Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

Απώλεια, νοσταλγία, πόθος

« Ήμην πτωχόν βοσκόπουλον εις τα όρη. Δεκαοκτώ ετών, και δεν ήξευρα ακόμη άλφα. Χωρίς να το ηξεύρω, ήμην ευτυχής. Την τελευταίαν φοράν οπού εγεύθην την ευτυχίαν ήτον το θέρος εκείνο του έτους 187... Ήμην ωραίος έφηβος, κ' έβλεπα το πρωίμως στρυφνόν, ηλιοκαές πρόσωπον μου να γυαλίζεται εις τα ρυάκια και τας βρύσεις, κ' εγύμναζα το ευλύγιστον, υψηλόν ανάστημα μου ανά τους βράχους και τα βουνά.»
( Όνειρο στο κύμα, α΄ενότητα, α΄ παράγραφος)
[...]
«Μεγάλην προκοπήν, εννοείται, δεν έκαμα. Σήμερον εξακολουθώ να εργάζωμαι ως βοηθός ακόμη εις το γραφείον επιφανούς τινος δικηγόρου και πολιτευτού εν Αθήναις, τον οποίον μισώ, αγνοώ εκ ποίας σκοτεινής αφορμής, αλλά πιθανώς επειδή τον έχω ως προστάτην και ευεργέτην. Και είμαι περιωρισμένος και ανεπιτήδειος, ουδέ δύναμαι να ωφεληθώ από την θέσιν την οποίαν κατέχω πλησίον του δικηγόρου μου, θέσιν οιονεί αυλικού.Καθώς ο σκύλος, ο δεμένος με πολύ σχοινίον εις την αυλήν του αυθέντου του, δεν ημπορεί να γαυγίζη ούτε να δαγκάση έξω από την ακτίνα και το τόξον τα οποία διαγράφει το κοντόν σχοινίον, παρομοίως κ' εγώ δεν δύναμαι ούτε να είπω, ούτε να πράξω τίποτε περισσότερον παρ όσον μου επιτρέπει η στενή δικαιοδοσία, την οποίαν έχω εις το γραφείον του προϊσταμένου μου.»
( Όνειρο στο κύμα, τελευταίες παράγραφοι α΄ενότητας)

Μια προηγούμενη χρονιά ένας μαθητής είχε κάνει μια αφοπλιστική ερώτηση: « κι αν ήταν δικηγόρος στο νησί του; Θα ήταν ευτυχισμένος; » Η ερώτηση έδωσε λαβή και σε άλλες, οπότε, μεταξύ αστείου και σοβαρού, τέθηκαν θέματα, όπως:« αν συναντούσε τη Μοσχούλα κάτω από τις ίδιες συνθήκες αλλά σε μεγάλη ηλικία, θα αναστατωνόταν τόσο;», «αν, όντας βοσκόπουλο, είχε ένα αφεντικό που τον «έδενε» με ένα κοντό σκοινί, θα ήταν ευτυχισμένος;», «αν, όταν ήταν βοσκός, είχε προλάβει και γνώριζε γράμματα, θα ήταν δυστυχής;»
Ο τρόπος που έμπαιναν οι ερωτήσεις στην τάξη μάς βοήθησε να καταλάβουμε πως η αντίθεση στις δύο φάσεις της ζωής του αφηγητή, τότε που ήταν παιδί στη φύση και τώρα που είναι δικηγόρος στο άστυ, είναι σύνθετη. Καταλήξαμε στη συζήτηση που κάναμε πως ο Παπαδιαμάντης δεν ήθελε να συγκρίνει αμφίδρομα την παιδική και την ενήλικη ζωή ή την αγραμματοσύνη και τη μόρφωση ή τη φύση και την αστική ζωή ή να δείξει πώς με τη γνώση διαβρώνεται η αθωότητα που εγγυάται η άγνοια.


