Σ’ ένα ποίημά του, του 1963,
ο ποιητής Τίτος Πατρίκιος
θαρρείς και συνομιλεί με τα δυο ποιήματα,
του Εγγονόπουλου και του Αναγνωστάκη,
που έχουμε στην ύλη μας, ενώ, σε κάποιους στίχους του
θα μας θυμίσει πιθανώς και τα αντικλείδια του Γ.Παυλόπουλου
Ελέγξτε, αν θέλετε, αυτή τη συνομιλία των τριών ποιητών
για το ρόλο της ποίησης σε δύσκολες εποχές. Ενδιαφέρον θα είχε
αν εκφράζαμε και το στίγμα της δικής μας άποψης
αλλά και ευαισθησίας: σε τίνος ποιητή ταιριάζει περισσότερο;
Να τα και τα τρία κοντά κοντά:
Ν. Εγγονόπουλου, Ποίηση 1948
τούτη η εποχή
του εμφυλίου σπαραγμού
δεν είναι εποχή
για ποίηση
κι άλλα παρόμοια:
σαν πάει κάτι
να
γραφεί
είναι
ως αν
να γράφονταν
από την άλλη μεριά
αγγελτηρίων
θανάτου
γι αυτό και
τα ποιήματά μου
είν' τόσο πικραμένα
(και πότε - άλλωστε - δεν ήσαν;)
κι είναι
- προ πάντων -
και
τόσο
λίγα
Μ. Αναγνωστάκη, ΣΤΟΝ ΝΙΚΟ Ε…1949
Φίλοι
Που φεύγουν
Που χάνονται μια μέρα
Φωνές
Τη νύχτα
Μακρινές φωνές
Μάνας τρελής στους έρημους δρόμους
Κλάμα παιδιού χωρίς απάντηση
Ερείπια
Σαν τρυπημένες σάπιες σημαίες
Εφιάλτες,
Εφιάλτες,
Στα σιδερένια κρεβάτια
Όταν το φως λιγοστεύει
Τα ξημερώματα।
(Μα ποιος με πόνο θα μιλήσει για όλα αυτά;)
Tίτος Πατρίκιος 
Στίχοι, 2
Στίχοι, 2Στίχοι που κραυγάζουν
στίχοι πού ορθώνονται τάχα σαν ξιφολόγχες
στίχοι που απειλούν την καθεστηκυία τάξη
και μέσα στους λίγους πόδες τους
κάνουν ή ανατρέπουν την επανάσταση,
άχρηστοι, ψεύτικοι, κομπαστικοί,
γιατί κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα
κανένας στίχος δεν κινητοποιεί τις μάζες.
(Ποιες μάζες; Μεταξύ μας τώρα –
ποιοι σκέφτονταί τις μάζες;
Το πολύ μια λύτρωση ατομική, αν όχι ανάδειξη.)
Γι’ αυτό κι εγώ δε γράφω πια για να προσφέρω χάρτινα ντουφέκια
στίχοι πού ορθώνονται τάχα σαν ξιφολόγχες
στίχοι που απειλούν την καθεστηκυία τάξη
και μέσα στους λίγους πόδες τους
κάνουν ή ανατρέπουν την επανάσταση,
άχρηστοι, ψεύτικοι, κομπαστικοί,
γιατί κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα
κανένας στίχος δεν κινητοποιεί τις μάζες.
(Ποιες μάζες; Μεταξύ μας τώρα –
ποιοι σκέφτονταί τις μάζες;
Το πολύ μια λύτρωση ατομική, αν όχι ανάδειξη.)
Γι’ αυτό κι εγώ δε γράφω πια για να προσφέρω χάρτινα ντουφέκια
όπλα από λόγια φλύαρα και κούφια.
Μόνο μιαν άκρη της αλήθειας να σηκώσω
να ρίξω λίγο φως στην πλαστογραφημένη μας ζωή.
Όσο μπορώ, κι όσο κρατήσω
Παρατηρείτε πόσο κοντά είναι κι οι τρεις
στο εππιπεδο της έκφρασης, της γλώσσας, του ύφους;
Ελέγξτε και το περιεχόμενο…
.jpg)
35 σχόλια:
Μου 'ρθε στο μυαλό ο Χριστιανόπουλος...
ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΩ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ (1956)
Εγκαταλείπω την ποίηση δε θα πει προδοσία,
δε θα πει ανοίγω ένα παράθυρο για τη συναλλαγή.
Τέλειωσαν πια τα πρελούδια, ήρθε η ώρα του κατακλυσμού.
'Οσοι δεν είναι αρκετά κολασμένοι πρέπει επιτέλους να σωπάσουν,
να δουν με τι καινούριους τρόπους μπορούν να απαυδήσουν τη ζωή.
Εγκαταλείπω την ποίηση δε θα πει προδοσία.
Να μη με κατηγορήσουν για ευκολία, πως δεν έσκαψα βαθιά,
πως δε βύθισα το μαχαίρι στα πιο γυμνά μου κόκαλα.
όμως είμαι άνθρωπος κι εγώ, επιτέλους κουράστηκα, πως το λένε,
κούραση πιο τρομαχτική από την ποίηση υπάρχει;
Εγκαταλείπω την ποίηση δε θα πει προδοσία.
Βρίσκει κανείς τόσους τρόπους να επιμεληθεί την καταστροφή του.
Ναι , σωστά, "κανένας στίχος δεν κινητοποιεί τις μάζες", αλλά είναι ο τρόπος ν'αναπνεύσουν όσοι έλαχαν το βαρύ κλήρο να'ναι Ποιητές κι Αγωνιστές μαζί...
Θυμήθηκα, Διονύση μου, τον Παναγούλη να γράφει μέσα απ' τη φυλακή:
"Ένα σπιρτόξυλο για πέννα,
αίμα στο πάτωμα χυμένο για μελάνι, το ξεχασμένο περιτύλιγμα της γάζας για χαρτί"...
Εξαιρετικά.. Θα αρχίσω να μελετώ κ να παρακολουθώ το blog.. και αυτό δεν είναι απειλή..
Σιωπηλά στη γωνία θα κάθομαι :) καληνύχτα!
"Γιατί πιστεύω πως τούτος ο σύγχρονος κόσμος όπου ζούμε, ο τυραννισμένος από τον φόβο και την ανησυχία, τη χρειάζεται την ποίηση. Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα, και τι θα γινόμασταν αν η πνοή μας λιγόστευε; Είναι μια πράξη εμπιστοσύνης και ένας Θεός το ξέρει αν τα δεινά μας δεν τα χρωστάμε στη στέρηση εμπιστοσύνης."
Απο την ομιλια του Σεφερη στην απονομη Νομπελ!
Κύριε ή εγώ έκανα κάποιου είδους ανοησία ως συνήθως ή δεν ξέρω τι συνέβη, αλλά το σχόλιο που νόμιζα ότι έκανα δεν εμφανίστηκε.
Ελπίζω να μην έχω παραισθήσεις και χρειαστώ ψυχίατρο (και έλεγα για το Νίκο ότι θα μπει στο φρενοκομείο, δεν κοιτάω τα χάλια μου ) :)
Ι.Μ.
Μαργαρίτα το πολύ πολύ να παλαβώσουμε και οι δύο και να μας κλείσουν στο Ψυχιατρείο μαζί άρα τι τα θες?(Για παράδειγμα πολλοί ποιητές και συγγραφείς κατέληξαν εκεί πχ Βιζυηνός).Για να δούμε αν θα επιβεβαιωθεί κάτι τέτοιο.Θα διαπιστωθεί μέχρι το τέλος της χρονιάς.
( Αχ, Στέλλα..)
Τι να πρωτοδείς και στο ποίημα του Χριστιανόπουλου. Αυτό το φριχτό "ήρθε η ώρα του κατακλυσμού", αυτό το σπαραχτικό "όμως είμαι άνθρωπος κι εγώ, επιτέλους κουράστηκα, πως το λένε,", η αυτοκαταστροφική παραίτηση..
