Σάββατο 19 Μαρτίου 2011

Φρέσκα λουλουδάκια από τον κήπο της κ. Δημουλά

Η συνέντευξη της κ. Κικής Δημουλά που δόθηκε στο Γιάννη Μπασκόζο μετά τη φετινή βράβευσή της με το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας και δημοσιεύτηκε στο Βήμα, στις 20.02.11, έχει ήδη διαβαστεί και αναρτηθεί σε αρκετά μπλογκ. ( Πρόχειρα θυμάμαι την ανάρτηση του αγαπημένου 10ου Λυκείου Πειραιά)
Όμως, δεν μπορώ να μην υποκύψω στον πειρασμό. Οι συνεντεύξεις της Κ. Δημουλά διαθέτουν πλούσια κοιτάσματα σκέψης, λόγου. Συχνά, συχνότατα, σ’ αυτές αισθάνεται κανείς να έρχεται αντιμέτωπος με τους γνωστούς τρόπους της ποιήτριας. Τη διεισδυτική ματιά, τον πλάγιο φωτισμό της πραγματικότητας, τη φρεσκάδα μιας οξύτατης μεταφορικής λειτουργίας, τη διανοητική τόλμη, την ποιητική και καβαφικά μελαγχολική ματιά, το υπαρξιακό παιχνίδι.
Εδώ είναι. Απολαύστε τη και ελάτε να συζητήσουμε όποια από τις απόψεις που εκφράζονται θέλετε.
Κι ένα μικρό, εύκολο κουίζ: Ποιες απόψεις μάς θυμίζουν τα αντικλείδια, του Γ. Παυλόπουλου;
Ακόμη ένα βραβείο για την πολυβραβευμένη ακαδημαϊκό Κική Δημουλά πιθανόν να μη σημαίνει πολλά για την ίδια. Ισως όμως να σημαίνει κάτι παραπάνω για την ποίηση και τους αναγνώστες της. Πάντα μελαγχολική αλλά όχι απαισιόδοξη, σε αυτή τη συζήτηση η ποιήτρια μας ξεναγεί στη σχέση της με την ποίηση και τον κόσμο σήμερα. Χαρακτηρίζει την ποίηση «ένα άτοκο δάνειο για τους χρεοκοπημένους» και «μια ελπίδα για όσους δεν έχουν καμία ελπίδα». Αν έχει να μας δώσει μια συμβουλή, αυτή είναι ότι οι μακροχρόνιες κρίσεις μάς κάνουν ανθεκτικούς, μας δοκιμάζουν. Και συστήνει, το λιγότερο, σεβασμό προς όσους υποφέρουν περισσότερο. Τέλος, πιστεύει ότι η ποίηση μπορεί να μας κάνει πιο επινοητικούς, πιο καχύποπτους, να ξαναδούμε τις σχέσεις μας και τις ανασφαλείς εκδηλώσεις μας, να γίνουμε πιο απελπισμένα πιστοί στην αγάπη.
- Κυρία Δημουλά,βραβευθήκατε για το σύνολο του έργου σας.Είναι μια τιμή για εσάς; Επηρεάζει άραγε το έργο σας;
«Ασφαλώς είναι μια μεγάλη τιμή για μένα, αλλά συγκρατώ τον πανηγυρισμό μου με την προειδοποιητική σκέψη ότι από αυτόν που βραβεύεται ως ο καλύτερος υπάρχει σίγουρα ο καλύτερός του. Και αυτό είναι το ξόρκι μου εναντίον πάσης επάρσεως και παντός εφησυχασμού. Προσπαθώ εν τω μεταξύ να μη σκέπτομαι ότι αυτή η μεγάλη διάκριση που μου δίνει η χώρα ίσως χαράζει κλειστά πια σύνορα μεταξύ της γόνιμης περιόδου και της άγονης ίσως ετούτης υπερήλικης που διανύω. Αντίθετα, προσπαθώ να ελπίζω ότι αυτή η αναγνώριση, που απονέμεται έστω στην αγάπη μου για την ποίηση, ίσως ενθαρρύνει τις προσπάθειές μου να γράψω κάποιο ακόμη γηραιό ποίημα, μακιγιαρισμένο με τη μαγική δύναμη της αναθρώσκουσας νεότητας».