Όλα τα χαρακτηριστικά που περιγράφει στην πρώτη παράγραφο της πρώτης ενότητας του διηγήματος φαίνεται να τα θεωρεί στοιχεία που συναπαρτίζουν, συνθέτουν την ευτυχία. «Πτωχόν βοσκόπουλον», «ωραίος έφηβος», «δεν ήξευρα ακόμη άλφα» και «χωρίς να το ηξεύρω ήμην ευτυχής»…Ενώ στις δύο τελευταίες παραγράφους της ενότητας «εξήλθα δικηγόρος», «εργάζομαι ως βοηθός», «μισώ», «είμαι περιωρισμένος και ανεπιτήδειος» και «καθώς ο σκύλος, ο δεμένος με πολύ κοντόν σκοινίον (…)»

Εντέχνως τα στοιχεία δίνονται όλα μαζί, κομμάτια που συνιστούν κάθε φορά την ευτυχία ή τη δυστυχία του αφηγητή. Και μάλιστα τα πρώτα, της ευτυχίας, περιγράφονται αναδρομικά, από την απόσταση του χρόνου, αναπόφευκτα βουτηγμένα στην εξωραϊστική νοσταλγία, αλλά κι από την απόσταση του χώρου, που ανοίγει το δρόμο στην «αρκαδική θεώρηση» της λειτουργίας της φύσης.

Η απώλεια ( απώλεια της αθωότητας, της εφηβικής ηλικίας, της ελεύθερης ζωής στη φύση, της ξεγνοιασιάς) θρέφει τον ανικανοποίητο πόθο, την παράλογη αλλά και σχεδόν ενστικτώδη επιθυμία επιστροφής στο χρόνο που ζήσαμε.

Καταλάβαμε έτσι, μέσα από τις αστείες μας ερωτήσεις, πως τα διλήμματα «πόλη ή χωριό», «γράμματα ή άγνοια», «έφηβος ή ενήλικος» ήταν αρκετά επιφανειακά και πάντως, έτσι, από μόνα τους, όχι ο στόχος του Παπαδιαμάντη. Η σύγκριση φαίνεται να είναι μία και όλα αυτά μαζί τα εσωτερικά της στοιχεία.
Εσείς τι λέτε;


Α! Ξεχάσαμε το κουίζ μας:
Πού βρίσκεται αυτό το ορφανό μπαλκόνι
της πρώτης μας φωτογραφίας;

25 σχόλια:

Ἅ λ ς είπε...

α! Δε μας δινεις αρκετες πληροφοριες.. μπορει να ειναι οπου δηποτε!!!!! χεχχε να πω καμια Ζακυνθο;Ετσι στην τυχη; Λιγο χλωμο βεβαια.. αλλα... Εκτος κι αν εχει σχεση με το συγγραφεα.. ή με την εκδρομη προ λιγων ημερων. Αλλα εχει τετοια ο βολος; χμμ...τεσπα!

Κατι τετοιες χαριτωμενες ερωτησεις καναμε και μεις και ο καθηγητης αφου ξαφνιαζοταν, γελουσε (χα! για να κερδισει χρονο), μας ρωτουσε τι πιστευουμε (για να κερδισει περισσοτερο χρονο!) και μετα μας διατυπωνε την αποψη του που ποτε δε γινοταν δεκτη απο μας..χιχι


Ναι συμφωνω οτι η συγκριση ειναι μια στην ουσια και αυτα βασικα συστατικα στοιχεια ομως! Αλλα μπορω να πω οτι για μενα προσωπικα, δεν ειναι και τοσο επιφανειακα τα διλημματα γιατι μεσα απο αυτα καταληγουμε στο σωστο συμπερασμα που ισως να μην το ειχαμε κατανοησει απο την αρχη.. (ποοο... πρωτη φορα σου φερνω αντιρρηση! σχετικη αντιρρηση)

Παντως, τωρα που το ξαναβλεπω το κειμενο και που το εχω δει αρκετες φορες και εξω απο την εξεταση θα ελεγα πως τελικα το διλημματα του δεν ειναι και τοσο τρομερο πια! Τοσοι και τοσοι ανθρωποι -για να μην πω ολοι-εχουν κανει απειρες φορες τις ιδιες σκεψεις σωστα; απλα αυτος καταφερε να τις διατυπωσει με εναν τετοιο τροπο που δημιουργησε ενα υπεροχο κειμενο!!

daflek είπε...

Καλησπέρα Διονύση
Άλλη μια μαγική ανάρτηση. Να 'αι καλά.
Πράγματι η αντίθεση αποτελείται από αυτά τα στοιχεία. Είναι ο ανέφικτος, ανεκπλήρωτος....αδύνατος νόστος στην εποχή που όλα τα πράγματα είναι φρέσκα, δροσερά, εκστατικά...
Στο κουίζ μου είναι αδύνατον να απαντήσω. Αν και εκ καταγωγής πελοποννήσια, δε με θέλγουν τα "πράσινα τοπία"...Ανέκαθεν μάλλον με ενδιέφερε το ένα δεντράκι, το ανεμοδαρμένο, των Κυκλάδων ή της Μάνης...
Να τολμήσω να προτείνω ένα "τολμηρό" παράλληλο; Την ταινία του Λουί Μαλ "Μοιραίο Πάθος"; Κυρίως για να δει ο σημερινός έφηβος από σημερινά μέσα αυτό που περίπου λέει και ο Παπαδιαμάντης: πόσο σκοτεινός και κάποτε αιμάτινος μπορεί να είναι ο έρωτας
Την καληνύχτα μου με πολλή αγάπη
Ρούλα Μουντάνου

gyristroula2 είπε...

