tag:blogger.com,1999:blog-77319519308029740912024-03-05T15:22:29.713+02:00Λογοτεχνία κατεύθυνσηςΔοκιμάζουμε, οι μαθητές μου κι εγώ, να "συνεχίζουμε" και ηλεκτρονικά το μάθημα που αρχίσαμε στην τάξη. Να παραθέτουμε στοιχεία συμπληρωματικά και υλικό, πραγματολογικό και ερμηνευτικό, που δεν προλάβαμε να "απλώσουμε" στην τάξη. Να σχολιάζουμε και να επιλύουμε απορίες, να συζητάμε, να φωτίζουμε σημεία των κειμένων, αλλά και ελεύθερα να διατυπώνουμε τις γνώμες μας. Και, επιτέλους, να πάμε στις εξετάσεις αγαπώντας τη λογοτεχνία!
e-MAIL ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ:dmanesis@otenet.grΔιονύσης Μάνεσηςhttp://www.blogger.com/profile/12336804337994151937noreply@blogger.comBlogger240125tag:blogger.com,1999:blog-7731951930802974091.post-35162990896276243402012-04-08T21:12:00.000+03:002012-04-08T21:12:10.875+03:00Εις το επανιδείν<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9uV9jff9-vqVJUUK9eJHX_yV-sUywGisdHDD9LmfZ30KiUc8ma3KEKj9fAs-lL22V9BiQB0f0_JvimLv8BrL-X60Cg98anyathkLDLFp2UExTNb1kOJhmJ59LfE6oDSvHqAk5MCWNd14/s1600/%CE%BA%CE%AC%CF%84%CF%89+%CE%B9%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1+308.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" nda="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9uV9jff9-vqVJUUK9eJHX_yV-sUywGisdHDD9LmfZ30KiUc8ma3KEKj9fAs-lL22V9BiQB0f0_JvimLv8BrL-X60Cg98anyathkLDLFp2UExTNb1kOJhmJ59LfE6oDSvHqAk5MCWNd14/s320/%CE%BA%CE%AC%CF%84%CF%89+%CE%B9%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1+308.jpg" width="320" /></a></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #20124d;">Ολοκληρώσαμε και για φέτος την ύλη στην τάξη. Μένουν κάποιες επαναλήψεις, μερικά παράλληλα, κάποιες κατευθύνσεις και συμβουλές για τις εξετάσεις.</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #20124d;"></span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #20124d;"><br />
</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #20124d;">Ήταν η 4η συνεχόμενη χρονιά που το μπλογκ της λογοτεχνίας κατεύθυνσης συνόδευσε τα μαθήματά μας. </span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #20124d;"><br />
</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #20124d;">Κάπου εδώ αισθάνομαι ότι το ιστολόγιό μας έκανε τον κύκλο του. </span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #20124d;"><br />
</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #20124d;">Αν μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία προκύψει ξανά η ανάγκη να ξαναβρεθούμε, θα το ξαναεπιχειρήσουμε, μια και το μέσο αποδείχθηκε πολλαπλά ωφέλιμο.</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #20124d;"><br />
</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #20124d;">Η ανάγκη να ευχαριστήσω όλους, μαθητές και μη, συναδέλφους και φίλους, που στάθηκαν κοντά τόσα χρόνια, είναι πολύ βαθιά και δυνατή. Και το ευχαριστώ θα ήθελα να το πω σε έναν ένα, σφίγγοντάς του ζεστά το χέρι. </span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #20124d;"><br />
</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #20124d;">Εις το επανιδείν, λοιπόν.</span></div></div>Διονύσης Μάνεσηςhttp://www.blogger.com/profile/12336804337994151937noreply@blogger.com22tag:blogger.com,1999:blog-7731951930802974091.post-91151408994058265582012-04-01T19:46:00.000+03:002012-04-01T19:46:34.504+03:00Το κουίζ της εβδομάδας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipunfDKxHjaYGq9MBg2_TYJ118174IzQ_OjgCfsujmLKFVwCU0L1VbBZi5cw-rOBDkrGHoblm_pn3KdTfOuiTc7BGRGeqwxVGxOkUwnnyaiagM5XJ9FVDFhyUaChBmPNIstCXLNXZooG0/s1600/03.25.2012+013.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" dea="true" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipunfDKxHjaYGq9MBg2_TYJ118174IzQ_OjgCfsujmLKFVwCU0L1VbBZi5cw-rOBDkrGHoblm_pn3KdTfOuiTc7BGRGeqwxVGxOkUwnnyaiagM5XJ9FVDFhyUaChBmPNIstCXLNXZooG0/s320/03.25.2012+013.jpg" width="320" /></a></div><div style="text-align: center;"><span style="color: orange;">Λοιπόν, χρειάζεται να συσχετίσετε τις φωτογραφίες και το βίντεο και να βρείτε τι σχέση έχουν. Να βοηθήσουμε λίγο: Τι σχέση έχει η δημιουργός του τραγουδιού με το εικονιζόμενο σπίτι και ταυτόχρονα με κάποιο συγγραφέα απ' αυτούς που συγκαταλέγονται στη φετινή μας ύλη. </span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: orange;">Έπαθλο (εκτός από την τιμή και τη δόξα): Γνήσιο παστέλι μελιού Ζακύνθου, που θα παραδοθεί μετά τις πασχαλινές διακοπές στους νικητές ( αλλά, απ' όπως συνηθίζουμε, και σ' όλους τους υπόλοιπους..)</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnt97jfbP8HByu8S7y2bD61Oyme0XoDmZDz2XkJCVgs5TAl7Up03QRQ7TkFSgmkdEN0bHAX4JB5Cr2UEaQjkpmpJLoeq-oGG3r6mt_2WYQvUcMKGiqzj3WEt_ieItK9JXvLK9TfaHT_HM/s1600/03.25.2012+011.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" dea="true" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnt97jfbP8HByu8S7y2bD61Oyme0XoDmZDz2XkJCVgs5TAl7Up03QRQ7TkFSgmkdEN0bHAX4JB5Cr2UEaQjkpmpJLoeq-oGG3r6mt_2WYQvUcMKGiqzj3WEt_ieItK9JXvLK9TfaHT_HM/s320/03.25.2012+011.jpg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjEVHSLTTH7PPwqGWl58Pjg_1gDSZKst_Wq1H1KJQrmNoxaYEqioPIrvcvjQ9UWRq0KTZPNwNf9ZfbFWiOJa5wP2bpvcWw3_NlbP3_rSpSiZlKt25-RJ86g7hMuRl0SA9_asaFOEKreVs/s1600/03.25.2012+007.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" dea="true" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjEVHSLTTH7PPwqGWl58Pjg_1gDSZKst_Wq1H1KJQrmNoxaYEqioPIrvcvjQ9UWRq0KTZPNwNf9ZfbFWiOJa5wP2bpvcWw3_NlbP3_rSpSiZlKt25-RJ86g7hMuRl0SA9_asaFOEKreVs/s320/03.25.2012+007.jpg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjLKeMCw2Udand7hNPqzK4Svv2mCFeS66aafRbNcUMhlOqAbGFaMvKYepTw_llPCz1tZVy6-He7EXH9U3h-a1R8hG0pnayFz4WSoMn8FQMVTpCjlddxfnQmcm7N1F_LtS9VS_DOuLb2IY/s1600/03.25.2012+008.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" dea="true" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjLKeMCw2Udand7hNPqzK4Svv2mCFeS66aafRbNcUMhlOqAbGFaMvKYepTw_llPCz1tZVy6-He7EXH9U3h-a1R8hG0pnayFz4WSoMn8FQMVTpCjlddxfnQmcm7N1F_LtS9VS_DOuLb2IY/s320/03.25.2012+008.jpg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibUjCvOf02qZPjm1Od4YopNFfolERCLZbkaby6RIQDrooyKOdMPkUTLNH41t-ir434sP_AGadR_M2s0a8tcjpbzfncakvEU3kgRaq8H0gJKLQU8lQU_TZEOv62Hq7KmBYK-c2pKCyhO1c/s1600/03.25.2012+010.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" dea="true" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibUjCvOf02qZPjm1Od4YopNFfolERCLZbkaby6RIQDrooyKOdMPkUTLNH41t-ir434sP_AGadR_M2s0a8tcjpbzfncakvEU3kgRaq8H0gJKLQU8lQU_TZEOv62Hq7KmBYK-c2pKCyhO1c/s320/03.25.2012+010.jpg" width="320" /></a></div><div style="text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/ZkaTNob3SUk" width="560"></iframe></div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;"><span style="color: orange;">( Δεν πιστεύω να αφήσει κανείς το κουίζ, για να ασχοληθεί με διάβασμα για τις εξετάσεις!)</span></div><div style="text-align: center;"><br />
</div></div>Διονύσης Μάνεσηςhttp://www.blogger.com/profile/12336804337994151937noreply@blogger.com20tag:blogger.com,1999:blog-7731951930802974091.post-25512371212254647992012-03-24T09:02:00.001+02:002012-03-24T09:03:17.798+02:00παράλληλες προσφυγιές<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKk-J_jqnYGrd6SUBR09WHttD4VoSZbK5XRjxV9qQe_20m0CkBicGDaFDQ1ReL9_TCJvmPFzc3wN_OAc6Th7bR81ifMAf-3ERAIbSnURls4_cOP2ZywxnfiyUh14Pdq_TJZR7-6p8uB8g/s1600/ceb7cebbceb9cebfcf8d-cf83cebccf8dcf81cebdceb71.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif;"><img aea="true" border="0" height="254" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKk-J_jqnYGrd6SUBR09WHttD4VoSZbK5XRjxV9qQe_20m0CkBicGDaFDQ1ReL9_TCJvmPFzc3wN_OAc6Th7bR81ifMAf-3ERAIbSnURls4_cOP2ZywxnfiyUh14Pdq_TJZR7-6p8uB8g/s320/ceb7cebbceb9cebfcf8d-cf83cebccf8dcf81cebdceb71.jpg" width="320" /></span></a></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #134f5c; font-family: Times, "Times New Roman", serif;">Ένα από τα παράπλευρα κέρδη αυτού του blog είναι οι συναντήσεις με ενδιαφέροντες ανθρώπους, εξαιρετικούς συναδέλφους, είναι η αίσθηση που χαρίζουν οι συναντήσεις αυτές πως στα μονοπάτια της εκπαίδευσης συνοδοιπορείς με την καλύτερη παρέα. </span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #134f5c; font-family: Times, "Times New Roman", serif;"></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif;"><br />
<span style="color: #134f5c;"></span></span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #134f5c; font-family: Times, "Times New Roman", serif;">Έτσι, με αφορμή την προηγούμενη ανάρτηση, η <strong><span style="font-size: large;">daflek</span></strong> έστειλε για να μοιραστούμε ένα κείμενο που διαβάζοντάς το εντυπωσιάστηκα – για πολλούς λόγους, που πιστεύω πως κι εσείς θα διακρίνετε, καθώς οι εντυπώσεις από την ενασχόλησή μας με τα κείμενα του Γιώργου Ιωάννου είναι φρέσκιες ακόμα.</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif;"><br />
<span style="color: #134f5c;"></span></span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #134f5c; font-family: Times, "Times New Roman", serif;">Διαβάστε το, λοιπόν, και τα σχόλια δικά σας.</span></div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2nwiQwBh7t4Jk1bcUmhtT_NA-eHZ16YtsiGNfj5jeuVccpXUhD8BqEBJqRStMBRTBdJqQ2lCdEJ6SPhAjnUoRPMlh27nSY4Wz4y5R8c0BiKkhqdkOT4npCnC0cuVl96O_9HhzZeuug84/s1600/200603151454200_ima11_15.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif;"><img aea="true" border="0" height="191" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2nwiQwBh7t4Jk1bcUmhtT_NA-eHZ16YtsiGNfj5jeuVccpXUhD8BqEBJqRStMBRTBdJqQ2lCdEJ6SPhAjnUoRPMlh27nSY4Wz4y5R8c0BiKkhqdkOT4npCnC0cuVl96O_9HhzZeuug84/s320/200603151454200_ima11_15.jpg" width="320" /></span></a></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: center;"><span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif;"><br />
</span></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: center;"><strong><span style="color: #660000; font-family: Times, "Times New Roman", serif; font-size: large;">Ολοι είμαστε πρόσφυγες</span></strong> </div><div style="text-align: center;"><span style="color: #660000; font-family: Times, "Times New Roman", serif;"></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif;"><br />
<span style="color: #660000;"></span></span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #0b5394; font-family: Times, "Times New Roman", serif;">Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΒΑΛΑΣΟΠΟΥΛΟΥ </span></div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif;"><span style="color: #660000;"><span style="font-family: "Times New Roman", "serif"; font-size: 14pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;">Γεννήθηκα τη δεκαετία του '60 σε μια παράξενη γειτονιά. Την Ελευθερούπολη στη Νέα Ιωνία, από οικογένεια προσφύγων του Γκιουλμπαξέ της Ερυθραίας και την Πόλη, όπως και οι περισσότεροι γείτονές μας. Η φτωχική πλευρά της Νέας Ιωνίας (εάν υπήρχε τότε εύπορη), με σπίτια χαμηλά, που τα περισσότερα είχαν χτίσει με τα χέρια τους οι Μικρασιάτες. Ενα δωμάτιο, μια κουζίνα στο πλάι, η τουαλέτα έξω, μια αυλίτσα, πάντα καθαρή με λουλούδια στη γλάστρα από τενεκέ.</span><span style="font-family: "Calibri", "sans-serif"; font-size: 12pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"> </span></span></span></div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRm8OfOK5UIkEXxWN3ONP7H9HoCQ8n82B3x1bhxnQ0xFcmkTv4RNHsbggKhNuXnNoqVlvqXJjTu5820eJnHz_jh3Z5EE6AiPc8newJGubjF2FsO72r4ZGLjZ-u0Yi_22oHHXksyYS418c/s1600/200603151432270_ima5_h9.