Τρίτη 13 Απριλίου 2010

Κ. Καβάφη, Πολύ σπανίως

Bilinska Bohdanowicz (1857-1893), Γέρος με βιβλίο

Πρώτα, ένα πολύ ωραίο ποίημα:


Κ. Καβἀφη
Πολύ σπανίως ( 1913)

Είν' ένας γέροντας. Εξηντλημένος και κυρτός,
σακατεμένος απ' τα χρόνια, κι από καταχρήσεις,
σιγά βαδίζοντας διαβαίνει το σοκάκι.
Κι όμως σαν μπει στο σπίτι του να κρύψει
τα χάλια και τα γηρατειά του, μελετά
το μερτικό που έχει ακόμα αυτός στα νειάτα.

Εφηβοι τώρα τους δικούς του στίχους λένε.
Στα μάτια των τα ζωηρά περνούν οι οπτασίες του.
Το υγιές, ηδονικό μυαλό των,
η εύγραμμη, σφιχτοδεμένη σάρκα των,
με την δική του έκφανσι του ωραίου συγκινούνται.

Τώρα καιρός για λίγη δουλίτσα, μια και στην τάξη δε θα προλάβουμε να κάνουμε πολλά: Εξετάστε το σαν παράλληλο κείμενο με τη Μελαγχολία του Ιάσωνος Κλεάνδρου.
Είχε πέσει στις εισαγωγικές εξετάσεις τέκνων ελλήνων του εξωτερικού του Σεπτεμβρίου του 2008 με την εξής διατύπωση:
" Να σχολιάσετε ως προς το περιεχόμενο το ποίημα «Πολύ σπανίως» του Κ. Π. Καβάφη συγκρίνοντάς το με τη «Μελαγχολία …» του ίδιου ποιητή."

Τις απαντήσεις σας με e-mail, στα σχόλια ή σε χαρτί, στην τάξη.
Καλή δουλειά!
:-)

(κι αν έχετε όρεξη για κουβέντα,
τις εντυπώσεις σας από το ποίημα στα σχόλια! )

28 σχόλια:

Ἅ λ ς είπε...

"Εφηβοι τώρα τους δικούς του στίχους λένε.
Στα μάτια των τα ζωηρά περνούν οι οπτασίες του."

μολις συνειδητοποιησα οτι περασα την εφηβικη ηλικια.... τραγικοοο...!
ε.. καλα τι να σχολιασω?
περιγραφικος και παντα συγκηνιτικος...
οι αναμνησεις τους μονο είναι νέες...!
αχ! ωραιος ωραιος!!!

καληνυχτα!

Emmanuel Manolas είπε...

Γέρασα και έχω αμελήσει να δημοσιεύσω εκείνο το ποίημα που θα διαβάζουν οι νέοι και θα αναστατώνονται.
Να θυμηθώ αύριο ...
να θυμηθώ αύριο ...
τι έλεγα;

Ἅ λ ς είπε...

Iσως η ψυχη του να ηταν γερασμενη. Γιατι ενας ενας ανθρωπος στα 50 περνα μια δευτερη εφηβεια ετσι δε λενε? οποτε οντως, περιεργο να αισθανεται ετσι....

Ἅ λ ς είπε...

αχαχαχ!!! παντως μην κρινεις απολυτα τους Ποιητες απο τη ζωη τους...
Πολλοι ηταν εκεινοι που τον εκριναν για τις προτιμησεις του, ισως αυτο να τον "γερνουσε", τον στεναχωρουσε!
Ισως οι εφηβοι να τα τραγουδουν γιατι βρισκονται σε αυτην την ευαισθητη ηλικια, αλλα μη νομιζεις οτι σκεφτονται ολοι ετσι. Οι περισσοτεροι σχολιαζουν τις προτιμησεις του :/

Izzie είπε...

Γεια σε όλους!
Πάντως εμένα μου φαίνεται τρομερά δύσκολο έως ακατόρθωτο για ένα νέο άτομο να κατανοήσει την ψυχολογία ενός ηλικιωμένου ανθρώπου...Το αντίθετο φαντάζει πιο εφικτό.Όταν κάποιος έχει ξεπεράσει μια ηλικιακή φάση είναι πιο εύκολο να διακρίνει τα χαρακτηριστικά εκείνα που τη ξεχωρίζουν απο τις υπόλοιπες και να γράψει γι'αυτή, καλύτερα ίσως από κάποιον ο οποίος βιώνει τη συγκεκριμένη ηλικία...