(Εδώ στο τελευταίο θρανίο,κύριε!)
Εμένα που δεν μου άρεσαν ποτέ η ζωή στην εξοχή και οι αθώοι κι αγράμματοι βοσκοί,πώς έγινε και τα αγάπησα σιγά σιγά; Λες να με διάβρωσε αυτή η "δανεική" νοσταλγία;

Στέλλα είπε...

...το μπαλκόνι βρίσκεται (αν βρίσκεται ακόμα)...στο Πήλιο, ας πούμε;
Λοιπόν;

(Αλήθεια, είναι το βραβείο;)

Νίκος είπε...

Επειδή η μέρα μου είναι και ορφανή θα συμμετέχω μόνο στο κουίζ.Το μπαλκόνι πρέπει να βρίσκεται(ήχοι τυμπάνου)στη Σκιάθο!!!

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Αλς,
Σε καλό δρόμο είσαι...αν και τώρα που σου απαντάω σε έχει προλάβει η Στέλλα με το Πήλιο. Πήλιο, ναι, αλλά ψάξτε λίγο ακόμα να το ξετρυπώσουμε. Πού να ψάχνουμε ένα τόσο δα μπαλκονάκι σε ολόκληρο βουνό;

Τα διλήμματα, Αλς, μπορεί ως διλήμματα να μην είναι επιφανειακά, νομίζω, όμως, ότι ο Παπαδιαμάντης αναπτύσσει τον προβληματισμό του σε ένα πιο σύνθετο πεδίο. Δεν τα υποτίμησα τα θέματα - τα οποία όλους μας μάς επισκέπτονται και μας απασχολούν.

( Όσο για τις αντιρρήσεις...ζήτω!..Επιτέλους! Ώρα να ανοίξουν οι σαμπάνιες!)

Σας πιάσαν τα κρύα ή ακόμα;

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Ρούλα,
Καλησπέρα, καλησπέρα.
Ναι. Κι αυτή η ανέφικτη επιστροφή σε έχει δεμένο με ένα σκοινί που δεν είναι μόνο αυτό του αφεντικού..

ΟΚ, σε επόμενο κουίζ, θα σου βάλω ένα ανεμοδαρμένο δεντράκι και θα κερδίσεις το χρυσό μετάλλιο λέγοντάς μας σε ποιο κυκλαδονήσι βρίσκεται:-)) ( Όχι, που θα μου γλίτωνες!)

Τώρα, για το Μοιραίο πάθος: ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ! Έχεις δίκιο, δεν το είχα σκεφτεί. Και, όπως λέει το ανέκδοτο, "μ' αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι"...Γιατί είναι πραγματικό παράλληλο, όχι σαν τα αποσπάματα που ψάχνουμε να βρούμε για τις εξετάσεις κι είναι σαν δίδυμα αδελφάκια. Η ιστορία του, συναντάει σε κάποιους άξονες το Όνειρο στο κύμα. Κι είναι αυτοί οι άξονες τα σημεία που θα ήταν γοητευτικό να σκύψουμε και να δούμε, να συλλογιστούμε, να συζητήσουμε. Το "ανίκατε μάχαν" του συναισθήματος, η έντασή του κι η θέση του απέναντι(;) στη λογική κα.
Για να φανεί η αναλογία τους, αντιγράφω κάποια από τις τελευταίες ατάκες της ταινίας: " I saw her once more only.i saw her by accident at an airport changing planes.she didn't see me.she was with peter.she was holding a child.she was no different from anyone else." Απλή θυγάτηρ της Εύας, όπως όλαι...Ποια; Η τότε έκστασἠ του.

Να θυμίσω, αν ενδιαφέρει κανένα, ότι η ταινία έχει βασιστεί στο βιβλίο της Josephine Hart, που είχε κυκλοφορήσει παλιότερα από τις εκδόσεις Ωκεανίδα - και δεν έχω ιδέα αν κυκλοφορεί ακόμα.