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: #660000; font-family: Times, "Times New Roman", serif;"><img aea="true" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRm8OfOK5UIkEXxWN3ONP7H9HoCQ8n82B3x1bhxnQ0xFcmkTv4RNHsbggKhNuXnNoqVlvqXJjTu5820eJnHz_jh3Z5EE6AiPc8newJGubjF2FsO72r4ZGLjZ-u0Yi_22oHHXksyYS418c/s1600/200603151432270_ima5_h9.jpg" /></span></a></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: center;"><span style="color: #660000; font-family: Times, "Times New Roman", serif;">Οι παλιοί συχνά μιλούσαν τούρκικα μεταξύ τους, δεν δίναμε σημασία σε τέτοια πράγματα τότε, έτσι μάθαμε. Ακούγαμε και τις ιστορίες για την πλούσια και όμορφη πατρίδα που χάσαμε, όχι πάντα θετικές για την ευθύνη της μητέρας Ελλάδας, για τη φρίκη της καταστροφής, το αίμα, τον θάνατο, αλλά και την άσχημη υποδοχή που μας επιφύλαξαν οι Ελλαδίτες. Οι παλιοί τότε δεν τα ξέχασαν αυτά. Ηταν Μικρασιάτες μέχρι το τέλος. Εκλεισαν τα μάτια τους, πιστεύοντας μέχρι την τελευταία στιγμή ότι αύριο τα μαζεύουν και γυρνούν στην Ιωνία. Την παλιά, εκεί που ήταν άρχοντες, ωραίοι και δολευταράδες, περήφανοι Ρωμιοί, με τις μεγάλες εκκλησίες τους, τα δίπατα τα σπίτια τους, γεμάτα τα κελάρια με κρασί και σταφίδα, τα γλέντια του Αϊ-Γιώργη και την Κυριακή κρύα μπίρα και μεζέδες στα καφενεία της παραλίας στη Σμύρνη. Εκεί που κανείς δεν θα τους έλεγε υποτιμητικά «πρόσφυγες» ή «τουρκόσπορους». Αληθινή ειρήνη με τους Ελλαδίτες λίγοι έκλεισαν. </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMY3_jUMXiffDL7730GAQRF3-xYtHDZQbTr_TCTHT7C8Akwejb2tXWQ-7GgSu84pOOdlQYMzErecyRIAsJmB_TE4ZvCDjub-creCoWFNkaAKWMKETQpe-xraja9gXTVPWQKa1-XNVeTt8/s1600/SMYRNH%252520KATASTROFI2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: #660000; font-family: Times, "Times New Roman", serif;"><img aea="true" border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMY3_jUMXiffDL7730GAQRF3-xYtHDZQbTr_TCTHT7C8Akwejb2tXWQ-7GgSu84pOOdlQYMzErecyRIAsJmB_TE4ZvCDjub-creCoWFNkaAKWMKETQpe-xraja9gXTVPWQKa1-XNVeTt8/s320/SMYRNH%252520KATASTROFI2.jpg" width="320" /></span></a></div><div style="text-align: center; text-indent: 36pt;"><span style="font-family: "Garamond", "serif";"><span style="color: #660000; font-family: Times, "Times New Roman", serif;">Τα σκεφτόμουν αυτά πριν από λίγο καιρό, περνώντας μπροστά από τα ίδια σπίτια. Οι απόγονοι των προσφύγων τα έχουν πια εγκαταλείψει. Κάποια γκρεμίστηκαν και σηκώθηκαν ξανά άχαρα. Πολυκατοικίες τούρτες, γκαράζ για την αυτοκινητάρα. Μεγάλα μπαλκόνια χωρίς θέα. Ανάμεσά τους και τα παλιά προσφυγικά. Αυτά που χτίστηκαν με το χέρι. Οι ίδιοι αυτοί τοίχοι, από λάσπη οι περισσότεροι, προστατεύουν σήμερα τα σώματα και τις ψυχές άλλων προσφύγων. Φτηνό νοίκι και καταφύγιο για χιλιάδες Πακιστανούς, Ινδούς και παιδιά από το Μπανγκλαντές. Αλλοι καημοί και άλλες ιστορίες θα ακούγονται τα βράδια στα στενά αυτά δωμάτια. Οχι πια η ιστορία της γιαγιάς, για το πώς πήγε περπατώντας 80 χιλιόμετρα δρόμο πάνω σε βουνά, για να γλιτώσει από τους Τσέτες, με ένα μωρό στην αγκαλιά, και τελικά πώς την έσωσε ο Τούρκος αξιωματικός από τους επίδοξους βιαστές της. Αλλά για τους δρόμους και τα ατέλειωτα μονοπάτια των βουνών του Αφγανιστάν, τα ποτάμια της Τουρκίας και το πέρασμα με βάρκα από το φουρτουνιασμένο Αιγαίο. Ιδιοι οι δρόμοι της προσφυγιάς και απαράλλακτοι. Και ξέρετε κάτι. Οι σχέσεις μεταξύ παλαιών και νέων προσφύγων είναι πολύ καλές στην παλιά μου γειτονιά. Και αυτό είναι προς τιμή όλων των Νεοϊωνιωτών. </span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh37Ky-Rer4ntIUCiDVPBrWZmJQwaR5k8ypgP2FNiRxX5NhTh4IpovOq-9yKmi7nSb-TuIgVX_bSNPKQsuLuxc5kK3mxes3bHi4aHoQYIKuo4F7TcV47OHtW3rd0SRCifSKHQSdjvnC39k/s1600/cf83cf80ceafcf84ceb9cf83ceb5cf86ceb5cf81ceb7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: #660000; font-family: Times, "Times New Roman", serif;"><img aea="true" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh37Ky-Rer4ntIUCiDVPBrWZmJQwaR5k8ypgP2FNiRxX5NhTh4IpovOq-9yKmi7nSb-TuIgVX_bSNPKQsuLuxc5kK3mxes3bHi4aHoQYIKuo4F7TcV47OHtW3rd0SRCifSKHQSdjvnC39k/s1600/cf83cf80ceafcf84ceb9cf83ceb5cf86ceb5cf81ceb7.jpg" /></span></a></div><div style="text-align: center; text-indent: 36pt;"><span style="font-family: "Garamond", "serif";"><span style="color: #660000; font-family: Times, "Times New Roman", serif;">Δεν έλειψαν και βέβαια κάποια επεισόδια ρατσιστικής βίας, αλλά οι δράστες λίγο-πολύ γνωστοί και μετρημένοι στα δάχτυλα των χεριών, όπως στην κατοχή οι δυο-τρεις Χίτες. Οι πρόσφυγες ξέρουν από προσφυγιά, έστω και εάν αυτή είναι της πείνας, της ανάγκης και όχι του βίαιου ξεριζωμού. Τα σπίτια αυτά, τα χαμηλά, τα ταπεινά και τα ετοιμόρροπα, ξέρουν να μαλακώνουν τους καημούς όσων κοιμούνται σε ξένη πατρίδα και ονειρεύονται το σπίτι που γεννήθηκαν και τα πρόσωπα που έμειναν πίσω ή έχασαν για πάντα. Είναι τοίχοι ποτισμένοι με νοσταλγία. </span></span> </div><div align="center"><span style="color: #660000; font-family: Times, "Times New Roman", serif;"></span></div><div align="center"><span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif;"><br />
<span style="color: #660000;"></span></span></div><div align="center"><span style="color: #660000; font-family: Times, "Times New Roman", serif;">Πριν από καιρό επισκεφθήκαμε το Γκουλμπαξέ (Ροδονάς), το χωριό της γιαγιάς κοντά στα Βουρλά, στην επαρχία Σμύρνης. Τα σπίτια, πολλά σε νεοκλασικό στιλ, στέκουν εκεί ακριβώς, όπως ήταν την ώρα που οι δικοί μας έφυγαν βλέποντας από μακριά τα Βουρλά στις φλόγες. Βρήκαμε το σπίτι μας και χτυπήσαμε την πόρτα. Σε λίγη ώρα όλο το χωριό είχε μαζευτεί γύρω μας. Είναι Αρναούτηδες (Τουρκαλβανοί) της Θεσσαλονίκης, πρόσφυγες και αυτοί με την Ανταλλαγή. Απομονωμένοι από την τουρκική κοινωνία, ζουν πρόσφυγες στα σπίτια των προσφύγων της Νέας Ιωνίας. «Σελανίκ, Σελανίκ, Θεσσαλονίκη, Θεσσαλονίκη» μας έλεγαν, «εκεί ήταν η πατρίδα μας» και δάκρυζαν.</span></div><div align="center"><span style="color: #660000; font-family: Times, "Times New Roman", serif;">Ελευθεροτυπία, 18.03.2010</span></div><span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif;"></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDrzYYV_rEkwD6KtY6FSSiQHbZRKZR6C2g8L7fmnpwwsyqSZHcGUnXDK41cGcbvp9K7hMJc-P2egAD10Ano8sgpdXd4HMB7R4uq5T8mJXh7hS6JZNoo_dIph2ixnUBjxvMP_wYeifBI9g/s1600/200603151455250_ima12_16.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif;"><img aea="true" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDrzYYV_rEkwD6KtY6FSSiQHbZRKZR6C2g8L7fmnpwwsyqSZHcGUnXDK41cGcbvp9K7hMJc-P2egAD10Ano8sgpdXd4HMB7R4uq5T8mJXh7hS6JZNoo_dIph2ixnUBjxvMP_wYeifBI9g/s1600/200603151455250_ima12_16.jpg" /></span></a></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif;"></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif;"><br />
</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #134f5c; font-family: Times, "Times New Roman", serif;">Ποιες εντυπώσεις προκύπτουν από την παράλληλη ανάγνωσή του με τα αφηγήματα του Ιωάννου που είναι στην ύλη μας;</span></div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;"><span style="color: #134f5c; font-family: Times, "Times New Roman", serif;">( Daflek, ευγνώμονες:-))</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #134f5c;"><br />
</span> </div><div style="text-align: center;"><span style="color: #bf9000; font-size: xx-small;">Οι φωτογραφίες προέρχονται από το διαδίκτυο, κυρίως το www.ionianet.gr και το roadartist.blogspot.com </span></div></div>Διονύσης Μάνεσηςhttp://www.blogger.com/profile/12336804337994151937noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-7731951930802974091.post-75059884788743488842012-03-13T20:26:00.001+02:002012-03-15T07:31:29.475+02:00Δρόμοι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvzbkSW5jD-Ng0vaaC2oa53VRh9eZ_IMyFRj8C03sjUjkatU8RNSJ8Oxgq6rBr_ks4XZ8231qKwGd2qrZa_B8g18R-C_T9a4c_LTMaPtUylW5gTn-EAVRSDt47DFse5ch29eb3UE-g4rY/s1600/%CE%B6%CE%AC%CE%BA%CF%85%CE%BD%CE%B8%CE%BF%CF%82+303.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img aea="true" border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvzbkSW5jD-Ng0vaaC2oa53VRh9eZ_IMyFRj8C03sjUjkatU8RNSJ8Oxgq6rBr_ks4XZ8231qKwGd2qrZa_B8g18R-C_T9a4c_LTMaPtUylW5gTn-EAVRSDt47DFse5ch29eb3UE-g4rY/s320/%CE%B6%CE%AC%CE%BA%CF%85%CE%BD%CE%B8%CE%BF%CF%82+303.jpg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #990000;">Στους δρόμους της Θεσσαλονίκης περιπλανιέται ο Γιώργος Ιωάννου. Καταγράφει κι αποτυπώνει. Και μέσω της συνειρμικής και μνημονικής διαδικασίας οι δρόμοι τον οδηγούν σ’ αυτούς του παρελθόντος. Εμπειρία και μνήμη. Παρατήρηση και κατάδυση. Και καταβύθιση στους χώρους της μνήμης. Κι ο ίδιος μόνος και εξομολογούμενος.</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #990000;"></span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #990000;"><br />
</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #990000;">« Ολομόναχος, ξένος παντάξενος, χάνομαι στις μεγάλες αρτηρίες. Όταν ανάβει το κόκκινο και σταματούν τ’ αυτοκίνητα, μου φαίνεται για μια στιγμή πως παύει εντελώς κάθε θόρυβος. Ερυθρά και λευκά αιμοσφαίρια σα να κυκλοφορούν. Κι όμως βλέπω πως το πλήθος εξακολουθεί να περπατά, να κουβεντιάζει ή να γελάει. Σταματώ πολλές φορές στη μέση του πεζοδρομίου, κι όπως στο κούτσουρο που κόβει το νερό, έτσι περιστρέφονται γύρω μου οι διαβάτες». «Γυρνώ μες στους προσφυγικούς συνοικισμούς με δυνατή ευχαρίστηση». «Στέκομαι και κοιτάζω τα παιδιά· παίζουνε μπάλα. Κάθομαι στο ορισμένο καφενείο». </span></div><span style="color: #990000;"><br />
</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjKqYH1oMcexg7yROFJMzx-XrRx0sDcfqJ5bTS-SxU6lhbSwOJMZXLF_yw7923FRwJNHO5O8ELqYjcsc8rOsSrpl73DJj8EFMkg-lvGIHkQCOfoESqDEdADcKJvyn2tF8iDQPEtcy-iEg/s1600/Fakos_sto_stoma_Christos_Chrusopoulos11.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img aea="true" border="0" height="246" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjKqYH1oMcexg7yROFJMzx-XrRx0sDcfqJ5bTS-SxU6lhbSwOJMZXLF_yw7923FRwJNHO5O8ELqYjcsc8rOsSrpl73DJj8EFMkg-lvGIHkQCOfoESqDEdADcKJvyn2tF8iDQPEtcy-iEg/s320/Fakos_sto_stoma_Christos_Chrusopoulos11.jpg" width="320" /></a></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; clear: both; text-align: center;"><span style="color: #073763;">Αθήνα 2011. Ένας άλλος συγγραφέας, ο <strong><span style="color: #990000;">Χρήστος Χρυσόπουλος</span></strong>, περπατάει στους δρόμους του κέντρου, στο βιβλίο του <strong><span style="color: #274e13;">«Φακός στο στόμα»</span></strong> <span style="color: #274e13;">( εκδ. Πόλις, 2012)</span>. «Οι δρόμοι είναι τα όργανα της πόλης και τα ζωτικότερα όργανα είναι κοντά στην καρδιά. Στη δική μας πόλη κάποια από τα όργανα αυτά ατροφούν, σταδιακά νεκρώνουν. Και η καρδιά χτυπά βραδύτερα ή, κάποιες φορές, άρρυθμα, παροξυσμικά γρήγορα.</span></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: center;"><span style="color: #073763;"></span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #073763;"><br />
</span></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: center;"><span style="color: #073763;">» Η πόλη αλλάζει με αδιόρατο ρυθμό. Η εγκατάλειψη μεταμορφώνει τους δρόμους σε λωρίδες ερήμωσης. Οι γειτονιές σταδιακά ασφυκτιούν» ( σελ.70). </span></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: center;"><span style="color: #073763;"><br />
</span></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: center;"><span style="color: #073763;">Η ερήμωση, η εγκατάλειψη, οι άνθρωποι που πέρασαν στην άλλη όχθη, οι άστεγοι, ορίζουν την καταγραφή, τη δεσμεύουν στο εκρηκτικό παρόν και στην παρατήρηση του τρόπου με τον οποίο «απαντάμε» σ’ αυτό: «Γράφω αυτό που περπάτησα. Τι μπορεί, όμως, να πει κανείς για τον εαυτό του;» (σελ. 50)</span></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: center;"><span style="color: #073763;"><br />
</span></div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; text-align: center;"><span style="color: #073763;">Ο Χ. Χρυσόπουλος περιπλανιέται στους δρόμους μιας Αθήνας όπου η φρίκη ντύνεται το καθημερινό της ρούχο. «Όπως ένα σώμα που κείτεται απροστάτευτο, πεσμένο στον δημόσιο χώρο, δίχως να αναζητά καν την προστασία μιας κόγχης. Αυτή η εικόνα έχει κάτι το βαθιά ανησυχαστικό. Κάτι μας ενοχλεί σ’ αυτήν την εικόνα και την ίδια στιγμή κάτι μας απειλεί. Ίσως επειδή στη θέα των σωμάτων έρχεται στην επιφάνεια ένας αρχέγονος φόβος υποδεικνύοντας μια αγριότητα που υποτίθεται ότι είχε ξεπεραστεί ή έστω κατασταλεί από την οργανωμένη κοινότητα. Γι’ αυτό, ίσως, μας απειλεί αυτή η εικόνα με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο μας απειλεί η απείθεια της αντικοινωνικής αδιαφορίας. Το πεσμένο απροστάτευτο σώμα υπενθυμίζει ότι η αγριότητα βρίσκεται ακόμη ανάμεσά μας» ( σελ. 39). Σώμα και σκέψη αδυνατούν να απεγκλωβιστούν από τα γρανάζια της πόλης που «στροβιλίζεται σαν δίνη, κρατώντας εμάς που μεγαλώνουμε εδώ στην ασφυκτική, κεντρομόλο αγκάλη της» (σελ.41).</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8z8Ae7fR53lGjsutm9ZX9aGtP2RusKHJQueW7tqZQihWlZUB7gRBbrX3bWEvBxC3FtvWV5JTabDnLWK4YFcPV5tWKAofoaApX7_w7l8jR9kTXOG8mxMa47eQP94GAr8zOogEof0r5xNE/s1600/2008+%25CE%2594%25CE%2595%25CE%259A%25CE%2595%25CE%259C%25CE%2592%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%259F%25CE%25A3+210.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img aea="true" border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8z8Ae7fR53lGjsutm9ZX9aGtP2RusKHJQueW7tqZQihWlZUB7gRBbrX3bWEvBxC3FtvWV5JTabDnLWK4YFcPV5tWKAofoaApX7_w7l8jR9kTXOG8mxMa47eQP94GAr8zOogEof0r5xNE/s320/2008+%25CE%2594%25CE%2595%25CE%259A%25CE%2595%25CE%259C%25CE%2592%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%259F%25CE%25A3+210.jpg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #274e13;">Οι «συμμορίες των εργολάβων», του Ιωάννου, τα «νέα εξαμβλώματα» και οι «φρικαλέες πολυκατοικίες», τα «έτοιμα και τα νοικιασμένα» και τα « πονηρά πράγματα· προφάσεις πολιτισμού, για να διευκολύνονται οι αταξίες», θέριεψαν μισόν αιώνα τώρα. Τώρα η ζωή μέσα στα συντρίμμια. Τώρα «τα συντρίμμια που μας περιβάλλουν, όχι μόνο τα αρχαία, ακόμα και τα σπασμένα μάρμαρα στις πλατείες ή στις προσόψεις των ξενοδοχείων, τα σπασμένα φώτα, τα ξεριζωμένα σίδερα, τα ανθρώπινα ερείπια, γίνονται ο «καθρέφτης» στον οποίο διακρίνουμε το είδωλό μας, καταλήγοντας πολλές φορές να μισούμε μια εκδοχή αυτού που βλέπουμε» ( σελ.95-6). </span></div><span style="color: #274e13;"></span><br />
<span style="color: #274e13;"><br />
</span><br />
