Καλή χρονιά!

Ευχές

για τη νέα χρονιά σε όλους!
Να περπατήσουμε σε δρόμους γνήσιους, της ψυχής,

της αλληλεγγύης, του ονείρου.

Παιδιά, τα όνειρά σας "κρατώντας

σα μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές σας παλάμες".

100 χρόνια πριν,

πρωτοχρονιά του 1911,

αφήνει την τελευταία του πνοή

ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης.

Έχει επιστρέψει στο νησί του και τις τελευταίες του στιγμές

ακούει τη μεγάλη συγχωρητική ευχή που του διαβάζει ο αρχιμανδρίτης Μπούρας.
Ας δούμε πώς σημειώνει τις στιγμές αυτές ο Octave Μerlier στην εισαγωγή του βιβλίου του «Skiathos ile grecque»:
« Ένα μικρό δωμάτιο με ασβεστωμένους τοίχους. Ένα τζάκι κοντά στο παράθυρο, που βλέπει προς το αυλάκι. Αντίς από κρεβάτι, μέσα σ’ ένα είδος ντουλάπας του τοίχου, κάτι κηλίμια στο πάτωμα. Στο τζάκι στάχτη ζεστή. Έξω το κρύο είναι δυνατό. Κατάχαμα, πάνω στα κηλίμια, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης αναρριγεί. Φώναξε τον αρχιμανδρίτη Μπούρα και του ζήτησε να του διαβάσει από το ωραίο του ιστορημένο χειρόγραφο, όπου είχε μαζί με τις λειτουργίες του ιερού Χρυσοστόμου και του Μεγάλου Βασιλείου την ωραία προσευχή των μεγάλων αμαρτωλών που μετανοούν.

(…) Μέρες τώρα δεν μπορούσε να ησυχάσει, τόσο πονεμένο ήταν όλο του το κορμί. Είχε μιαν άσχημη γρίππη, πνευμονία, λένε άλλοι. Δεν ήθελε να τον ιδεί γιατρός.
Ήταν του Αγίου Βασιλείου, ανήμερα Πρωτοχρονιάς. Θέλησε να σηκωθεί. Δε βρήκε τη δύναμη και τα μάτια του γέμισαν δάκρυα. Τη νύχτα ζήτησα από τις αδελφές του κάποιο βιβλίο. Αυτό που του έφεραν δεν ήταν αυτό που ζητούσε. –«Μπα, δεν πειράζει, είπε. Το παίρνω αύριο». Τι να ‘ταν; Ο Όμηρος, τα Ευαγγέλια, ο Θουκυδίδης, ο Σαίξπηρ, - αυτό το βιβλίο που στις στερνές εκείνες ώρες τον είδαν να το θωπεύει σαν τυφλός, αδύναμος και να κρατήσει ακόμα στα πυρετικά του χέρια το μικρό τομίδιο;

Είπε στις αδελφές του και στους φίλους του να τον αφήσουν και γυρνώντας προς τον τοίχο άρχισε να ψέλνει χαμηλόφωνα το δοξαστικό της ένατης ώρας των Θεοφανείων. Στη μία μετά τα μεσάνυχτα οι αδελφές του τον βρήκαν κοιμισμένο, με τα μάτια κλειστά, παγωμένο. Τον έθαψαν την άλλη μέρα, 3 Ιανουαρίου του 1911.
Έξω χιόνιζε. Κατά το ελληνικό έθιμο, τον πήγαν στην εκκλησία κι ύστερα στο κοιμητήριο σ’ ένα φέρετρο ανοιχτό. Οι νιφάδες έπεφταν στο μέτωπό του και στα μαύρα μαλλιά του, για να παρουσιαστεί, θαρρείς, ακόμα καθαρότερος «αυτός και η ζωή του και οι πράξεις του ενώπιον του Κριτού, του Παλαιού Ημερών του Τρισαγίου»

100 χρόνια μετά, σήμερα, τον θυμόμαστε.

Καλή χρονιά σε όλους!