Σάββατο 12 Μαρτίου 2011

Θα ‘θελα να μπορούσα να ρίξω μπενζίνα σε όλο τον ορίζοντα

Ahmad Canaan "Πρόσφυγες"
Ξένος, παντάξενος ο Γιώργος Ιωάννου στην ίδια την πόλη που γεννήθηκε αλλά και σ' όλες τις άλλες που έμεινε στη ζωή του. Τη γνωρίζει καλά την ξενιτιά, την προσφυγιά, και πολλές φορές, περισσότερο ή λιγότερο άμεσα, αναφέρεται σ' αυτή στις "εξομολογήσεις" του.
Η ψυχή πάντα δεμένη με τα χώματα της πατρίδας, "ξεχαρβαλώνεται στην ξένη πόλη".
Αφηνόμαστε στην ανάγνωση της λαχτάρας του "ξένου" για την πατρίδα, αναλογιζόμενοι τους τόσους ξένους του σήμερα, του πάντα, στον τόπο μας, παντού. Και προσπαθώντας να αποδιώξουμε απ' τ' αυτιά μας τον επιπόλαιο λόγο των ΜΜΕ, που χρωματίζουν κάθε φορά την ξενιτιά με διαφορετικό χρώμα.

Ας διαβάσουμε κάποια αποσπάσματα του Γ. Ιωάννου:

1. «Τη θυμάται [τη γιαγιά του] και τις τελευταίες μέρες στο σταθμό· τη σέρναν οι αδελφές του ξυλιασμένη, ενώ το τραίνο φιδογλιστρούσε στην πλατφόρμα. Ήταν σα θύελλα εκείνη η στιγμή, καθώς οι μετανάστες στοιβαγμένοι στα παράθυρα κραύγαζαν όλοι μαζί με απλωμένα χέρια». ( Για ένα φιλότιμο – Ο ξενιτεμένος)
2. «Φυσικά, αφότου έφτασα, σφαδάζω πάλι για το γυρισμό, χωρίς ν’ ακούω τους πεπειραμένους. Δε με πειράζει που με περιμένουν τα ίδια πράγματα εκεί. Πάντως με περιμένουν κι εκείνοι οι δρόμοι, τα χώματα κι η θάλασσα. Όταν ακούω για θάλασσα βουρκώνω, όπως όταν σπανίως μου λένε λόγο στοργικό. Ο φίλος που μου λείπει πιο πολύ είναι θαλασσινός· είναι μακριά μου». ( Για ένα φιλότιμο – Ο ξενιτεμένος)

3. Μόλις νυχτώνει αρχίζει μια άλλη διασκέδασή μου: αφήνω μια αναμμένη λάμπα θυέλλης λίγο μακριά μας, και γυρίζω κοντά της σε λίγο. Οι σκορπιοί την τριγυρνούν κιόλας σοβαροί σοβαροί, όλο φαρμάκι. Στην πατρίδα μαζεύονται έτσι το φθινόπωρο οι βαριές πεταλούδες, που το χνούδι των φτερών τους φέρνει κρυφή αρρώστια. Όταν έρθουν αρκετοί, ποτίζω ένα γύρω την άμμο με μπενζίνα και δίνω μπουρλότο. Τους κλείνω έτσι μέσα σ’ ένα πύρινο στεφάνι. Παρακολουθώ, και ομολογώ ότι αυτό μου προκαλεί βαθιά γλύκα. Εξάλλου είναι και διδακτικό να τους βλέπω να δαγκάνουν απότομα τον εαυτό τους, ν’ αυτοκτονούν, όπως λένε. Φοβάμαι τους σκορπιούς και το παράδειγμά τους· φοβάμαι τον εαυτό μου. Όταν μιλούν για δηλητήριο ξεροκαταπίνω. Θα 'θελα να μπορούσα να ρίξω μπενζίνα σε όλο τον ορίζοντα, ν’ αυτοκτονήσουν όλοι οι σκορπιοί και τα φίδια που υπάρχουν. Ίσως τότε – αν εγώ σωθώ, βέβαια – να συμφιλιωθώ με όλη αυτή την έρημο, που δεν ξέρω ποιος μου την έχει κληρονομήσει, και να παραμείνω αδιαμαρτύρητα. Μικρός οραματιζόμουν να ’χα ένα πολυβόλο στημένο στην ταράτσα μας και να θερίζω τους περαστικούς. Τότε όμως δεν ήξερα καθόλου το γιατί, απλώς με διέτρεχε καλπάζουσα πίεση. Αλλά τώρα, εγώ είμαι που νιώθω σαν σκοπευμένος από κάποια ταράτσα. Άλλαξα, φαίνεται, ρόλο, κι ούτε που το πήρα καθόλου χαμπάρι.
Τις νύχτες οι σύντροφοί μου λένε τραγούδια για την ξενιτιά και όλο εμένα επίμονα κοιτάζουν. Σάμπως εγώ να είμαι πιο ξενιτεμένος απ’ αυτούς. Μόλις τώρα προσέχω, πως όλα σχεδόν τα τραγούδια μας μιλούν για την ξενιτιά. Έχουν γίνει αγγελικοί μέσα στη συμφορά και τη στέρηση. Έχουν γίνει αγγελικοί μέσα στη συμφορά και τη στέρηση. Όλα από μένα, θαρρείς, τα περιμένουν. Ούτε μπορούν να φανταστούν τι έκαμνα και πού γυρίζει τώρα ο νους μου. Κάποιος μου ψιθύριζε ολόκληρη νύχτα για το χωριό του, το βάλτο και τ’ αηδόνια. Εμάς μας πήρε το ποτάμι, το ξεροπόταμο, μου είπε στο τέλος. ( Για ένα φιλότιμο – Ο ξενιτεμένος)

