Τον Πληθυντικό αριθμό της Κικής Δημουλά δεν τον έχουμε στην ύλη μας φέτος.
Όμως, σε μερικούς αρέσει πολύ. Μια και δεν προβλέπω να προλαβαίνουμε να πούμε στην τάξη δυο λόγια γι' αυτό το ποίημα, ας το διαβάσουμε, ας το ακούσουμε απόψε παρέα, από τα δύο πρόχειρα βιντεάκια που σας έφτιαξα ( με φωτογραφίες παρμένες από το internet). Στο πρώτο μπορείτε να το διαβάσετε, συνοδευμένο με τη μουσική του πορτογάλου Carlos Bica, και στο δεύτερο να το ακούσετε από την ίδια την ποιήτρια, όπως το διάβασε σε μιαν εκδήλωση.
Πώς σας φάνηκε;
Στο σχόλιο του βιβλίου μας αναφέρεται πως μπορεί το ποίημα να μοιάζει, σε ένα πρώτο επίπεδο, με τη γραμματική αναγνώριση τεσσάρων ουσιαστικών ( έρωτα - φόβου - μνήμης - νύχτας), αλλά σε ένα δεύτερο επίπεδο βλέπουμε πως αφηγείται μία μικρή ερωτική ιστορία. ( Και μάλιστα αφήγηση χωρίς ρήματα!)
Αν συμφωνείτε, ποια ιστορία "διαβάζετε" εσείς στο ποίημα; Γράψτε τη, αν έχετε έναν ελάχιστο χρόνο να διαθέσετε.
.jpg)
10 σχόλια:
Τι όμορφη μελωδία;; Εξαιρετικό ποιήμα... Είναι κρίμα που δεν είναι στην ύλη, σε όλα τα παιδιά αρέσει αυτό το ποιήμα και άλλα τα ξεκουράζει!
Κρύβει μια ιστορία. Μια ερωτική ιστορία. Κρύβει τη δική της -άτυχη ίσως- ιστορία αγάπης, μα και την ιστορια του καθενός από εμάς..Οι περισσότεροι -μπορεί- όταν διαβάζουν αυτό το ποιήμα να έχουν κάποιο πρόσωπο στο νου τους...
Σήμερα είχα στο μυαλό μου αυτόν τον στίχο "η μνημη, η μνημη, η μνημη" γιτατι ηθελα να γραψω κατι στο μπλοκ μου...
Νομίζω πως είναι από τους αγαπημένους μου στίχους που πίσω από αυτές τις λέξεις κρύβονται τόσα μυστικά!! Η άκλιτη ή άκλητη μνήμη μπορεί να είνα αυτήν που εμπνέει την ποιήτριά μας!!
Τέλος, πιστεύω πως η ποιήτρια ήθελε να εκφράσει μέσα από αυτό το ποιήμα τα δικά της συναισθήματα αλλά κ τα δικά μας...Μα και ακόμη κ αν δεν ήταν αυτός ο στόχος της τα κατάφερε, όπως τα καταφέρνει κ μα τα άλλα ποιήματά της...
καλο σαββατοκυριακο..:))
- μυστήριο ποίησης
- μουσική μαγείας
ένα σωρό διαφορετικά σημεία εδώ μέσα
- "ραντίζουν ευλογητικά" (Δημουλά)
- "την προσωπική μου τέρψη" (Νερούντα)
Βρε παιδί μου κι εσύ,
δεν παραπέμπεις καθόλου σε εκπαιδευτικό όπως τον θέλει η συνταγή, κακοποιημένο από το βιοπορισμό και την τυποποίηση, που του αρέσει να πλήττει...
Μα πως τα καταφέρνεις και, παρά την τόση προϋπηρεσία, φεύγω με γεμάτες τις σελίδες μου από `δω!
"Ω μάνα του αφρού
μοναξιά απειροδιάστατη
θα ιδρύσω εδώ την προσωπική μου τέρψη
τον ενικό μου θρήνο"
Νερούντα
Το ποιημα το "διαβαζω" σαν το ταξιδι/επιδραση των 4 αυτων ουσιαστικων εκει που "παιρνουν" ζωη δηλ. στον ανθρωπο,συμφωνα παντα με την Κ.Δ.Το ο,τι δεν χρησιμοποιει ρηματα μου μοιαζει σαν να γραφει το ποιημα οχι γιατι ειναι ο λογος της, αλλα η κοινη αληθεια των ανθρωπων.Το "διαβαζω" επισης σαν προκληση προς τον αναγνωστη, αν θα αποδεχτει αυτη την αληθεια η οχι κ πως θα φροντισει τις νυχτες του απο δω και περα. Καλο βραδυ σαββατου!
...βρηκα την παρακατω συνεντευξη της Κ.Δ. στην ΕΤ1,η οποια υπαρχει κ αποσπασματικα στο utube.
http://www.greektube.org/content/view/30633/2/
Διονυση,αν θυμαμαι καλα εχετε βιβλιοθηκη στο σχολειο?Αν ναι, θα θελα να σας φερω τον κηπο του προφητη του K.Gibran.(εδω http://www.prophetebook.com/ υπαρχει ως ebook στα αγγλικα). Η μηπως εχεις κατι αλλο να μου προτεινεις?
Buona domenica!
Ειρήνη,καλησπέρα.
Έτσι όπως το λες, νομίζω:μια άτυχη ιστορία αγάπης μα και την ιστορία του καθενός από μας. Μήπως, ακόμα περισσότερο, βλέπει στην κάθε ιστορία έρωτα την πορεία που τα 4 ουσιαστικά ορίζουν;
Καλή βδομάδα και σε σένα
Λίτσα,
...αυτοαναφορικό το σχόλιό σου;!