Γι' αυτό το δικαίωμα στην (ποιητική) σιωπή, όπως λέγαμε και σε προηγούμενες αναρτήσεις, το είχε υπερασπιστεί θερμά ο Αναγνωστάκης, απομυθοποιώντας ο ίδιος το μύθο της σιωπής του ποιητή που πολλοί του έχτιζαν. " Εδώ και τρία χρόνια έχω διακόψει οριστικά", έλεγε το 1992, αναφερόμενος τόσο στην ποίηση όσο και στα υπόλοιπα που έγραφε, " γιατί αρρώστησα και απογοητεύτηκα από την πολιτική".
Βέβαια, δες το ζιζάνιο: Δες εκείνο το "μα" στην τελευταία σειρά στα Αντικλείδια, του Παυλόπουλου, δες την τελευταία σειρά του ποιήματος του Χριστιανόπουλου που μας δίνεις: Σπίθες που επιμένουν.
Χαιρετισμούς:-)
Πολίνα,
Καλησπέρα. Συνεννοημένη είσαι εσύ, μου φαίνεται, με τη -minnie, για να κάνουμε ανάρτηση για τον Παναγούλη, ε; Αφού χτυπήσατε "δυο φορές κι ύστερα τρεις και πάλι δυο..", ε, υποκύπτω, τι να κάνω; Γεννηθήτω το θέλημά σας. Λίγη υπομονή ζητώ μόνο ( ή μήπως να σας προκαλέσω να την κάνετε εσείς;; Χμ..)
Roadartist,
Και γιατί, παρακαλώ, στη γωνία, σας είπε κανείς ότι ενοχλείτε;; Δε λέτε που θα μας κάνετε την τιμή...
Η τάξη μας είναι μια πόρτα ανοιχτή, που θα έλεγε υπομειδιώντας πονηρά κι ο Γ. Παυλόπουλος..
Αλς,
Ευχαριστούμε πολύ, τι ωραίο απόσπασμα.
Στο "πράξη εμπιστοσύνης", δεν είναι πολύ ωραίο τόσο το "πράξη" όσο και το "εμπιστοσὐνης";;
Λόγια, θα πει ο δύσπιστος. Αλλά λόγια ματωμένα, όταν εκ βαθέων πηγάζουν και την αλήθεια εκφράζουν.
Φιλιά.
Ι.Μ,
Κάποιο κουμπάκι θα πάτησες ή ο Μεγάλος Αδελφός θα ζήλεψε τη δόξα σου. Θα τα πούμε προφορικά στην τάξη, δε χανόμαστε.
( Κι αυτά τα "ανοησία" και " ως συνήθως", να τα ξεχάσεις, παρακαλώ!!)
Νίκο,
Υγιαίνετε ( Οριστική και προστακτική ταυτοχρόνως)
Μπορείς, αν θες, να επιχειρήσεις να προσεγγίσεις τη συγγραφική δόξα του Βιζυηνού ή άλλων, απλώς...γράφοντας. Δεν είναι ανάγκη να νοσηλευτείς, παιδί μου!
Το επικίνδυνο είναι για μερικούς, όταν γράφουν, ότι είναι ανάγκη να νοσηλεύονται όσοι τους διαβάζουν! Αλλά, μην ανησυχείς. Πόρρω απέχετε αυτής της κατηγορίας:-) )
Μαργαρίτααααα,
Βρήκα το σχόλιό σου ( ζήτω!!) και το "ανεβάζω' εδώ:
Τι να πω...πραγματικά υπέροχο και το 3ο ποίημα, ειδικά στο τελείωμα είναι όνειρο...
Είναι πράγματι αδελφάκια αυτά τα 3 ειδικά ως προς το ύφος και τη μορφή...
Εγώ ταυτίζομαι περισσότερο με την άποψη του Αναγνωστάκη. Πιστεύω πολύ στη δύναμη της Τέχνης και πιστεύω ότι σε δύσκολες εποχές είναι ο τρόπος όχι μόνο για να εκφραστεί το συναίσθημα που επικρατεί, αλλά και για να έρθουμε πιο κοντά και να αγωνιστούμε...Οι άνθρωποι της Τέχνης είναι αυτοί που μπορούν να μας ξυπνήσουν. Και τα τραγούδια κατά βάση είναι ποιήματα. Με τους στίχους( πείτε με υπερβολική, ρομαντική,ιδεαλίστρια) κατά τη γνώμη μου μέχρι και καθεστώτα ανατρέπονται...
