Εγώ βαρκούλα μοναχή, βαρκούλ' αποδαρμένη, μέσα σε πέλαγο ανοιχτό, σε θάλασσ' αφρισμένη...

η σημερινή ανάρτηση είναι αφιερωμένη στη Στέλλα

(Έτσι όπως πάμε, θα κατηγορηθούμε για

παπαδιαμαντική μονομανία,

αλλά, πιστέψτε το, είναι συμπτωματικό.)

Είναι καιρός που η Στέλλα μάς είχε στείλει

το «σκοτεινό τρυγόνι», του Παπαδιαμάντη,

για να το ακούσουμε μελοποιημένο όπως είναι στο ομώνυμο CD

των Νίκου Μαστοράκη, Κώστα Πανταζή, Μανόλη Λιαπάκη,

οι οποίοι έβαλαν μουσική σε 12 ποιήματα του σκιαθίτη συγγραφέα

για τις ανάγκες της θεατρικής διασκευής

του έργου «Φόνισσα», που παρουσιάστηκε το 2003.

Στο CD συμμετέχουν ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Ψαραντώνης,

η Νίκη Τσαΐρέλη, η Λιζέτα Καλημέρη,

η Μαρία Κώττη (τραγουδίστρια των Χαΐνηδων),

η Νίκη Ξυλούρη, ο Χαρίλαος Παπαδάκης και ο Μανόλης Λιαπάκης.

Το ποίημα αυτό ο Παπαδιαμάντης το είχε γράψει

για τη μητέρα του, όταν ήταν 23 χρονών και είναι

από τις πρώτες του γνωστές λογοτεχνικές καταθέσεις.
Παρατηρεί κανείς ότι εμείς, οι…εθισμένοι υποψήφιοι των πανελλαδικών,

μπορούμε να το δούμε ως παράλληλο κείμενο

του Αμαρτήματος της μητρός μου, του Βιζυηνού,

και ν’ αρχίσουμε να ανακαλύπτουμε ομοιότητες και διαφορές.
Φαντάζομαι, όμως, ότι η πρόθεση της Στέλλας ήταν μόνο

να μας χαρίσει μερικές ωραίες στιγμές και ίσως

να μας θυμίσει πόσο όμορφα ταξιδεύουν τα κείμενα στο χρόνο

μέσα από τις μουσικές και τις καρδιές μας.

ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΤΡΥΓΟΝΙ
"Μάννα μου, εγώ 'μαι τ' άμοιρο, το σκοτεινό τρυγόνι

οπού το δέρνει ο άνεμος, βροχή που το πληγώνει.

Το δόλιο! όπου κι αν στραφεί κι απ' όπου κι αν περάσει,

δε βρίσκει πέτρα να σταθεί, κλωνάρι να πλαγιάσει.

Εγώ βαρκούλα μοναχή, βαρκούλ' αποδαρμένη

μέσα σε πέλαγο ανοιχτό, σε θάλασσ' αφρισμένη,

παλαίβω με τα κύματα χωρίς πανί, τιμόνι

κι άλλη δεν έχω άγκυρα πλην την ευχή σου μόνη.

Στην αγκαλιά σου τη γλυκιά, μανούλα μου, ν' αράξω

μες στο βαθύ το πέλαγο αυτό πριχού βουλιάξω.

Μανούλα μου, ήθελα να πάω, να φύγω, να μισέψω

του ριζικού μου από μακριά τη θύρα ν' αγναντέψω.

Στο θλιβερό βασίλειο της Μοίρας να πατήσω

κι εκεί να βρω τη μοίρα μου και να την ερωτήσω.

Να της ειπώ: είναι πολλά, σκληρά τα βασανά μου,

ωσάν το δίχτυ που σφαλνά θάλασσα, φύκια κι άμμο

είναι κι η τύχη μου σκληρή, σαν την ψυχή τη μαύρη

π' αρνήθηκε την Παναγιά κι οπώλεος δεν θαύρει.

Κι εκείνη μ΄αποκρίθηκε κι εκείνη απελογήθη:

"Ήτον ανήλιαστη, άτυχε, η μέρα που γεννήθης

άλλοι επήραν τον ανθό και συ τη ρίζα πήρες

όντας σε έπλασ' ο Θεός δεν είχε άλλες μοίρες".

Στέλλα, σ' ευχαριστούμεε!