4. «Αυτοί τουλάχιστον πέθαναν στις πατρίδες τους, έγιναν ένα με το χώμα των προγόνων τους. Μα, για τα παιδιά τους, τους παππούδες μου, τι να πει κανείς, που πέθαναν ακόμα πιο νέοι και μάλιστα στην προσφυγιά; Ο ένας πέθανε γρήγορα – γρήγορα, στο δρόμο της προσφυγιάς, προτού μπορέσει να εγκαταστήσει κάπου τη φαμελιά του, από τις κακοπάθειες μα κι απ’ το μαράζι. Δεν άντεξε στον ξεριζωμό και στην κλοτσοπατινάδα της αλοσούσουμης κοινωνίας με την οποία ξαφνικά έμπλεξαν. Είχε πουλήσει όσο όσο πρόβατα, κτήματα και σπίτια στην Τουρκιά κι έφυγε οικογενειακώς για να ησυχάσουν απ’ τις καθημερινές λαχτάρες. Οι άνθρωποι του γκουβέρνου τούς πήγαν πρώτα στο Δεδέαγατς, τους έριξαν σε κάτι σιταποθήκες και τους παράτησαν. Οι ξενηστικωμένοι εκείνοι ελλαδίτες ήταν αδύνατο να φανταστούν με τι ξεπεσμένους αρχοντάδες είχαν να κάνουν. Αυτοί έβλεπαν μονάχα τα τουρκομερίτικα ρούχα και μουρμούριζαν (…) Πεθαίνοντας, θυμάμαι, τραγουδούσε σπασμένα: «Ο κυρ Βοριάς παράγγειλε σε όλα τα καράβια…». Είχαμε ανοίξει τα παράθυρα γιατί ήθελε αέρα κι έβλεπε τις άσπρες κουρτίνες που πετούσανε μες στο δωμάτιο. Όχι· αυτά τα κόκκαλα ήταν για άλλα χώματα, πιο δικά μας». ( Η μόνη κληρονομιά – Η μόνη κληρονομιά)

5. « Όταν αργότερα με πήραν αποδώ, και μ’ έστειλαν σε μια σχετικά λαμπρή πόλη, έχασα τα νερά μου, όπως ένας ασκητἠς ή ένα τσομπανόσκυλο. Νόμιζα πως είχα γίνει ισχυρός και ταχτοποιημένος μέσα στην απομόνωση, κι όμως αμέσως ξεχαρβαλώθηκα. Μέσα στην πόλη ξανακύλησα. Ύστερα ήταν φώτα και πολλές φωνές. Έχανα διαρκώς την επαφή με την ψυχή μου». ( Για ένα φιλότιμο – Φτερούγα σκοτεινή)

6. «Η ίδια απελπισία με πιάνει και για τους καλοφκιαγμένους ανθρώπους, όταν τους βλέπω νεαρούς και αμέριμνους ακόμα στα χωριά τους. Ποιος ξέρει τι παγίδες τούς έχουν στήσει κιόλας και τι ελεεινά χέρια πρόκειται να τους χαϊδέψουν, όταν θα τους φέρουν οι ανάγκες ή η πατρίδα κατά την παλιοπρωτεύουσα». ( Για ένα φιλότιμο – Λαζαρίνα)

Το θέμα της προσφυγιάς, της ξενιτιάς, της μετανάστευσης είναι έντονο όχι μόνο στα δύο διηγήματα του Ιωάννου που αποτελούν τμήμα της εξεταστέας ύλης για φέτος, αλλά και σε πολλά λογοτεχνικά έργα. Και μια και η μνήμη των συγχρόνων μοιάζει να είναι αρκετά ασθενική, θα επανερχόμαστε σ' αυτό συχνά.
Εσείς, έχετε διαβάσει κάτι σχετικό;

35 σχόλια:

Ἅ λ ς είπε...