Ἅ λ ς είπε...

εγω πιστευω οτι η ιζι εχει δικιο! ισως να μην κατανοουμε πληρως τι αισθανεται καποιος μεγαλυτερος, παρα μονο φανταζομαστε (;).
Βεβαια ναι! αυτη η φραση ανωνυμε, δειχνει πως οι μεγαλυτεροι ξερουν καλυτερα καποιες καταστασεις, οχι ομως ολες καθως υπαρχει μια διαφορα χρονου που δημιουργει καποιο χασμα!
Οποτε δεν μπορει κανεις να πει τι ακριβως αισθανονεται κπς αλλος, οσο ετων κι αν ειναι..

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Τώρα, αν πάμε και στον Καβάφη, τον υμνητή της ομορφιάς, της ηδονής, της νεότητας, φαντάζομαι δε θα δυσκολευτούμε να εννοήσουμε τη μελαγχολία του προχωρημένου της ηλικίας.

Φαίνεται πως στον Καβάφη, όπως και σε άλλες περιπτώσεις "δηλωμένες" από την τέχνη τους (π.χ Ρίτσος) το πρόβλημα δεν ήταν απλώς το ότι το σώμα τους γερνάει ( "το γήρασμα του σώματος και της μορφής είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι"), αλλά το ότι ταυτόχρονα ΔΕ γερνάει η καρδιά τους ( "κι ούτε έχει σημασία που ασπρίσαν τα μαλλιά μου, δεν είναι τούτο η λύπη μου - η λύπη μου είναι που δεν ασπρίζει η καρδιά μου".
Λοιπόν: Δεν απαιτώ να καταλάβετε πώς μπορεί ένας άνθρωπος 50 χρονών να αισθάνεται γέρος. Δεν είναι φυσικό να το καταλαβαίνετε (ευτυχώς). Μπορείτε, όμως, να τον πιστεύετε!!

Izzie είπε...

Κ.Μάνεση,
Ένα πράγμα δεν κατάλαβα...εκεί που λέτε <> μου φαίνεται σαν να λέτε ότι πρέπει να καταναλώνουμε για να νιώθουμε ότι ζούμε...Δεν κατάλαβα σωστά,ε?

Izzie είπε...

Για κάποιο λόγο δεν εμφάνισε τη φράση μέσα στα εισαγωγικά οπότε τη γράφω εδώ!Εκεί που λέτε,ακόμα και σήμερα...δε γερνάνε ποτέ.

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Ιzzie,
Καλώς δεν κατάλαβες σωστά, γιατί το περιέγραψα ... απεριγράπτως. Εξηγούμαι: Η εικόνα του ηλικιωμένου που πρόβάλλεται σήμερα από τον ...παγκοσμιοποιημένο κόσμο μας είναι ενός ατόμου που συμμετέχει στη ζωή, που έχει όλα, βεβαίως, τα δικαιώματα, που κάνει λίγο πολύ τα πάντα. Όχι η εικόνα μιας ύπαρξης παροπλισμένης και αποτραβηγμένης απ' τον κόσμο.( Αν ήταν έτσι, δε θα ήταν ένας καλός υποψήφιος καταναλωτής). Υποσυνείδητα, λοιπόν, περίπου, η κοινωνία αλλά κι ο ίδιος ο ηλικιωμένος αποκτάει την αίσθηση πως ένας 70άρης, ένας 80άρης είναι ακόμα ένας...νέος της εποχής, που λέει και το τραγούδι.
Όχι επειδή καταναλώνει. Αλλά επειδή η εικόνα του προβάλλεται αλλοιωμένη.
( Izzie, πάλι δεν ξέρω αν κατάφερα να το περιγράψω!! Λες να πάω θεωρητική του χρόνου, μήπως τα καταφέρω καλύτερα;;)

Ἅ λ ς είπε...