- Είστε λίγο απαισιόδοξη,αν και πιστεύω ότι οι φίλοι της ποίησής σας περιμένουν πολλά ακόμη από εσάς.Αραγε σημαίνει κάτι για την ελληνική κοινωνία αυτό το βραβείο σας;
«Για το πώς η κοινωνία προσλαμβάνει τα θέματα της τέχνης γενικά, αυτό εξαρτάται από το πόσο ζυμωμένη είναι η ψυχή της με την πίστη ότι η τέχνη, και η ποίηση εν προκειμένω, δεν πρόκειται να επιβάλει περικοπές στη φυγή που μας παρέχει. Οτι δίνει δάνειο, άτοκο μάλιστα, σε κάθε χρεοκοπημένο θάρρος. Δεν ξέρω, αλήθεια, τι ποσοστό της κοινωνίας έχει ανάγκη από αυτό το ζωτικό δάνειο. Συναντώ πάντως αρκετούς ανθρώπους, συγκινημένους και ευγνώμονες προς την ποίηση ότι τους αλλάζει τη ζωή. Και δεν δυσκολεύομαι να τους απογοητεύσω λέγοντάς τους πως, περίεργο, η δική μου η ζωή δεν αλλάζει παρά μόνο τις ώρες που κόβω εξαντλητικές βόλτες έξω από την ποίηση, μήπως και βγει».
- Δηλαδή σε αυτή την εποχή της περιρρέουσας μελαγχολίας και της προϊούσας κατάθλιψης η ποίηση έχει,τελικά,κάτι να πει εκεί έξω στον κόσμο;
«Βέβαια. Εχει να αντιπροσφέρει τη δική της κατάθλιψη, που, καθώς ανήκει σε ένα τέταρτο, ανάερο γένος ανακουφιστικής αοριστίας, ίσως προσλαμβάνεται από τον κόσμο ως λυτρωτική ομοιότητά του, κάτι σαν κοντινή θερμή συγγενής των προβλημάτων του· τέλος πάντων, σαν φευγαλέος σύμμαχος της μελαγχολίας του αλλά και εμπνευστής της γενναιότητας που απαιτεί αυτή η τάχα ηττοπαθής μελαγχολική διάθεση. Δεν είναι ηττοπαθής, είναι ερευνήτρια».
-Εχετε πει πως «η νίκη ανήκει στους ηττημένους». Είναι αυτό μια παρηγοριά προς όσους υποφέρουν από τη σημερινή κρίση,με το μνημόνιο, τις μειώσεις μισθών,την καλπάζουσα ανεργία κτλ.;
«Ναι, το έχω πει, επειδή θεωρώ ότι αποτελεί ζωτική νίκη το να αντέξεις την ήττα, χωρίς να συντριβείς πηδώντας κάτω, στην παραίτησή σου. Και μπορεί αυτό το πιστεύω μου να λειτουργήσει και ως εκγύμναση της αντοχής για παν απειλητικό απρόοπτο και για κάθε αναμενόμενη εξόντωση της βεβαιότητάς μας από το επιθετικό αβέβαιο. Οσο και αν δεν έχω πληγεί υπέρμετρα από την πραγματικότητα των περικοπών, ο σεβασμός μου μνημονεύει συχνά το κουράγιο των βαρέως πληγέντων. Αλλά ξέρω ότι αυτό περισσότερο αποτελεί μεγάλα λόγια παρά συνδρομή».
- Αν θυμάμαι καλά,έχετε πει επίσης «αρνούμαι να γίνω οδηγός έστω κι ενός ανθρώπου,όταν δεν ξέρω πού πάω». Και όμως σας ακολουθούν χιλιάδες ενθουσιασμένοι από την ποίησή σας.