"Η ψυχή πάντα δεμένη με τα χώματα της πατρίδας, "ξεχαρβαλώνεται στην ξένη πόλη"."

αχχ.. να μην το νιωσουμε ποτε!!!!!

Νίκος είπε...

Πρέπει να σημφωνήσω με τον Ιωάννου στο θέμα των φιδιών και των σκορπιών.Όσο για πρόσφυγες δεν νομίζω να έχω διαβάσει κάτι σχετικό,πρόσφατα όμως είχα μια συζήτηση με έναν που δεν τους πολυπάει και διαπίστωσα την πλύση εγκεφάλου που τους κάνουν.Τους κάνουν να πιστεύουν ότι το μαύρο είναι άσπρο.Όσο για τους πρόσφυγες συγκεκριμένα,οι εικόνες ατόμων που προσπαθούσαν να διαφύγουν από την φλεγόμενη Λιβύη.

Στέλλα είπε...

"Την ξενιτιά, την αρφανιά, την πίκρα, την αγάπη/ τα τέσσερα τα ζυγιασαν σ'ένα βαρύ στατερι/βαρύτερη είν'η ξενιτιά/βαρύτερα τα ξένα"

http://www.youtube.com/watch?v=Pl4k4cPy6zU&feature=bf_next&list=QL&index=6 (ξενιτεμένο μου πουλί, οι Λαλητάδες)

http://www.youtube.com/watch?v=OHwdMvBI-mM&feature=related (η φαμπρικα, Γ. Μαρκόπουλος, Λ. Χαλκιάς)

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Αλς,

Κι εγώ έτσι, σαν ένα βαθύ ψυχικό τραύμα που το κουβαλάει κανείς ισόβια το βλέπω. Και θεωρώ πως πρέπει να αποτελεί τη βάση της ματιάς μου πάνω στον ξένο.

Καλημέρα :-)

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Νίκο,

( Και) αυτή είναι η ομορφιά του Ιωάννου. Πίσω απ' αυτή την "παιδικής διάθεσης", αυθόρμητη, παρορμητική, συναισθηματική του φράση για την "μπενζίνα" και τα φίδια της ανθρωπότητας, βγαίνει όλο του το πάθος για διακιοσύνη, η αγάπη για τον άνθρωπο και τα πράγματα, δίνονται αιχμές για ευθύνες που οι καταστάσεις είναι έτσι κλπ.

Όσο για τους πρόσφυγες, σήμερα στη Λιβύη, χτες στο Ιράκ ή στη Ρουάντα ή στο Αφγανιστάν ή στη Σερβία ή ή ή. Ποια η διαφορά;

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Στέλλα,
Είσαι το σταθερό μας, έμπιστο, εμπεριστατωμένο, πλούσιο, εύστοχο κλπκλπ αρχείο, ευχαριστούμε!

Το τραγούδι "η φάμπρικα" συμπεριλαμβάνεται στο δίσκο του Μαρκόπουλου "Μετανάστες", που ίσως την επιτυχία του την οφείλει και στο θέμα του που τόσο μας πονάει κι εμάς εδώ. Δίδυμός του δίσκος τα " Γράμματα απ' τη Γερμανία" του Μίκη. Περιγράφουν κι οι δύο την ελληνική μετανάστευση της δεκαετίας '50-'60 απ' τη ματιά του ξένου ( δηλαδή...των ελλήνων.)

Και μια και πήγαμε στη Γερμανία, ας θυμηθούμε και το Διπλό βιβλίο του Δημήτρη Χατζή - από το οποίο, τώρα που το σκέφτομαι, καλό θα ήταν να αναρτήσουμε κάποια αποσπάσματα.

Πολλά φιλιά. Ας χαρούμε την κοινή για όλους μας σημερινή λιακάδα:-)

Πολίνα Μοίρα είπε...

Διονύση μου γειά!