<span style="color: #274e13;">Και μια και ο λόγος για την περιπλάνηση των συγγραφέων στους δρόμους της πόλης, ας κλείσουμε με τους υπέροχους στίχους απ’ την περιπλάνηση του Αναγνωστάκη σε δρόμους παλιούς που αγάπησε και μίσησε ατέλειωτα.</span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_eBro_Pbmv5MimLbs6uBCf40dfuAEqWytWsaeX-N5vM2wT9uQEp2iIRReJXqeVcCUIdw0fEVF6oMT6_DWEu8uV-GfKYwYOa4HxXYXzQUQqeWVlENM8gw2ZDG5qal3V-p24SIPxN3Agdc/s1600/%25CF%2583%25CE%25B3%25CE%25BD%25CF%2583%25CF%2586%25CE%25BD%25CE%25B3+469.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img aea="true" border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_eBro_Pbmv5MimLbs6uBCf40dfuAEqWytWsaeX-N5vM2wT9uQEp2iIRReJXqeVcCUIdw0fEVF6oMT6_DWEu8uV-GfKYwYOa4HxXYXzQUQqeWVlENM8gw2ZDG5qal3V-p24SIPxN3Agdc/s320/%25CF%2583%25CE%25B3%25CE%25BD%25CF%2583%25CF%2586%25CE%25BD%25CE%25B3+469.jpg" width="320" /></a></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #bf9000;">Δρόμοι παλιοὶ ποὺ ἀγάπησα καὶ μίσησα ἀτέλειωτα</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #bf9000;"></span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #bf9000;">κάτω ἀπ᾿ τοὺς ἴσκιους τῶν σπιτιῶν νὰ περπατῶ</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #bf9000;">νύχτες τῶν γυρισμῶν ἀναπότρεπτες κι ἡ πόλη νεκρὴ</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #bf9000;">Τὴν ἀσήμαντη παρουσία μου βρίσκω σὲ κάθε γωνιὰ</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #bf9000;">κᾶμε νὰ σ᾿ ἀνταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο τοῦ τόπου μου κι ἐγὼ</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #bf9000;">Ξεχασμένος κι ἀτίθασος νὰ περπατῶ</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #bf9000;">κρατώντας μία σπίθα τρεμόσβηστη στὶς ὑγρές μου παλάμες</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #bf9000;">Καὶ προχωροῦσα μέσα τὴ νύχτα χωρὶς νὰ γνωρίζω κανένα</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #bf9000;">κι οὔτε κανένας κι οὔτε κανένας μὲ γνώριζε μὲ γνώριζε</span></div><br />
<div style="text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/6rHesCmfLio" width="560"></iframe></div><span style="color: black; font-family: "Calibri", "sans-serif"; font-size: 11pt; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><span style="color: #444444;">Θα πρότεινα να κρατήσουμε το στίχο «κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες».</span></span><br />
<span style="color: black; font-family: "Calibri", "sans-serif"; font-size: 11pt; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><span style="color: #444444;"> Να προσέχουμε αυτή τη σπίθα που είναι ικανή να ανάψει «χιλιάδες μικρές πυρκαγιές».</span></span></div>Διονύσης Μάνεσηςhttp://www.blogger.com/profile/12336804337994151937noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-7731951930802974091.post-62655741503316922012012-03-08T19:35:00.000+02:002012-03-08T19:35:41.353+02:00Στατιστικά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-VbLCRS5ybgz3vj9EIKJfJxjbZHGxhgvi4BaEDCdGMQla1swhNWGZ6HfFUxPkO0X_u3hzRS8w8iZjNdesX2zhKDdZR4rWPbcaAHZ8ZAaFHv4Ix9kCasIewOJoPoqs2XaY4YONkQov3eQ/s1600/09.13.2011+012.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-VbLCRS5ybgz3vj9EIKJfJxjbZHGxhgvi4BaEDCdGMQla1swhNWGZ6HfFUxPkO0X_u3hzRS8w8iZjNdesX2zhKDdZR4rWPbcaAHZ8ZAaFHv4Ix9kCasIewOJoPoqs2XaY4YONkQov3eQ/s400/09.13.2011+012.jpg" width="400" yda="true" /></a></div><div align="center">Ένα πινακάκι, να ξέρουμε τι έχει πέσει και πότε. Μπορεί ο καθένας να το παρατηρήσει και να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα ( αν χρειάζεται να βγουν κάποια συμπεράσματα..)</div><div align="center"><br />
</div><div align="center"><strong>Διευκρινίσεις</strong>: Στην <span style="color: #6aa84f;">αριστερή κάθετη στήλη</span> τα κείμενα του βιβλίου.</div><div align="center">Στην <span style="color: #e69138;">οριζόντια κίτρινη στήλη</span>, πάνω, οι χρονιές.</div><div align="center">Τα <span style="color: #3d85c6;">τετραγωνάκια με το γαλάζιο και τον αριθμό</span> δείχνουν πότε το κάθε κείμενο ήταν στην εξεταστέα ύλη και πόσες συνολικά φορές.</div><div align="center">Στα <span style="color: #cc0000;">κίτρινα τετραγωνάκια με το κόκκινο</span> περίγραμμα τα κείμενα που έχουν "πέσει" στις εξετάσεις. </div><div align="center"> <br />
<div style="text-align: center;"> Τι λέτε; Βγαίνει κανένα συμπέρασμα;</div><div style="text-align: center;"> </div>Αλλά μια και η σκέτη στατιστική βλάπτει σοβαρά την υγεία, δείτε και ένα ωραίο βίντεο που πλανιέται στο διαδίκτυο με απόσπασμα από την Ομίχλη, εικόνες από τη Θεσσαλονίκη και τη φωνή του Γιώργου Ιωάννου:<br />
</div><div align="center"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/Wl3SmWjPI9Q" width="420"></iframe></div><div align="center"></div></div>Διονύσης Μάνεσηςhttp://www.blogger.com/profile/12336804337994151937noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-7731951930802974091.post-89202917409311908292012-03-01T22:06:00.000+02:002012-03-01T22:06:42.732+02:00Ο Λέων Ναρ για τον Γιώργο Ιωάννου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSDtu_OCk84MFjjaT6SDZdLUNTivcN9UXezzMIgjDMzYIJYWHcJqcXTv4oOEcryHzcl1tzmMTUedQJ_ZLhbLVpBajCJwiC2DnJqpzYJrj8VGT5Ip67XHYH6AgQkW0ATkRPwKA4EREHoYg/s1600/%CE%A0%CE%89%CE%9B%CE%99%CE%9F+006.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSDtu_OCk84MFjjaT6SDZdLUNTivcN9UXezzMIgjDMzYIJYWHcJqcXTv4oOEcryHzcl1tzmMTUedQJ_ZLhbLVpBajCJwiC2DnJqpzYJrj8VGT5Ip67XHYH6AgQkW0ATkRPwKA4EREHoYg/s320/%CE%A0%CE%89%CE%9B%CE%99%CE%9F+006.jpg" uda="true" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: orange;">Ας κάνουμε μια άσκηση σήμερα. </span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: orange;"></span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: orange;"><br />
</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: orange;">Το πεζογράφημα <strong>«<span style="color: #38761d;">Μες στους προσφυγικούς συνοικισμούς</span>»,</strong> στη σελίδα 247 του βιβλίου μας, προσφέρει το πεδίο για να επαληθευτούν οι κρίσεις που κάνει ο <strong><span style="color: #38761d;">Λέων Ναρ</span></strong> για το έργο του Ιωάννου, κρίσεις που διαβάζουμε στο βιβλίο των εκδόσεων Κέδρος <strong>«<span style="color: #38761d;">Με τον ρυθμό της ψυχής</span>»</strong> ( 2006) και που αποτελεί ένα αφιέρωμα στο Γιώργο Ιωάννου.</span></div><div style="text-align: center;"><br />
<span style="color: orange;">Διαβάστε τις και βρείτε σημεία του κειμένου που τις επαληθεύουν.</span></div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;"><span style="color: #990000;">1) "Κάθε φορά που απολαμβάνω κάποιο από τα κείμενά του, εδραιώνεται μέσα μου ακόμα περισσότερο η πεποίθηση πως ο Ιωάννου γράφει κυρίως για τον εαυτό του, για την ψυχή του. Επειδή όμως συμμετέχει και ο ίδιος στο κοινωνικό γίγνεσθαι και μοιράζεται με άλλους τις αγωνίες της εποχής του, μιλά τελικά γνήσια για όλους αντλώντας από τον εαυτό του".</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #990000;"><br />
</span></div><div style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNwsYzsIV23PfaufXoHibVE26zbXt6sYqJX_cLuLUUdpedijHvN3_YgQqkEeQJrxZOo1Ipd2ysbaPaQq7socOHlpkgsxb1I-_2WdXUWLdN-ok9G0KcFqEv598POBDvEt2aHWwmBWrp_mc/s1600/%25CE%2591%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2583%25CF%258C%25CF%2582+148.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: #990000;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNwsYzsIV23PfaufXoHibVE26zbXt6sYqJX_cLuLUUdpedijHvN3_YgQqkEeQJrxZOo1Ipd2ysbaPaQq7socOHlpkgsxb1I-_2WdXUWLdN-ok9G0KcFqEv598POBDvEt2aHWwmBWrp_mc/s320/%25CE%2591%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2583%25CF%258C%25CF%2582+148.jpg" uda="true" width="320" /></span></a></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #134f5c;">2) "Εξετάζοντας τη θεματική των έργων του και μελετώντας τα υφολογικά χαρακτηριστικά τους, θα στεκόμασταν στην απόλυτη προσήλωσή του στη Θεσσαλονίκη και στις ιδιαίτερες στιγμές των κατοίκων της που αντανακλούν συνειρμικά προσωπικές εντυπώσεις".</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #990000;"></span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #990000;"><br />
</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #990000;">3) "Συχνά μάλιστα προκαλείται το απροσδόκητο και το ασυνήθιστο μέσα στις πιο συμβατικές καταστάσεις". </span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #990000;"><br />
</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #0b5394;">4) "Τα πεζογραφήματα του Ιωάννου βασίζονται στην ανάμνηση και στην παρατήρηση".</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #990000;"><br />
</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #990000;">5) "Σε καμία όμως περίπτωση δεν γράφει ημερολόγιο ή χρονικό εποχής, τον απασχολεί περισσότερο η εσωτερική σύνδεση που θα κάνει, πώς θα καταφέρει στα γεγονότα". </span></div><div style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuuesW4XyFVLM5_ZgXj-LhHbh_GRQ1D3lX0Et3LCXyDfaoUudNaxh-9IyzFsSP7T4B9mqbxdnGO84-9k-WI8XN16idkqkO3XF_7SsVbSy3hFl227aBWXG5aHp3HwLIkek0STlD_Qk9OX0/s1600/%25CE%25A0%25CE%2589%25CE%259B%25CE%2599%25CE%259F+005.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: #990000;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuuesW4XyFVLM5_ZgXj-LhHbh_GRQ1D3lX0Et3LCXyDfaoUudNaxh-9IyzFsSP7T4B9mqbxdnGO84-9k-WI8XN16idkqkO3XF_7SsVbSy3hFl227aBWXG5aHp3HwLIkek0STlD_Qk9OX0/s320/%25CE%25A0%25CE%2589%25CE%259B%25CE%2599%25CE%259F+005.jpg" uda="true" width="320" /></span></a></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #0b5394;">6) "Ο Ιωάννου αποστρέφεται τη σύγχρονη κοινωνία, γι’ αυτό και της ασκεί έντονη κριτική. Συχνά μας παρουσιάζει εικόνες μεγαλούπολης, στην οποία κυριαρχούν η μοναξιά, η αδιαφορία, η υποκρισία".</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #0b5394;"></span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #0b5394;"><br />
</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #990000;">7) "Παράλληλα με τα εξωτερικά συμβάντα καταθέτει και τα όσα συμβαίνουν στη συνείδησή του ως εσωτερικές αντιδράσεις και διαχέονται μέσα από την ατμόσφαιρα της πόλης. Η περιπλάνηση μέσα στην πόλη αποτελεί πολλές φορές ένα μέσο αυτοεξομολόγησης και αυτογνωσίας".</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #990000;"><br />
</span></div><div style="text-align: center;"><span style="color: #0b5394;">8) "Η δεσπόζουσα του έργου του (…) είναι το χιούμορ, το υπόγειο, το μελαγχολικό, αυτό που εκφράζει θλιμμένο παράπονο, που ξεκινά από το λογοπαίγνιο και καταλήγει ως το σαρκασμό του εαυτού του και των άλλων".</span></div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;"><span style="color: orange;">Τι λέτε; Εύκολα;</span></div></div>Διονύσης Μάνεσηςhttp://www.blogger.com/profile/12336804337994151937noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7731951930802974091.post-26977233393856341812012-02-25T22:02:00.001+02:002012-02-25T22:05:08.624+02:00"Σώπα, δάσκαλε, ν' ακούσουμε το πουλί!"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEVwK7wrdnU97vZ9M8KVFeOoz3Vtk_mJQW9CoNuOYr8h2OlYBkq-F1uygxbO5j2FHOg_zCBP6jPYv9oyjfpPaTM2dUi_ObHzIWUW7RXBIU_PkBiL8CPm8DQm8OS6h3L87kwhLidwE45D0/s1600/%25CE%259C%25CE%25AC%25CE%25BD%25CE%25B7+020.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" lda="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEVwK7wrdnU97vZ9M8KVFeOoz3Vtk_mJQW9CoNuOYr8h2OlYBkq-F1uygxbO5j2FHOg_zCBP6jPYv9oyjfpPaTM2dUi_ObHzIWUW7RXBIU_PkBiL8CPm8DQm8OS6h3L87kwhLidwE45D0/s320/%25CE%259C%25CE%25AC%25CE%25BD%25CE%25B7+020.jpg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; clear: both; text-align: center;"><span style="color: #20124d;">Την Πέμπτη είχα μάθημα στις έντεκα παρά τέταρτο.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #20124d;"></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #20124d;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="background-color: white; color: #20124d;">Καθώς πήγαινα, όλως πρωτοτύπως καταριόμουνα το σύστημα και τον τρόπο που μας στενεύει να διδάσκουμε τα κείμενα. Σχεδόν μην αφήνοντας περιθώριο για να απαντήσουμε «πώς σου φάνηκε το κείμενο που διάβασες;» ή «τι ένιωσες γι’ αυτό που διάβασες;» Αλλά καταριόμουνα και την παγκόσμιας πρωτοτυπίας νεοελληνική επινόηση «φροντιστήριο». Που στενεύοντας το χρόνο των παιδιών στερεί τη δυνατότητα της κατά μόνας μελέτης, εμβάθυνσης, άσκησης, τη δυνατότητα να συναντηθείς με την ουσία των πραγμάτων που μελετάς. </span></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #20124d;">Καμιά φορά, μέσα στην καθημερινή πράξη, κουράζεσαι να παλεύεις, παραδίνεσαι εκ των προτέρων. Είχα ξεκινήσει λοιπόν αποφασισμένος να δολοφονήσω το Γιώργο Ιωάννου. Στις έντεκα παρά τέταρτο, στο 6ο λύκειο Καλλιθέας. Στο μάθημα. </span></div><span style="color: #20124d;"><br />
</span><br />
<div style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgW67FNppvNOTY5grmQfvw8Bcvou-Dlpl2ijk7Vv9yedr2QmN9EILxDwPWrjpdi3AcgxPGcbVrVZRCj28MFwvo_lyz4xpzmPuEugxks3BjEkVpU9xHQd_h1SwmEVmjKF5rtUesM6HI2evw/s1600/%CE%9C%CE%AC%CE%BD%CE%B7+130.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: #20124d;"><img border="0" height="240" lda="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgW67FNppvNOTY5grmQfvw8Bcvou-Dlpl2ijk7Vv9yedr2QmN9EILxDwPWrjpdi3AcgxPGcbVrVZRCj28MFwvo_lyz4xpzmPuEugxks3BjEkVpU9xHQd_h1SwmEVmjKF5rtUesM6HI2evw/s320/%CE%9C%CE%AC%CE%BD%CE%B7+130.jpg" width="320" /></span></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="color: #20124d;">Ευτυχώς, δεν τα κατάφερα. Αντιστάθηκε. Με το μοναδικό της τρόπο η αφήγηση του αγαπημένου συγγραφέα απλώθηκε χουχουλιάρικα στην τάξη. </span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #20124d;"></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #20124d;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #20124d;">Λύγισα. Έστω και για λίγο, για πέντε μόνο λεπτά, εκεί, στη ζεστασιά του Γ2, αφέθηκα και αφηγήθηκα για τον τρόπο που τον πρωτοδιάβασα, για τα συναισθήματα που μου προκαλεί, για τον τρόπο που μ’ έμαθε να διαβάζω τις πόλεις και τους ανθρώπους τους. Για τον τρόπο που μου έδειξε να ακουμπάω το βλέμμα μου στα πράγματα.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #20124d;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #20124d;">Είχαμε προλάβει κι είχαμε διαβάσει από το «Εφήβων και μη» τα φωτοτυπημένα «<strong>Μετρημένα καρύδια</strong>» και τα παιδιά, λες και κρατούσαν καθρεφτάκια στα χέρια τους, είχαν αναγνωρίσει εκεί μέσα όλα τους τα βάσανα, αλλά και την κατανόηση του Ιωάννου γι΄ αυτά. </span><span style="color: #20124d;"><br />