Διονυση,
καλα που μας θυμησες το στιχο του Ριτσου.
Αρα λες οτι το προβλημα δεν ηταν οτι τα χρονια περνουν αλλα οτι εκεινος ειχε τη νεανικη διψα αλλα οι σωματικες του δυναμεις και οι κοινωνικοι κανονες δεν τον αφηνουν σωστα;; (όπως περιγραφει ο ριτσος στη σονατα)
Ισως λοιπον οι εφηβοι να τον καταλαβαινουν (γτ νομιζω καπως ετσι ξεκινησαμε) γιατι κι αυτοι αισθανονται σε καποια θεματα περιορισμενοι, οπως πιστευω ο καθε ανθρωπος σε οποια ηλικια κι αν βρισκετε...

Και ναι! εγω πιστευω οτι καπως ετσι νιωθει ο 50ρης αλλα πιστευω επισης, πως σε εκεινη την ηλικια αρχιζουν αλλα πραγματα που μπορει να τον κανουν ευτυχισμενο αν δεν κοιτα πως ηταν στα 20 και αν δεν επιθυμει εκεινη τη νεανικη "δοξα". Τωρα θα μου πεις λιγο δυσκολο να μην επιθυμεις τη νεοτητα.:/

Izzie είπε...

Χμ... Νομίζω ότι κατάλαβα, αλλά ψιλοαπογοητεύτηκα...Εννοώ ότι τόσο απ'το ποίημα, όσο και απ'τα σχόλια μου φαίνεται λες και απο μια ηλικία και μετά δεν αξίζει να ζεις...Αλλά αυτό δεν μπορώ να το πιστέψω.Νομίζω ότι όσο ένα άτομο σκέφτεται και αισθάνεται δεν παύει να είναι μέρος του κόσμου και της ζωής!rs

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Αλς,
Χμ...ναι, θα στο πω. Δύσκολο να μη νοσταλγείς τον δια παντός απωλεσθέντα παράδεισο. Αν προσθέσεις μάλιστα και την εξωραϊστική λειτουργία της μνήμης, ακόμα χειρότερα τα πράγματα...
( Βρε, τι έπαθα σήμερα, να σας περιγράφω τα γεράματα!!)

Ἅ λ ς είπε...

χαχαχα.... Καταρχας δε νομιζω οτι δεν καταλαβαινουμε! Αφου ποσες φορες ειπαμε και μεις (αναφερομαι στους '91 και πριν) "τι καλα να πηγαιναμε σχολειο" ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ. Αρα φανταζομαι (μονο αυτο μπορουμε να κανουμε αν δεν το ζησαμε) οτι οι μεγαλυτεροι θα εχουν περισσοτερα να νοσταλγουν...
Και τωρα δηλαδη ειναι καλη η μνημη????:///
Μα γιατι ονομαζουν ολοι τα 50 γηρατια???
Ιζι, δεν νομιζω οτι δε καποια ηλικια και μετα αχρηστευεσαι... Δεν μπορω να το δεκτω! Γιατι εδώ που ηταν ειμαστε και εκει που ειναι θα παμε...!

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Ιzzie,
Και βέβαια αξίζει να ζεις, ακόμα κι αν έχεις σπάσει το ρεκόρ γκίνες στην ηλικία. Απλώς, δεν μπορείς να ακυρώσεις τη μελαγχολία που συνοδεύει τη θύμηση της χαμένης νεότητας.
Δε μιλούσαμε, δηλ, γενικά για τα γηρατειά, αλλά για την αίσθηση που έχει κάποιος όταν "το γήρασμα του σώματος και της μορφής" του θυμίζουν τι έχει χάσει.
Αν σε βολεύει, να στο πω κι ανάποδα: Όσο μεγαλώνεις και λιγοστεύει η ζωή σου, τόσο πιο παθιασμένα θέλεις να τη ζεις. Και έχει και μια πλευρά πολύ θετική αυτό!
( Τα μπάλωσα;)

Izzie είπε...

Αμέ! Πάλι καλά γιατί παραλίγο να με πιάσει κατάθλιψη!

Ανώνυμος είπε...

Να τι μου θύμισε η πολύ πολύ ενδιαφέρουσα κουβεντούλα όλων!