Στους υπέροχους μαθητές σου αφιερωμένα:

Ορέστης Αλεξάκης

πρόσφυγες
(το έχει τραγουδήσει και ο Τσακνής)

Διωγμένοι από την όμορφη πατρίδα
τώρα στους δρόμους των γυμνών ωρών

νομάδες ουρανών
αλιείς άστρων

εμείς
οι δόλιοι πρόσφυγες
του απάνω κόσμου



Μπέρτολτ Μπρέχτ

"Λαθεμένο μου φαινόταν πάντα το όνομα που μας δίναν:
«Μετανάστες»
Θα πει, κείνοι που αφήσαν την πατρίδα τους. Εμείς, ωστόσο,
δε φύγαμε γιατί το θέλαμε,
λεύτερα να διαλέξουμε μιαν άλλη γη. Ούτε
και σε μιαν άλλη χώρα μπήκαμε
να μείνουμε για πάντα εκεί, αν γινόταν.
Εμείς φύγαμε στα κρυφά. Μας κυνηγήσαν, μας προγράψανε.
Κι η χώρα που μας δέχτηκε, σπίτι δε θα ΄ναι, μα εξορία.
Εμείς απομένουμε δω πέρα, ασύχαστοι, όσο μπορούμε πιο κοντά
στα σύνορα,
προσμένοντας του γυρισμού τη μέρα, καραδοκώντας το παραμικρό
σημάδι αλλαγής στην άλλην όχθη, πνίγοντας μ΄ερωτήσεις
κάθε νεοφερμένο, χωρίς τίποτα να ξεχνάμε, τίποτα
ν΄ απαρνιόμαστε,
χωρίς να συχωράμε τίποτα απ΄ό σα έγιναν, τίποτα δε συχωράμε.
Α, δε μας ξεγελάει τούτη η τριγύρω σιωπή! Ακούμε ίσαμ΄ εδώ
τα ουρλιαχτά που αντιλαλούν απ΄ τα στρατόπεδά τους. Εμείς
οι ίδιοι
μοιάζουμε των εγκλημάτων τους απόηχος, που κατάφερε
τα σύνορα να δρασκελίσει. Ο καθένας μας,
περπατώντας μες στο πλήθος με παπούτσια ξεσκισμένα,
μαρτυράει την ντροπή που τη χώρα μας μολεύει.
Όμως κανένας μας
δε θα μείνει εδώ. Η τελευταία λέξη
δεν ειπώθηκε ακόμα."

daflek είπε...

Καλησπέρα Διονύση
Ευχαριστώ για το «πρωινό άστρο» της προηγούμενης ανάρτησης – μου δρόσισε τη μέρα…
Και τώρα στο θέμα της ξενιτιάς. Δείτε με τα καταπληκτικά παιδιά σου το απόσπασμα από το «Διπλό βιβλίο» του Δ. Χατζή……Και ελπίζω να κερδίσω το γλυκάκι

«Η λεωφόρος έρχεται κάθετα στη Μύλλερ –στράσσε που βρίσκεται το κατάστημα το δικό μας. Περνώντας αποκεί στέκομαι μια στιγμή και κοιτάζω πάλι τη βιτρίνα του –κάθε βράδυ την κοιτάζω. ΑΟΥΤΕΛ απάνω με νέον και μέσα στη βιτρίνα του όλες οι λάμπες που φκιάχνουμε, μικρέ και μεγάλες, αναμμένες γύρω γυρω σαν να ‘ναι κανένα χριστουγεννιάτικο δέντρο. Στέκομαι και τις κοιτάζω. Σκέφτομαι πως όλες οι λάμπες αυτές, μικρές και μεγάλες, κόκκινες, άσπρες ή πράσινες, έχουν όλες περάσει από τις δικές μου πλάτες. Κοιτάζω, λοιπόν, σαν να κοιτάζω, να ψάχνω μέσα τον εαυτό μου…
…Στην αρχή που πρωτόρθα –τα ίδια με το ΑΟΥΤΕΛ- νόμιζα τότε πως έχει πολλά να χαζέψει κανένας στη λεωφόρο. Περίμενα δηλαδή κάθε βράδυ πως κάτι θα γίνει. Τώρα το ξέρω βέβαια το λάθος μου. Εδώ ποτέ δε γίνεται τίποτα. Δεν έχει ποτέ φασαρία, καβγάδες, να γίνει αναστάτωση, ταραχή. Σπάνια, σπανιότατα κανένα δυστύχημα μόνο. Όλα πάνε με την ίδια τάξη που πήγαν και χτες -σαν να ‘ναι κάπου μια αόρατη τροχαία που τα ‘χει βάλει στη ρέγουλα . Τάκα –τάκα στο εργοστάσιο. Τίκι –τίκι, τίκι –τίκι το ρολογάκι στη λεωφόρο.
Βάζω τα χέρια μου και τα δύο στις τσέπες του παντελονιού μου, με το σακάκι πίσω ανασηκωμένο –κακή συνήθεια μου λένε και δεν την κόβω-παίρνω τη λεωφόρο, την περπατάω με το κεφάλι σκυμμένο, σαν κάτι να ψάχνω να βρω.
Άνθρωποι, κόσμος πολύς, περάνε δίπλα μου, πάνε μαζί μου. Και πάω και ‘γω –ο δρόμος μας πάει, η λεωφόρος, κάτω από τα φώτα της. Τους κοιτάζω. Όλοι τους , λέω, πηγαίνουνε κάπου, έχουνε κάπου να πάνε. Εγώ είμαι εδώ, σ τη λεωφόρο, στην άσφαλτο, περισσότερο απ’ όλους. Δε με περιμένει κανένας εμένα, δεν έχω πουθενά που να θέλω να πάω, να γυρίσω κάπου. Σαν να ‘ναι το σπίτι μου εδώ, εδώ κι η πατρίδα μου, το κανένα σπίτι μου, η καμιά μου πατρίδα. Λένε στο καφενείο και για τους άλλους - πως ξένοι γινήκαμε όλοι στις μεγάλες αυτές πολιτείες. Αν είναι έτσι, λέω τότες έγώ –εγώ, λοιπόν, πρέπει να ‘μαι ο πιο γνήσιος πολίτης της πολιτείας των ξένων, ο ιθαγενής. Και να φροντίσεις εσύ, κύριε συγγραφέα, να μου βάλουνε κάποτε και μια πλάκα στο σπίτι της Φράου Μπαουμ, από την πίσω μεριά της αυλής, πως εδώ κατοίκησε κάποτε ο ξενότερος απ’ όλους τους ξένους της πολιτείας των ξένων.»
Πολλά φιλιά

