* είναι ένα φως γύρω μας και μέσα μας, που δε στερεύει.
* δε χωράει ο πόνος μες στο φως. Ας τον διώξουμε, θα τον διώξουμε.
* όπου κι αν ψάξεις είναι φως, το φως κερδίζει απ' την αρχή τα χέρια μας.
* είναι άνοιξη πια, δε χωράει η πίκρα μέσα στο φως.
* Να λες: ουρανός· κι ας μην είναι.
* Φύτεψα ένα δέντρο. Θα το μεγαλώσω. Ό,τι κι αν γίνει δε γυρίζω πίσω.
* Πρέπει ν' αποθηκέψουμε πολλά τσουβάλια φως για να τα βγάλουμε πέρα μεθαύριο που θάρθουν τα σύννεφα.
* Ήλιε, σφυρί μου, δούλεψέ μας, σε δουλεύουμε, ήλιε μας.
* άκου τι όμορφα που τραγουδάει η βροχή, τι όμορφα που τραγουδάει η καρδιά μας.Τ'όνειρο δε μουσκεύει στη βροχή.
.jpg)
10 σχόλια:
Αχ ένας ήλιος ξουρισμένος με στραβά το κόκκινό του φέσι
με τις φουφούλες του στον άνεμο της Κρήτης
με τα κουμπούρια του στης Μάνης το ζουνάρι
αχ ένας ήλιος Παναγιά μου Χρυσαφίτισσα.
(Ο φρουρός της αυγής)
Το φως είναι η πατρίδα μας. Δεν είσαι συ και γω.
Είμαστε μεις.
Εμείς κ` η πολιτεία μας.
Εμείς κι ο κόσμος.
(Ανυπόταχτη πολιτεία)
( Η Χρυσαφίτισσα είναι η εκκλησία της παιδικής του γειτονιάς, δεν είναι κατασκευή..)
Πάντα έτοιμη, Λίτσα, ε;
Το απόσπασμα από την Ανυπόταχτη Πολιτεία το συμπεριλάβαμε σ' αυτά που θ' ακουστούν στην εκδήλωση που ετοιμάζουμε. Χαίρομαι που το επισημαίνεις. Είναι πολύ ..."ριτσικό"..
Χαιρετισμούς στα χρυσαφάκια παιδάκια σας.
Να ρωτήσω κάτι τους "ριτσικούς" μαθητές και συναδέλφους του σχολείου σας;
Διάβασα ότι στο Μουσείο Μπενάκη (στο οποίο η Έρη Ρίτσου, και η γυναίκα του, Φαλίτσα δώρησαν το αρχείο του Γιάννη Ρίτσου) προγραμματίζει έναν πρωτότυπο εορτασμό για την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης στον οποίο θα συμμετέχουν bloggers μαθητές, από το Λύκειο Καλλιθέας, που αγαπούν τον Ρίτσο και έχουν οπτικοποιήσει ποιήματά του.
Εσείς είστε αυτοί οι bloggers;
...γερνάω από μια νιότη απέραντη...
Λίτσα,χαίρε!
Πώς θα μπορούσα στα "σχόλια" να ζωγραφίσω ένα γατάκι που νιαουρίζει στα κεραμίδια;
Ναι, εμείς είμαστε. Δεν είχα αναφέρει τίποτα, γιατί δεν ήξερα αν το Μπενάκη ήθελε τη "διαρροή", αλλά και γιατί, ούτως ή άλλως, το θεωρούσα αρκετά πρόωρο.
Εννοείται, αυτή τη φορά θα είσαστε στους επίσημους προσκαλεσμένους, τα κορίτσια σου κι εσύ.
( Άσ'τα, φιλενάδα. Έχουμε κατααγχωθεί!!)
Πράγματι, το γατάκι νιαουρίζει και η ερώτηση ας πούμε ότι ήταν ρητορική.
Όμως, Διονύση, ελπίζω να μην έκανα γκάφα με τη "διαρροή" του μυστικού σας.
Ό,τι και να πω για σας θα είναι λίγο.
