας τα δύο ποιήματα σε σχέση με το θέμα τους.
Την ευχαριστούμε θερμά και της ευχόμαστε τα καλύτερα για την ίδια και τους τυχερούς μαθητές της.



Edgar Allan Poe " Annabel Lee"

Ήταν χρόνια και χρόνια πολύ παλιά, ένα Βασίλειο στην ακτή,

Όπου ζούσε μια κόρη που ίσως έχετε ακουστά
Με το όνομα Άνναμπελ Μ
Κι αυτή η κόρη δεν είχε άλλη σκέψη Απ' το να την αγαπώ και να μ' αγαπά κι αυτή.
Ήταν παιδί και ήμουν παιδί Στο Βασίλειο στην ακτή,
Μα η αγάπη μας ήτανε πάνω από αγάπη Εγώ και η Άνναμπελ Λη
Με μία αγάπη που γι' αυτήν τα ουράνια Σεραφείμ Ζήλευαν εμένα κι αυτή.
Κι αυτός είν' ο λόγος που, πριν καιρό Στο Βασίλειο στην ακτή
Ένας άνεμος φύσηξε απ' της νύχτας το σύννεφο Παγώνοντας την Άνναμπελ Μ.
Έτσι ήρθαν οι ευγενείς συγγενείς της Και την πήραν για πάντα μαζί,
Να την κλείσουνε μες σε μια κρύπτη Στο Βασίλειο στην ακτή.
Οι άγγελοι, όχι τόσο ευτυχείς Φθονούσαν εμένα κι αυτή
Ναι! Αυτός είν' ο λόγος (όπως όλοι ξέρουν, Στο Βασίλειο στην ακτή)
Που ο άνεμος ήρθε απ' το σύννεφο, πάγωσε
Και σκότωσε την Άνναμπελ Λη.
Μα η αγάπη μας ήταν πιο δυνατή απ' αυτό Που νιώθανε μεγάλοι πολλοί
Που νιώθανε όλοι οι σοφοί
Κι ούτε οι άγγελοι ψηλά στον ουρανό Ούτε οι δαίμονες σ' ωκεανό Βαθύ
Μπορούν να χωρίσουν την ψυχή μου απ' την ψυχή της όμορφης Άνναμπελ Μ.
Τι το φεγγάρι όταν Βγαίνει μ' όνειρα όλο με ραίνει Της όμορφης Άνναμπελ Λη
Κι αν τ' αστέρια κρυφτούν φωτεινά θα φανούν Τα μάτια της Άνναμπελ Λη
Κι έτσι στην παλίρροια, ξαπλώνω μαζί
Με την αγάπη, αγάπη μου, γυναίκα και ζωή
Στην κρύπτη τnς εκεί στην ακτή
Στον τάφο της πλάι στην ακτή.
(μτφρ. Κ. Παπαδάκης)

7 σχόλια:

Ἅ λ ς είπε...

Περιεργο ποιημα στην μορφη..
Ομορφο ομως!!Τι καλη η συνεργασια αναμεσα στους συνεργατες...:)

Μηπως εχετε παρε δωσε κ με αλλα σχολεια του Βυρωνα;; Οπως για παραδειγμα με το 3ο λυκ??

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Ειρήνη,
Χμ...Κάτι έχεις εσύ στο Βύρωνα...

Τη συνεργασία με το 5ο του Βύρωνα τη χρωστάμε 100% στην καλή συνάδελφο Πολίνα Μοίρα, η οποία προθυμοποιήθηκε να μοιραστούμε τα παράλληλα-όχι μόνο το σημερινό αλλά και άλλα που επόμενες φορές θα αναρτήσουμε.
Φαντάζεσαι πώς θα ήταν η εκπαίδευση αν όλοι οι συνάδελφοι διέπονταν από ένα τέτοιο πνεύμα συνεργασίας και δοτικότητας;

Ἅ λ ς είπε...

Φανταζομαι!!Μακρι να ηταν ολοι ετσι..

Το πρωτο πραγμα που θα κανω οταν ερθω Αθηνα ειναι να παω Βυρωνα...Γιαυτο ρωταω, μηπως σε πετυχω και προς τα κει..? :)

Ανώνυμος είπε...

Είναι τέλειο.
Πραγματικά μου άρεσε πάρα πολύ, πάρα πολύ, πάααρα πολύ!
Όμως επειδή είμαι πτώμα και ακόμα δεν έχω συντονιστεί λόγω διακοπών, αφήστε την εργασία να σας την κάνω άλλη στιγμή που θα λειτουργεί ο εγκέφαλός μου^^

Καλήηη χρονιάα και θα τα πούμε την Παρασκευή, αν μέχρι τότε δεν καταφέρω να κάνω εργασία
(ακόμα δεν αρχίσαμε και στα φροντιστήρια μας έχουν ταράξει...)

-Στέφη

Ανώνυμος είπε...

Επίσης, είναι πολύ περίεργος ο τρόπος που είναι γραμμένο το ποίημα.. Περίεργη και η ομοιοκαταληξία.
Όπως και να 'χει, μ'αρέσει αυτό το παιχνίδι με τις λέξεις...

-Στέφη

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Στέφη,
Βρε, καλώς την κοπέλα μας!
Καλή χρονιά και αύριο κι από κοντά.
Ελπίζω να ήταν χορταστική η δόση της αλλαγής, των διακοπών, ώστε να κρατήσει κάτι από τη χάρη της για κάποιους μήνες που θα το έχεις ανάγκη..
(Πολύ αισιόδοξος είμαι;)

Λοιπόν, καλή αρχή, καλή συνέχεια και, κυρίως, καλά τελειώματα να 'χουμε!!

Unknown είπε...

0 Ε.Α.Ποε οπως και η Μ.Πολυδουρη ειναι δυο ποιητες που έχουν για κινητηρια δυναμη στην ζωη τους την αγαπη.Δυστυχως αυτο που βγαζουν στα ποιηματα τους ειναι κατι το πεσιμιστικο και απαισιοδοξο.Φυσικα αυτο δειχνει οτι οι ιδιοι ειναι πολυ πληγωμενοι απο την δικη τους αγαπη ,αλλα δεν κακολογουν δεν αποστρεφονται τον καλο τους αντιθετα τον βλεπουν συνεχεια μπροστα τους.Ζουν περιμενοντας την στιγμη που θα ξαναειδωθουν.Η καθε μερα που περναει τους θυμιζει την καθε στιγμη που περασαν μαζι τους. Τα ποιηματα τους ειναι ακρως ρομαντικά και αγγιζουν την καρδιά του αναγνωστη παρουσιαζοντας μας το ποσο ευαλωτοι και ευαισθητοι υπηρξαν.