Ε. Στάμου είπε...

Αφού προσφέρετε γλυκάκι, έκανα την εργασία μου και την έβαλα στο box.

http://www.box.net/files#/files/0/f/74068637

Συγκλονιστικές μαρτυρίες προσφύγων πρώτης γενιάς, που ήρθαν στην Eλλάδα από τη Mικρά Aσία και τον Πόντο.

Μπράβο, Διονύση, είδες που εγώ σου είμαι υπόχρεη; Να βάζεις τέτοιες εργασίες.

Καλή εβδομάδα
Φιλιά

Ανώνυμος είπε...

Άργησα αλλά ήρθα κι εγώ!!Κάτι μου λέει ότι θα διαβάσω πολύ Ιωάννου στο μέλλον!!Δεν θυμάμαι πάντως να έχω διαβάσει κάτι σχετικό μόνο με την προσφυγιά (πέρα από τις ιστορίες που μου έχει πει η γιαγιά)!

Μαργαρίτα

Υ.Γ. Λατρεύουμε (για άλλη μια φορά) B.Brecht

Ανώνυμος είπε...

παρεμπιπτόντως (να ναι καλά το youtube χαχα )

http://www.youtube.com/watch?v=5S0NWUaz0fA&feature=related

Σ αυτόν τον ήλιο πίστεψα
Σ αυτά τα βράχια ξεκουράστηκα
Κι έτσι θαρρώ σ αγάπησα
Σαν πρώτη πρώτη αγάπη
Σαν κοριτσίστικα φιλιά
Σαν αδερφό στην ξενιτιά
Βαθειές οι ρίζες πώς να φύγεις απ τον τόπο σου
«Τ αηδόνια δεν σ αφήνουν να κοιμηθείς στις Πλάτρες»
Βαθειές οι ρίζες πώς να φύγεις απ τον τόπο σου
Στην πλάτη μου δυο δράκοντες
Το σπίτι μου γέμισε άρχοντες
Κι η μέρα μου ατέλειωτη
Χωρίς ψωμί και συντροφιά
Με νανουρίζουν με βιολιά

Μαργαρίτα

Νίκος είπε...

Ωραίο τραγούδι.Μαργαρίτα να μας υποδεικνύεις πάντα τέτοια τραγούδια.

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Πολίνα,

Γεια. Ευχαριστούμε, ευχαριστούμε. Μακάρι ο δυναμισμός, η αγωνιστικότητα και η αισιόδοξη πίστη του Μπρεχτ να γίνουν εφόδια και για τη δική μας πορεία.

Διονύσης Μάνεσης είπε...

daflek,

Το γλυκάκι το κερδίζεις, όπως και όλοι τελικά. ( Απλώς, η διοργανώτρια αρχή θα γνωρίσει συντόμως το φαλιμέντο, υποχρεωμένη αντί για ένα βραβείο να δίνει όσα και οι συμμετέχοντες!..Μα τι να σας κάνω που στέλνετε όλοι τόσο ζουμερά αποσπάσματα;)

Το - παράλληλο - απόσπασμα της εικόνας του ήρωα στο μεγάλο δρόμο θα μπορούσε να έχει τον -παράλληλο... - τίτλο της παλιότερης ταινίας "εξόριστος στην κεντρική λεωφόρο". Της ζωής...

( Αν κατάφερες να συντάξεις και να μεταφράσεις το παραπάνω...τότε θα πάρεις όλο το βαζάκι, μου φαίνεται..)