«Μάλλον προσπαθώ να ανακόψω τον ενθουσιασμό των ανθρώπων που ίσως βλέπουν σε μένα έναν λυτρωτή των ανησυχιών τους. Αλλά μπορεί και να μην περιμένουν από μένα τίποτε άλλο παρά μόνο τον ελευθερωτή της δυσκολίας που έχουν να διατυπώσουν τα βάσανά τους, έτσι φυλακισμένα που μένουν σε μια άφωνη ζωή. Να τα ελευθερώσω, έστω φυλακίζοντάς τα πάλι, αλλά μέσα στην οικειότητα που νιώθουν για τη δική μου φωνή. Το προτιμούν. Αλλά ξέρω ότι δεν ζητάνε ακριβώς αλλαγή. Μια φυγή θέλουν, να φύγουν από αυτό που τους συμβαίνει και να πάνε σε αυτό που συμβαίνει σε μένα- και ας είναι ίδιο με αυτό από το οποίο θέλουν να διαφύγουν. Το ξέρουν, όπως μάλλον γνωρίζουν και το μάταιο της μετατόπισής τους, χωρίς ίσως να έχουν διαβάσει αυτούς τους προειδοποιητικούς στίχους του Καβάφη: “Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ/ στην κώχη τούτη την μικρή, σ΄ όλην τη γη την χάλασες”».
- Με την επίκληση του Καβάφη με βάζετε στον πειρασμό να σας ρωτήσω τι είναι τελικά η ζωή μας; Μια παγίδα,μια απάτη ή τι άλλο;
«Τι είναι η ζωή μας; Ισως μια αποτυχούσα εκδικήτρια του θανάτου. Σίγουρα όμως είναι μια φιλόδοξη παγίδα, στην οποία δυστυχώς δεν πέφτει η αθανασία. Τι άλλο να είναι η ζωή μας; Εκτός από αυτό που μας δόθηκε προσωρινά και εκτός από το εντελώς ασυλλόγιστο ανεξήγητο, να ξεχνάμε δηλαδή ότι με σύμβαση αορίστου χρόνου μάς προσλαμβάνει η ζωή στα μάγια της, καθηλώνοντάς μας να την αγαπάμε με παράφρονα ένταση. Αλλά φαίνεται ότι κάθε μεγάλη αγάπη τη θρεπτική τροφή της την αντλεί κρεμασμένη στον άδειο μαστό της προσωρινότητας. Τι άλλο λοιπόν είναι η ζωή μας εκτός από μια ανταρσία κατά του θανάτου και τι άλλο από τη σχιζοφρενική ανυπομονησία του θανάτου να πατάξει αυτή τη ανταρσία; Ξέρω, είστε έτοιμος, κύριε Μπασκόζο, να μου φωνάξετε ότι τα είπαν άλλοι».
- Ο καθένας τα λέει με τον δικό του τρόπο και τους δίνει το δικό του βάρος. Τελικά,πιστεύετε ότι η ποίηση μπορεί να μας κάνει καλύτερους; Να γίνει,π.χ.,η φιλοσοφία της καθημερινής μας ζωής;
«Οχι βέβαια καλύτερους. Ισως λίγο πιο επινοητικούς, πιο καχύποπτους, πιο τσιμπούρια επάνω στις σχέσεις μας και πιο τσιγκούνηδες στις εκδηλώσεις μας από ανασφάλεια, και πάλι από ανασφάλεια πιο εφευρετικούς στις ποικιλίες του μίσους, και πιο απελπισμένα πιστούς στο ύστατο θείο ξεγέλασμα: την αγάπη. Αν η ποίηση είχε τη δύναμη να μας κάνει καλύτερους, θα το είχε πετύχει εδώ και αιώνες. Η επιρροή της όμως περιορίστηκε στο να εμπλουτίζει τους έμμετρους μονολόγους. Και αν μας προκαλεί κάθε τόσο μια έκσταση, αυτή είναι τόσο στιγμιαία όσο εκστατικούς μάς αφήνει για λίγο ένα μόνον άστρο που επιζεί σε ολόκληρο σκοτεινό ουρανό».
- Γιατί γράφετε; Για να ξορκίσετε ίσως τον θάνατο;