Σ' ευχαριστώ για τις σταγόνες δροσιάς.( Ουδεμία σχέση η ποσότητα με την ποιότητα!)
Νίκη,
benvenuta! ( Kαι κατά το Lucio Dalla, benvenuto raggio di sole a questa terra di terra e sassi)
Πώς θα φροντίσει τις νύχτες του από 'δω και πέρα, βολεύοντάς τα με την απειροδιάστατη μοναξιά, που λέει κι ο Νερούδα, μέσω Ε. Στάμου, ε;
( Κι έχει και μια βροχή σήμερα...)
Νίκη, ό,τι και να φέρει στη βιβλιοθήκη κανείς καλό είναι, αφού έτσι υπάρχει αυτή η βιβλιοθήκη: φέρνοντας όλοι.
Γκιμπράν έχει, δε θυμάμαι τώρα ποιο. Εκείνο που χρειάζεται να φέρεις, όταν έρθεις, είναι η καλή σου η διάθεση και τα καλά σου νέα.
Μια καλή βδομάδα.
Κ. Μανεση,
Ναι ωραια το θεσατε...:))
Διονυση, μου αρεσει ο τροπος που γραφει η Κ.Δ. γιατι συνηθως ειναι προκλητικος κ κρυβει ελπιδα.Ετσι τον αντιλαμβανομαι.Αυτο δε σημαινει οτι συμφωνω με οσα γραφει...Για μενα δεν υπαρχουν ανυπερασπιστοι ερωτες αλλα ανυπερασπιστοι ανθρωποι,οχι μονο οταν φερουν τον ερωτα αλλα κ την αγαπη κ.α. πολλα.Θελει παιδεια εκπολιτισμο κ.α. και κυριως δικη του θεληση, ο ανθρωπος, για να μην νιωθει ανυπερασπιστος.Επισης ο φοβος ,η μνημη/θλιψη προυπαρχουν του ερωτα κ δεν πορευονται μονο με αυτον.Οσο για το πως θα φροντισει καθενας μας τις νυχτες του,ας το συνοψισω,απαντοντας σου οπως επιλεξει να του αξιζει.Η μοναξια χρειαζεται οταν καποιος νιωσει ανυπερασπιστος φεροντας τον ερωτα,αλλος τη βιωνει για να καταλαβει τι δωρα του δωθηκαν οντας ανυπεραστιστος κ ερωτευμενος ,ακομα κ αν δεν φαινοταν δωρα κ να γινει καλυτερος,αλλος για να προφυλαχτει κ να φτασει να ξαναζει σαν ερωτευμενος οχι με συνανθρωπο αλλα με την ποιηση,ζωγραφικη δουλεια του κτλ. αλλα νιωθοντας παντα απωλεια,αλλος παλι δεν καταφερνει ουτε αυτο κ στην μοναξια "τρελλενεται".Κανεις δεν μπορει να "βολεψει" τις νυχτες του στην απειροδιαστατη μοναξια παρα μονο για λιγο και οταν χρειαζεται για να εξελιχθει κ ωριμασει.Οποιος νομιζει οτι βολευεται στη μοναξια,για μενα επιλεγει (δυστυχως συχνα χωρις καν να το υποψιαζεται ) να μην "ζει".Νομιζω οτι ο ερωτας ερχεται για να μας διδαξει ποσο δυνατοι κ ικανοι μπορουμε να ειμαστε.Μας δινει κινητρο μεσω αυτου που ερωτευομαστε που συνηθως ειναι καποιος ανθρωπος που μας κανει να πιστευουμε οτι μαζι του θα ειμασταν καλυτεροι ανθρωποι.Δεν μπορει να κρατεισει για παντα γιατι θα ηταν αδικο για μας να ειμαστε καλυτεροι ανθρωποι οσο υπαρχει ο ερωτας μας για τον αλλον.Ωστοσο, ειμεις θελουμε παντα να ειμαστε ερωτευμενοι. Μηπως γιατι ειμαστε φυγοπονοι,ανυπομονοι κ στην ουσια βλεπουμε τον ερωτα σα βολεμα χωρις να το καταλαβαινουμε?Ε?Στην τελικη μηπως πρεπει να το δουμε αλλιως και μηπως το οφειλουμε οχι μονο στον εαυτο μας αλλα κ στα παιδια μας?
Καλη βδομαδα κ σε σενα!
Πω, πω, Νίκη,
Πολύ μεγάλες κουβέντες ανοίγεις. Τι να πρωτολέμε!
Νομίζω πως δε διαφωνείς και πολύ με τη Δημουλά. Δες, ας πούμε:Το σχολικό βιβλίο, σχολιάζοντας το "γένους ανυπεράσπιστου" γράφει:" Τόσο στην αρχαία όσο και στη νέα ελληνική ποίηση, δημοτική και έντεχνη, τα θύματα του έρωτα είναι κυριολεκτικώς και μεταφορικώς ευάλωτα - επομένως ανυπεράσπιστα(...) "
Για μας μιλάει κι η Δημουλά, όπως κι εσύ.
Ωραίες κι οι σκέψεις σου για τη μοναξιά - και δυναμικές έως αισιόδοξες, μπορώ να πω. Πάντως η Δημουλά στην τελευταία στροφή του ποιήματος δε νομίζω πως μιλάει για επιλογή μοναξιάς. Για τις "νύχτες από δω και πέρα" κάνει λόγο, γι' αυτό που συνήθως ακολουθεί την απώλεια του έρωτα ίσως, για τα σβησμένα φώτα μετά τη γιορτή.
Γιατί ο παντοτινός έρωτας, ε, εδώ θα συμφωνήσουμε, δεν έχει επινοηθεί ακόμα, ε;
Να είσαι καλά, Νίκη.
Δημοσίευση σχολίου