Και τώρα...
Κάτι εντελώς άσχετο με το συγκεκριμένο ποίημα.
άκουσα σήμερα ένα τραγούδι του Θανάση Γκαιφύλλια και πραγματικά μου θύμισε ο στίχος του τον Κρητικό του Σολωμού που κάναμε πριν λίγο καιρό. Ας το βάλω λοιπόν :)
http://www.youtube.com/watch?v=o2xx3qwlgEI&feature=related
Μ.Ι.
καταρχας ειναι τοσο τελειο το τραγουδι που προτεινει η μαργαριτα και μαρεσει απιστευτα και μου θυμιζει κ μενα κρητικο!!!
διονυση,
ναι!! ειναι γενικα ομορφο το αποσπασμα!! και η φραση!! ειναι σα να μιλουσε ποιητικα. Ακομη και εκει σε μια ομιλια απεδειξε ζωντανα (live ελληνιστι ) οτι αξιζε το νομπελ!!!
ψαχνω να βρω τα "απαντα" του.
Θελω να τους πω να μου το παρουν δωρο στα γενεθλια. Τι λες; Ελυτη ή Σεφερη?
Ναι έ?Αυτό θα είναι δύσκολο.Να γράφεις για να σε ακούν,να μην σε ακούν και να παλαβώνεις.Τέλοσπάντων τι με νοιάζει εμένα αυτό?Όταν η τρέλα ξανανέβει στα βουνά θα πρέπει να ανησυχήσω,προς το παρόν που κάνει διακοπές στη θάλασσα και την πεδιάδα δεν έχω πρόβλημα.Σίγουρα δεν νοσηλεύεται κανένας?θα το διαπιστώσουμε αυτό λίαν συντόμως.
Αλς, Μαργαρίτα,
Πρόλαβα και τ' άκουσα κι εγώ το τραγούδι. Ε, ναι, γεννημένο στην τρικυμία και μεγαλωμένο στον Έρωτα και στην Απόγνωση. Μαργαρίτα, μας έλυσες το το πρόβλημα μιας επόμενης ανάρτησης, ευχαριστούμε, ευχαριστούμε!
( Αμάν, Ειρήνη, σε έξοδα θα μας βάλεις. Είτε Ελύτη είτε Σεφέρη, η σειρά των βιβλίων τους είναι περίπου σαν την αρμαθιά με τα αντικλείδια του Παυλόπουλου:ατελείωτη.. Θα βρούμε λύση, όμως, κάτι θα βρούμε.)
Κύριε Μανεσηηηηη
Πού τα βρίσκετε αγαπητέ κύριε Μάνεση πάντα κι εγώ τα χάνω? :) Μήπως η τεχνολογία μου στέλνει συνεχώς διακριτικά μηνύματα ότι "δε με θέλει"?
χαίρομαι πολύ που βοήθησα:) :) :)
Μαργαρίτα
Υ.Γ. τώρα που λέμε για βοήθεια, αν χρειαστείτε για την καταγραφή(?)εκείνων των εκατομυρίων βιβλίων της βιβλιοθήκης που είχατε αναφέρει, εδώ είμαστε! :)
Μαργαρίτα,
Για σκέψου το καλύτερο: Τα βρίσκει όποιος τα 'χει χαμένα...( Πάει, το 'χασε, ο κύριος)
Α, βρε Μαργαρίτα, σ'ευχαριστώ πολύ - τι ευγενικό. Τώρα...μέχρι να δώσεις εξετάσεις, μας το απαγορεύει ο γιατρός..Μετά, αν σου μένει όρεξη, το ξανασυζητάμε:-)
( Αν δε χρειαστεί ο Νίκος βοήθεια, έτσι όπως δηλώνει έτοιμος να πάρει τα βουνά..)
Καλή σας νύχτα, ες αύριον!
