Από τη συλλογή "Επί τα ίχνη",
του 1963, ιδού το ποίημα
"Υπό φθινόπωρον…" της Κικής Δημουλά.
Παρουσιάζει αρκετές ομοιότητες με το
Σημείο (μας...) αναγνωρίσεως.
Μπορείτε να τις βρείτε;
ΥΠΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΝ
Σκηνή σε πάρκο με άγαλμα
Γυναίκα μαρμάρινη
Πλαγιασμένη κι εξέχουσα
Λίγο του βάθρου σου
κατά μία υποψία φυγής
στον ίσκιο της ανίας σου
στην άπλα του μεσημεριού
παιδί εργατικό κοιμάται.
Η σκισμένη του μπλούζα
αυτοβιογραφία του.
Τη διαβάζουμε, εγώ κι εσύ
επί τη ευκαιρία
παίρνεις μιαν ιδέα
των φθειρομένων πραγμάτων
του προς στιγμήν εφήβου
και κάτι από το απίθανο της ποιήσεως
όταν συμπίπτει
να στέκουν τα φθινόπωρα
στα δένδρα
προς εποπτείαν των διαθέσεων.
ΥΠΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΝ
Σκηνή σε πάρκο με άγαλμα
Γυναίκα μαρμάρινη
Πλαγιασμένη κι εξέχουσα
Λίγο του βάθρου σου
κατά μία υποψία φυγής
στον ίσκιο της ανίας σου
στην άπλα του μεσημεριού
παιδί εργατικό κοιμάται.
Η σκισμένη του μπλούζα
αυτοβιογραφία του.
Τη διαβάζουμε, εγώ κι εσύ
επί τη ευκαιρία
παίρνεις μιαν ιδέα
των φθειρομένων πραγμάτων
του προς στιγμήν εφήβου
και κάτι από το απίθανο της ποιήσεως
όταν συμπίπτει
να στέκουν τα φθινόπωρα
στα δένδρα
προς εποπτείαν των διαθέσεων.
Και για αποχαιρετισμό,
από το "Εκρηκτικό πόρισμα" του
"Ήχος απομακρύνσεων" (2001)
αποσπασμένο το τρίστιχο:
" Ηρέμησε λοιπόν.
Έχω κι εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς
μα δε σκοτώνω άστρα."
Έχω κι εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς
μα δε σκοτώνω άστρα."
.jpg)
10 σχόλια:
Aχ! τι τελειο το τριστιχο???? ποσο με εκφραζει???
" Ηρέμησε λοιπόν.
Έχω κι εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς
μα δε σκοτώνω άστρα."
απο τους καλυτερους στιχους που εχω διαβασει, νιωσει....
Αυτα για σημερα! καληνυχτα ευχομαι και θα αφησω κι αλλο σχολιακι για το ποιημα!!! Αυτες οι αναρτησεις ειναι απο τις καλυτερες..
Λοιπον, να ρωτησω,
(συγγνωμη αν ισως ξεφευγω)
Μπορουμε να παραλληλίσουμε τα ποιηματα και με καποιους στιχους απο το ΓΑΣ;
"Σταση σκεψης που κανω για ολες
τις σπασμενες αρτιοτητες:"το κατω μερος
μαρμαρινης τρεχουσης γυναικος",
βημα αβοηθητο ποδιου προς χαμενο χωμα"
Να, ελεγα να πω κ κατι για το ποιημα αλλα το αφηνω... Ας το σχολιασουν τα παιδια που δινουν καλυτερα, για να κανουν κ εξασκηση...!Εγω την κανω μυστικα :)
(μη φανει καπως "δηθεν" αυτο που ειπα)
τα φιλια μου στην ταξη "μας"!!
μόλις ανακάλυψα αυτο το ιστολόγιο. Είμαι κι εγώ μαθητής της τρίτης από άλλη πόλη βέβαια(βόλος) και πρέπει να πω ότι η δουλειά σας είναι καταπλακτική και ότι η δευτεροβάθμια παιδεία μας θα ήταν διαφορετική(και οι ανθρωποι ισως;) αν όλοι οι εκπαιδευτικοί ήταν σαν εσάς. Είναι πραγματικά πολύτιμα όσα υπάρχουν εδώ.