«Γιατί γράφω... Γιατί άπαξ και συνέβη θέλει να ξανασυμβεί, μετά ξανασυνέβη και ξανά και πάλι, είτε σαν προγραμματισμένο να επικρατήσει, είτε σαν εθισμός στην πιο ηδυπαθή δυνατότητά μου, ίσως και την πιο άοπλη από όλες. Γράφω γιατί δεν συνέβη να το διακόψει κάτι βασανιστικότερα αστάθμητο. Οχι, δεν ξορκίζω τον θάνατο. Προσαρτώ την αποστροφή μου γι΄ αυτόν στην αποστροφή που νιώθει γι΄ αυτόν η ποίηση, αλλά και καθετί που τιμωρήθηκε να είναι αβέβαιο, σύντομο, μηδέ του συναρπαστικού εξαιρουμένου- και ας του άξιζε διαφορετική μοίρα. Τον ξορκίζω βέβαια τον θάνατο, αλλά με την έννοια ότι γράφοντας προσπαθώ να διατηρήσω άλιωτα όσα περιγράφω, σαν να μην έχουν πεθάνει, σαν να έχουν πάει ένα μακρινό ταξίδι, στην αναλλοίωτη μορφή τους».
- Κάτι τελευταίο.Εχουν κατά καιρούς ακουστεί πολλά σχόλια για τα κρατικά βραβεία. Εχετε κάποια πα ρατήρηση για την καλυτέρευση του θεσμού;
«Δεν μπορώ να φανταστώ την καλυτέρευση του όποιου θεσμού, αφού λειτουργός του είναι ο απείθαρχος ανθρώπινος παράγοντας. Ετσι, σχετικά με τα βραβεία έχω περιοριστεί στη στασιμότητα του ερωτήματός μου. Γιατί άραγε πρέπει να ξαναβραβεύεται ένας δημιουργός- τι βλάσφημη κλεμμένη εξουσία-, αφού έλαβε το μέγιστο βραβείο από τη φύση να μπορεί να μαστορεύει αναπαυτική τη διαφορετικότητά του ώστε να κάθεται επάνω της και να ξεκουράζεται η περιπλανώμενη αγωνία της ύπαρξης; Ναι, σύμφωνοι, τα είπαν και άλλοι»
-Ζείτε μέσα στη συνάφεια των ανθρώπων,στην πολιτική,στα ψέματα,στα κουτσομπολιά,στην κρίση. Τι από αυτά σας αγγίζει,σας εμπνέει ή σας απωθεί;
«Ολα αυτά που απαριθμείτε με ωθούν να ψάξω μέσα, βάθος βάθος μου, να δω αν τα φιλοξενώ όλα αυτά ή μερικά. Να βρω αν, από πρόθυμη συγγένεια μαζί τους, τα φιλοξενώ ή από υπακοή στη φύση που μου επέβαλε να τα εμπεριέχω. Οτι τα καταπνίγω όσο γίνεται, ναι, αυτό μπορεί να λέγεται και πολιτισμός, είναι πάντως κάτι που, αν μη τι άλλο, αποτρέπει τον εμφύλιο αλληλοφαγωμό».
- Τι θα λέγατε σε αυτούς που μας κυβερνούν,σε αυτούς που εξουσιάζουν την ελληνική κοινωνία; Εχετε να τους δώσετε μια σοφή ποιητική συμβουλή;
«Σοφή συμβουλή, όχι. Ανεφάρμοστη, ναι. Γι΄ αυτό και δεν έχω καν μπει στον κόπο να την αποστηθίσω».
- Βαδίζουμε σε μια μακρόχρονη κρίση.Ελπίζετε σε κάτι;
«Μα πιστεύω ότι οι μακροχρόνιες κρίσεις δίνουν μεγάλη εξουσία στην ελπίδα. Και δεν χρειάζεται να ξέρουμε σε τι ελπίζουμε. Η αοριστία είναι που μας βοηθάει να υπομείνουμε. Αν μας έλεγαν ότι θα στενάζουμε επί πέντε ημέρες, αυτός ο προσδιορισμός θα έκανε αβίωτο και αυτό το μικρό διάστημα. Η υπομονή παίρνει κουράγιο μη γνωρίζοντας πόσα χιλιόμετρα δοκιμασίας τής μέλλονται».