</span></div><div style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwFc5lbQa00N7hl5vRJqhWrSVepW2HYRuvZ8-vMwGv2A8Y51ZcZGmfCjr0DN-5vzonwxU6Zt9r88qSXMPtFXxKaiUQlsS7DfxXZo0DPBfUslfHoMp1azwB1QuCp6g71KdI0x9JC0PxIAQ/s1600/%CE%9C%CE%AC%CE%BD%CE%B7+134.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: #20124d;"><img border="0" height="240" lda="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwFc5lbQa00N7hl5vRJqhWrSVepW2HYRuvZ8-vMwGv2A8Y51ZcZGmfCjr0DN-5vzonwxU6Zt9r88qSXMPtFXxKaiUQlsS7DfxXZo0DPBfUslfHoMp1azwB1QuCp6g71KdI0x9JC0PxIAQ/s320/%CE%9C%CE%AC%CE%BD%CE%B7+134.jpg" width="320" /></span></a></div><span style="color: #20124d;"></span><br />
<div class="separator" style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; clear: both; text-align: justify;"><span style="color: #20124d;">Μετά τις εκμυστηρεύσεις, του Ιωάννου και τις δικές μου, διαβάσαμε και την <strong>Παναγία τη Ρευματοκρατόρισσα</strong> και την <strong>Ομίχλη</strong>. Έτσι. Εκτός ύλης. Για να ακούσουμε τη φωνή του και τον τρόπο του. </span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #20124d;">Αντιλήφθηκα ότι δεν είχε δολοφονηθεί ο συγγραφέας όταν, πιο αυθόρμητα και εκδηλωτικά στο ένα τμήμα, πιο συγκρατημένα στο άλλο, οι εντυπώσεις ήταν θετικές, γλυκές, ζεστές. Κι ακόμα όταν στο διάλειμμα, στη βιβλιοθήκη, η Χ. μου ζήτησε το «Εφήβων και μη». «Σου αρέσει;», ρώτησα. «Σήμερα μου άρεσε», μου είπε.</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #20124d;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #20124d;">Τζάμπα οι κατάρες για το σύστημα και για τα φροντιστήρια. Για άλλη μια φορά μου αποκαλύφθηκε ότι ο λόγος της τέχνης του λόγου έχει τον τρόπο του να κερδίζει. Ακόμα κι όταν εσύ σηκώνεις τα χέρια ψηλά και δηλώνεις αδυναμία να βοηθήσεις. </span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #20124d;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #20124d;">Ρωτώντας στην τάξη για το στοιχείο που μας άρεσε, όλοι μίλησαν για την απλότητα, την αμεσότητα. Αναρωτηθήκαμε αν φτάνει αυτό. Καταλήξαμε ότι , δεν μπορεί, θα κλείνει αυτή η απλότητα και κάτι άλλο μέσα της. Και αφήσαμε να το βρούμε στις επόμενες παραδόσεις. </span><span style="color: #20124d;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheVRhUdQ4Uk8-kkiVyyaipt55FeDU_xS2kNQLDYpUSAz0_Deit_200QlW_WEa5EeeJyzVjVk32WN9-grYINk_FMaf5wgQnA9f0JaN3OhL22eJ0b0DTR8sWVH0NJP9t3te7ViF1UTYsh4Y/s1600/%CE%9C%CE%AC%CE%BD%CE%B7+009.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" lda="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheVRhUdQ4Uk8-kkiVyyaipt55FeDU_xS2kNQLDYpUSAz0_Deit_200QlW_WEa5EeeJyzVjVk32WN9-grYINk_FMaf5wgQnA9f0JaN3OhL22eJ0b0DTR8sWVH0NJP9t3te7ViF1UTYsh4Y/s320/%CE%9C%CE%AC%CE%BD%CE%B7+009.jpg" width="320" /></a></div><div style="text-align: center;"><br />
<span style="color: #20124d;">Προκαταβολικά μόνο, κάτι που αναφέρει γι’ αυτή την «απλότητα» του Ιωάννου ένας ομότεχνός του, ο <strong>Γιάννης Βαρβέρης</strong>:</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #20124d;"></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #20124d;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #20124d;">«Είχε εφεύρει μια δική του λογοτεχνική φόρμα. Ήταν αυτή η φόρμα της καθημερινής κουβέντας, της αμφίστομης εξομολόγησης, του διαρκούς υπαινιγμού ανάμεσα απ’ τις λέξεις, του ασταμάτητου κλεισίματος του ματιού προς τον ειδοποιημένο αναγνώστη αλλά και η μύησή του «δίχως προπόνησι αρκετή» στα άδυτα μιας σύνθετης γραφής. Γιατί η γραφή του Ιωάννου δεν ήταν απλή. Φαινόταν απλή, όπως καθετί που δεν θέλει, δεν καταδέχεται να δείξει το μόχθο του. Η γραφή του συνδύαζε με τρόπο πολλές φορές σατανικό τα πιο ετερόκλητα πράγματα σε φραστικούς γάμους αβίαστους, αρμονικούς, καθημερινούς. Ο Ιωάννου βρισκόταν πολύ κοντά στον αναγνώστη επειδή βρισκόταν πολύ κοντά στον εαυτό του, κι αυτή ήταν η μαγεία του» </span></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #20124d; font-size: x-small;">( «Αφιέρωμα στον Γιώργο Ιωάννου/Με τον ρυθμό της ψυχής, Κέδρος, 2005, σελ. 80.)</span></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div align="center" style="text-align: justify;"><span style="color: #20124d;"></span></div><div style="text-align: center;"><strong><span style="color: #990000;"><em>Καλό τριήμερο σε όλους</em></span></strong></div></div>Διονύσης Μάνεσηςhttp://www.blogger.com/profile/12336804337994151937noreply@blogger.com17tag:blogger.com,1999:blog-7731951930802974091.post-6986065209076225752012-02-16T20:49:00.006+02:002012-02-16T21:29:30.245+02:00Η Μαντώ γράφει το δικό της κείμενο για τα Αντικλείδια<div align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFSOG3p8qeU9yBoNNm1TBAt4eTHJMs1n8RpV9057lKkryxsduYCCH6wajTYbej5KfZGP0nd5C7vnyRVbRmNsPkI1mmm99VN7aSWZN-hgFCMO1PBC7yTBQnZWEQkbV7pEIp58Ht_lXwoyI/s1600/2009+%25CE%2591%25CE%25A5%25CE%2593.+%25CE%259A%25CE%2599%25CE%259C%25CE%25A9%25CE%259B%25CE%259F%25CE%25A3+%2528229%2529.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 300px; DISPLAY: block; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5709815477419706562" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFSOG3p8qeU9yBoNNm1TBAt4eTHJMs1n8RpV9057lKkryxsduYCCH6wajTYbej5KfZGP0nd5C7vnyRVbRmNsPkI1mmm99VN7aSWZN-hgFCMO1PBC7yTBQnZWEQkbV7pEIp58Ht_lXwoyI/s400/2009+%25CE%2591%25CE%25A5%25CE%2593.+%25CE%259A%25CE%2599%25CE%259C%25CE%25A9%25CE%259B%25CE%259F%25CE%25A3+%2528229%2529.jpg" /></a></div><br /><div align="center"><span style="color:#ff99ff;">Με αφορμή το ίδιο το ποίημα, πρόχειρα και χωρίς προσπάθεια να κάνει ανάλυση, η <strong><span style="color:#663366;">Μαντώ</span></strong> έγραψε ένα κείμενο για τα Αντικλείδια, του Γιώργη Παυλόπουλου.Την ευχαριστούμε πολύ που μας άφησε να το αρπάξουμε και να το περάσουμε στο ιστολόγιό μας:-) Ευτυχής η στιγμή που το ποίημα συναντάει τον αναγνώστη και φλυαρούν οι δυο τους πάνω σε ένα μαθητικό τετράδιο!</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#ff99ff;"></span></div><br /><div align="center"><span style="color:#663366;">"Σαν ένας ναός, μια ανώτερη πνευματική σφαίρα, στην οποία ο άνθρωπος μη όντας κάτι άπιαστο, κάτι απόλυτο όπως μια θεϊκή μορφή, δε δύναται να εισχωρήσει. Αντίθετα, αυτών που δε συγκινούνται από την ποίηση, που αδιαφορούν να νιώσουν, να αντικρύσουν την πλάση μ’ αυτό το ακριβό, το ανεκτίμητο μέσο, η ματιά τους προσκρούει στο κουκούλι της, αφού δεν επιχειρούν να εισδύσουν σ’ αυτή, να αγγίξουν την Αλήθεια της, την πολυτιμότερη κλωστή της που υφαίνει κόσμους φανταστικούς, χιμαιρικούς.<br />Η ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή. Ανοιχτή γι’ αυτούς που κοιτούν αδιάφορα μέσα, αντικρύζουν το κενό και προσπερνούν βιαστικά.<br /></span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9BWdEf0tea05vzSX8qoqEQbqBL-RI5HNBxmxjgwdW_lvbgALH30nBiwrzJN6W1cN7gNcoWppqmWbB7sjn3n6DNNmiN0rsLBz7tshYTQ61KKHUI9y2Y3vNTKfZd_hO8bBRsmaCrujKWjc/s1600/2009+%25CE%2599%25CE%25BF%25CF%258D%25CE%25BB%25CE%25B9%25CE%25BF%25CF%2582+%25CE%2596%25CE%25AC%25CE%25BA%25CF%2585%25CE%25BD%25CE%25B8%25CE%25BF%25CF%2582+005.jpg"><span style="color:#663366;"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 300px; DISPLAY: block; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5709815159428245202" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9BWdEf0tea05vzSX8qoqEQbqBL-RI5HNBxmxjgwdW_lvbgALH30nBiwrzJN6W1cN7gNcoWppqmWbB7sjn3n6DNNmiN0rsLBz7tshYTQ61KKHUI9y2Y3vNTKfZd_hO8bBRsmaCrujKWjc/s400/2009+%25CE%2599%25CE%25BF%25CF%258D%25CE%25BB%25CE%25B9%25CE%25BF%25CF%2582+%25CE%2596%25CE%25AC%25CE%25BA%25CF%2585%25CE%25BD%25CE%25B8%25CE%25BF%25CF%2582+005.jpg" /></span></a><span style="color:#663366;">Η ποίηση είναι μια πόρτα κλειστή. Κλειστή για εκείνους που γοητεύονται από τη μαγεία της και επιθυμούν διακαώς να τη διαβούν. Περνούν λοιπόν από τη ζωή δοκιμάζοντας να παραβιάσουν την ερμητικά αυτή κλειστή πόρτα, με αντικλείδια, τα ποιήματα, καταφέρνοντας τελικά έτσι να ξεκλέψουν μια ματιά στο συναρπαστικό της κόσμο μα όχι να την κατακτήσουν πλήρως. </span><br /><br /><span style="color:#663366;">Το ποίημα αυτό παρουσιάζει μια διαχρονική πραγματικότητα. Το κάστρο της ποίησης παραμένει από την αρχαιότητα έως σήμερα απόρθητο για τους ανθρώπους. Ένα όνειρο που τείνουν το χέρι τους για να αρπάξουν και εκεί που το αγγίζουν με τα ακροδάχτυλά τους, γεύονται σχεδόν την άυλη σάρκα του, αυτό πάντα ξεγλιστρά".<br />Μαντώ Μ. </span><br /></div>Διονύσης Μάνεσηςhttp://www.blogger.com/profile/12336804337994151937noreply@blogger.com20tag:blogger.com,1999:blog-7731951930802974091.post-68032220401438363152012-02-11T18:49:00.010+02:002012-02-11T19:10:24.819+02:00¡Viva Chile! ( εκτός ύλης)<div align="center"><span style="font-size:78%;color:#3366ff;">στην Αλεξάνδρα, για την αφορμή</span></div><br /><div align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCEd_A2WHqLEwmlsbAMiMxFNJno0XJ1PPfZPJJhHcAA3nK7l2O_4ynP-AVfByQFh4jqnYp-gsoV8Bto2URHmsT2jWJcEDeJmNrB87JueW-0QAdkJmtXB0260RnC4ScKlADqyNXQm9hGyE/s1600/361799-pablo_neruda.gif"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 323px; DISPLAY: block; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5707924269478969954" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCEd_A2WHqLEwmlsbAMiMxFNJno0XJ1PPfZPJJhHcAA3nK7l2O_4ynP-AVfByQFh4jqnYp-gsoV8Bto2URHmsT2jWJcEDeJmNrB87JueW-0QAdkJmtXB0260RnC4ScKlADqyNXQm9hGyE/s400/361799-pablo_neruda.gif" /></a><span style="color:#000099;">Ένας από τους λόγους στους οποίους χρωστάει την ύπαρξή του αυτό το blog είναι και το ότι εδώ μπορούν να βρίσκουν άσυλο οι στιγμές που στην τάξη, κάτω από την πίεση της ύλης και των εξετάσεων, δεν πρόλαβαν να υπάρξουν.<br />Προχτές, καθώς μοίραζα τις φωτοτυπίες για το μάθημα «Τα αντικλείδια», του Γ. Παυλόπουλου, η Αλεξάνδρα με ρώτησε « Κύριε, από πού ήταν ο Νερούδα;» Είχε στα χέρια της ένα μικρό βιβλιαράκι του Pablo Neruda και διάβαζε από τα ερωτικά του ποιήματα σε απόδοση <strong>Αγαθής Δημητρούκα</strong>.<br />Ξεπέρασα την έκπληξή μου και απάντησα «απ’ τη Χιλή». Και, καλώς εχόντων των πραγμάτων, σε μια άλλη τάξη, σε ένα άλλο σχολείο, σε μια άλλη εκπαιδευτική συνθήκη, το μάθημα θα ξεκινούσε από ‘κει και θα ήταν όλο για το Νερούδα και τη Χιλή. Την πολύπαθη Χιλή, την <span style="color:#cc66cc;">Isabel Allende</span>, τους <span style="color:#009900;">Inti Illimani</span> και τις συναυλίες τους στο Λυκαβηττό, τους <span style="color:#ff9966;">Quilapayun,</span> τη <span style="color:#666600;">Violeta Parra</span>, το <span style="color:#ffcc00;">Victor Jara</span>, το <span style="color:#ccccff;">Canto General</span>, βέβαια, του <span style="color:#990000;">Μίκη Θεοδωράκη</span> και τη συνάντησή του με το χιλιανό ποιητή, τον τρυφερό κινηματογραφικό <span style="color:#cc9933;">Il postino,</span> όπου ο Νερούδα συναντάει έναν αγράμματο ταχυδρόμο και τον μυεί στην ποίηση, τόσα και τόσα.. </span><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1C2bzNciGewvq3oF4ao7LXrtCL0Dv_5Yv4KGWMaO6xcRZHUoHDGGyqqF5Fz76964xXGXJdsx93DquTVoyY34uI6zQofrwVxCHL-dhBifYeVrvb0h4Kd-qXYoS-iFOPv5NpgxgJe_cPYY/s1600/197772.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 291px; DISPLAY: block; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5707923940560490770" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1C2bzNciGewvq3oF4ao7LXrtCL0Dv_5Yv4KGWMaO6xcRZHUoHDGGyqqF5Fz76964xXGXJdsx93DquTVoyY34uI6zQofrwVxCHL-dhBifYeVrvb0h4Kd-qXYoS-iFOPv5NpgxgJe_cPYY/s400/197772.jpg" /></a> <span style="color:#000099;">Δεν είπαμε τίποτα για όλα αυτά. Προσπαθήσαμε ανεπιτυχώς να ξεκλειδώσουμε την Ποίηση με ένα από τα αντικλείδια που μας πρόσφερε ο Παυλόπουλος και μάλιστα με τόση επιμονή που, απ’ όσο παρατήρησα, ακόμα και η Αλεξάνδρα άφησε το μικρό βιβλιαράκι στην άκρη, για να το συνεχίσει αργότερα. </span><br /><span style="color:#000099;"><br />Ούτε και σε μιαν ανάρτηση χωράνε πολλά. Ένα μικρό δείγμα μόνο από τα ερωτικά του Νερούδα, <strong><span style="font-size:130%;color:#006600;">me gustas como callas</span></strong>, το οποίο δε συμπεριλαμβάνεται στο μικρό βιβλιαράκι και που μια και στο διαδίκτυο υπάρχουν κάποιες μεταφράσεις του χωρίς…πατρότητα, το μεταφράζω εδώ πρόχειρα. Έτσι, για μια πρώτη γεύση. Και μαζί και το soundtrack της ταινίας <strong><span style="font-size:130%;color:#006600;">il postino (μουσική του Luis Bacalov),</span></strong> που το είχαμε δει και στην κινηματογραφική λέσχη του σχολείου και που για όποιον το έχασε το συστήνουμε ανεπιφύλακτα. Για τα υπόλοιπα περί Χιλής θαυμαστά, έχει ο καιρός! </span><br /><br /><div align="center"><br /><div align="center"><br /><div align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeXYAI2iP2ICw4vrLGpxeJcNtId50kVPBH8nnbfV8v4SX3ZvGSRLsmQPaLm8XpF8hDqX6Jv1WWSD9IdDIWj7Boyd7_IlJ66TCsdPeKPo5-HWxlN8p7fZCFRcF_5z_FfpBbU7GUq6yTVhQ/s1600/2010+%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%2581%25CE%25AF%25CE%25BB%25CE%25B7%25CF%2582+111.