"Οι γέροι ναυτικοί
που δεν έχουν καϊκι, που δεν έχουν
πια δίχτυα
κάθονται στο βράχο
και καπνίζουν την πίπα τους
ταξίδια, σκιά και μετάνοια.
Όμως εμείς
δεν ξέρουμε τίποτα
απ' τη στάχτη στη γεύση του ταξιδιού.
Ξέρουμε το ταξίδι
και το γλαυκό ημικύκλιο του ορίζοντα
που 'ναι σαν τ' άγριο φρύδι
θαλασσινού θεού.
Πηδάμε στις βάρκες
λύνουμε τα σκοινιά και τα τραγουδάμε στη θάλασσα
κοιτώντας τ' ασημένιο σύννεφο
πλάι στ' ανοιξιάτικο φεγγάρι
ποια διαμαντένια πολιτεία
κοιμάται πίσω απ' τα βουνά;
Ποια φώτα τρέμουν πέρα στη νύχτα
και μας φωνάζουν;
Ακούσαμε το τραγούδι της θάλασσας
και δεν μπορούμε πια να κοιμηθούμε.
Μητέρα,
μη μου κρατάς το χέρι."

Στέλλα

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Izzie,
Oρίστε, είδες; Στο τσεπάκι την έχεις την κατάθλιψη, σε ετοιμότητα, λες και είναι εποχική γριπούλα. Τι να πει, λοιπόν, κι ο πενηντάρης, ε;!
Καλό βράδυ, καλό βράδυ!

Emmanuel Manolas είπε...

Έλεγαν οι γέροντες Σπαρτιάτες και λέμε κι εμείς μαζί τους :
«Άμες ποκ' ήμεθ' άλκιμοι νεανίες» (Κάποτε ήμασταν και εμείς δυνατοί νέοι).
Έλεγαν οι ενήλικες και λέμε κι εμείς μαζί τους :
«Άμες γ' ημές ει δε λης, πείραν λαβέ» (Εμείς είμαστε (τώρα), αν θες δοκίμασε).
Έλεγαν οι νέοι και λέμε κι εμείς μαζί τους :
«Άμες δε γ' εσόμεθα πολλώ κάρονες» (Εμείς θα γίνουμε πολύ καλύτεροι).

Το νόημα είναι ότι δεν παραιτούμεθα, όποια κι αν είναι η φάση της ζωής μας, και κάνουμε το καλύτερο δυνατό και τότε και τώρα, και έτσι θα συνεχίσουμε προσπαθώντας για το πιο σημαντικό και ουσιώδες. (Αυτή η στόχευση δίνει το ωραίο ταξίδι κλπ).

τα χνάρια είπε...

Ρωτήστε εμένα γιατί έννιωθε έτσι ο Καβάφης, καθότι εδώ γερασμένη πενηντάρα, με κουρασμένο σκαρί.
Σας ζηλέυω για την παρεούλα σας...
Ναι, κι ο Ρίτσος έλεγε αλήθειες.
...μα είναι νέα η καρδιά μου...
Φιλιά σας. θα επανέλθω, στο μέλλον, ελπίζω!

Ἅ λ ς είπε...

"έχω ακόμη διάθεση για παρομοιώσεις, -αυτό μου απόμεινε,
αυτό με βεβαιώνει ακόμη πως δεν λείπω. "

γιαυτο εγραφε ο καβαφης! για να μη λειπει! Να νιωθει νεος! Και ολοι οσοι εγραψαν για το γηρας του σωματος αλλα η καρδιας τους ηταν νεα!
Αν κ εχω την εντυπωση πως καμια καρδια δε συμβαδιζει με το σωμα...!

Ανώνυμος είπε...

Αλς,
έχω την αίσθηση ότι λίγες καρδιες (επιθυμίες, όνειρα) συμβαδίζουν ούτως ή άλλως με τον τροπο ζωής και συμπεριφοράς εκείνου που τις κουβαλά, μιλώντας γενικότερα και όχι μόνο για το αν συμβαδίζει η καρδιά με τα σώματα που λόγω της φυσιολογικής (!) φθοράς δεν έχουν πια τις ίδιες αντοχές, με αποτέλεσμα το γεγονός αυτό να συμπαρασύρει καμιά φορά ακόμα και τη διάθεση στην εκδήλωση περισσότερο μελαγχολικών και με μεγαλύτερη αδράνεια συμπεριφορών. Θέλω να πω, όταν είσαι νέος και νιώθεις ή βιώνεις κάτι τέτοιο, τότε, φοβάμαι, το συναισθηματικό φορτίο είναι ακόμα πιο βαρύ.
Ωχ! Σαν πολύ βάρος να πλάκωσε!
Σε χαιρετώ με ένα μεγάλο μεγάλο (νεανικό!) χαμόγελο!