20 σχόλια:

Νίκος είπε...

Θα κρατήσω το τελευταίο που λέει ότι οι κρίσεις δίνουν ζωή στις μακροχρόνιες ελπίδες.Και να κάνω μια ερώτηση?Γιατί κάποιος που βλέπει τα πράγματα στην πραγματική τους διάστσαη του κολλάνε την ταμπέλα του απαισιόδοξου?Τέλοσπάντων.Όσο για το κουίζ.Νομίζω είναι αυτό που λέει "ίσως ενθαρρύνει τις προσπάθειές μου να γράψω κάποιο ακόμη γηραιό ποίημα, μακιγιαρισμένο με τη μαγική δύναμη της αναθρώσκουσας νεότητας".Γράφει,κάνει προσπάθειες ακόμα και στα βαθειά γεράματα να ξεκλειδώσει το χώρο της ποίησης.Μοιάζει θα έλεγα και με τον Καβάφη στην Μελαγχολία....595μ.Χ. στο ότι και αυτή κάνει δοκιμές για να γλυτώσει από τον απειλιτικό θάνατο προστρέχωντας στην τέχνη της ποιήσεως.Ακόμα σε αυτό που λέει "Και αν μας προκαλεί κάθε τόσο μια έκσταση, αυτή είναι τόσο στιγμιαία όσο εκστατικούς μάς αφήνει για λίγο ένα μόνον άστρο που επιζεί σε ολόκληρο σκοτεινό ουρανό" βρίσκουμε αντιστοιχία σε αυτό που λεέι ο Παυλόπουλος ότι τα ποιήμτα είναι μαι ατελείωτη αρμαθιά από αντικλειδια,διότι γράφονται συνεχώς ποιήματα αλλά ποτέ δεν λένε το απόλυτο,προσφέρουν κάτι,ένα μέρος που ταιριάζει με αυτό που λέει παραπάνω η Δημουλά ότι η χαρά της ποιήσης διαρκεί λίγο.Τελειώνωντας θα παραθέσω τη φράση με την οποία τελειώνει την συνέντευξη "Η υπομονή παίρνει κουράγιο μη γνωρίζοντας πόσα χιλιόμετρα δοκιμασίας τής μέλλοντα".Μια μεγάλη αλήθεια ποιο χρήσιμη από ποτέ.

Ἅ λ ς είπε...

"Γιατί άπαξ και συνέβη θέλει να ξανασυμβεί, μετά ξανασυνέβη και ξανά και πάλι, είτε σαν προγραμματισμένο να επικρατήσει, είτε σαν εθισμός στην πιο ηδυπαθή δυνατότητά μου, ίσως και την πιο άοπλη από όλες."

πες μου διονύση, δεν ειναι καλο που την καταλαβαίνω;

Και στην αρχη που ειδα το βραβείο λέω, ουάου, θα ήθελα ένα τέτοιο. Μα στο τέλος λέω, πόσο μη σοφη μπορώ να γίνω; Τι σημασία έχουν τα βραβεία, τάχα η αξία της δημουλά καθρεφτίζεται σε ένα βραβείο;

τα φιλια μου και την καληνυχτα μου ταξη της λογοτεχνιας!!!

Eva Neocleous είπε...

Απολαυστική κάθε συνέντευξη της Δημουλά,όπως τα λες κι εσύ,Διονύση.Δεν επαναλαμβάνεται,δεν αρκείται στα τετριμμένα,έχει πάντα μια φρεσκάδα που σε ελκύει να τη διαβάσεις ξανά και ξανά.
Κρατάω κι εγώ την αοριστία του επιλόγου..."Και δεν χρειάζεται να ξέρουμε σε τι ελπίζουμε"...

Lia είπε...

Μεταλάβαμε και πάλι τη χάρη της...
Ευχαριστούμε, Διονύση.

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Νίκο,

Και ανάποδα μπορούμε να το πούμε: Στις μακροχρόνιες κρίσεις δίνουν ζωή οι ελπίδες.

Επίσης, πότε βλέπουμε τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση, Νίκο; ( Στη συζήτηση περί αντικειμενικότητας σε παραπέμπω στο Γιώργο Ντ.

Οι σκέψεις σου για το κουίζ πολύ ενδιαφέρουσες. Και να φανταστείς ότι άλλο απόσπασμα από τη συνέντευξη είχα στο μυαλό μου, όταν έκανα την ταύτιση με τα αντικλείδια..

