Όνειρο αυγουστιάτικο, στο κύμα

η σημερινή ανάρτηση είναι αφιερωμένη στη Ρούλα

( ή, μάλλον, ΕΙΝΑΙ της Ρούλας..)

Ας παρατείνουμε τις διακοπές μας άλλες δυο-τρεις μέρες πριν μπούμε στην περίοδο που θα μας φέρει πιο κοντά στην άνοιξη, μια περίοδο που μπορεί να «βγει» πολλή δουλειά

από όσους παλεύουν φέτος για τις πανελλαδικές. Και ας ακούσουμε ένα ονειρικό τραγούδι, τραγούδι του οποίου κάποιοι στίχοι μάς μεταφέρουν σε ένα άλλο όνειρο, στο όνειρο στο κύμα,

αλλά και στη μαγεία που αυτό προκαλούσε στο μικρό πρωταγωνιστή που ένοχα το βίωνε.

Τον « Αύγουστο», του Νίκου Παπάζογλου, είχε την παρατηρητικότητα και την ευαισθησία να τον ακούσει « παράλληλα» με το όνειρο στο κύμα

η daflek

και την καλοσύνη να το αφιερώσει στους αναγνώστες του ιστολόγιου.

Μα γιατί το τραγούδι να 'ναι λυπητερό

με μιας θαρρείς κι απ' την καρδιά μου ξέκοψε

κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά

ανέβηκε ως τα χείλη μου και με 'πνιξε

φυλάξου για το τέλος θα μου πεις

Σ' αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω

κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος

λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ

ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος

κουράγιο θα περάσει θα μου πεις

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά

την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε

καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιάδια

μάντια που απλόχερα μου χάριζε

θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό

Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό

μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε

από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως

που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε

κι εγώ ο τυχερός που το 'χει δει

Μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός

αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται

μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως

φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται

και φέγγει από μέσα η φυλακή

( στίχοι Ν. Παπάζογλου)




Μάλιστα, για να μη μείνουν παραπονεμένοι οι φανατικοί των αναλύσεων, η καλή συνάδελφος μάς στέλνει και ένα εύστοχα επιλεγμένο σχόλιο του Στρατή Πασχάλη για το διήγημά μας:


«Περίεργο αφήγημα. Στην πρώτη ματιά, ερωτικό, ειδυλλιακό. Στη δεύτερη, ατμοσφαιρικό, μυστηριακό. Στην Τρίτη, συμβολικό, αλληγορικό. Στην τέταρτη, ακαθόριστο, σιβυλλικό. Κι όμως, πάντα απλό, τόσο απλό, ώστε μοιάζει αυτονόητο. Σαν παραμύθι. Ένα βοσκόπουλο, μια νύχτα, βλέπει τυχαία την αγαπημένη τουνα κολυμπά στη θάλασσα. Ξαφνικά η κοπέλα κινδυνεύει να πνιγεί. Το αγόρι πέφτει στα κύματα και τη σώζει. Καθώς την κρατά για να την βγάλει έξω, νιώθει να πραγματώνεται στιγμιαία το ερωτικό του όνειρο –το υπέροχο άγγιγμά της. Χρόνια μετά, βοηθός δικηγόρου πια, δούλος της βιοπάλης, νοσταλγεί την εφηβική αυτή εμπειρία του, κι αναφωνεί .

Ὤ ἄς ἤμην ἀκόμη βοσκός εἰς τά ὄρη!....

Αναρωτιέμαι, αν ο έφηβος αυτός ποιμένας που κοίταζε τό ηλιοκαές πρόσωπόν του να γυαλίζεται εἴς τά ρυάκια και τάς βρύσεις, δεν είναι κάτι σαν άλλος Νάρκισσος, ερωτευμένος, αν όχι με τον εαυτό του, τουλάχιστον με τον ίδιο τον Έρωτα, ένας άλλος Αδάμ πριν υπάρξει η Εύα – δεν είναι τυχαία η αναφορά στην Εύα κάπου μέσα στο αφήγημα – κι αν αγαπά πράγματι τη νεαρή χωρική, τη Μοσχούλα, την πεζή και ασυγκίνητη, κι όχι «τό ἴδιον ὄνειρόν του», τη χίμαιρα που πλάθουν τα σκοτεινά και ανεξερεύνητα πρώτα σκιρτήματα;

Κι αν τη νύχτα εκείνη είδε όντως το πραγματικό κορίτσι να λούζεται στ’ αρμυρά νερά, και το έσωσε όταν κινδύνεψε, ή μήπως είδε μία οπτασία της φαντασίας του, τον αντικατοπτρισμό των πιο ευγενικών του πόθων, το αρχέτυπο της δικής του ψυχής, το ίνδαλμα του πιο ανέκφραστου έρωτά του, να λικνίζεται, με σάρκα και οστά, στους ωκεανούς των μυστηρίων; Κι αυτή η μικρή κατσίκα, που της είχε δώσει το όνομα της δήθεν αγαπημένης του για να τη νιώθει κοντά του, γιατί άραγε έπρεπε να πνιγεί; Μήπως γιατί το σκοινί που την έδενε ήταν το σύμβολο του συμβατικού δεσμού που συνδέει τ’ αντρόγυνα και σκοτώνει τον έρωτα; Ίδιο με το σκοινί που δένει το δούλο με τον αφέντη, τον υπάλληλο με τον προϊστάμενο, τον άνθρωπο με τον άλλον άνθρωπο, μέσα στη σύμβαση της κοινωνίας; Και μήπως θα ήταν καλύτερα, ύστερα από την καταλυτική αυτή εμπειρία του, να πάρει το δρόμο του μοναχισμού για να βιώσει μέχρι τέλους, αν όχι το φυσικό, τουλάχιστον τον ιερό ναρκισσισμό, τον καθαγιασμένο, προσπαθώντας να διασώσει μέσα του τον θεϊκό έρωτα που ένιωσε ’κείνη τη νύχτα όταν κράτησε στην αγκαλιά του την εκπλήρωση όλων των επιθυμιών σ’ ένα άγγιγμα σαρκικό με κάτι που ήταν Ὄνειρο; Και τι να ’ναι αυτά τα «ὄρη» που λαχταρά; Μήπως δεν είναι οι απόμερες ερημιές, αληθινές και μεταφορικές, μακριά από τη μιζέρια της κοσμικής καταδίκης, όπου μπορεί κανείς να συντηρήσει εντός του δροσερή τη φλόγα της αγάπης γι’ αυτό που βαθιά ποθεί, και που τελικά, μες στην απτή πραγματικότητα, δεν υπάρχει;

Κι όλα αυτά τόσο ανάλαφρα, μεθυστικά ειπωμένα, έστω κι αν στο βάθος της παπαδιαμαντικής γοητείας ακούγεται πάντα υπόκωφος σπαραγμός…..». Στρατής Πασχάλης για το «Ὄνειρο στο κῦμα» από το «Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης Σκοτεινά παραμύθια» εισαγωγή-επιλογή διηγημάτων- σχόλια Στρατής Πασχάλης, εκδ. ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ, Αθήνα 2001


Daflek, ένα ευχαριστώ λίγο είναι