Στέλλα

Ἅ λ ς είπε...

στελλα,
ναι! εχεις απολυτο δικιο!!! Εξαλλου παντα αυτα εχει η ζωη...
ετσι ετσι μονο νεανικα χαμογελα και καρδια!!!!:)

Ανώνυμος είπε...

Χμμ κάνετε ενδιαφέρουσες συζητήσεις εδώ μέσα και μπορώ να πω πως ντρέπομαι πολύ που έχω να γράψω τόσο καιρό...
Τέλοσπάντων.
Και τα δύο ποιήματα αναφέρονται στα γηρατιά, στη φθορά του χρόνου. Κυριαρχεί μια μελαγχολία, μια θλίψη, μια νοσταλγία για τη νεότητα που αφήνουν πίσω τους και οι δύο αυτοί ηλικιωμένοι, βλέποντας το σώμα τους να γερνάει. Γίνονται όλο και πιο αδύναμοι, εξαντλημένοι, σακατεμένοι. ("Είν' ένας γέροντας. Εξηντλημένος και κυρτός,
σακατεμένος απ' τα χρόνια, κι από καταχρήσεις..","τα χάλια και τα γηρατειά του"-"Το γήρασμα του σώματος...καμιά")
Κι όμως, αν και γνωρίζουν πως δεν υπάρχει επιστροφή αντιστέκονται, δεν δέχονται έτσι παθητικά τα γηρατιά να τους καταλύσουν. Προσπαθούν να κρατηθούν από το λίγο που τους έχει ακόμα μείνει. Αναζητούν καταφύγιο στην ποίησή τους, η οποία μέσω της μνήμης ανακαλεί αυτό που οι ποιητές θεώρησαν ωραίο, τη νεότητα, τους βοηθά να ξαναζήσουν κάπως αυτά που βίωσαν τότε.("..μελετά
το μερτικό που έχει ακόμα αυτός στα νειάτα.","Εφηβοι τώρα...του ωραίου συγκινούνται"-"Εις σε προστρέχω...εν Φαντασία και Λόγω)
Βέβαια, καθώς ο ποιητής που συνέγραψε και τα δύο ποιήματα είναι ο Καβάφης, είναι φυσικό τα δύο ποιήματα να μοιάζουν τόσο πολύ, καθώς αναφέρονται σε ένα θέμα που απασχολούσε πολύ τον ποιητή κατά τη διάρκεια της ζωής του. Ο ίδιος ήταν πολύ αρνητικός απέναντι στα γηρατιά. Αυτόν του τον πόνο, τη θλίψη και την πίκρα εκφράζει μέσα στα δύο αυτά ποιήματα, όπου οι ποιητές τους ταυτίζονται εύκολα με τον Καβάφη.

Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι καλύτερο αυτή τη στιγμή-είμαι πτώμα. :(
Καλή σας νύχτα και τα ξαναλέμε σύντομα..

-Στέφη

Ανώνυμος είπε...

(Θα ήθελα πολύ να πάρω μέρος στη συζήτηση, αλλά δεν έχω κουράγιο κύριε. Προσπάθησα λοιπόν να κάνω όπως μπορούσα το παράλληλο.. Του χρόνου όμως σας υπόσχομαι θα μπαίνω και στα δύο blog σε καθημερινή βάση!-δεν χώραγε στο προιγούμενο σχόλιο

-Στέφη)

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Στέφη,
Μια χαρά η ανάλυση του παράλληλου. Μήπως πρέπει να πας στις εξετάσεις...νυσταγμένη;!

Αυτό θα σου έλειπε, να αισθάνεσαι και άσχημα που δε συμμετέχεις στη συζήτηση, μέρες που είναι.
Αν του χρόνου πραγματοποιήσεις την...απειλή σου ( η πιο γλυκιά του κόσμου) και επισκέπτεσαι το μπλογκ, φαντάζομαι, θα κάνουμε απολαυστικές αναπληρώσεις των φετινών κενών!
Καλό σου διάβασμα, ούτε βήμα πίσω, ή ταν ή επί τας, θα τους φάμε τους άτιμους κλπκλπ.