χαχαχα διονυσηηηηη,
τους γονεις μου εννοουσα. Υπαρχουν βιβλια με "απαντα" συγγραφεων οπως ξερεις. Μου πηραν στα δεκατα ογδοα γενεθλια μου του σολωμου (ποιο αλλο θα μπορουσε αλλωστε?) και τωρα σκεφτομαι να ζητησω καποιο απο τους πραπανω...
αλλα ναι οντως ειναι ακριβα....αλλα κ ενα ενα να τα παρεις παλι το ιδιο ποσο μαζευεται... δεν ξερω δεν ξερω...
Αν πάρω τα βούνα θα ρωτήσω και τη Μαργαρίτα και εσάς για να έρθετε και εσείς.Άρα μάλλον θα χρειαστείτε βοήθεια.
Καλημέρα Διονύση …και όλοι οι εξαιρετικοί του blog
Εξαφανίστηκα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν περνάω από τη γειτονιά σας. Απλώς είναι περίοδος χωρίς ανάσα (οργάνωση εκπαιδευτικών εκδρομών, δηλώσεις πανελλαδικών, αγώνες Επιχειρηματολογίας…ουφ!!)
Σήμερα, όμως, να καταθέσω κάτι ελάχιστο για το ρόλο της ποίησης και της τέχνης γενικότερα. Μια απλή φράση όχι ποιητή αυτή τη φορά αλλά (κατά τη γνώμη μου) του σημαντικότερου μεταπολεμικού μας πεζογράφου, του Στρατή Τσίρκα: «Με το μυθιστόρημα δεν μπορείς ν’ αλλάξεις ένα πολιτικό καθεστώς, αλλά θα συντηρήσεις τη φλόγα, την αφοσίωση των ανθρώπων σε ορισμένες ιδέες, σε ορισμένες αρχές. Το μυθιστόρημα μπορεί να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα αγωνιστική. Αρκεί να μπορέσει να διαβαστεί από πολύ κόσμο και να συζητηθεί. Να ρίξει μια κυβέρνηση δεν μπορεί….Αλλά δεν ξέρω κι αν υπάρχουν άλλες τέχνες που μπορούν».
Πράγματι η ποίηση «είναι μια πράξη εμπιστοσύνης». Και η εμπιστοσύνη χάνεται στους καιρούς μας. Μια ιδέα λοιπόν. Γιατί δε σκέφτεστε όλοι εσείς, όλοι εμείς μια κοινή εκδήλωση στις 21 Μαρτίου, παγκόσμια ημέρα της ποίησης (ίσως από τις λίγες που αξίζει να γιορτάζουμε μήπως και κρατήσουμε αναμμένη τη φλόγα της ποίησης που τρεμοσβήνει) με θέμα «Η ποίηση…μια πράξη εμπιστοσύνης»
Πολλά φιλιά
Αλς,
Α, τους γονείς σου!! Να πάω να ξανακαταθέσω το ποσόν που έκανα ανάληψη σήμερα, δηλαδή, ε;
Νίκο,
Στα βουνά για την τρέλα ή για νέου τύπου αντάρτικο;
Daflek,
Καλώς τη! ( Όχι πως σε ξεχάσαμε, βεβαίως βεβαίως..)
Ψύχραιμα, ορθολογικά και ρεαλιστικά ο Τσίρκας ορίζει τις δυνατότητες της τέχνης του λόγου. Ένα μελαγχολικό αστερίσκο μόνο να προσθέσω στη σκέψη πως "Το μυθιστόρημα μπορεί να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα αγωνιστική. Αρκεί να μπορέσει να διαβαστεί από πολύ κόσμο και να συζητηθεί": Αυτή η προϋπόθεση πόσο δύσκολη είναι. Πότε κύλησε στις φλέβες του πολύ κόσμου το μυθιστόρημα; Αισθάνομαι, δηλαδή, ότι ακόμα και έτσι όπως το θέτει ο Τσίρκας, πάλι ιδιαίτέρως αισιόδοξοι πρέπει να είμαστε για να το ελπίσουμε.
Ίσως γι' αυτό η συμβολή των συνθετών ( Θεοδωράκη, Χατζιδάκι κα), εκείνη την περίφημη δεκαετία του '60, όταν μελοποιώντας την ποίηση την έφεραν στο στόμα τόσων ανθρώπων, είναι τόσο καίρια και σημαντική.