Καλό βράδυ.

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Λίτσα,

Σε σας το γλυκάκι το συνοδεύουμε με τσίπουρο...
Ευχαριστούμε για τις μαρτυρίες που ακόμα, όμως, δε διάβασα. Δε φτάνει που είμαι ηλεκτρονικά αναλφάβητος και δυσκολεύομαι μ' αυτά τα πράγματα, στη σελίδα που μας στέλνεις βρίσκω άλλα μεν, όχι όμως και τις μαρτυρίες. Θα ξαναπροσπαθήσω.

( Πάντως, αν είναι να μας εφοδιάζεις με τέτοια, να ξαναβάζουμε εργασίες:-) )

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Μαργαρίτα,

Μια και δεν το έχεις διάβάσει και το αναφέραμε ήδη, το Διπλό βιβλίο θεωρώ ότι είναι πολύ καλό - όπως και πολλά άλλα του Δημ. Χατζή..

Όσο για τον Γκαϊφύλλια, απορώ πού πήγες και τον ξετρύπωσες. Και μόνο γι' αυτό δικαιούσαι γλυκάκι:-)
Ή μάλλον ....αφού μας πεις από ποιον ποιητή έχει πάρει το στίχο που έχει μέσα σε εισαγωγικά ο συνθέτης. ( Εμ, χωρίς κουίζ θα σε άφηνα;)

Ε, ε! Είναι άδικο! Παρακαλώ οι φιλόλογοι να μη βοηθάνε!!


Νίκο,

Μας άρεσε και στους δυο το τραγούδι; Λες, τελικά, η Μαργαρίτα να παίξει το ρόλο της ειρηνευτικής δύναμης;

Νίκος είπε...

Δεν ξέρω αν θα παίξει το ρόλο της ειρηνευτικής δύναμης.Εξάλλου πρέπει να το θελήσει και αυτή,δεν μπορούμε να την υποχρεώσουμε,έτσι δεν είναι?Πάντως αν βάλει όλη της την πειθώ μπορεί και να σας λυπηθώ και να μην σας χτυπήσω αλύπητα.Τέτοιο χτύπημα μέχρι και ο Καντάφι το φοβάται.

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Νίκο,

Αν μου βρεις κι εσύ τον ποιητή της φράσης στα εισαγωγικά ( στο τραγούδι του Γκαϊφύλλια") που ψάχνουμε, θα την καταφέρουμε την ειρήνη.

Στέλλα είπε...

Μια μικρή βοήθεια έστω;ίσα να φάμε κι εμείς καμιά κουταλια γλυκάκι..!

Νίκος είπε...

Να σας το κάνω τόσο εύκολο?Ας πούμε ο Μανώλης Ελευθερίου,αλλά ειρήνη δεν κάνουμε.

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Νίκο, Στέλλα,

Το κύριο όνομα δε σας βοηθάει; Ξεκινήστε από 'κει.

Όχι, όχι ο Ελευθερίου.

Στέλλα είπε...

με προσβάλλετε κ. Μάνεση, εννούσα να προσφέρω τη βοήθειά μου :-p

Νίκος είπε...

Ο Θανάσης Γκαϋφύλλιας τότε,αλλά ειρήνη δεν κάνουμε.

Ανώνυμος είπε...

χαχαχα Κύριε Μάνεση λέτε να μην ήξερα ούτε αυτό;;;είναι από τα αγαπημένα μου ποιήματα ever η Ελένη του Σεφέρη!

Μαργαρίτα

ΥΓ.Δεν θα εμπλακώ στις συγκρούσεις κομμάτος-αντιπολιτευσης δε με συμφέρει!!!

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Νίκο,

Απρόσεκτο σε βλέπω. Μήπως είναι ώρα για λίγη ξεκούραση και τον ποιητή τον παίρνει το ποτάμι αύριο στο μάθημα;;

Όσο για την ειρήνη, εγώ φταίω, ο αφελής, που πίστεψα...

Καληνύχτα:-)

Νίκος είπε...

Τον ποιητή θα τον πάρει και να τον σηκώσει.Βασικά το google θα το πάρει και θα το σηκώσει αλλά τέλοσπάντων.

Μαργαρίτα είσαι άπιαστη,αλλά πρέπει να αναμιχθείς.Πρέπει να έχεις άποψη για τον κόσμο και το έγκλημα.Εσύ άλλωστε στο δίκαιο δεν ήθελες να κάνουμε για το δίκαιο?Ιδού η ευκαιρία σου να το μελετήσεις.

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Πες τα, βρε Μαργαρίτα, πες τα!

Αυτό το ιστορικό αδειανό πουκάμισο, για το οποίο γίναν όλα...