Ανώνυμος είπε...

Kύριε Μάνεση,
το να πάω νυσταγμένη στις πανελλήνιες να είστε σίγουρος δεν είναι και η πιο καλή ιδέα-θα με πάρει ο ύπνος!
Μακάρι να 'ναι επαρκής η απάντηση μου λοιπόν κι εκεί!
(Και φυσικά ευχόμαστε από τα βάθη της ψυχής μας να μην πέσει Σολωμός)
Για το blog του χρόνου να είστε σίγουρος. Από μένα θα έχετε σε κάθε ανάρτηση σχόλιο πάντως!
Και εάν συνεχίσετε να έχετε στο σχολείο λέσχη ανάγνωσης, θα έρχομαι κι εκεί-δεν με ξεφορτώνεστε έτσι εύκολα!
Μακάρι να γράψω προς το παρόν στις πανελλήνιες πάντως..

Όσο για εσένα κύριε εξωσχολικέ..
δεν μπορώ να είμαι σίγουρη εάν το δεύτερό σου σχόλειο είναι ειρωνικό ή όχι.
Εγώ θα απαντήσω πάντως στο πρώτο.
Λες πως έκλεψα. Εννοώντας την απάντηση στο παράλληλο? Επειδή συμφωνούμε? Έχω διδαχθεί αυτό το ποίημα, και είναι φυσικό να το βλέπω με τον τρόπο που το βλέπω. Μπράβο, σαφώς, σε σένα που κατάφερες και το κατανόησες τόσο καλά, ενώ δεν το έχεις διδαχθεί-είσαι ένα βήμα μπροστά από 'μένα.
Πάντως να είσαι σίγουρος, ποτέ δεν θα προσπαθούσα να διατυπώσω τις σκέψεις κάποιου άλλου σαν να ήταν δικές μου. Μου αρέσει να εκφράζω τη δική μου άποψη, γιατί τότε νιώθω αληθινή και φυσικά την υποστηρίζω και πολύ καλύτερα.
Ωστόσο, από τη στιγμή που διάβασα τη συζήτησή σας και μετά κάθισα και έγραψα το δικό μου σχόλιο, είναι φυσικό να επηρεαστώ εν μέρει από τα όσα λέτε επί του θέματος.
Πάντα όμως μιλάω για κάτι που και η ίδια έτσι βλέπω και κρίνω.
Αυτά, να έχεις καλό βράδυ.

sweet dreams είπε...

H ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣ ΤΗΣ ΕΝΑ ΚΡΥΦΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΟΥ ΟΙ ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΟΥ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΓΝΩΣΤΕΣ ΜΟΛΙΣ ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΘΕΙ.ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ Ο ΚΑΒΑΦΗΣ ΕΒΓΑΖΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΤΟ ΦΟΒΟ ΠΟΥ ΔΙΕΚΡΙΝΕ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΓΗΡΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕ ΔΗΛΑΔΗ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ.ΓΙΑΥΤΟ ΑΝΑΠΟΛΕΙ,ΔΙΕΡΩΤΑΤΑΙ ΚΟΙΝΩΣ ΨΑΧΝΕΤΑΙ ,ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΓΧΩΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΤΟΥ ΦΘΟΡΑΣ ΠΟΥ ΨΑΧΝΕΙ ΝΑ ΒΡΕΙ ΑΙΤΙΕΣ.ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΜΩΣ ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΝΑ ΛΑΒΕΙ ΠΟΤΕ ΤΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ.ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΧΡΟΝΙΑ ΞΑΝΑΓΡΑΦΕΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΜΕ ΘΕΜΑ ΠΑΛΙ ΤΗ ΓΗΡΑΝΣΗ.ΑΛΛΩΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΙΚΡΙΑ ΟΤΑΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟ ΚΟΥΒΑΡΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ ΝΑ ΞΕΤΥΛΙΓΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΣΟ ΓΡΗΓΟΡΟ ΡΥΘΜΟ.