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 300px; DISPLAY: block; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5707922180941913682" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeXYAI2iP2ICw4vrLGpxeJcNtId50kVPBH8nnbfV8v4SX3ZvGSRLsmQPaLm8XpF8hDqX6Jv1WWSD9IdDIWj7Boyd7_IlJ66TCsdPeKPo5-HWxlN8p7fZCFRcF_5z_FfpBbU7GUq6yTVhQ/s400/2010+%25CE%25B1%25CF%2580%25CF%2581%25CE%25AF%25CE%25BB%25CE%25B7%25CF%2582+111.jpg" /></a><span style="color:#990000;"> Me gustas cuando callas porqué estás como ausente<br />y me oyes desde lejos, y mi voz no te toca<br />parece que los ojos se te hubieran volado<br />y parece que un beso te cerrara la boca<br /><br />Como todas las cosas están llenas de mi alma<br />emerges de las cosas, llena del alma mía.<br />Mariposa de sueño, te pareces a mi alma<br />y te pareces a la palabra melancolia.<br /><br />Me gustas cuando callas y estás como distante<br />y estás como quejándote, mariposa en arullo.<br />Y me oyes desde lejos, y mi voz no te alcanza:<br />Déja me que me calle en el silencio tuyo.<br /><br />Déjame que te hable también con tu silencio<br />claro como una lámpara, simple como un anillo.<br />Eres como la noche, callada y constelada<br />Tu silencio es de estrella, tan lejano y sencillo.<br /><br />Me gustas cuando callas porqué estás como ausente<br />Distante y dolorosa como si hubieras muerto.<br />Una palabra entonces, una sonrisa bastan<br /></span><br /><div align="center"><span style="color:#990000;">Y estoy alegre, alegre de que no es cierto.<br /></span><iframe height="315" src="http://www.youtube.com/embed/aLYbbeoOXic" frameborder="0" width="560"></iframe><br /><br /><span style="color:#cc6600;">Μ’ αρέσεις σαν σωπαίνεις, γιατί είναι σαν να λείπεις<br />κι από μακριά μ’ ακούς, κι η φωνή μου δε σ’ αγγίζει.<br />Κι είναι σαν τα μάτια σου να έχουνε πετάξει<br />κι είναι σαν ένα φιλί το στόμα σου να κλείνει </span></div><br /><div align="center"><br /><span style="color:#cc6600;">Όπως όλα τα πράγματα είναι γεμάτα απ’ την ψυχή μου<br />αναδύεσαι απ’ τα πράγματα, γεμάτη απ’ την ψυχή μου.<br />Πεταλούδα τ’ονείρου, ίδια η ψυχή μου<br />και ίδια η λέξη μελαγχολία<br /><br />Μ’ αρέσεις σαν σωπαίνεις και είσαι σαν απόμακρη<br />κι είσαι σαν παραπονεμένη πεταλούδα που τιτιβίζει.<br />Κι από μακριά μ’ ακούς , κι η φωνή μου δε σε φτάνει:<br />Άφησέ με να σωπαίνω με τον ήχο της σιωπής σου.<br /></span></div><br /><div align="center"><span style="color:#cc6600;">Άσε με να σου μιλώ κι εγώ σαν τη σιωπή σου<br />που ‘ναι σα λάμπα φωτεινή, απλή σα δαχτυλίδι.<br />Σαν τη νύχτα είσαι εσύ, ξάστερη και σιωπηλή.<br />Η σιωπή σου αστρική, έτσι απλή και μακρινή.<br /></span></div><br /><br /><div align="center"><span style="color:#cc6600;">Μ’ αρέσεις σαν σωπαίνεις γιατί είναι σαν να λείπεις.<br />Απόμακρη και λυπημένη, σα να’ χεις πεθάνει .<br />Μία σου λέξη τότε, ένα χαμόγελό σου, φτάνουν.<br />Κι είμαι όλος χαρά, χαρά που αυτό δεν είν’ αλήθεια.<br /></span><iframe height="315" src="http://www.youtube.com/embed/95IvXVD0Utc" frameborder="0" width="420"></iframe></div><br /><div align="center"></div></div></div></div><br /></div>Διονύσης Μάνεσηςhttp://www.blogger.com/profile/12336804337994151937noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-7731951930802974091.post-40923794298711117562012-02-08T19:53:00.008+02:002012-02-08T20:32:19.485+02:00Για λίγη εξάσκηση<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNY7GAemP022s4rhHdZKO7HfyeCycnYWgFmWKgQNSOJvZ7n37H8rnIWY0Ptp9TiqinWUcgSBPCMeccpUSz22-rmtzBkgkxqHTM6lykDiHC2JjU69nYB7ch1gp_dEvgWcD8zgfCAfyRLZE/s1600/2009+%25CE%2599%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%259B%25CE%2599%25CE%259F%25CE%25A3+%25CE%2596%25CE%2591%25CE%259A%25CE%25A5%25CE%259D%25CE%2598%25CE%259F%25CE%25A33+459.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5706829628014205298" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 300px; CURSOR: hand; HEIGHT: 400px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNY7GAemP022s4rhHdZKO7HfyeCycnYWgFmWKgQNSOJvZ7n37H8rnIWY0Ptp9TiqinWUcgSBPCMeccpUSz22-rmtzBkgkxqHTM6lykDiHC2JjU69nYB7ch1gp_dEvgWcD8zgfCAfyRLZE/s400/2009+%25CE%2599%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%259B%25CE%2599%25CE%259F%25CE%25A3+%25CE%2596%25CE%2591%25CE%259A%25CE%25A5%25CE%259D%25CE%2598%25CE%259F%25CE%25A33+459.jpg" border="0" /></a><br /><br /><br /><div align="center"><span style="color:#330000;"><strong>Στον Νίκο Ε…1949</strong><br />Φίλοι<br />Που φεύγουν</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#330000;">Που χάνονται μια μέρα</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#330000;">Φωνές<br />Τη νύχτα</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#330000;">Μακρινές φωνές</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#330000;">Μάνας τρελής στους έρημους δρόμους</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#330000;">Κλάμα παιδιού χωρίς απάντηση</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#330000;">Ερείπια<br />Σαν τρυπημένες σάπιες σημαίες.</span></div><br /><br /><div align="center"><span style="color:#330000;"></span></div><br /><div align="center"><span style="color:#330000;">Εφιάλτες<br />Στα σιδερένια κρεβάτια<br />Όταν το φως λιγοστεύει<br />Τα ξημερώματα.</span></div><br /><br /><div align="center"><span style="color:#330000;">( Μα ποιος με πόνο θα μιλήσει για όλα αυτά; )<br />(Παρενθέσεις, 1949)</span><br /><br /><span style="color:#003300;">Όπως βλέπαμε και στην τάξη, ο χαρακτηρισμός πολλές φορές κάποιων στοιχείων ενός κειμένου μπορεί να μην είναι δύσκολος και να γίνεται και εύκολα κατανοητός. Εκείνο που καμιά φορά μας δυσκολεύει είναι η αιτιολόγηση, η στήριξη ενός χαρακτηριστικού μέσα από τον τρόπο γραφής και τα εκφραστικά μέσα.<br />Γίνεται, π.χ, αμέσως κατανοητό ότι η γλώσσα του Αναγνωστάκη είναι απλή, άμεση, το ύφος «κουβεντιαστό», εκμυστηρευτικό, εξομολογητικό. Ποια είναι τα γλωσσικά μέσα των οποίων η χρήση οδηγεί σ’ αυτό το συμπέρασμα; Με ποια κριτήρια θα κάνουμε την επιλογή ενός αποσπάσματος που θα συνηγορεί στην άποψη περί εξομολογητικού, π.χ, ύφους στον Αναγνωστάκη;</span><br /></div><br /><div align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDTFDOn62PUDKxpZZpifrxHLRfQvpcVH9BDmtt4Tpqp12KFkcBofdoqFCOCHFDjdSEQfgc9Hs8Xh_cek5AXmqV2AkPblDYBKyUj80AWuu8Xub2RkXFl7S5Yqx628nlHRmJBvtHochwPXs/s1600/2009+%25CE%2599%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%259B%25CE%2599%25CE%259F%25CE%25A3+%25CE%2596%25CE%2591%25CE%259A%25CE%25A5%25CE%259D%25CE%2598%25CE%259F%25CE%25A33+451.jpg"><span style="color:#003300;"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5706826356327417634" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 300px; CURSOR: hand; HEIGHT: 400px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDTFDOn62PUDKxpZZpifrxHLRfQvpcVH9BDmtt4Tpqp12KFkcBofdoqFCOCHFDjdSEQfgc9Hs8Xh_cek5AXmqV2AkPblDYBKyUj80AWuu8Xub2RkXFl7S5Yqx628nlHRmJBvtHochwPXs/s400/2009+%25CE%2599%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%259B%25CE%2599%25CE%259F%25CE%25A3+%25CE%2596%25CE%2591%25CE%259A%25CE%25A5%25CE%259D%25CE%2598%25CE%259F%25CE%25A33+451.jpg" border="0" /></span></a><span style="color:#003300;"><br />Με κριτήρια τόσο περιεχομένου όσο και μορφής. Παράδειγμα για το περιεχόμενο: η βιωματικότητα που προδίδουν στίχοι όπως «φίλοι που φεύγουν», «όταν το φως λιγοστεύει τα ξημερώματα». Στη μορφή, η χρήση της παρένθεσης, που μεταφέρει πιο μύχιες σκέψεις ή συναισθήματα˙ η ερώτηση μέσα στην παρένθεση, που ανοίγει ένα διάλογο˙ ο πεζολογικός τόνος, οι «αντιποιητικές», χωρίς επιτήδευση λέξεις.<br /><br />Προσπαθώντας να κάνουμε μια μικρή εξάσκηση, ας παραθέσουμε κάποιους χαρακτηρισμούς του <strong>Γιάννη Δάλλα</strong> για την ποίηση του Αναγνωστάκη σταχυολογώντας από το βιβλίο του <strong>«Μανόλης Αναγνωστάκης, ποίηση και ιδεολογία», εκδ. Κέδρος, 2007</strong>. Και αυτούς τους χαρακτηρισμούς επιχειρήστε να τους στηρίξετε μέσα από το ποίημά μας.<br />Σελ. 53-54: «Είναι εκ προοιμίου συναιρέτης, γιατί ξεκινά όχι από το αίσθημα ούτε απεναντίας απ’ τη νόηση. Μέθοδός του είναι μια διάμεσος: η αισθαντική περίσκεψη. Η διάμεσος αυτή τον προφυλάσσει και από τη διάχυση του αισθήματος και από τη αφαίρεση της νόησης». </span><br /><br /><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2F7iVl0tVPh3N1F8wzKU7a4j5shuMi5tkWft50B36PsrvjDNaFj_7blI-M2H3oQ48hM9ArBjQVq5bXQfbBkMUPzvTJ_uP6fokeeIeS7YRXEraKW1tBpXU7sR6hyaegA4IxgTlw9Zz3v8/s1600/2009+%25CE%2599%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%259B%25CE%2599%25CE%259F%25CE%25A3+%25CE%2596%25CE%2591%25CE%259A%25CE%25A5%25CE%259D%25CE%2598%25CE%259F%25CE%25A33+449.jpg"><span style="color:#003300;"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5706825620723020258" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 300px; CURSOR: hand; HEIGHT: 400px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2F7iVl0tVPh3N1F8wzKU7a4j5shuMi5tkWft50B36PsrvjDNaFj_7blI-M2H3oQ48hM9ArBjQVq5bXQfbBkMUPzvTJ_uP6fokeeIeS7YRXEraKW1tBpXU7sR6hyaegA4IxgTlw9Zz3v8/s400/2009+%25CE%2599%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%259B%25CE%2599%25CE%259F%25CE%25A3+%25CE%2596%25CE%2591%25CE%259A%25CE%25A5%25CE%259D%25CE%2598%25CE%259F%25CE%25A33+449.jpg" border="0" /></span></a><span style="color:#003300;"><br />Στη σελ. 55 διαβάζουμε: «Αρχικά, στις <em>Εποχές</em> σημειώνεται η διάθεση ενός εφήβου για επικοινωνία και για πλήρωση ζωής, για φιλία και για έρωτα, για ταξίδια και άλλα όνειρα φυγής. Στις <em>Εποχές 2</em> και στις <em>Παρενθέσεις,</em> η διάθεση από μετεφηβική διαθεσιμότητα παίρνει τη μορφή του ποιητικού ημερολογίου μιας ανήσυχης νεότητας σε κρίσιμη εποχή (…) Και ενώ ρομαντικά η ποίησή του παρενέβαλλε ως τώρα τα μοτίβα της συμμετοχής στα δρώμενα, τώρα ενσωματώνεται σε αυτήν οργανικά και η εμπειρία της ιστορικής στιγμής. Αλλά και αυτή ενσωματώνεται ως δοκιμασία της νεότητας και ακούγεται ως μοίρα μιας ολόκληρης γενιάς».<br />Και παρακάτω (σελ. 81-82): «Από ομιλία εις εαυτόν η γλώσσα του γίνεται κατόπιν έμμονη συνομιλία με τα πρόσωπα της πρώτης του νεότητας. Μια υποθετική συνομιλία με τους ίδιους πάντοτε βωβούς συμπαραστάτες του κοινού ‘συντροφικού’ πεδίου δράσης».<br /><br />Στηρίξτε, λοιπόν, αυτούς τους χαρακτηρισμούς από το ποίημά μας. Απαντήσεις, όπως πάντα: εδώ, στο mail, σε χαρτί στην τάξη. </span></div></div>Διονύσης Μάνεσηςhttp://www.blogger.com/profile/12336804337994151937noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-7731951930802974091.post-83634678633498818672012-02-03T22:33:00.007+02:002012-02-03T22:52:14.534+02:00Σπίθες, σπίθες, σπίθες...<div align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvXoKbtEKn9DLdhSQPOHhY33bWmS58PPYRrKWlFB4mJKAFGiMkKt63JuZy7rmXxK9CvTE56Frxvu035ESc8vhAs_oyU7TOb6NncoMLh8wO0qcqO7OSnGvId1ytw-NVNUR3s0259XEbxjw/s1600/01.30.2012+005.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 300px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5705013155355536210" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvXoKbtEKn9DLdhSQPOHhY33bWmS58PPYRrKWlFB4mJKAFGiMkKt63JuZy7rmXxK9CvTE56Frxvu035ESc8vhAs_oyU7TOb6NncoMLh8wO0qcqO7OSnGvId1ytw-NVNUR3s0259XEbxjw/s400/01.30.2012+005.jpg" /></a><span style="font-size:78%;color:#663300;">(Δείξτε κατανόηση σ’ αυτό το ιστολόγιο για τις εμμονές του. Ο Αργύρης Χιόνης μια εξ αυτών. Και ο απροσδόκητος θάνατός του την έχει κάνει εντονότερη )<br /><br /></span><span style="color:#660000;">Τρία ποιήματα του Αργύρη Χιόνη απόψε, από τη συλλογή του </span></div><br /><div align="center"><strong><span style="color:#cc0000;">«Ο ακίνητος δρομέας» ( εκδ. Νεφέλη, 1996) </span></strong></div><br /><div align="center"><span style="color:#660000;">Τρία ποιήματα επιλεγμένα επειδή συνομιλούν με το ποίημα « Τα αντικλείδια», του Γιώργη Παυλόπουλου, που φέτος είναι στην εξεταστέα ύλη μας .<br />Διαβάστε τα, χαρείτε τα, και, αν θέλετε, δώστε το σχόλιό σας για τον τρόπο που ενώνουν τα ποίηματα αυτά τα νήματά τους με το ποίημα του Παυλόπουλου. Πάνω σε ποιες ιδέες, σε ποιο συγγενική αντίληψη; </span></div><span style="color:#660000;"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 300px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5705012973477134066" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJgXQPuBCbbUBhwxjYttlj2bJ4eY3XrjoURpB6P2eXYKq2Ug1hf2TDpRLRAzo2MgIj_mWUg0EnKzozc_f0DLwAzWkDsnhB1VJaVqQ1jtSKsvVReNNzd6y9ivDWmHzF0uNSUYGSjWYkG1U/s400/06.01.12+039.jpg" /></span> <br /><div align="center"><br /><div align="center"><span style="color:#003300;">"Ο ακοντιστής σημαδεύει την καρδιά της απεραντοσύνης, το κέντρο, δηλαδή, του μηδενός. Είναι ευνόητο, λοιπόν, να δυστυχεί κάθε που βλέπει να καρφώνεται το δόρυ του πάνω στη γη, λίγο πιο πέρα, κάποια μέτρα, από ‘κει που το εξακόντισε. Βέβαια, συνεχίζει να στοχεύει το υπερπέραν, έστω χωρίς ελπίδα, χωρίς πιθανότητα καμιά να χάσει εκεί πέρα το ακόντιό του, να σπάσει όλα τα ρεκόρ, να καταργήσει, εν κατακλείδι, το άθλημα. Είναι δυστυχής, λοιπόν, ο ακοντιστής, αλλά, ενδομύχως, και ευτυχής, καθότι ο μόνος τρόπος για να παραμείνει ακοντιστής είναι να του διαφεύγει, αενάως, το άπειρο."