ανακαλύπτοντας στίχους του Δ. Σολωμού

Δεν ακούγεται ούτ’ ένα κύμα

εις την έρμη ακρογιαλιά

λες κι η θάλασσα κοιμάται

μες σ της γης την αγκαλιά.

Δεν ήταν της μόδας ο Σολωμός την εποχή που ήμουν φοιτητής.
Και νωρίτερα δεν είχε τύχει να τον συναντήσω σε γόνιμες συνθήκες.
Κουβαλούσα, βέβαια, χρόνια μέσα μου τις εικόνες απ’ τα χειρόγραφά του

που είχα δει μικρός στο Μαυσωλείο Σολωμού και Κάλβου, στη Ζάκυνθο:

Γραμμένα και σβησμένα και ξαναγραμμένα, ιταλικά, ανορθόγραφα ελληνικά, ακατάστατα, περιθώρια σημειωμένα, μουντζούρες,

οι ίδιοι στίχοι ξανά και ξανά παραλλαγμένοι, μια εναγώνια πάλη να υποτάξει τη μορφή, ένα ατέρμονο πείσμα να ντυθεί η ιδέα το τελειότερο ρούχο.
Πέρασαν χρόνια για να συνειδητοποιήσω πόσο μεγάλο μάθημα είχα ήδη πάρει από τον ποιητή.

Κι όταν αργότερα άρχισα να τον διαβάζω προσεκτικότερα, μου φωτίζονταν στίχοι που περιείχαν όχι μόνο αυτό τον αγώνα, αλλά και το πάθος για τη ζωή, το πάθος που ζητάει απ’ τον άνθρωπο να στέκεται ψηλότερα, να αίρεται σε μια σφαίρα ιδεατή ίσως, πάνω απ’ την ευτέλεια.
«Η δύναμή σου πέλαγο κι η θέλησή μου βράχος»

- με τροφοδοτεί ακόμα με δύναμη σε κάθε αγώνα. Ή
«Πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου».

Και μαζί
« Τα σπλάχνα μου κι η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν» - για την εγρήγορση που καμαρώνω όταν συναντάω ζωντανή στους ανθρώπους, για τις ζωντανές συνειδήσεις του κόσμου.

Ή στίχοι που μέσα τους εισβάλλει θριαμβευτικά η ομορφιά της ζωής:
« Γλυκιά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα»,
«Όποιος πεθαίνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει»,
«νύχτα γιομάτη θαύματα, νύχτα γιομάτη μάγια».
Ή μόνο ο τίτλος «Ελεύθεροι πολιορκημένοι»,

μάθημα ελευθερίας και χρέους, μάθημα περηφάνιας.

Η ανάγκη να στέκεσαι ψηλότερα από τις δυσκολίες,

πιστός σ’ αυτό που εσύ όρισες ως χρέος σου.

Κι ας αισθάνεσαι καμιά φορά μόνο

«ολίγο φως και μακρινό σε μέγα σκότος μέσα»
Υπενθυμίζοντάς μου διαρκώς το θαύμα της ζωής ο Σολωμός αποτελούσε πάντα για μένα μια προτροπή για το Υψηλό. Κι όσο τον διάβαζα, τόσο υποκλινόμουν σε έναν άνθρωπο που έσκαψε βαθιά, πολύ βαθιά στα λατομεία της ποίησης και της Τέχνης.

Πολλοί έχετε αρχίσει τον Κρητικό στα φροντιστήρια.

Οι περισσότεροι προλάβατε να δηλώσετε στην τάξη πως δε σας αρέσει καθόλου.

Σας καταλαβαίνω, αλλά θα ήθελα να καταφέρουμε μαζί

να δούμε

τόσο τον ποιητή που παλεύει με τις μεγάλες ιδέες

προσπαθώντας να τους δώσει σχήμα και μορφή,

όσο και τις ίδιες αυτές τις μεγάλες ιδέες

που τις έχουμε ανάγκη να μας κρατάνε στη ζωή.
Μία μόνο προϋπόθεση: Ανοιχτές, δεκτικές τις αισθήσεις μας.