Όσο για την τελευταία περί υπομονής φράση, εσείς σίγουρα ξέρετε για πόσα "χιλιόμετρα" πρέπει να κάνετε υπομονή. Πόσα χιλιόμετρα είναι μέχρι τον Ιούνιο;;

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Αλς,

Η Κ. Δημουλά είχε και έχει την ευτυχία να βλέπει την ποίησή της απλώνει ρίζες και μετά φύλλα, να τη βλέπει να προσφέρει τις λέξεις σε τόσο διψασμένα χείλη κι αυτό είναι σπάνιο βραβείο.

Καλή βδομάδα και σε σένα.

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Εύα,

Με άλλα λόγια άλλου ποιητή, να επινοούμε τη θάλασσα, όταν χρειάζεται, ε;

Να 'σαι καλά, χαιρετισμούς.

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Λία,

Παρακαλώ:-)

Βλέπω μετέχεις των τεχνολογικών μέσων πλέον κι αυτό μας δίνει ιδιαίτερη χαρά!!
Φιλιά.

Νίκος είπε...

Εξαρτάται πόσο πάει η μέρα!!!!Σε ποιον με παραπέμπεται?Μου λέτε αύριο δεν πειράζει.Αυτά.

Ἅ λ ς είπε...

χρονια πολλααααααααααααααααααααααααα :))))))))))))))))))))

Ανώνυμος είπε...

Οτι δίνει δάνειο, άτοκο μάλιστα, σε κάθε χρεοκοπημένο θάρρος-> μου θυμίζει Μελαγχολία του Καβάφη

κόβω εξαντλητικές βόλτες έξω από την ποίηση, μήπως και βγει».->Αντικλείδια ???

Η Δημουλά μου φαίνεται πολύ σεμνή , κατασταλαγμένη, επινοητική, μια δομημένη προσωπικότητα,μια ευφάνταστη δημιουργός!Κάθε της φράση είναι μάθημα ζωής(ελπίζω να μην ακούγεται υπερβολικό).Παρ όλα αυτά, δεν ανήκει στους αγαπημένους μου ποιητές, δεν είμαι σίγουρη ακόμη για το λόγο..

και τέλος, αυτή η φράση σηκώνει συζήτηση!!
Τι άλλο λοιπόν είναι η ζωή μας εκτός από μια ανταρσία κατά του θανάτου και τι άλλο από τη σχιζοφρενική ανυπομονησία του θανάτου να πατάξει αυτή τη ανταρσία;

έτσι κάπως βλέπω κι εγώ τη ζωή, κάτι προσωρινό, μια συνεχής προσπάθεια επιβίωσης, μια διαδρομή με ημερομηνία λήξης και τελικό προορισμό το θάνατο.Η ίδια η γέννηση πιστοποιεί το επερχόμενο τέλος.Ζούμε , αλλά πάντα στο πλαίσιο του θανάτου.Δεν ξέρω,τι λέτε κι εσείς;

Μαργαρίτααα

Νίκος είπε...

Μαργαρίτα το ίδιο πιστεύω.Η ζωή μπορούμε να πούμε μοιάζει σαν ο χώρος ανάμονης στο ιατρείο.Όλοι περιμένουν να μπούνε στο γιατρό.Άλλος θα μπει πρώτος,άλλος θα μπει δεύτερος,αλλά όλοι θα μπούνε.Και καθώς περιμένουν γνωρίζουν τους άλλους που αναμένουν να μπουν,και δημιουργούν έτσι διαπροσωπικές σχέσεις προσωρινές όμως όσο διαρκεί η αναμονή.Κανένας δεν γλυτώνει.Τα πάντα είναι προσωρινά.Το ζήτημα είναι λοιπόν ο χρόνος αναμονής του θανάτου μας να μην χαραμιστεί σε ενέργειες που τη χαραμίζουν.Το λέει και ο Καβάφης άλλωστε σε ένα ποιήμα του που αυτή τη στιγμή μου διαφεύγει.Πάντως αυτά πρέπει αν τα πούμε πουθενά θα αρχίζουν να φτύνουν στο κόρφο τους οι περισσότεροι λες και θάνατος δεν υπάρχει και είμαστε αθάνατοι,αλλά είμαστε απλοί θνητοί.Ας εκμετταλευτούμε τη θνητότητα μας.Αυτά τα πολύ αισιόδοξα από την αφεντιά μου.

gyristroula2 είπε...