<br /></span><br /></div><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 300px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5705012839753619362" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlP6miCbsVVnV5ma1g1DyFNdFqmf9KlafmEDKtWLd-GnOhdYgtMJyNa-J1IG44LKRSPKRuV_Asa2orrCvG5x3uZP63qWv9lCbmmUrBduBudkHXLmYfsMNHaPWiXefnpSP8HltjQpp3TVw/s400/06.01.12+033.jpg" /><span style="color:#990000;">"Όλο τον κόσμο πίστευε ότι γύρισε ο οδοιπόρος και, ξαφνικά, ανακαλύπτει ότι γύρω γύρω απ’ τον εαυτό του γύριζε. Γι’ αυτό αποφασίζει τον κόσμο να γυρίσει πάλι, χωρίς να κάνει λάθος ετούτη τη φορά. Βέβαια, το αποτέλεσμα είναι ίδιο, αλλά ο οδοιπόρος δεν το βάζει κάτω κι επιχειρεί, πάλι και πάλι, την ίδια επώδυνη πορεία. Αυτό είναι, άλλωστε, που τον ξεχωρίζει από τον οποιονδήποτε άλλον οδοιπόρο και που τον καθιστά αθλητή."<br /></span><br /><span style="color:#003300;">"Σπίθες, σπίθες, σπίθες… Ελάχιστοι, οι στίχοι του, διάττοντες αστέρες που σβήνουν πριν προλάβουν να συνθέσουν φωτεινό στερέωμα."<br /><br /></span><span style="color:#660000;">Κι αν θέλετε, δείτε το video από το youtube, όπου ο ποιητής αναφέρεται σε θέματα που αυτό τον καιρό κουβεντιάζουμε κι εμείς στην τάξη: Η ανάγκη για ποίηση, ο ρόλος της , η λειτουργία της κι η προσφορά της στον κόσμο που ζούμε και γενικότερα.<br /></span><iframe height="315" src="http://www.youtube.com/embed/wV27aeLTpDs" frameborder="0" width="420"></iframe></div>Διονύσης Μάνεσηςhttp://www.blogger.com/profile/12336804337994151937noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7731951930802974091.post-62997766287411422382012-01-30T18:10:00.004+02:002012-01-30T18:33:00.825+02:00να χαράξω στο χαλκό πιο βαθειά, πιο βαθειά<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEip6r3OD9dhBGstlRwTa5C0xIAJYoU1e8TmigyH8Grdt9dZjToggiUr37fdLNpyC7PJsL4Hh_reVRaXmS7AgYNZtZ4ST1AYCgxdjPPbTI3AlgTfmQ1r6_mNcODMK1jgbDUn5CR2YMhr-gM/s1600/01.12.2012+019.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 300px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5703463744004062818" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEip6r3OD9dhBGstlRwTa5C0xIAJYoU1e8TmigyH8Grdt9dZjToggiUr37fdLNpyC7PJsL4Hh_reVRaXmS7AgYNZtZ4ST1AYCgxdjPPbTI3AlgTfmQ1r6_mNcODMK1jgbDUn5CR2YMhr-gM/s400/01.12.2012+019.jpg" /></a><br /><br /><div align="center"><em>Στην κουβέντα που κάναμε στο Γ2θεωρ. για τον Εγγονόπουλο και τον υπερρεαλισμό, αφήσαμε δύο εκκρεμότητες: 1) Να δώσουμε ένα δείγμα υπερρεαλιστικού ποιήματος ( μια και είπαμε πως το "Ποίηση 1948" δεν έχει υπερρεαλιστικά στοιχεία στο περιεχόμενο ) και 2) να δώσουμε ένα δείγμα ποιήματος που, παρόλο που δεν τηρεί τις τεχνικές της παραδοσιακής στιχουργίας, χαρακτηρίζεται από <strong>ρυθμό.</strong></em></div><br /><br /><div align="center"><em>Ας μην απομακρυνθούμε από τον Εγγονόπουλο κι ας ακούσουμε, επί τη ευκαιρία, και τους στίχους του ντυμένους μουσικά.</em> Ποίημα "Η Ύδρα των πουλιών". Αντιγράφω τους στίχους από το www. stixoi.info:</div><br /><br /><div align="center"><span style="color:#003333;">Μακρινές συναυλίες, οπάλινες σπίθες του πρώτου σπιτιού μας μες στη λαύρα του θέρους, στης Γης του Πυρός την αέναη θήρα, στους κάμπους, στα δάση, στα ουράνια, Θ' ασπασθώ απαλά της εικόνος τα χείλη, θα χαρίσω ελπίδες σ' αχιβάδες και κάστραπου βουβά παραστέκουν σ' όσ' αγγίζουν οι Μοίρες, κι όταν δύουν στα πεύκα των ειδώλων φεγγίτες αυλακώνουν μ' αλόγατα ξύλινα χαμοκέδρου θωπείες, Θεωρίες σεπτές μυστικών δεινοσαύρων στων νερών τις πλεκτάνες που τα ζώσανε κύκνοι, μαύροι κύκνοι, γαλάζιοι, όλο ιδέα και πόθο που λες πάει να σβήσει κι αποτόμως γυρεύει ν' ανεβεί πιο ψηλά, να γκρεμίσει, να σπάσει, παραθύρια ν' ανοίξει, να φωνάξω, να κλάψει,να ρημάξω, ν' αράξει, να σκιστεί, να χαράξω στο χαλκό πιο βαθειά, πιο βαθειά, περιστέρια, λιοντάρια, των μαλλιών της τη νύχτα, του στρατιώτου το όπλο, τ' αρβανίτικο χώμα, Κι όπου φτάσει, αν φτάσει, φαντασία μετάλλου, λόγια που είπα η Πυθία σε ανύδρους εκτάσεις, τροπικούς και πηγάδια θα διαβεί, ως να φέξει η αυγή η πλανεύτρα μ' άυλων Κούρδων κραιπάλη, Ν' αγοράσει κιθάρες που μου πνίγουν τα μάτια ως να σύρω τα πέπλα που κρατά η σελήνη, Στη μορφή μου να δέσει τη μορφή των πουλιών.</span><br /></div><br /><div align="center"><iframe height="315" src="http://www.youtube.com/embed/cGG2L7UzBRE" frameborder="0" width="560"></iframe><br /><br />Ακούστε το:<br /><iframe height="315" src="http://www.youtube.com/embed/RemD6TySUuU" frameborder="0" width="420"></iframe></div><br /><br /><div align="center">Αν μετά την ανάγνωση και την ακρόαση έμειναν απορίες για τα στοιχεία του υπερρεαλισμού ή το ρυθμό, τις συζητάμε εδώ ή στην τάξη.</div>Διονύσης Μάνεσηςhttp://www.blogger.com/profile/12336804337994151937noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-7731951930802974091.post-443824172075494242012-01-25T20:33:00.006+02:002012-01-25T20:49:33.405+02:00Θέρμη του πάθους, μέθη της ζωής<div align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwD9U-hdrxVxH_oG-QFnXiD2iaFsYxdKICLdiMo2rBZbM-sMRlXSH5cSSISz1eWvxXEmEJuA8-DjgGniIZkxfW0fe02sv3wcYWBfWoExl3N61xz7ss934feq4-TMn1-YD8DM6gpor73TI/s1600/%25CE%25A3%25CE%25AF%25CE%25BA%25CE%25B9%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2582-%25CE%2591%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2583%25CF%258C%25CF%2582+093.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 300px; DISPLAY: block; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5701641121895747090" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwD9U-hdrxVxH_oG-QFnXiD2iaFsYxdKICLdiMo2rBZbM-sMRlXSH5cSSISz1eWvxXEmEJuA8-DjgGniIZkxfW0fe02sv3wcYWBfWoExl3N61xz7ss934feq4-TMn1-YD8DM6gpor73TI/s400/%25CE%25A3%25CE%25AF%25CE%25BA%25CE%25B9%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2582-%25CE%2591%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2583%25CF%258C%25CF%2582+093.jpg" /></a> <span style="color:#6600cc;">Απ’τη συζήτηση που κάναμε στην τάξη, όσους άγγιξε η ποίηση της Μαρίας Πολυδούρη τους άγγιξε για το έντονο πάθος της, για το αμετακίνητο κέντρο της όπου φωλιάζει ο έρωτας. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό είναι το κυριότερο χαρακτηριστικό που βλέπουν στα «τραγούδια» της όσοι ασχολήθηκαν και έγραψαν για την ποίησή της. <br />Είκοσι χρόνια μετά το θάνατο της Μαρίας Πολυδούρη, ο Κλέων Παράσχος γράφει γι’ αυτήν μια βιβλιοκριτική που τη διαβάζουμε τώρα στο επίμετρο του βιβλίου: <strong><em>«Μαρία Πολυδούρη, Ζωή με παραφορά/αθηναϊκό ημερολόγιο 1921-1922, 1925» ( εκδ. Μονόκερως, Αθήνα, 2005)<br /></em></strong>Εκεί, ανάμεσα σε άλλα, γράφει για την ποιήτρια:<br /></span><br /><div align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPOGoVRHLxRcNFUrpFuoz0nmY-4pGXMfLRppMu67IOyqiNiI7AqLsrdDJx8nO3zzkzqyJAZjQp7ZR1g2pTM6SQbr1oAv_eIreUxhZJTfpLyNZXdQ83I8fJiqYVbDxfoFgA5BZJN5IM9Hc/s1600/%25CE%25A3%25CE%25AF%25CE%25BA%25CE%25B9%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2582-%25CE%2591%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2583%25CF%258C%25CF%2582+090.jpg"><span style="color:#6600cc;"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 300px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5701641003329049778" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPOGoVRHLxRcNFUrpFuoz0nmY-4pGXMfLRppMu67IOyqiNiI7AqLsrdDJx8nO3zzkzqyJAZjQp7ZR1g2pTM6SQbr1oAv_eIreUxhZJTfpLyNZXdQ83I8fJiqYVbDxfoFgA5BZJN5IM9Hc/s400/%25CE%25A3%25CE%25AF%25CE%25BA%25CE%25B9%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2582-%25CE%2591%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2583%25CF%258C%25CF%2582+090.jpg" /></span></a><span style="color:#6600cc;"> </span><span style="color:#330033;">«(…) Πέρασαν είκοσι χρόνια από τότε που άφησε τον κόσμο τούτον η Μαρία Πολυδούρη. Λίγο πριν και λίγο μετά το θάνατό της έγινε λόγος για τα ποιήματά της, για την αρρώστια που τη θέρισε νεότατη, εικοσιπέντε μόλις χρόνων, για τη ζωή της τη γεμάτη πυρετική ανησυχία, δοκιμασία και έρωτα. (…) Έπειτα την πολυβασανισμένη ύπαρξή της και το πονεμένο της έργο τα σκέπασε η σιγή.Εκείνοι που τη γνώρισαν από κάπως κοντύτερα κι εκείνοι που γνώρισαν κάπως το έργο της, αυτοί βέβαια δεν τη λησμόνησαν. Για τη ζωή της, για το τι είδος άνθρωπος ήταν, δε θα είχα σχεδόν τίποτε να πω. Δεν έτυχε να πλησιάσω την Πολυδούρη, ούτε πριν αρρωστήσει, ούτε όταν στο «Σωτηρία» πρώτα και ύστερα σε μια κλινική της οδού Πατησίων, χάραζε με χέρι που το έκαιγε η θέρμη της αρρώστιας και η θέρμη του πάθους, τους τελευταίους της στίχους. Άκουσα όμως και διάβασα πολλά γι’ αυτήν.<br /></span><br /><div align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVLnh3moCXFisYn1D0GWnljfruegauNiBLNDY4Do3XVO85qxGgNBqCQyWuMDlKrWiw7loiJ0ZVn57HENZ-73siP-48aU08-OrI-Au8jsqMcjXHjavOteMbv3uO5ThdWZUKyCNzFMY3xKo/s1600/%25CE%25A3%25CE%25AF%25CE%25BA%25CE%25B9%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2582-%25CE%2591%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2583%25CF%258C%25CF%2582+229.jpg"><span style="color:#330033;"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 300px; DISPLAY: block; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5701640873425262562" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVLnh3moCXFisYn1D0GWnljfruegauNiBLNDY4Do3XVO85qxGgNBqCQyWuMDlKrWiw7loiJ0ZVn57HENZ-73siP-48aU08-OrI-Au8jsqMcjXHjavOteMbv3uO5ThdWZUKyCNzFMY3xKo/s400/%25CE%25A3%25CE%25AF%25CE%25BA%25CE%25B9%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2582-%25CE%2591%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2583%25CF%258C%25CF%2582+229.jpg" /></span></a><span style="color:#330033;"> Τα «πολλά» αυτά sυνοψίζονται σε ένα κύριο και ουσιαστικό. Στους έρωτές της ή μάλλον στον έρωτά της με τον Καρυωτάκη, γιατί μόνο για τον έρωτα αυτόν έχουμε ( ως τώρα) γραπτές και θετικές μαρτυρίες, του ποιητή και της Πολυδούρη. Της Πολυδούρη το ποίημα «Σ’ ένα νέο που αυτοκτόνησε», που είναι κάτι περισσότερο από καθαρή νύξη· καθαρή μαρτυρία. Και του Καρυωτάκη γράμματα προς την ποιήτρια, λίγον καιρό, λίγες ίσως μέρες πριν από την αυτοκτονία του. Κατά τα άλλα, η ζωή της Πολυδούρη μπορεί να συνοψιστεί σε δυο τρία σημαντικά – σημαντικά όταν τα δεις από έξω – γεγονότα. Η υπαλληλική της θητεία μερικά χρόνια στη Νομαρχία Αθηνών, ένα ταξίδι στο Παρίσι, τρία χρόνια πριν από το θάνατό της, και η αρρώστια, γεγονός και εσωτερικά και εξωτερικά σημαντικό. Ολάκερο το δεύτερο βιβλίο της, το Ηχώ στο χάος, όπου βρίσκονται τα πιο πονεμένα και πιο ξεχειλισμένα από ερωτικό πάθος ποιήματά της, το έγραψε στο «Σωτηρία». Είχε ακόμα δυνάμεις. Και πώς τις σπαταλούσε! Όχι μόνο ξαναμπαίνοντας ολάκερη, καθώς έγραφε τα ποιήματά της, στο καμίνι του έρωτα, αλλά και με χίλιους άλλους τρόπους. Ασφαλώς θα είχε καταλάβει, με το σίγουρο προαίσθημα μερικών αρρώστων, ότι ήτανε ανέκκλητη η καταδίκη της, και νευρικά, πυρετικά, βιαζόταν να πιει τις τελευαταίες στάλες που έμεναν γι’ αυτήν στο κύπελλο της ζωής. Αργότερα, στην κλινική «Καρυοφύλλη», είχε καταθέσει πια τα όπλα, όλες οι δυνάμεις της την είχαν εγκαταλείψει. Δε σάλευε, δε μιλούσε. Μόνον κάπου – κάπου ανοιγόκλειναν τα ωραία μεγάλα της μάτια που είχαν ακουμπήσει τόσο λαίμαργα αλλά και τόσο λίγο καιρό σε όλες τις ομορφιές της ζωής.<br /></span><br /><div align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3ms2tYqlesE2Sr6MpTHG6YvI37F80w_FzR41EYU9BBKABjYAD91fDV0eHVQWLTelc7Ro5qW99lC7UrmkIqKlXshSF4o8FgEaGtHkMSFyOfABNwJapZi52T6kS3-0FJPnU0Vk8i3rIMWk/s1600/%25CE%25A3%25CE%25AF%25CE%25BA%25CE%25B9%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2582-%25CE%2591%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2583%25CF%258C%25CF%2582+305.jpg"><span style="color:#330033;"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 300px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5701640731447925186" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3ms2tYqlesE2Sr6MpTHG6YvI37F80w_FzR41EYU9BBKABjYAD91fDV0eHVQWLTelc7Ro5qW99lC7UrmkIqKlXshSF4o8FgEaGtHkMSFyOfABNwJapZi52T6kS3-0FJPnU0Vk8i3rIMWk/s400/%25CE%25A3%25CE%25AF%25CE%25BA%25CE%25B9%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2582-%25CE%2591%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2583%25CF%258C%25CF%2582+305.jpg" /></span></a><span style="color:#330033;"> Η ποίηση της Πολυδούρη δεν πρέπει να κριθεί με αυστηρά καλλιτεχνικά μέτρα. Δεν είναι καρπός μιας υποταγής επίμονης, χωρίς καμιά παρέκκλιση, σχεδόν θρησκευτικής, στο νόημα της τέχνης, η μετουσίωση σε αυτοδύναμο σώμα αισθητικό της ζωικής εμπειρίας. Είναι ανάβρυσμα της στιγμής, με τα καλλιτεχνικά μέσα που δίνει η στιγμή στην ποιήτρια, του αισθήματος που την κατακλύζει. Πραγματικά, υπάρχουν πολλά γνωρίσματα του αυτοσχεδιασμού στα ποιήματα της Πολυδούρη· πεζολογίες, κοινοτοπίες, ατημελησίες, περισσολογίες. Άγρυπνη συνείδηση καλλιτεχνική δεν εποπτεύει τη δημιουργία της. Συχνά όμως στη φράση της, στη λέξη της διοχετεύει το πάθος που δονεί την ψυχή της και αυτή η ζέστα του πάθους, του γυμνού αμετουσίωτου, είναι το στοιχείο που μας θερμαίνει κι εμάς:<br />Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου (…)<br />Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.