Πόσο γόνιμα, Ρούλα μπόλιασες την κουβέντα μας...
...Και πόσο γόνιμη η πρόταση κοινής εκδήλωσης - ακόμα περισσότερο που τη συγκεκριμενοποιείς κιόλας.
Η πρώτη αυθόρμητη απάντηση είναι πως ναι, και βέβαια ναι, να το κάνουμε. Νομίζω όμως πως θέλουμε λίγο το χρόνο μας να το προετοιμάσουμε και να οργανώσουμε τα τεχνικά. Γιατί δεν το προγραμματίζουμε από νωρίς, ίσως και φέτος, για του χρόνου, είτε στη μέρα της ποίησης είτε με άλλη αφορμή είτε και χωρίς αφορμή;
Όσο για τους αγώνες επιχειρηματολογίας, ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ πρόσκληση ( :-) ), αν τους κάνετε στο σχολείο σας, γιατί με κάποια παιδιά το συζητούσαμε αλλά τελικά δε φαίνεται πως εμείς θα το κάνουμε. Μας θέλετε;
Πολλά φιλιά
Ότι θέλετε εσείς και η Μαργαρίτα.Εξάλλου είπαμε θα σας πάρω μαζί αν θέλετε.Αν θέλετε τρέλα θα πάμε για τρέλα και αν θέλετε αντάρτικο νέου τύπου αντάρτικο νέου τύπου.Όλα τα κάνω,ακόμα και αυτά που παλιότερα είχα απορρίψει.
οοοοοχιιιιιιιι...ωραια παρε μου εσυ ελυτη και θα ζητησω σεφερη ...χαχαχαχα...
ευχαριστωωωωωω!!!!!
...όπως και παλιότερα, σας χαίρομαι!
Κύριε Μάνεση, σαν τον ικανό καπετάνιο,
να είσαι πάντα καλά!
Από τη μακρινή όχθη...
Υιώτα Στρατή
Αστοριανή
ΝΥ
Γειααααα σου Διονύση!xDD
θα έβαζα και γω κανένα από παρόμοια γερμανικά ποιήματα που κάναμε στη σχολή αλλά δεν θα καταλάβετε τίποτα οι περισσότεροι και θα φωνάζει και η Αλς!xP πάντως είναι απίστευτο που σε όλες τις χώρες σκέφτονται παρόμοια οι ποιητές!δηλαδή βρίσκω τρομερές ομοιότητες ανάμεσα στους Έλληνες και τους Γερμανούς ποιητές του 30-60!όλοι πάνω κάτω είχαν τις ίδιες ανησυχίες!
Εγκώμιο στη διαλεκτική
«Το άδικο προχωράει σήμερα με βήμα όλο σιγουριά.
Οι καταπιεστές προετοιμάζονται για δεκάδες χιλιάδες χρόνια.
Η βία εξασφαλίζει: Οπως ακριβώς είναι, έτσι θα μείνει.
Καμιά φωνή δεν αντηχεί έξω από τη φωνή των κυριάρχων
Και στις αγορές λέει η εκμετάλλευση αδιάντροπα: Τώρα
εγώ πρώτη ξεκινάω.
Μα κι απ' τους καταπιεσμένους λένε πολλοί τώρα:
Αυτό που θέλουμε, ποτέ δεν πρόκειται να γίνει.
***
Οποιος ακόμα ζει, δε λέει: Ποτέ!
Το σίγουρο δεν είναι σίγουρο.
Οπως ακριβώς είναι, έτσι δε μένει.
Οταν πουν ό,τι είχανε οι κυρίαρχοι να πούνε
Θα μιλήσουνε οι κυριαρχούμενοι.
Ποιος τολμάει να πει: Ποτέ;
Ποιος φταίει, σαν η καταπίεση παραμένει; Εμείς.
Ποιος θα φταίει σαν η καταπίεση συντριβεί; Εμείς πάλι.
Οποιος γονατισμένος είναι, όρθιος να σηκωθεί!
Οποιος χαμένος είναι, να παλέψει!