Ρούλα, μας έδωσες αφορμές για πολλές κουβέντες:-)
Ευχαριστούμε!

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Ρούλα,
Καλησπέρα, καλησπέρα.
Ναι. Κι αυτή η ανέφικτη επιστροφή σε έχει δεμένο με ένα σκοινί που δεν είναι μόνο αυτό του αφεντικού..

ΟΚ, σε επόμενο κουίζ, θα σου βάλω ένα ανεμοδαρμένο δεντράκι και θα κερδίσεις το χρυσό μετάλλιο λέγοντάς μας σε ποιο κυκλαδονήσι βρίσκεται:-)) ( Όχι, που θα μου γλίτωνες!)

Τώρα, για το Μοιραίο πάθος: ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ! Έχεις δίκιο, δεν το είχα σκεφτεί. Και, όπως λέει το ανέκδοτο, "μ' αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι"...Γιατί είναι πραγματικό παράλληλο, όχι σαν τα αποσπάματα που ψάχνουμε να βρούμε για τις εξετάσεις κι είναι σαν δίδυμα αδελφάκια. Η ιστορία του, συναντάει σε κάποιους άξονες το Όνειρο στο κύμα. Κι είναι αυτοί οι άξονες τα σημεία που θα ήταν γοητευτικό να σκύψουμε και να δούμε, να συλλογιστούμε, να συζητήσουμε. Το "ανίκατε μάχαν" του συναισθήματος, η έντασή του κι η θέση του απέναντι(;) στη λογική κα.
Για να φανεί η αναλογία τους, αντιγράφω κάποια από τις τελευταίες ατάκες της ταινίας: " I saw her once more only.i saw her by accident at an airport changing planes.she didn't see me.she was with peter.she was holding a child.she was no different from anyone else." Απλή θυγάτηρ της Εύας, όπως όλαι...Ποια; Η τότε έκστασἠ του.

Να θυμίσω, αν ενδιαφέρει κανένα, ότι η ταινία έχει βασιστεί στο βιβλίο της Josephine Hart, που είχε κυκλοφορήσει παλιότερα από τις εκδόσεις Ωκεανίδα - και δεν έχω ιδέα αν κυκλοφορεί ακόμα.

Ρούλα, μας έδωσες αφορμές για πολλές κουβέντες:-)
Ευχαριστούμε!

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Γυριστρούλα,
Ε, κάτι ξέρεις κι εσύ από πηγαινέλα σε νησάκια του αιγαίου, παραμονές στο κλεινόν και συγκρίσεις τόπων και χρόνων. ( Αν είχες πάει και σε καμιά ιερατική σχολή..)
Η νοσταλγία θέλει προσοχή, μάλλον. Τρυπώνει από οποιαδήποτε χαραμάδα βρει ανοιχτή..
Χαιρετισμούς.

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Στέλλα,
Το πολυμήχανο μυαλό σου σε βοήθησε να βρεις το βουνό!
Κέρδισες, όμως; Όχι ακόμα:Πάρε ένα τρενάκι, φτάσε στο τέρμα του, κοίταξε γύρω και...τότε σε περιμένει το βραβείο! ( Τώρα που το λες, κάτι πρέπει να δώσουμε, ε;)
Μόνο, κάνε γρήγορα, γιατί έχεις βοηθήσει και τους άλλους τώρα!

( Μήπως το μπλογκ μας έχει απωλέσει και το τελευταίο ίχνος της σοβαρότητάς του;)

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Νίκο,
Ορφανή, επειδή δεν είχαμε σχολείο;!Αχ, Νίκο, θα καταφέρεις να με συγκινήσεις, τελικά!

Λοιπόν, (ήχοι τυμπάνου):Το μπαλκόνι( δυναμώνουν οι ήχοι) δεν είναι στη Σκιάθο. Τα παιδιά που πήγαν εκδρομή ίσως θα μπορούσαν να σε βοηθήσουν.

Ες αύριον.

Σοφία Αρμελινιού είπε...

Λοιπόν, είμαι σχεδόν σίγουρη ότι το μπαλκονάκι είναι στις Μηλιές του Πηλίου, και μάλιστα στον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό... Βρέθηκα πρόσφατα εκεί και προσπαθούσα να φανταστώ το κτήριο αυτό στην εποχή της δόξας του!!! Κίνηση πάνω κάτω, μπες βγες, μυρωδιές, ήχοι...Τα "χαλάσματα" γενικώς με γοητεύουν πολυ...
(Και μετά από αυτό το παραλήρημα, μη μου πεις ότι δεν είναι ο Σταθμός των Μηλέων;;;;;)

Ἅ λ ς είπε...