ευχαριστώ πραγματικά
Αλς,
Και ποιος δεν αισθάνεται απωθημένους ουρανούς.. ( Το ωραίο με τη Δημουλά είναι ότι αισθητοποιεί έτσι αυτό το συναίσθημα..)
ΥΓ. Και γιατί πρέπει να σου δώσω εγώ την άδεια, βρε Ειρήνη, να το ταιριάξεις με το "Γας ομφαλός", αφού το νιώθεις, το βλέπεις;!
Λατρεία, πηγή έμπνευσης για τη Δημουλά οι "σπασμένες αρτιότητες"..
Θρας,
Κι εμείς σ' ευχαριστούμε. Τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας, που λέει και ο Ρίτσος,
θέλω να πω πως κι αυτό το ιστολόγιο διαμορφώνεται από τους μαθητές, τους επισκέπτες του, αλλά κι από όσους έχουν μιλήσει πριν από μας για μας, κριτικοί, αναλυτές, καλλιτέχνες κοκ.
Η εκπαίδευση βλέπω να γίνεται καλύτερη, όπως ίσως και όλα, μέσα από τον έρωτα, το πάθος, το όραμα, τη δουλειά.
Μακάρι να έχεις καλά αποτελέσματα και, διαθέτοντας αυτά τα στοιχεία, να ζωντανεύεις το χώρο που θα του δοθείς.
Στο εύχομαι. Καλή σου επιτυχία.
κε μάνεση, θα μπορούσα να θέσω εδώ(σε λάθος ανάρτηση βέβαια) μία ερώτηση για το Όνειρο η οποία τριγυρνάει στο μυαλό μου καιρό τώρα; το θέαμα της λουόμενης μοσχούλας και η διάσωσή της που είχε ως αποτέλεσμα την καθοριστική επαφή με το σώμα της, λειτουργούν τελικά ως άλλο ένα στοιχείο που συμπληρώνει την εικόνα του επίγειου παραδείσου ή ως εισαγωγή σε μια ζωή αμαρτίας και απώλειας του παραδείσου; κάνω τώρα επανάληψη το όνειρο και θεωρώ ότι είναι ένα εύλογο ερώτημα το οποίο όμως δε διευκρινίζεται πουθενά αφού ο μεν συγγραφέας δεν παίρνει θέση, το δε βοήθημα επιλέγει οποια από τις δύο εκδοχές το συμφέρει!:Ρ
Θα ήθελα να ακούσω τις γνώμες όλων σας:) θενκς προκαταβολικά
θρας,
Έθεσες ερώτηση σε λάθος ανάρτηση;;;
Δεν απαντώ. Θα κάνετε, παρακαλώ μια αίτηση και...
ΟΚ, ΟΚ, αστειάκι ήταν. Για πάμε να δούμε τι συμβαίνει εδώ.
Μια (καθηγητική) συμβουλή, μια και έρχονται μέρες εξετάσεων: Η ερμηνεία μας να βασίζεται στο κείμενο, το οποίο και να ερμηνεύεται με βάση τις δεδομένες αφηγηματικές του συνιστώσες. Εδώ, π.χ, προφανώς πρέπει να λαμβάνουμε υπ' όψιν το όλον ποιόν του αφηγητή, όπως το έχουμε γνωρίσει απ' όλο το έργο, και ιδιαιτέρως τη θρησκευτική του συνείδηση, καθώς κυρίως αυτή του υποβάλλει το αξιακό του σύστημα.
