Σκάνδαλο! Ο Γκάτσος κι ο Χατζιδάκις έκλεψαν τον προβληματισμό του αφηγητή μας.

Πολύ συχνά στη λογοτεχνία εμφανίζεται το θέμα της αντιπαράθεσης του παρόντος και της παρελθούσης ζωής που κουβεντιάζαμε στην προηγούμενη ανάρτηση. Το συναντάμε με απλό, άμεσο, λυρικό τρόπο και σ’ ένα τραγούδι που σύνθεσε ο Μάνος Χατζιδάκις μελοποιώντας στίχους του Νίκου Γκάτσου.
Διαβάστε το, ακούστε το και κάνετε τις συγκρίσεις με τη νοσταλγία του αφηγητή μας.

Πάει ο καιρός, πάει ο καιρός
που ήταν ο κόσμος δροσερός
και κάθε αυγή ξεκινούσε μια πηγή
για να ποτίσει όλη τη γη

Ήρθανε νύχτες και βροχές
και σκοτεινιάσαν οι ψυχές
και στο βαθύ το σκοτάδι έχει σταθεί
ένα παιδί να ζεσταθεί

Τώρα το δάκρυ κυλάει στο χώμα
και πέρα απ’ το βοριά
ένα καράβι ρωτάει ακόμα
πού θα βρει στεριά

Πάει ο καιρός, πάει ο καιρός
που ήταν ο κόσμος δροσερός
και κάθε αυγή ξεκινούσε μια πηγή
για να ποτίσει όλη τη γη

Χαρακτηριστικό παράδειγμα του ότι ο καθένας «διαβάζει» με τον τρόπο που μπορεί ή θέλει τη λογοτεχνία αλλά και το κάθε έργο τέχνης: Το τραγούδι είχε γραφεί το 1965. Η λογοκρισία της χούντας, όμως, του 1967 το ..απαγόρεψε ( είχε, φαίνεται, τη μύγα..). Εμείς τώρα το «διαβάζουμε» μέσα από τις αναλογίες του με το διήγημά μας, λες και το τραγουδάει ο σκυθρωπός δικηγόρος του γραφείου.

Άραγε, συμφωνούμε, τουλάχιστον, ότι είναι ένα ωραίο τραγούδι;

Όσο για τα δεντράκια στις φωτογραφίες, αυτά ήταν παραγγελία της daflek από την προηγούμενη ανάρτηση. Και για να μη ρωτάμε πάλι σε ποιο νησί τα χτυπάει ο αέρας και παίρνουν το σχήμα του, ας αλλάξουμε λίγο το κουίζ:

Πώς λένε, στη λαϊκή του ονομασία τον άνεμο που τους έδωσε αυτά τα απίθανα σχήματα;
(Ο ίδιος άνεμος φυσάει και σήμερα!)