<br />Ο τελευταίος στίχος θα μπορούσε να είναι της Ντεμπόρντ Βαλμόρ, άλλης – μεγάλης – ερωτόπαθης ποιήτριας, από τέτοια πλησμονή του πάθους ξεχειλίζει. Δεν πρέπει να λησμονούμε άλλωστε ότι τους πιο παθητικούς, τους πιο φλογερούς στίχους της τους έγραψε άρρωστη η Πολυδούρη, στους στερνούς μήνες της ζωής της και ότι η θέρμη της αρρώστιας, όπως τόσο συχνά συμβαίνει, πολλαπλασιάζει τον οίστρο του πάθους. Αλλιώς αντικρύζει τ’ αγαθά της ζωής και ένα από τα πιο μεγάλα, τον έρωτα, ένας που δεν έχει κανένα λόγο να πιστεύει ότι δε θα ζήσει ακόμα, κι εκείνος που αισθάνεται ότι είναι μετρημένες οι μέρες του.<br /></span><br /><div align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSELhev5Gv01axgwXJI2_ldS0lY7QGTHdbmJcfIN4RxQj5_XfFtz5GqYrXnzOnmWHiuFpM9CmAv5CO7BnlLEZ8nfJ_6kBKHTOmOaXsJwCsIgu9KaC-lGa68VPGnlvW2wpPu4UZ7lMtpvw/s1600/%25CE%25A3%25CE%25AF%25CE%25BA%25CE%25B9%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2582-%25CE%2591%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2583%25CF%258C%25CF%2582+312.jpg"><span style="color:#330033;"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 300px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5701640594735342770" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSELhev5Gv01axgwXJI2_ldS0lY7QGTHdbmJcfIN4RxQj5_XfFtz5GqYrXnzOnmWHiuFpM9CmAv5CO7BnlLEZ8nfJ_6kBKHTOmOaXsJwCsIgu9KaC-lGa68VPGnlvW2wpPu4UZ7lMtpvw/s400/%25CE%25A3%25CE%25AF%25CE%25BA%25CE%25B9%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2582-%25CE%2591%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2583%25CF%258C%25CF%2582+312.jpg" /></span></a><span style="color:#330033;"> (…) Ομορφιά της ζωής, πόνος. Ανάμνηση του έρωτα, πάλι πόνος. Τους συσχετισμούς αυτούς, που γεννιούνται αυτόματα στην ψυχή τής θανάσιμα τραυματισμένης ποιήτριας, τους βλέπουμε να γεννιούνται με τον ίδιο αυτοματισμό και στην ποίησή της. (…) Τον έρωτα που δεν τον χάρηκε όσο θα το ‘θελε διαρκώς αναπολεί, νοσταλγεί, ονειρεύεται. Και ο έρωτας είναι πάντα σχεδόν ανακατεμένος με τ’ όραμα ενός νεκρού (…) Η ποίηση της Πολυδούρη σκιρτά απ’ τη λαχτάρα και από τη μέθη της ζωής. Και μόνο στο τέλος τρεκλίζει από τον πόνο».</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#993399;">Αλήθεια, πάει το μυαλό σας σε κάποιο τραγούδι που ακούτε που πιστεύετε ότι κλείνει ανάλογο πάθος;</span></div></div></div></div></div>Διονύσης Μάνεσηςhttp://www.blogger.com/profile/12336804337994151937noreply@blogger.com23tag:blogger.com,1999:blog-7731951930802974091.post-80269224351131256162012-01-20T20:33:00.004+02:002012-01-20T20:47:00.703+02:00Ωχ, Θε μου<div align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBWqz9jOVB8gsK7tFceyzYeokDKCC4UuUYHmxF3INsKsQkrjcksOErntXFT1JHZQC_guV1CQ2mNyuzOjLO1KEn3oNxYK-CfiNpOefBeL_IVWsIj8YlDe1az_WzWpqBZaE_9KrBvlClPTY/s1600/%25CE%25A3%25CE%25AF%25CE%25BA%25CE%25B9%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2582-%25CE%2591%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2583%25CF%258C%25CF%2582+072.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 300px; DISPLAY: block; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5699786057016212738" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBWqz9jOVB8gsK7tFceyzYeokDKCC4UuUYHmxF3INsKsQkrjcksOErntXFT1JHZQC_guV1CQ2mNyuzOjLO1KEn3oNxYK-CfiNpOefBeL_IVWsIj8YlDe1az_WzWpqBZaE_9KrBvlClPTY/s400/%25CE%25A3%25CE%25AF%25CE%25BA%25CE%25B9%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2582-%25CE%2591%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2583%25CF%258C%25CF%2582+072.jpg" /></a><strong><em><span style="color:#6600cc;">νέοι της γης<br />του γένους, μπορεί και του σύμπαντος ίσως,<br />οι σημαίες που σήμερα λείπουνε<br />πάνω απ’ τη γη υπάρχουνε μέσα σας…<br /></span></em></strong><span style="color:#ff9966;"><span style="font-size:85%;">( απόσπασμα από το ποίημα «Ο κόσμος στο τέλος του» , που προτάσσεται στο αυτοβιογραφικό χρονικό του Νικηφόρου Βρεττάκου «Οδύνη»( εκδ. Πόλις)<br /></span><br /></span><span style="color:#6600cc;">Μπαίνοντας στο «έτος Νικηφόρου Βρεττάκου», όπως έχει ανακηρυχτεί το 2012, καθώς συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γέννησή του, θα μπορούσε κάποιος που θα ήθελε να προσεγγίσει τον ποιητή και το έργο του, να αρχίσει διαβάζοντας το αυτοβιογραφικό χρονικό του «Οδύνη».<br />Η «Οδύνη» μπορεί να κυκλοφόρησε το 1969 στην Αμερική, αλλά στην Ελλάδα έμενε ανέκδοτο μέχρι το θάνατό του Νικηφόρου Βρεττάκου.<br />Ευτυχώς, ο γιος του, ο σκηνοθέτης Κώστας Βρεττάκος, αναλαμβάνει να το επιμεληθεί και να το εκδώσει το 1995 κάνοντας έναν πολύ κατατοπιστικό αλλά και τρυφερό πρόλογο. <br /></span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8okUn8VfqtIXWhZe3MsrYKj6Q96o6c72Ft7fEwtkNEHrMQyt0YgYHrJTeTg7z3SFPmZ-CDuCO_mEDi7Fqi9ITFsYNq40Ny6pNkE7Sy66afo8EFp5FNBStE4v7-ZiRrhKHlltYEq22oWc/s1600/%25CE%25A3%25CE%25AF%25CE%25BA%25CE%25B9%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2582-%25CE%2591%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2583%25CF%258C%25CF%2582+077.jpg"><span style="color:#6600cc;"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 300px; DISPLAY: block; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5699784779297606802" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8okUn8VfqtIXWhZe3MsrYKj6Q96o6c72Ft7fEwtkNEHrMQyt0YgYHrJTeTg7z3SFPmZ-CDuCO_mEDi7Fqi9ITFsYNq40Ny6pNkE7Sy66afo8EFp5FNBStE4v7-ZiRrhKHlltYEq22oWc/s400/%25CE%25A3%25CE%25AF%25CE%25BA%25CE%25B9%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2582-%25CE%2591%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2583%25CF%258C%25CF%2582+077.jpg" /></span></a><span style="color:#6600cc;"><br />Ας κλέψουμε λίγες στιγμές αυτού του προλόγου, που προδίδουν τη σχέση του Βρεττάκου με τη φύση και τη σιωπή.<br /></span><span style="color:#003300;">« Στο βάθος της συνείδησής του ήταν βαθιά ριζωμένη η νοοτροπία του αγρότη. Μια φυσική έφεση την οποία αναγκάστηκε να αποχωριστεί, όταν βρέθηκε μπροστά στο δίλημμα της μεγάλης επιλογής. Όταν νιώθεις πως ό,τι έχεις να κάνεις θα το κάνεις μέσα στον κόσμο, δεν μπορείς να μένεις σ’ ένα βουνό, όσο κι αν αυτό σε συνδέει με την ειρήνη, με την ομορφιά και τον ουρανό. Η απόφασή του όμως αυτή να ζήσει στην πόλη, δεν άλλαξε εκείνον τον εσωτερικό ρυθμό που μεταβιβάζεται από γενιά σε γενιά στο ανθρώπινο κύτταρο, και ορίζει το βάθος του βλέμματος και τη διαύγεια της σιωπής.<br />Ο Νικηφόρος πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του μέσα σε μια επίμονη σιωπή, τόσο έντονη, που πολλές φορές, όταν σιωπούσες μαζί του, ένιωθες πως μπορούσε να σου τρυπήσει τα τύμπανα. Το αδιαπέραστο βλέμμα του, το σχεδόν γλυπτό, σκαμμένο από τις ρυτίδες, πρόσωπό του, μου θύμιζε τους στίχους ενός άλλου ποιητή, του Τσεζάρε παβέζε, όταν αναφερόταν στους αγρότες προγόνους του: «Η σιωπή ήταν η αρετή μας».<br />Δεν είναι τυχαίο ότι τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής του, τα πέρασε κατά το μεγαλύτερό τους διάστημα, στο ερημικό χτήμα του πατέρα του και κάτω από συνθήκες που μοιάζαν πολύ με εκείνες των παιδικών του χρόνων. Ζωή ερημίτη, που υποθέτω ότι αποτελούσε φυσική άμυνα απέναντι στην ενόχληση που του προκαλούσε η αδιάκριτη και χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο ανθρώπινη συναναστροφή.<br /><br /></span><br /><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOuQyIjG5PCMWe-QsUrpzRsET4AfVygjNbY2lVByBKcXPVEVs8byMvJJcaRaG6deTy5-kK_U-QhNpG8KWnO6q__9tAL3BWT1-MgEk4R4tMgO_Is11yIKqqO_EnIUEeLHpFRDPyopCT3Ig/s1600/%25CE%25A3%25CE%25AF%25CE%25BA%25CE%25B9%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2582-%25CE%2591%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2583%25CF%258C%25CF%2582+175.jpg"><span style="color:#003300;"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 300px; DISPLAY: block; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5699784642808268146" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOuQyIjG5PCMWe-QsUrpzRsET4AfVygjNbY2lVByBKcXPVEVs8byMvJJcaRaG6deTy5-kK_U-QhNpG8KWnO6q__9tAL3BWT1-MgEk4R4tMgO_Is11yIKqqO_EnIUEeLHpFRDPyopCT3Ig/s400/%25CE%25A3%25CE%25AF%25CE%25BA%25CE%25B9%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2582-%25CE%2591%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2583%25CF%258C%25CF%2582+175.jpg" /></span></a></div><br /></div><br /><p align="center"><span style="color:#6600cc;"><span style="color:#003300;">(…) Τους κύκλους της σιωπής του ο Νικηφόρος τους έκλεινε συνήθως μ’ ένα βροντώδη αναστεναγμό που συνοδευόταν από το επιφώνημα, «Ωχ, Θε μου». Έμοιαζε με τη βαθιά εκπνοή του κολυμβητή τη στιγμή που αναδύεται από το βυθό, και νιώθει τα πνευμόνια του να ξεριζώνονται στην προσπάθεια να διώξει τον μολυσμένο αέρα. Αυτή την παρατήρηση την κάνω τώρα, εκ των υστέρων, όταν πιάνω τον εαυτό μου να εκβάλλει το ίδιο επιφώνημα, συνοδευμένο από τον ίδιο βαθύ αναστεναγμό χωρίς να υπάρχει φαινομενικά κανένας ειδικός λόγος ή το παραμικρό ίχνος οδύνης.»<br /></span>Το αυτοβιογραφικό αυτό χρονικό του Νικηφόρου Βρετττάκου καλύπτει τα πρώτα πενήντα χρόνια της ζωής του, μέχρι το 1961, δηλαδή. Ένα κείμενο γλυκά και απλά εξομολογητικό, απ’ όπου αναδύεται με αδρές γραμμές το πορτρέτο του λάκωνα ποιητή, αλλά κυρίως του ανθρώπου Βρεττάκου</span>. </p>Διονύσης Μάνεσηςhttp://www.blogger.com/profile/12336804337994151937noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-7731951930802974091.post-64912833282832821152012-01-13T18:11:00.006+02:002012-01-13T18:37:36.163+02:00Η ιδιότυπη μελαγχολία του Κ. Π. Καβάφη<div align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhilHeQc70cbNpzPcBieTs6DgpIyGykTY5aUofvQYTbru-5WAcheBqHRzRsxq_OTisGnMqToXIl6TXzAlv5LFJglsLDI_srqgvOMcFp4mzFghKY4eBMr0FHNQ7kL8A7qHRSh8S141B35tU/s1600/%25CE%25A3%25CE%25AF%25CE%25BA%25CE%25B9%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2582-%25CE%2591%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2583%25CF%258C%25CF%2582+067.jpg"><em><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 300px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5697150574814537698" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhilHeQc70cbNpzPcBieTs6DgpIyGykTY5aUofvQYTbru-5WAcheBqHRzRsxq_OTisGnMqToXIl6TXzAlv5LFJglsLDI_srqgvOMcFp4mzFghKY4eBMr0FHNQ7kL8A7qHRSh8S141B35tU/s400/%25CE%25A3%25CE%25AF%25CE%25BA%25CE%25B9%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2582-%25CE%2591%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2583%25CF%258C%25CF%2582+067.jpg" /></em></a><em><span style="font-family:georgia;color:#003333;"> Στο εισαγωγικό μάθημα για τον Καβάφη, διαβάστηκαν αρκετά ποιήματα στην τάξη, προκειμένου να γίνει μια πρώτη προσέγγιση στην ποιητική του γραφή και να εντοπιστούν κάποια χαρακτηριστικά της μορφής και του περιεχομένου τής ποίησής του. Διαβάστηκαν τα ποιήματα «Κεριά», «Ένας γέρος», «Πολύ σπανίως», «Ιθάκη», «Πόλις», «Οι ψυχές των γερόντων», «Θερμοπύλες», «Τείχη».<br />Στη συζήτηση που ακολούθησε, κι αφού διαπιστώθηκε ότι στους περισσότερους άρεσαν και μάλιστα αρκετά τα δείγματα που ακούστηκαν, η Φωτεινή παρατήρησε πως στα ποιήματα τονίζεται η θλιβερή, η μελαγχολική πλευρά της ζωής, προβάλλονται τα σβηστά κι όχι τα αναμμένα της κεράκια.<br />Και αμέσως προκάλεσε την απορία: αν είναι έτσι ( κι εγώ νομίζω πως ναι, είναι έτσι), τι είναι αυτό στην ποίηση του Καβάφη που συγκινεί ένα σημερινό νέο, αφού αυτή η μελαγχολική ματιά της ζωής μάλλον βρίσκεται ακόμα μακριά από το βιωματικό του πεδίο; </span></em><br /><br /><div align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuCmAwf0JYJxp8bM_chl6z1ZHjCRXlpKwe6QG64j7p9_U82jYPktBj5yCUBZLfwdhBQdsSobpzOU3mhuNmRQg_USpKx6MSFifDsy6lXG5-Wvk_IzNo-uUZG1-B_Nf87RJSyviYEsoxq9w/s1600/%25CE%25A3%25CE%25AF%25CE%25BA%25CE%25B9%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2582-%25CE%2591%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2583%25CF%258C%25CF%2582+069.jpg"><em><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 300px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5697150412510456978" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuCmAwf0JYJxp8bM_chl6z1ZHjCRXlpKwe6QG64j7p9_U82jYPktBj5yCUBZLfwdhBQdsSobpzOU3mhuNmRQg_USpKx6MSFifDsy6lXG5-Wvk_IzNo-uUZG1-B_Nf87RJSyviYEsoxq9w/s400/%25CE%25A3%25CE%25AF%25CE%25BA%25CE%25B9%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2582-%25CE%2591%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2583%25CF%258C%25CF%2582+069.jpg" /></em></a><em><br /></em><em><span style="color:#003333;">Απλουστευτικό, μπορεί, το ερώτημα, αλλά μας βοηθάει να προσεγγίσουμε την ιδιότυπη αυτή μελαγχολία του Καβάφη, αυτή που πιθανώς δεν ορίζει κάποιο αδιέξοδο, αλλά συζητάει στοχαστικά με την ανθρώπινη ύπαρξη. Ας δούμε πώς τοποθετείται στο θέμα αυτό ο <strong>Νικήτας Παρίσης</strong> στο βιβλίο του <strong>«Κ. Π. </strong>Καβάφης, σχόλια σε ποιητικά κείμενα» (εκδ. Μεταίχμιο, 2003, σελ. 24-5):<br /></span><span style="color:#330033;">« Ο Καβάφης δεν είναι ο ποιητής της λυρικής αιθρίας και της ρητορικής έξαρσης· ούτε ο ποιητής που προκαλεί την εύκολη συναισθηματική διέγερση ή και διάχυση. Η ποίησή του δε δονεί τις εύκρουστες και τις πάνω χορδές της ψυχής. Δε σκορπίζει τον αναγνώστη ούτε τον κάνει να πάλλεται αστόχαστα και απερίσκεπτα. Τον συγκρατεί σε μια προκαθορισμένη και σταδιακά ανελισσόμενη ένταση στοχαστικής ευστάθειας. Δεν εισβάλλει απότομα και άμεσα στην ψυχική ενδοχώρα του αναγνώστη. Τον συνεπαίρνει σταδιακά με μια διαδικασία έντεχνα σκηνοθετημένης και αργόσυρτης ή και υπόκωφης υποβολής. Ακόμα και στα κάπως πιο γκρίζα ποιήματα, σ’ αυτά που εγγράφεται έγκλειστος, ο ηττημένος και ο δαπανημένος άνθρωπος, ο αναγνώστης δε βουλιάζει στο μαύρο χρώμα· δεν αισθάνεται να τον πνίγει ο κλοιός μιας συναισθηματικής-ψυχικής ασφυξίας. Ο ηττημένος στον Καβάφη διατηρεί μιαν αξιοπρέπεια ή ακόμα και κάποια καύχηση». </span></em><br /><br /><div align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjS3IFzrUdDvan5xWvSD_ve0qdGW3Nq7kedS6FU4o9TWgoFzJuAGW29CYfdvbNgy8mk4uwvchmLwXgjfesObeD32Ero0WeA2IuQQRa78rjrp4x3eVVX0QtsWA23FQNJ4UkMBRVPKG1pYAc/s1600/%25CE%25A3%25CE%25AF%25CE%25BA%25CE%25B9%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2582-%25CE%2591%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2583%25CF%258C%25CF%2582+312.jpg"><em><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 300px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5697150250950609826" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjS3IFzrUdDvan5xWvSD_ve0qdGW3Nq7kedS6FU4o9TWgoFzJuAGW29CYfdvbNgy8mk4uwvchmLwXgjfesObeD32Ero0WeA2IuQQRa78rjrp4x3eVVX0QtsWA23FQNJ4UkMBRVPKG1pYAc/s400/%25CE%25A3%25CE%25AF%25CE%25BA%25CE%25B9%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2582-%25CE%2591%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2583%25CF%258C%25CF%2582+312.jpg" /></em></a><span style="font-family:georgia;color:#003333;"><em> Ίσως αυτή η οπτική γωνία θέασης δίνει μιαν απάντηση στο ερώτημά μας.