Πάντως, ναι, η ποίηση δεν κατοικεί μόνο στα ποιήματα. Αχ, αυτοί οι κήποι...

Ἅ λ ς είπε...

μαργαριτα,

πρεπει να βλεπουμε τη ζωη ως κατι προσωρινο, μη δεδομενο.
αν ζούμε έτσι τη ζωή, όμως, αυτό οδηγει σε δυο δρομους:
1. ή θα την απολαυσουμε δευτερολεπτο το δευτερολεπτο,
2. ή θα επικρατησει μεσα μας ο πανικος, γιατι σιγουρα το προσωρινο δεν ειναι κατι ωραιο, οπότε οι πράξεις μας ίσως να ειναι υπερβολικες...

Οποτε καταληγουμε κι εδω οτι το μετρο είναι πολύ καλύτερο για όλους τους τομείς...

συμφωνω με τη γυριστρουλα,
η ποιηση υπαρχει παντου γυρω μας! με λιγη καθαροτερη οπτικη οι στιχοι ξεπηδουν απο παντου :)

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Μαργαρίτα,

Αν δε σ'αρέσουν τόσο τα ποιήματα, να διαβάζεις τις...συνεντεύξεις της! Τόσα πράγματα σ' άρεσαν απ' αυτά που διάβασες!

Πράγματι. Τόσο αυτή τη φράση όσο και κάποιες άλλες με παρέπεμψαν στα αντικλείδια. Καμία έκπληξη, βέβαια: η βασική ιδέα αυτού του ποιήματος είναι σχεδόν κοινός τόπος για πολλούς ποιητές.

Όσο για το εφήμερο της ύπαρξής μας..τι να πούμε κι εμείς. Μήπως θα υπήρχε περίπτωση να διαφωνούσαμε σε κάτι τέτοιο;;;Μήπως η αιωνιότητα θα έκανε ποτέ της κανένα δωράκι σε κανένα;;

( Αυτό το σχετικό με τη Μελαγχολία να μας το εξηγήσεις αύριο από κοντά. Δυσκολεύομαι..)

Καληνύχτα:-)

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Νίκο,

Κι όμως. Το να εκμεταλλευτούμε τη θνητότητά μας δεν το βλέπω καθόλου απαισιόδοξο. ( Αν κι εσύ τη σπαταλάς, μου φαίνεται, με ανούσιες διαμάχες με κάποιον κύριο Ένοχο..)

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Γυριστρούλα, Αλς,

Κι εσείς με τον Παυλόπουλο; Μια πόρτα ανοιχτή ( στον κήπο), ε;

Πολλά φιλιά.

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Να μην ξεχάσω:
Η Στέλλα μας παραπέμπει και σε μιαν άλλη πρόσφατη συνέντευξη της Κ. Δημουλά:

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_20/03/2011_436185

Η παρέα ευχαριστεί.

Ανώνυμος είπε...

Όσο και αν προσπάθησα να βρώ κάποιον χαρακτηρισμό για την Κική Δημουλά,δε μπόρεσα...Πιστεύω πως θα την αδικήσω,θα υπολείπομαι...

Ας παρακολουθήσουμε λοιπόν μια συνέντευξη που έδωσε τα Χριστούγεννα σε μια εκπομπή:

http://www.youtube.com/watch?v=S1kKybwiKw0

minnie

K. Μάνεση,σας ευχαριστούμε για άλλη μια φορά!

Νίκος είπε...

Μα αυτό δεν είναι σπατάλη!!Είναι αξιόπιστη διαχείρηση χρόνου.Αλλά μην ανησυχείτε έχω και άλλα πράγματα να κάνω και όχι να σας αποκαλύπτω όλη την ώρα.Εξάλλου η αλήθεια πάντα αποκαλύπτεται.