Πώς σχολιάζει ο ίδιος την εμπειρία του; ( σελ. 178): Τάχα η μοναδική εκείνη περίστασις, η ονειρώδης εκείνη ανάμνησις της λουομένης κόρης, μ' έκαμε να μη γίνω κληρικός; Φευ! ακριβώς η ανάμνησις εκείνη έπρεπε να με κάμη να γίνω μοναχός"
Γιατί, λοιπόν, να θεωρεί ότι η ανάμνησις εκείνη η "ονειρώδης", το "όνειρον, η πλάνη, η γοητεία, η αιθέριος εκείνη επαφή, το απαλόν σώμα της αγνής κόρης" κλπκλπ έπρεπε να τον κάνει να μονάσει;
Και γιατί ακριβώς παρακάτω από το απόσπασμα που παραθέσαμε (σελ. 178) θυμάται το πρότυπό του, το Σισώη που "ορθώς έλεγεν...";
Ο Σισώης, με τη ζωή που είχε κάνει, του είχε δείξει το δρόμο. Όταν αμάρτησε (που ερωτεύτηκε, ο καημένος κι αυτός..) και ολοκλήρωσε τον κύκλο της αμαρτίας, πήρε το δρόμο για το μοναστήρι, "εγκαταβίωσεν εν μετανοία, έκλαυσε το αμάρτημά του" και "ΕΣΩΘΗ" ( τα κεφαλαία δικά μου).
Συμπέρασμα: Τα δύο σκέλη της ερώτησής σου, περίπου ταυτίζονται:Επειδή ο ήρωας θεωρεί τη στιγμή εκείνη κορύφωση της κοσμικής ζωής του και ταυτόχρονα, όμως, θεωρεί ότι εμπεριέχει αμαρτία, γνωρίζει ότι εισέρχεται σε ένα πεδίο απώλειας του παραδείσου απ' το οποίο μόνο με τη μετάνοια μπορεί να σωθεί.
Δεν ξέρω αν σε καλύπτω. Αν θέλεις, το συνεχίζουμε.
( Νομίζω, βέβαια, πως η προσέγγιση αυτή δεν ικανοποιεί τον ανώνυμο φίλο μας, αλλά, τουλάχιστον...είναι ειλικρινής:-) )
Καλό σας απόγεμα και στους δυο.
"Συμπέρασμα: Τα δύο σκέλη της ερώτησής σου, περίπου ταυτίζονται:Επειδή ο ήρωας θεωρεί τη στιγμή εκείνη κορύφωση της κοσμικής ζωής του και ταυτόχρονα, όμως, θεωρεί ότι εμπεριέχει αμαρτία, γνωρίζει ότι εισέρχεται σε ένα πεδίο απώλειας του παραδείσου απ' το οποίο μόνο με τη μετάνοια μπορεί να σωθεί. " άρα ο παπαδιαμάντης όχι μόνο υποβάθμιζε την τελειότερη στιγμή της ζωής του(σύμφωνα με τα δικά του λεγόμενα) και ταυτοχρονα της έδινε τη χροια της αμαρτίας? δεν είναι αντίφαση?
γενικα νομίζω πως δεν είναι εύκολο να καταληξουμε κάπου γιατί όλοι οι όροι που φιλοδοξούμε να πραγματευτούμε(σωτηρία, αμαρτία, κοσμική ζωή) διαφέρουν από εποχή σε εποχή(έχουν περάσει και εκατόντόσα χρόνια από τότε) και από άτομο σε άτομο
Αυτην η στιγμη δεν ειναι οριακη?
τι εννοω? μεσα στο κειμενο δεν υπαρχουν σκηνες που ο αφηγητης μεταβαινει απο τα επιγεια στο ονειρο;;;
Οποτε σε αυτην τη σκηνη εδω βρισκεται.
Και ο αφηγητης το ερμηνευει οπως τν συμφερει σε διαφορετικα σταδια της ζωης του...
και αν θελετε τη γνωμη μου αμαρτια ηταν, καθισε και πηρε ματι το νεο κοριτσι... τι να πω.....:D
και γιατι ρε παιδια να φταει το κοριτσακι??? βεβαια οχι πως δεν προκαλουσε, αλλα αυτος αμεσως μολις αντιληφθηκε που θα κανει μπανιο, πηγε και καλα να βοσκησει τα κοπαδι... τσ τσ τσ......
Πώς να μονασει μετα??
Διονυση,
αυτο το σκηνικο μου θυμιζει τοοοοσα!!!:)
Δημοσίευση σχολίου