Πρωινό με τον Κρητικό στην τάξη

Στο Γ2 θεωρητικό. 4η ώρα. Έξω ο ήλιος παίζει με τα σύννεφα. Σήμερα τελειώνουμε τον Κρητικό, δεν έχει πίνακα, δεν έχει πολύ ανάλυση, κάθομαι κι εγώ. Αποφασίζω να σπάσω λίγο τον αγχωτικό ρυθμό παράδοσης, αυτό το καταραμένο "να προλάβουμε την ύλη". Μισή ώρα θα κουβεντιάσουμε για το ποίημα που μόλις ολοκληρώσαμε το κοίταγμά μας σ'αυτό. Ελεύθερα. Προσωπικά. Για τη συνάντησή μας μαζί του.

Μιλάτε όλοι. Κι όσοι μέχρι τώρα δεν είχατε καθόλου σηκώσει χέρι στις προηγούμενες παραδόσεις. Επιτέλους, ακούω τις θέσεις σας, τις σκέψεις και τις εντυπώσεις σας από ένα κείμενο απαιτητικό, όπως ο Κρητικός. Εκπλήσσομαι ευχάριστα. Όσο και να είναι κοινός τόπος, ανακαλύπτω ξανά πώς μεταμορφώνει η δική μας ματιά ένα κείμενο, πόσοι άπειροι τρόποι υπάρχουν να φωτιστεί.

Λέγονται πολύ ωραία πράγματα. Συμμετέχετε με όρεξη και σοβαρότητα. Απόψεις πολλές. Θετικές, κάποιες με αντιρρήσεις. " Δε μ'άρεσε η αναφορά στον παράδεισο"
"Όμορφο να αγωνίζεσαι έτσι, να νικάς, να στοχεύεις στην ηθική τελείωση" "Δεν είχα σκεφτεί ποτέ τη φύση μ'αυτό τον τρόπο". "Έπρεπε να μιλήσουμε για την αρραβωνιαστικιά του, κάποιοι στίχοι δείχνουν πως ο έρωτάς της είναι εξίσου μεγάλος, αδικείται από το ποίημα" "Δε μ'άρεσε το τέλος -τόσο απότομο" " Αυτή η χαρά, στο τέλος, δεν κολλάει". Καί διαφωνήσαμε. Και προσπαθήσαμε να δούμε πώς μπορεί να δικαιολογηθεί η χαρά του ναυαγού που απιθώνει την αγαπημένη του νεκρή στο ακρογιάλι. Απαντήσαμε μέσω Ρίτσου:"Ζωή, μια σπίθα στην ανυπαρξία", ορίζει. Και φαίνεται πως για τον Κρητικό αυτή η σπίθα κατάφερε να ανάψει και να φωτίσει τα σκοτάδια της ανυπαρξίας.

Δεν τελειώνει η συζήτηση. Κι εκεί θυμήθηκα τη χαρά του να συναντιέσαι, μέσα από ένα κείμενο, με τον εαυτό σου και με τους άλλους.

Είμαι σίγουρος: Και για σας ήταν η πιο ευχάριστη ώρα στο μάθημα της Λογοτεχνίας.
Τώρα… να τα βάλουμε με το εκπαιδευτικό σύστημα ή θα γίνουμε μονότονοι;