Η ανάρτηση του κ. Βάγια στο ιστολόγιο του σχολείου μας, ήταν η αφορμή να θυμηθουμε το ποίημα του Καρυωτάκη "Δικαίωσις". 
Τότε λοιπόν αδέσποτο θ' αφήσω
να βουίζει το Τραγούδι απάνωθέ μου.
Τα χάχανα του κόσμου, και του ανέμου
το σφύριγμα, θα του κρατούν τον ίσο.
Θα ξαπλωθώ, τα μάτια μου θα κλείσω,
να βουίζει το Τραγούδι απάνωθέ μου.
Τα χάχανα του κόσμου, και του ανέμου
το σφύριγμα, θα του κρατούν τον ίσο.
Θα ξαπλωθώ, τα μάτια μου θα κλείσω,
κι ο ίδιος θα γελώ καθώς ποτέ μου.
"Καληνύχτα. Το φως χαιρέτισέ μου."
θα πω στον τελευταίο που θ' αντικρύσω.
Όταν αργά θα παίρνουμε το δρόμο,
η παρουσία μου κάπως θα βαραίνει
-πρώτη φορά- σε τέσσερων τον ώμο.
Ύστερα, και του βίου μου την προσπάθεια
αμείβοντας, το φτυάρι θα με ραίνει
αμείβοντας, το φτυάρι θα με ραίνει
ωραία - ωραία με χώμα και μ' αγκάθια...
Είχε μελοποιηθεί και τραγουδηθεί από την Ηδύλη Τσαλίκη στους αγώνες τραγουδιού της Κέρκυρας (1981), διευθυντής των οποίων ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις. Μάλιστα, το βρήκαμε και στο youtube κι έτσι το μεταφέρουμε εδώ, για να το ακούσουμε.
Μπορείτε απλώς να το ακούσετε. Αν θέλετε το κάτι παραπάνω, δείτε το σαν παράλληλο κείμενο με τη Μικρή Ασυμφωνία, σημειώνοντας τα κοινά στοιχεία ύφους που παρατηρείτε στα δύο ποιήματα. Τις απαντήσεις σας είτε στα σχόλια είτε στην τάξη.
.jpg)
5 σχόλια:
υπέροχα...
Διάβασα λοιπόν πριν από λίγο στο Ποιείν ένα ποίημα με τίτλο Καρυωτάκης-Πολυδούρη.
Είναι της Σοφίας Κολοτούρου και το έγραψε με αφορμή την τηλεοπτική σειρά. Δε σας κρύβω ότι μου άρεσε η εκδοχή της.
Το ποίημα διαβάζεται σαν ένα παραμύθι στο οποίο ο Καρυωτάκης δεν είναι ο "ιδανικός αυτόχειρας" αφού η σφαίρα
"Εξοστρακίστηκε, όπως λεν, πριν τον χτυπήσει,
σε κάποιου δέντρου που ‘ταν δίπλα, τα κλαδιά" ... και
"Ο Καρυωτάκης, έχει πάει σε κάποια χώρα
του ονείρου – Πουέρτο Ρίκο, Κούβα, Αργεντινή,
Ουρουγουάη, Βραζιλία, που να ‘ναι τώρα;
Ή πάλι, επέστρεψε και στο έρμο του νησί.
Ανύπαντρος σαφώς – τι τα δεσμά του γάμου
περιφρονούσε, και γελούσε ειρωνικά.
Εκεί θα μάζευε κοχύλια, κόκκους άμμου,
θα φώναζε ύστερα ξανά στην ερημιά".
Η Πολυδούρη από την άλλη μεριά
"Όχι, δεν πέθανε, μου ‘παν, στη Σωτηρία
η Πολυδούρη, κάποιο Απρίλη, ένα πρωί...
Λένε, παντρεύτηκε στα σίγουρα η Μαρία
- κάποιον απ’ τους πολλούς, που είχε, θαυμαστές.
Έκαν’ ένα παιδί - δεν ξέρουνε - ή δύο,
και ζει στου γάμου μια νοερή της φυλακή.
Ο Καρυωτάκης λοιπόν φλερτάρει με το θάνατο αλλά δεν αυτοκτονεί ενώ η Μαρία είναι ένα τραγικό πρόσωπο που πεθαίνει καθημερινά μαζί με τη φιμωμένη επιθυμία, όπως λέει ο Μουζάκης.
Είναι μια άλλη εκδοχή που τους κρατάει ...ζωντανούς.
Γυριστρούλα,
Είναι πολλά τα υπέροχα - κι η ζωή μας τόσο δα μικρή. "Κι η άνοιξή της ούτε η μισή"...
Καλό μήνα.
Λίτσα,
...Και μετά σου λέει αποκατάσταση της αδικίας της Ιστορίας, στον Καισαρίωνα.
Εδώ να δεις αποκατάσταση! :-)
( Και τα σχόλιά σου εξακολουθούν να φέρουν την ξεχωριστή φρεσκάδα τους. Απ' την άλλη, ελπίζω να μην...μπερδέψουν κανέναν υποψήφιο, ως προς τα βιογραφικά στοιχεία των ποιητών!..)
Το είχε μελοποιήσει και ένα ακόμη παιδί λίγο αργότερα και υπήρχε βίντεο στο γιουτιούμπ έως ένα διάστημα . Όμως και μάλλον το παιδί αυτό που Ζαμπέτα τον ελέγαν - δεν γνωρίζω αν είχε κάποια σχέση με τον τότε γνωστό κι αείμνηστο- αλλά μάλλον το ερμήνυε με ένα τρόπο διαφορετικο , τρόπο μέσω του οποίου ήταν σα να ξυπνούσαν και σκίρτιζαν κάπως κείνοι οι οποίοι ιφίσταντο την δυνατότητα και δυναμική να πράξουν κάτι τέτοιο.
..Έπειτα το διέγραψε το γιουτιούμπ..
Πλέον δεν γνωρίζω που να το βρω.
Αυτά
Δημοσίευση σχολίου