Διαμάντια

Αυτές τις μέρες «συνομιλούμε» με τα γραπτά σας. Μέσα στην κούραση, την άχαρη δουλειά της βαθμολόγησης, τη μονοτονία των εντυπώσεων και των συμπερασμάτων, έρχονται στιγμές που εκεί, στις γραμμές των τετραδίων σας, σαλεύει ζωή.

Από κάποιες χαραμάδες του απρόσωπου τρυπώνουν ίχνη ευαισθησίας και γραφής προσωπικής. Τυχεροί είμαστε, σκέφτομαι, οι βαθμολογητές, που συναντιόμαστε με τα διαμάντια σας. Μάτια να έχουμε..

Ένα μικρό δείγμα σκέψεών σας για την προσφυγιά απόψε και σε επόμενη ανάρτηση άλλο για τις πόλεις και τη ζωή σ’ αυτές.

* Μπορεί να υπάρχουν πρόσφυγες έλληνες ή τούρκοι, χριστιανοί ή μουσουλμάνοι, όμως μία είναι η ανθρωπιά, μία η προσφυγιά, μία η νοσταλγία. Για όλους.

* Στεκόταν στο κατώφλι, γιατί αυτό το σημείο ήταν η σταγόνα που έπεφτε στη θάλασσα της μνήμης της και την έκανε να ανακαλεί τα χαρακτηριστικά της τότε εποχής.




* Φαίνεται πως πέρα από τις όποιες διαφορές και αντιπαραθέσεις ανάμεσα στα έθνη, ο πόνος της προσφυγιάς και της επ’ άπειρον εγκατάλειψης του τόπου που μέχρι τότε θεωρούσαν ως πατρίδα ενώνει τους λαούς και βάζει τις αντιθέσεις που παρατηρούνται σε πολιτικό επίπεδο στο περιθώριο. Ο αβάσταχτος πόνος και η θλίψη, το γκρέμισμα των ονείρων που συνοδεύουν κάθε πρόσφυγα δε γνωρίζει έθνη και συμφέροντα. Η απώλεια της πατρογονικής γης στοιχίζει το ίδιο σε όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως χρώματος, έθνους, φυλής και θρησκείας.

* Ο χώρος που γεννιόμαστε και μεγαλώνουμε, που διαμορφώνουμε τις πρώτες μνήμες της ζωής μας είναι κατά κάποιον τρόπο η μικρή μας πατρίδα.

* Το προσφυγικό ζήτημα είναι διαχρονικό, διακρατικό, αποστασιοποιημένο από τις έχθρες των κρατών.