Αν και "τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη σου ζωή", όπως έλεγε ο Ρασούλης, κι ας πολεμάμε ακόμα και για πουκάμισα αδειανά...

Και, μια και το 'φερε η κουβέντα, εδώ είναι: http://www.youtube.com/watch?v=kfiYQzzzSoA Για τη λεχώνα ζωή, που γεννάει ελπίδες.

Καλό βράδυ και σε σένα:-)

Ανώνυμος είπε...

Σε παρακαλώ Νίκο!!!Ασε ήσυχο τον τρισμέγιστο Σεφέρη!

Επιμένω στην θέση μου, δεν είμαι της πολιτικής πώς να το κάνουμε;; χαχα

Μαργαρίτα

Καλό βράδυ :-)

Νίκος είπε...

Αγαπητή Μαργαρίτα δεν είχα ως στόχο τον Σεφέρη.Απλώς ήταν μια έκφραση αγανάκτησης για τις αποτυχημένες προσπάθειες.Όσο για το δίκαιο δεν σου είπα να κάνουμε για την πολιτική,απλά να μελετήσεις τη χαρακτηριστικότερη περίπτωση εγκληματία στο σχολείο μας που δεν είναι αλλος από αυτόν που έχει την κωδική ονομασία "κ. Ένοχος".Για σένα το είπα για να καταλάβεις καλύτερα το συγκεκριμένο μάθημα,αλλιώς δεν θα στο ανέφερα.

Lia είπε...

Καλησπέρα κι από μένα!
Σας ενδιαφέρει ένα πιο πρόσφατο τραγούδι;

ACTIVE MEMBER, Πρόσφυγας

Κοιτάω ξανά τριγύρω και όλα μοιάζουν ξένα
και να τα αγγίξω δε μπορώ είναι καλά κρυμμένα
κοιτάω τα σύννεφα και σκέφτομαι ταξίδια
μα χωρίς φως όλα τα γκρίζα στη ψυχή μου είναι ίδια.
Γι’ αυτό τα μάτια χαμηλώνω προς τη γη
και σε καλό μου πάλι να μου βγει
γιατί κι αυτό το χώμα τώρα που πατάω
δε φταιω εγώ δε μ’ έμαθαν να τ’ αγαπάω.
Μονάχα σύμβολα τριγύρω και εικόνες
μασόνοι στο σκοτάδι να στήνουνε κανόνες
μια έμμονη ιδέα και μια φοβία
μήπως ποτίσει το μυαλό μου με στημένη βία.
Λόγια πολλά και δεν αντέχω πια
που είναι η πατρίδα μου εκείνη η γλυκιά
που έχει στη πέτρα χαραγμένο λεει το φως
λες να την ξέχασε για πάντα ο θεός.
Και νιώθω πρόσφυγας εδώ που έχω γεννηθεί
σα τους προγόνους μου εδώ έχω στηθεί
για να ξεπλύνω τύψεις και υποσχέσεις να εκπληρώσω
πόσο ακόμα θα πληρώσω.



Έχω σημάδια προσφυγιάς και το γλυκό φιλί γιαγιάς στο μέτωπό μου.
Έχω τον πόνο αδελφό και ένα όνειρο κρυφό για φυλακτό μου.
Κάτω απ’ τον ήλιο χωρίς φως για μένα γκρίζος ο ουρανός

κι όμως υπάρχω.
Παίρνω κουράγιο τραγουδώ, για όλα αυτά που αγαπώ

χωρίς να τα’ χω.



Όλα κρατάν καλά κι ο πόνος μεγαλώνει
κι ο φόβος το όνειρό μου συνέχεια πληγώνει
κάνοντας ακόμα πιο βαριά τη μοναξιά μου
στον τόπο αυτό που δανεική είναι κι η χαρά μου.
Στο τόπο αυτό που τα δάκρυα μοιάζουν δώρα
και σκεπασμένη μένει η αλήθεια από το τώρα
ακούω πολλούς να νοιάζονται για μένα
μα όλα τα λόγια πάντα μένουνε θαμμένα.
Γιατί οι σκιές είναι τριγύρω μου πολλές
να βασανίζουν το μυαλό μου με το χθες
γνωστές εικόνες παλιές ελπίδες
μητέρα η πατρίδα κι ας μην την είδες.
Κι ας μη σ’ αγκάλιασε ποτέ κοντά της έλα
κλείσε τα μάτια στα χτυπήματα και γέλα
είναι ιερός μας λένε πάντα ο σκοπός
και για να νοιώσουμε το φως.
Πρέπει να κάνουμε συνέχεια υπομονή
για ένα μέλλον λεει καλό που θα φανεί,
μα τους βαρέθηκα όλους που να’ ναι ο θεός,
λες να’ ναι πρόσφυγας κι αυτός.