χμμμ... μηπως προς μακρυνιτσα μερια?? πού αλλού? προς τα κει εχει τετοια γραφικα σκηνικα!

κρυο? μας εκανε κρυο την προηγουμενη βδομαδα και το ΣΚ. Αλλα αυτη η βδομαδα κυλησε αρκετα καλα, μιλωντας παντα για τα γιαννενα με τη θερμοκρασια ανω-κατω, ηλιο-συννεφια κλπ αλλα οχι βροχη!! γιουπιιιι...

απο αυριο ομως ακουσα χειροτερευει ο καιρος! Και θα φτασει και σας το ΣΚ!! Επιτελους που παραπονιεστε!!

Τάδε "και ολίγω πλείω" :)

Κουιζ:ποιος ειπε (εγραψε) τη φραση "και ολιγω πλειω" και ειναι τελευταια απο τις αγαπημενες μου;
Βοηθεια: Το διδάσκομαι σε αυτό το εξάμηνο.. (χαχα. ξερω δε βοηθαει)
χα! τι μονο εσυ θα βαζεις???:))))

Διονύσης Μάνεσης είπε...

twinkle,

Και το βραβείο πάει...( έλα, τα τύμπανα, Νίκο!)...στην TWINKLE!!!
Μπράβο, εύγε και ζήτω!
Και θα είναι - τι άλλο;- γλυκό μήλο από τις Μηλιές!
Σαν το ανέκδοτο με την ελιά, παιδιά. Το φέρατε από 'δω, το φέρατε από 'κει, τη ζαλίσατε την ελιά και η twinkle την τσίμπησε με το πιρούνι:-)

Ναι, twinkle, είναι από εκείνο το σπίτι στη ρεματιά του παλαιού σταθμού των Μηλέων, σ'εκείνο το τόσο γραφικό τοπίο. Σπίτι που μου έχουν πει οι ντόπιοι πως είναι γκρεμισμένο από βομβαρδισμό - κάτι που πάντως δεν έψαξα περισσότερο.

Όχι, δεν είναι ο σταθμός του τρένου. Είναι στη ρεματιά που είναι απέναντι από το σταθμό.
( Κοίτα να δεις, που κοντέψαμε να το πάρουμε σοβαρά το κουίζ!)

Καλό βράδυ.

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Αλς,
Μακριά απ' τη Μακρυνίτσα:-)
Κρύο, ξεκρύο, θες να ανάψεις φωτιές κι εσύ με τις αρχαίες φράσεις.
Διακινδυνεύω το κύρος μου (!!) για να υποθέσω ότι στο εξάμηνό σου διδάσκεστε Πλάτωνα.
( Ξέρω, ξέρω, η twinkle θα νικήσει, τελικά!)

Στέλλα είπε...

Μπραβο, μπράβο τwinkle (twinkle little star....http://www.youtube.com/watch?v=yCjJyiqpAuU&feature=related)!

Να ομολογήσω σε όλους ότι η δική μου απάντηση στο κουίζ βασίστηκε σε απατεωνιά (δεν έχω πάει ποτέ στις Μηλιές, προφανώς, αλλιώς δεν θα χρειαζόταν και η απατεωνιά). Ζητώ, λοιπόν, συγγνώμη από όλους τους τίμιους συμμετέχοντες και υπόσχομαι να παίζω κι εγω τίμια από δω και στο εξής.

(Το ότι έχασα το γλυκό μήλο, είναι - πιστέψτε με - πολύ μεγάλη τιμωρία!)

Ἅ λ ς είπε...

διονυση,
λυπαμαι... εισαι ο πιο αδυναμος κρικος!!! :)
Θουκιδιδη κανουμε! Βρε αν καναμε τωρα Πλατωνα μετα τι θα καναμε??

ΥΓ: Το κυρος δε χανεται απο μια αντιsos ερωτηση (απο καμια ερωτηση) ! άλλα ειναι τα χαρακτηριστικα που προσδιδουν κυρος (και μεταξυ μας, μαλλον τα εχεις σε μεγαλυτερο βαθμο απο αλλους) !

λοιπον, αντε φιλια!! και μπραβο στον νικητη!!!!!!