Γι αυτό δε λέω τίποτα.
Είμαι σίγουρη ότι θα καταπλήξετε...
Καλή δύναμη!
Μακάρι να μπορούσαμε να σας παρακολουθήσουμε αλλά... είπαμε ΦΕΥ
M;oλις ανακάλυψα το blog σας και έχω να πω πως είμαι εκστασιασμένη!!
Λατρεύω τη λογοτεχνία έτσι κι αλλιώς αλλα αυτό είναι πραγματικά καταπληκτικό!!
Συγχαρητηρια!
Υ.Γ.Το υλικό σας είναι πολύ ενδιαφέρον!
Καλή μας ανώνυμη,
Χωρίς σεμνοτυφίες δηλώνουμε πως θεωρούμε το μπλογκάκι μας ταπεινό και φτωχούλι.
Ούτως ή άλλως το εκ των προτέρων περιορισμένο της θεματολογίας του (η εξεταστέα ύλη των πανελλαδικών εξετάσεων...) και του χαρακτήρα του ( ένα, ας πούμε συμπλήρωμα της διδασκαλίας της τάξης), το καθιστούν ένα συμπαθές, ίσως, αδύναμο δε παιδάκι απροστάτευτο στο απέραντο του διαδικτύου.
Σε ευχαριστούμε πολύ, πάντως (...Αν είναι αλήθεια - που λέει κι ο Ελύτης...:-) )
Καλό βράδυ.
Καλημέρα! Πολύ καλή η δουλειά που γίνεται στο ιστολόγιο σας. Μια ερώτηση: το ποίημα αυτό του Γ.Ρίτσου ξέρετε να μου πείτε από που είναι; Στο Διαδίκτυο βρίσκω μόνο αναφορές από μπλογκ. Ευχαριστώ
Αγαπητέ μας Χρήστο Κωτσακόπουλε,
Η "δουλειά" στο μπλογκ μας γινόταν, δε γίνεται. Μας άφησε, πάντως, μιαν ωραία γεύση κι ένα "χαμογελάμε κατά μέσα", που έλεγε κι ο περί ου ο λόγος ποιητής.
Αν θέλετε πληρέστερη απάντηση στο ερώτημά σας, αφήστε, παρακαλώ, ένα μέιλ. Πρόχειρα, από τούτη τη θέση, να πούμε ότι δεν πρόκειται για ποίημα του Γιάννη Ρίτσου ( Σε κάποια μπλογκ που παρουσιάζεται έτσι, φοβάμαι ότι συμβαίνει επειδή το δανείστηκαν από την κάπως πρόχειρη ανάρτησή μας και το θεώρησαν πως πρόκειται για ποίημα) Είναι φράσεις από δελτάρια εξορίας που έστελνε στην αδερφή του Λούλα από τον Άη Στράτη στις αρχές της δεκαετίας του 1950. Δελτάρια που λογοκρίνονταν, βέβαια, αλλά από τα οποία ο Ρίτσος περνούσε όλη αυτή την πεισματική εμμονή του με το φως, με την ομορφιά της ζωής.
Υπάρχει μια έκδοση ("Γλυκειά μου Λούλα", Γιάννης Ρίτσος, εκδ. Νέα Σύνορα, Αθήνα 1997 - σε επιμέλεια Δέσποινας Γλέζου, που είναι η κόρη της Λούλας και ανιψιά του Ρίτσου), μια έκδοση πολύ προσεγμένη, που εκτός από αρκετό υλικό ( φωτογραφίες, μαρτυρίες κλπ) περιλαμβάνει κυρίως τα δελτάρια αυτά.
Ελπίζω να καλυφθήκατε, αλλά, αν θέλετε κάτι περισσότερο, στείλτε κάποιο μέιλ, καθώς το αγαπημένο μπλογκ "λογοτεχνία κατεύθυνσης" δε λειτουργεί πια.
Α! Και, βέβαια, ευχαριστούμε για την ευγένεια και τα καλά λόγια :-)
Δημοσίευση σχολίου