Οποιος την κατάστασή του έχει αναγνωρίσει, πώς να εμποδιστεί;
Γιατί οι νικημένοι του σήμερα είναι οι νικητές του αύριο
Και το Ποτέ γίνεται: Σήμερα ακόμα!».
Μπέρτολντ Μπρεχτ
(10/02/1898-14/08/1956)
Στίχοι που κραυγάζουν,λέξεις που ορθώνονται σαν ξιφολόγχες,η ποίηση που αντιστέκεται...Ξανά επίκαιρη(και πότε δεν ήταν)...
Πολύ εύστοχες οι επιλογές σου,Διονύση!
φλογα,
απαξιω!
Αλς,
Έμαθα ότι όπου να'ναι θα μας κάνεις καμιά επισκεψούλα κατά τα μέρη μας. Οπότε, εντάξει, λίγος Ελύτης μπορεί να σε υποδεχτεί θαυμάσια:-)
Αστοριανή,
Κι εσείς κι εσείς! ( Τι ωραία έκπληξη!)
Τώρα...όσο για τον καπετάνιο και μια η κουβέντα (και) για τον Ελύτη, ας αφιερώσουμε το τρελοβάπορο:
Το τρελοβάπορο
Βαπόρι στολισμένο βγαίνει στα βουνά
κι αρχίζει τις μανούβρες "βίρα μάινα"
Την άγκυρα φουντάρει στις κουκουναριές
φορτώνει φρέσκο αέρα κι απ τις δυό μεριές
Είναι από μαύρη πέτρα κι είναι απ' όνειρο
κι έχει λόστρομο αθώο, ναύτη πονηρό.
Από τα βάθη φτάνει τους παλιούς καιρούς,
βάσανα ξεφορτώνει κι αναστεναγμούς.
Έλα Χριστέ και Κύριε, λέω κι απορώ,
τέτοιο τρελό βαπόρι τρελοβάπορο,
Χρόνους μας ταξιδεύει δε βουλιάξαμε
χίλιους καπεταναίους τους αλλάξαμε
Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε,
μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε,
Κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα
παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα
Σ'ένα τέτοιο τρελοβάπορο ευχαρίστως θα ήμουν ακόμα και λαθρεπιβάτης ( ή μήπως είμαστε;;)(
Πολλά φιλιά
φλόγα,
Αυτά μας κάνεις και μετά θέλεις να σε αφήνουμε στην ησυχία σου... Να η μεταφραστική σου ευκαιρία. Κάνε κάτι και για μας, μετάφρασε κάποιο απ' αυτά που βλέπεις να μοιάζουν τόσο και χάρισέ το μας. Ή, έστω, παράθεσέ το μας στα γερμανικά και όλοι μαζί κάτι θα καταφέρουμε - να γελάσεις κι εσύ λίγο..
( Εντάξει η εξεταστική;)
Στέλλα,
Ομοφώνως σου απονέμεται το χρυσό βραβείο της παρέας στις παραπομπές. Πόσο δυνατό κι επίκαιρο.
Και να φανταστείς πως πέρασαν χρόνια που ένιωθα πως ο Μπρεχτ έκφραζε ιδιαίτερα μια εποχή που είχε παρέλθει. Αμ, δε. Μάλλον οι εποχές λες και υπακούνε στα κλασικά κείμενα - γιατί, τελικά, κλασικός είναι ο Μπρεχτ.
Ή, όπως το λέει κι ο ίδιος: Το σίγουρο δεν είναι σίγουρο..
Στέλλα, το εξωθούμε το πράγμα να αλλάξουμε τίτλο στο μπλογκ κι από "λογοτεχνία κατεύθυνσης να το κάνουμε κατεύθυνση: λογοτεχνία", ε; Όπου να' ναι υποκύπτω!
Καλό βράδυ, ευχαριστούμεεε!
Εύα,
Αισθάνομαι πως όσο πιο γκρίζο είναι το τοπίο τόσο περισσότερο έχουμε ανάγκη τα χρώματά της.
Να 'σαι καλά, χαιρετισμούς.
Δημοσίευση σχολίου