Lia είπε...

Καλησπέρα! Σας ενδιαφέρει ένα πιο πρόσφατο τραγούδι;

ACTIVE MEMBER, Πρόσφυγας

Κοιτάω ξανά τριγύρω και όλα μοιάζουν ξένα
και να τα αγγίξω δε μπορώ είναι καλά κρυμμένα
κοιτάω τα σύννεφα και σκέφτομαι ταξίδια
μα χωρίς φως όλα τα γκρίζα στη ψυχή μου είναι ίδια.
Γι’ αυτό τα μάτια χαμηλώνω προς τη γη
και σε καλό μου πάλι να μου βγει
γιατί κι αυτό το χώμα τώρα που πατάω
δε φταιω εγώ δε μ’ έμαθαν να τ’ αγαπάω.
Μονάχα σύμβολα τριγύρω και εικόνες
μασόνοι στο σκοτάδι να στήνουνε κανόνες
μια έμμονη ιδέα και μια φοβία
μήπως ποτίσει το μυαλό μου με στημένη βία.
Λόγια πολλά και δεν αντέχω πια
που είναι η πατρίδα μου εκείνη η γλυκιά
που έχει στη πέτρα χαραγμένο λεει το φως
λες να την ξέχασε για πάντα ο θεός.
Και νιώθω πρόσφυγας εδώ που έχω γεννηθεί
σα τους προγόνους μου εδώ έχω στηθεί
για να ξεπλύνω τύψεις και υποσχέσεις να εκπληρώσω
πόσο ακόμα θα πληρώσω.



Έχω σημάδια προσφυγιάς και το γλυκό φιλί γιαγιάς στο μέτωπό μου.
Έχω τον πόνο αδελφό και ένα όνειρο κρυφό για φυλακτό μου.
Κάτω απ’ τον ήλιο χωρίς φως για μένα γκρίζος ο ουρανός

κι όμως υπάρχω.
Παίρνω κουράγιο τραγουδώ, για όλα αυτά που αγαπώ

χωρίς να τα’ χω.



Όλα κρατάν καλά κι ο πόνος μεγαλώνει
κι ο φόβος το όνειρό μου συνέχεια πληγώνει
κάνοντας ακόμα πιο βαριά τη μοναξιά μου
στον τόπο αυτό που δανεική είναι κι η χαρά μου.
Στο τόπο αυτό που τα δάκρυα μοιάζουν δώρα
και σκεπασμένη μένει η αλήθεια από το τώρα
ακούω πολλούς να νοιάζονται για μένα
μα όλα τα λόγια πάντα μένουνε θαμμένα.
Γιατί οι σκιές είναι τριγύρω μου πολλές
να βασανίζουν το μυαλό μου με το χθες
γνωστές εικόνες παλιές ελπίδες
μητέρα η πατρίδα κι ας μην την είδες.
Κι ας μη σ’ αγκάλιασε ποτέ κοντά της έλα
κλείσε τα μάτια στα χτυπήματα και γέλα
είναι ιερός μας λένε πάντα ο σκοπός
και για να νοιώσουμε το φως.
Πρέπει να κάνουμε συνέχεια υπομονή
για ένα μέλλον λεει καλό που θα φανεί,
μα τους βαρέθηκα όλους που να’ ναι ο θεός,
λες να’ ναι πρόσφυγας κι αυτός.

Lia είπε...

Μη φανταστείτε ότι υπέβαλα το σχόλιο 2 φορές, γιατί είμαι κούτσουρο στην τεχνολογία... Για έμφαση το έκανα...

Διονύσης Μάνεσης είπε...

( Νίκο, να μην ξεχάσω να σ' ευχαριστήσω για τα καλά σου λόγια. Μέλι, Νίκο μου, μέλι!)


Λία,

Από αλλού περιμέναμε να μας έρθει καμία σύγχρονη αναφορά προσφυγιάς, από αλλού μας ήρθε! Ευπρόσδεκτη, όμως, και μάλιστα ιδιαιτέρως, αφού την αγνοούσα, εγώ τουλάχιστον, πλήρως. Σπεύδω να την ακούσω στο youtube ( http://www.youtube.com/watch?v=s6f0VsiaWVI )

Και μάλλον το έβαλες δυο φορές για να το μάθουμε δια της επαναλήψεως κι εμείς οι αδαείς :-)

Ευχαριστούμε, ευχαριστούμε, πολλά φιλιά!

Νίκος είπε...

Κ. Μάνεση τι καλό λόγο είπα και δεν τον ενθυμούμαι?
Δεν μου το λετε δα ξανά,
για να μην τον ξαναείπω!?!?

Lia είπε...

Έχω νεανικό αυτί, η μεσόκοπη:)