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Στέλλα,
Επειδή δεν έχω δει ποτέ στη ζωή μου έναν απατεώνα να ομολογεί δημοσίως την απατεωνιά του, σε καταχωρούμε στους τίμιους, φιλαλήθεις, αγνούς κι ευαίσθητους συμμετέχοντες αυτού του καταπληκτικότερου-δε-γίνεται διαγωνισμού.
Άλλωστε, κανείς δεν όρισε τον τρόπο με τον οποίο θα γινόταν αντιληπτός απ' τον καθένα ο τόπος της φωτογραφίας.
Καμία συγγνώμη, λοιπόν, πολυμήχανη Στέλλα, ίσα ίσα που δικαιούστε και μηλαράκι, γιατί πλησιάσατε την απάντηση.

Η παραπομπή για την twinkle γλυκύτατη!! :-)

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Αλς,
Δόξα τω θεώ, παρέμεινα αδύναμος κρίκος - δε θα 'ξερα τι να την κάνω τη δύναμη...

( Τώρα, άσε με να συνεχίσω να παραφέρομαι και να χάνω κάθε εναπομείναν ίχνος του κύρους που λέγαμε): Το "ολίγω πλείω" το χρησιμοποιεί συνήθως στη χρονολόγηση; Τι λέει ο καθηγητής σας;

Ἅ λ ς είπε...

αχαχα.. σιγα καλε!!!

(αχ! τι με κανεις παρασκευιατικα να διαβαζω το μαθημα της τριτης.χιχι) λοιπον λεει χαρακτηριστηκα η φραση: "ἔτη γάρ ἐστι μάλιστα τετρακόσια και ολίγω πλείω ές την τελευτήν τπῦδε τοῦ πολέμου..."
Όπου "μαλιστα"+ αριθμητικο=περίπου.
Αρα "περιπου 400 χρ και κάτι λίγο περισσότερο"! Ετσι το μεταφράσαμε...

Τι λες; Χρονικό ή ποσοτικό;

καλα ετσι και μπει αυτο το περασα με τη μια!! χιχι

Σοφία Αρμελινιού είπε...

Ευχαριστώ πολύ για το βραβείο!
Ευχαριστώ πολύ και τη Στέλλα για το υπέροχο βιντεάκι.
Ωραία τα κουίζ, όντως!!!
Θα μου άρεσε και οι ερωτήσεις στη λογοτεχνία να θύμιζαν κουίζ για να ήταν πιο ευχάριστη (λέμε τώρα)η εξέταση για όλους!

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Αλς,
Ωραία. Τουλάχιστον, το ότι ήταν για τη χρονολόγηση το πιάσαμε. Εεε..ποσοτικό μου φαίνεται..Αλλά, σαν πολλά τεστ δε μου βάζεις, τώρα τελευταία;

ΥΓ. Ευχαριστούμε δια το ψύχος που μας αποστείλατε. Μάλιστα 0-3 βαθμοί και ολίγω πλείω...:-)

Διονύσης Μάνεσης είπε...

twinkle,
Άξια, άξια! Το δε βιντεάκι-αφιέρωση της Στέλλας αντάξιο!
Το γλυκό το φυλάω για όποτε:-)

Όσο για τα κουίζ,ε,ας τα καθιερώσουμε. Παιδιά δε θέλουμε να μείνουμε, σύμφωνα με το γέροντα της Σκιάθου;

Ἅ λ ς είπε...

χαχαχαχαχαχαχα.. διονυση δεν ηταν κουιζ! χιχι.. απορια ηταν.. και μενα ποσοτικο μου φαινεται..εε.. κ για να το λες ποσοτικο ειναι!

αχαχαχα..... εδω εχουμε -4 και αεραααα κ υγρασια και ολα τα καλα!!!
παγωσαμε!!!!
χιχι

εμαθα επεσε κ λιγο χιονι στην καλλιθεα, αλλα λιγο!εδω ουτε δειγμα, χαμενος κοπος το κρυο!

PETROS είπε...

Κυριε.... το γεγονος οτι γνωριζει ο Παπαδιαμαντης, αν και ηταν βοσκος,τοσα πολλα για το γυναικειο σωμα στις περιγραφες αλλα και το σχολιο που κανει οτι ηταν απλη θυγατηρ της Ευας για την Μοσχουλα,δεν δειχνει οτι παρουσιαζει τα γεγονοτα απ'την προοπτικη του μελλοντος..??