<br />Όπως το λέει, άλλωστε κι ο <strong>Λίνος Πολίτης</strong> στην «Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας» του, </em><em><span style="color:#330033;">« Μια σοβαρότητα και μια βαρυθυμία· δε θα βρούμε στον Καβάφη την εύθυμη νότα, την ευφρόσυνη πολυχρωμία . (…) Το καίριο είναι η συνειδητοποίηση της δραματικής ουσίας της ζωής, η αίσθηση της παρακμής και της ματαιότητας. Η τραγική όμως αυτή συναίσθηση δεν οδηγεί στη διάλυση και στην απιστία· το αίσθημα της αξιοπρέπειας και της υπερηφάνειας, η βαθύτερη συνείδηση του ανθρώπου, αποτελούν το αντίρροπο και θεμελιώνουν την πίστη και τη σωτηρία»<br /></span>Κι αυτό είναι, Φωτεινή, ένα ακόμα στοιχείο που τον καθιστά ιδιαίτερο.<br />Τι λέτε;</em></span></div></div></div>Διονύσης Μάνεσηςhttp://www.blogger.com/profile/12336804337994151937noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-7731951930802974091.post-86633217122333536002012-01-06T18:52:00.007+02:002012-01-07T18:07:51.622+02:00Τι είναι ποίηση;<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjj-Bv_792Z5rk2D9FIC_VUUIwxprWvcUQfRgFbsFh9cFC0JP0KsRO5xf06r1j1oP00jt_mgGd51nEKGzf3982DvDxLamDUep9LfPreNUMXIzbqRwXcqcka2usv6u2uoEbLjinUChjl-MA/s1600/%25CF%2581%25CE%25BF%25CF%258D%25CE%25BB%25CE%25B11%25CE%25B1.bmp"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 223px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5694921902731487426" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjj-Bv_792Z5rk2D9FIC_VUUIwxprWvcUQfRgFbsFh9cFC0JP0KsRO5xf06r1j1oP00jt_mgGd51nEKGzf3982DvDxLamDUep9LfPreNUMXIzbqRwXcqcka2usv6u2uoEbLjinUChjl-MA/s400/%25CF%2581%25CE%25BF%25CF%258D%25CE%25BB%25CE%25B11%25CE%25B1.bmp" /></a> <span style="color:#663366;">( οι υπέροχες φωτογραφίες της ανάρτησης είναι της <strong><span style="font-size:130%;">daflek</span></strong>)<br /></span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjin0C_uvGfwC2bd9_P2TqPpYJehiDYjVTphMJ57iCpoHOZuGLVysnFvQ1IGUD8NRWz0tfuprwL5bxvkZ5u8h1AQQXG_cMw86v3kwIczDEJ630XcWDwkWhHrhCdaUkarCrxoXJee_neGuQ/s1600/%25CF%2581%25CE%25BF%25CF%258D%25CE%25BB%25CE%25B13.bmp"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 223px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5694565408508916834" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjin0C_uvGfwC2bd9_P2TqPpYJehiDYjVTphMJ57iCpoHOZuGLVysnFvQ1IGUD8NRWz0tfuprwL5bxvkZ5u8h1AQQXG_cMw86v3kwIczDEJ630XcWDwkWhHrhCdaUkarCrxoXJee_neGuQ/s400/%25CF%2581%25CE%25BF%25CF%258D%25CE%25BB%25CE%25B13.bmp" /></a> <span style="color:#006600;">«Βαδίζεις σε μιαν έρημο. Ακούς ένα πουλί που κελαηδάει. Όσο κι αν είναι απίθανο να εκκρεμεί ένα πουλί στην έρημο, ωστόσο εσύ είσαι υποχρεωμένος να του φτιάξεις ένα δέντρο. Αυτό είναι το ποίημα». ( Κική Δημουλά)</span><br /><br /><span style="color:#333399;">Ίσως επειδή είναι πολύ δύσκολο να ορίσει κανείς τι είναι η ποίηση, ίσως γι’ αυτό να υπάρχουν τόσα ποιήματα που ανιχνεύουν το ρόλο της ίδιας της ποίησης, που στοχάζονται πάνω στη λειτουργία της, που αναζητούν την αλήθεια και την ουσία της.<br />Επιστρέφοντας από τις διακοπές των Χριστουγέννων, τη Δευτέρα, θα ξεκινήσουμε να μελετάμε αυτή την ενότητα: «Ποιήματα για την ποίηση», ποιήματα ποιητικής, δηλαδή, ποιήματα αυτοναφορικά. . Όπως λέγαμε και στην προηγούμενη ανάρτηση, φέτος στην ύλη μας ανήκουν τα ποιήματα:</span><br /><br /><div align="center"><br /><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSfkuFYH2uWIcctmiKD0BRtUJg7v3HTSliY2SbF35NtZhkkaFfebT7Q9jQPqZHyuW6OJpVMotKk9tN38CMWIintT4G8o3A38EDU9gvfhXd7NwDkZ1IA83F7p4CtIuhrfgFD1znsvvY6jQ/s1600/%25CF%2581%25CE%25BF%25CF%258D%25CE%25BB%25CE%25B16.bmp"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 291px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5694565121135889970" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSfkuFYH2uWIcctmiKD0BRtUJg7v3HTSliY2SbF35NtZhkkaFfebT7Q9jQPqZHyuW6OJpVMotKk9tN38CMWIintT4G8o3A38EDU9gvfhXd7NwDkZ1IA83F7p4CtIuhrfgFD1znsvvY6jQ/s400/%25CF%2581%25CE%25BF%25CF%258D%25CE%25BB%25CE%25B16.bmp" /></a><br /><span style="color:#663366;">-Κωνσταντίνος Π. Καβάφης, «Μελαγχολία του Ιάσωνος Κλεάνδρου ποιητού εν Κομμαγηνή 595 μ .Χ.»</span></div><br /><div><span style="color:#663366;">· Μαρία Πολυδούρη, «Μόνο γιατί με αγάπησες»</span></div><br /><div><span style="color:#663366;">· </span><span style="color:#663366;">Νίκος Εγγονόπουλος, «Ποίηση 1948»</span></div><br /><div><span style="color:#663366;">· </span><span style="color:#663366;">Μανόλης Αναγνωστάκης, «Στο Νίκο Ε… 1949»</span></div><br /><div><span style="color:#663366;">· Γιώργης Παυλόπουλος, «Τα Αντικλείδια»,<br /></span><span style="color:#000099;">τα οποία θα τα διδαχτούμε με αυτή τη σειρά.</span><br /><span style="color:#000099;">Την προβληματική της ενότητας θα επιχειρήσουμε να προσεγγίσουμε σήμερα παραθέτοντας και μερικά άλλα ποιήματα για την ποίηση, που το καθένα μάλιστα, με κάποια λογική, θυμίζει και κάποιο από τα ποιήματα του βιβλίου μας. </span><span style="color:#000099;">Ό,τι κάναμε και στην προηγούμενη ανάρτηση, δηλαδή, </span></div><br /><div><span style="color:#000099;">οπότε ... ετοιμαστείτε για το δεύτερό μας κουίζ ! :-)</span><br /><strong><em><span style="color:#cc33cc;">1. Μίλτου Σαχτούρη, Ο στρατιώτης ποιητής</span></em></strong><br /><span style="color:#66cccc;">Δεν έχω γράψει ποιήματα<br />μέσα σε κρότους<br />μέσα σε κρότους<br />κύλησε η ζωή μου</span></div><br /><div><span style="color:#66cccc;"></span></div><span style="color:#66cccc;"><br /><div>Τη μιαν ημέρα έτρεμα<br />την άλλη ανατρίχιαζα<br />μέσα στο φόβο</div><br /><div>μέσα στο φόβο<br />πέρασε η ζωή μου<br /><br />Δεν έχω γράψει ποιήματα<br />δεν έχω γράψει ποιήματα<br />μόνο σταυρούς<br />σε μνήματα<br />καρφώνω<br /><br /></span><em><strong><span style="color:#006600;">2. Κλείτου Κύρου, Η ποίηση ( απόσπασμα)<br /></span></strong></em><span style="color:#009900;">(…) Σ’ έναν κόσμο συναλλαγών η Ποίηση δε συναλλάσσεται. Σ’ έναν κόσμο φθοράς η Ποίηση παραμένει άφθαρτη Είναι μια αρρώστια που σε σιγοκαίει όπως ο έρωτας και η θέρμη Συμπτώματα: συμπεριφορά παιδιού καθαρό μυαλό και μάτι που τρυπάει σκοτάδια και καπνούς Όπου Ποίηση και αλήθεια Φάρμακο για τη μοναξιά και τους πόνους της καρδιάς Δε χρειάζεται φίλτρο Χρήση εσωτερική Και προπαντός υπόθεση προσωπική (…)</span><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfOKa0LhFwTmc-zs77doO0EGPB5zfnxwPPsw8Ti0RWHOw-xoF1gLQQBpeUEgTzWDjGy2ADHYHgXbeL9o4lRrVU39q3tny5qN7A9Z-301CmI7GUQjHQAJ3AEOLoXKshSgcTq0v5uJUrWXg/s1600/%25CF%2581%25CE%25BF%25CF%258D%25CE%25BB%25CE%25B12.bmp"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 223px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5694564822987957058" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfOKa0LhFwTmc-zs77doO0EGPB5zfnxwPPsw8Ti0RWHOw-xoF1gLQQBpeUEgTzWDjGy2ADHYHgXbeL9o4lRrVU39q3tny5qN7A9Z-301CmI7GUQjHQAJ3AEOLoXKshSgcTq0v5uJUrWXg/s400/%25CF%2581%25CE%25BF%25CF%258D%25CE%25BB%25CE%25B12.bmp" /></a><strong><em><span style="color:#663333;">3. Κωστή Γκιμοσούλη, Ένα πετυχημένο ποίημα<br /></span></em></strong><span style="color:#990000;">Να γράψεις ένα πετυχημένο ποίημα<br />δεν σημαίνει απαραίτητα<br />πως είσαι<br />κάτι παραπάνω από τους άλλους.<br /><br />Ούτε<br />άμα γράψεις ένα πετυχημένο ποίημα<br />σημαίνει αναγκαστικά<br />πως έχεις κότσια<br /><br />Κότσια έχουν<br />οι πυροτεχνουργοί<br />οι εργολάβοι κηδειών<br />κι οι ακροβάτες.<br /><br />Να γράψεις ένα πετυχημάνο ποίημα<br />σημαίνει μόνο αυτό:<br /><br />Σφραγίζεις τέλεια ένα χαλασμένο δόντι.<br /><br />Δηλαδή<br />κλείνεις με κάτι στερεό<br />τον άδειο χώρο<br />που είχε καταλάβει ο πόνος.<br /><br /><strong><em><span style="color:#336666;">4. Κικής Δημουλά, Η αγριοφωνάρα ( απόσπασμα)<br /></span></em></strong></span><span style="color:#333399;">(…)<br />Έφευγες κάθε τόσο μην αφήνοντας<br />ούτε μια λέξη κάτω απ’ το χαλάκι της εξώπορτας<br />και με εξώθησες να κλέβω αντικλείδια<br />από περιφερόμενους λωποδύτες στίχους<br />για να μπω.<br /><br />Και ποια η αναγνώριση<br />Γύρισα μια μέρα απ’ τη σπορά και βρήκα<br />στο δρόμο πεταμένη την οικοσκευή μου<br />και όσα είχα επί χάρτου ακουμπήσει<br />τα έκανες του διωγμού μου περιτύλιγμα<br />και αιτιολόγησή του.<br /><br />Άστεγη περιφέρομαι κλειστές οι πόρτες<br />αγνώμονες οι επιβάτες που στερέωσα<br />καμώνονται ότι δεν είναι μέσα.<br />Μέσα είναι.<br />Αλλού, απ’ τους αγάπησα, δεν έχουν πού να πάνε.<br /><br />Άγραφων στίχων βρίσκω μισάνοιχτη την πόρτα.<br />Σπρώχνω ελαφρά το τρίξιμο να μπω<br />κι από το βάθος βάθος μου απαντά<br />μια αγριοφωνάρα<br />πως έχουνε γραφτεί. </span></div><br /><p align="right"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiv839iSbz_8S4L5ssrn-vwHH4RJrUatJmaG6mtYoG6FXanfCCCwp8OqwJmXM2km7MK9fqY1p7XlC8zLO-rzn4uot320Kmwj0JthRQx9XdUagP5i9Tnq9b___-KEXmfTf9JwrBORNsZNXk/s1600/%25CF%2581%25CE%25BF%25CF%258D%25CE%25BB%25CE%25B111.bmp"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 223px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5694564521977542914" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiv839iSbz_8S4L5ssrn-vwHH4RJrUatJmaG6mtYoG6FXanfCCCwp8OqwJmXM2km7MK9fqY1p7XlC8zLO-rzn4uot320Kmwj0JthRQx9XdUagP5i9Tnq9b___-KEXmfTf9JwrBORNsZNXk/s400/%25CF%2581%25CE%25BF%25CF%258D%25CE%25BB%25CE%25B111.bmp" /></a></p><strong><em><span style="color:#ff6600;">5. Στρατή Τσίρκα, Δώσε μου το τραγούδι<br /></span></em></strong><span style="color:#999900;">Ποίηση,<br />συντρόφισσα με τ’αθόρυβα πέλματα,<br />μέσ’ απ’ τη σκοτεινήν απόγνωση<br />των κόσμων σου κράζω:<br />Δώσε μου το Τραγούδι!<br /><br />Ήλιος να πυρπολήσει τα μυαλά<br />των αδερφών μου<br />και πάνω απ’ τα μικρά τα καθημερινά<br />να τους υψώσει<br />στο νόημα του Αιώνα.<br />(…)<br />Και πάνω απ’ όλα, πάνω απ’ όλα,<br />Ποίηση,<br />δωσ’μου τη δύναμη να φωνάξω:<br />Τίποτα δεν τελείωσε.<br />Τώρα αρχινούν<br />πάνω στη Γη<br />τα πανανθρώπινα ανθεστήρια.<br /><br /></span><span style="color:#000099;">Και μια και δε μου φαίνεται τόσο δύσκολο να αντιστοιχίσετε το κάθε ποίημα με κάποιο απ’αυτά της ύλης μας, ας βάλουμε και μια δεύτερη ερώτηση για το κουίζ μας: Βρείτε το ορεινό χωριό από το οποίο είναι τραβηγμένες πριν λίγες μέρες οι πανέμορφες φωτογραφίες που μας αφιερώνει η <strong><span style="font-size:130%;color:#cc33cc;">daflek</span></strong> ( Δεν είναι και τόσο δύσκολο. Σε μια πρόσφατη ανάρτηση υπάρχει και βοήθεια :-) )<br /><br />Λοιπόν, καλή επιτυχία! </span></div>Διονύσης Μάνεσηςhttp://www.blogger.com/profile/12336804337994151937noreply@blogger.com23tag:blogger.com,1999:blog-7731951930802974091.post-73696743828097761362012-01-03T15:47:00.006+02:002012-01-03T16:00:49.463+02:00Αντιστοιχίστε και κερδίστε! ( και καλή μας χρονιά! )<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIUPJ0jYwKMpmcM70DzWtqdTtAm19-iIqxgI-PYv_erxj4IXxfzKmZD1tmgP-rxSxTbVSHkvBV1-dMSwlEhGmoI9JAwsAzsInwTFWGdDMPmFd7sFWGzUoJS41Qat42jCphHi_WaSdXHh8/s1600/10.26.11+002.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 300px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5693403860473125650" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIUPJ0jYwKMpmcM70DzWtqdTtAm19-iIqxgI-PYv_erxj4IXxfzKmZD1tmgP-rxSxTbVSHkvBV1-dMSwlEhGmoI9JAwsAzsInwTFWGdDMPmFd7sFWGzUoJS41Qat42jCphHi_WaSdXHh8/s400/10.26.11+002.jpg" /></a><br /><br /><div align="center"><span style="color:#006600;">Στα μπαγκάζια των διακοπών του περασμένου καλοκαιριού ήταν και η ποιητική συλλογή του Αργύρη Χιόνη με τον τίτλο «Ό,τι περιγράφω με περιγράφει». Από επαγγελματική ή ίσως και προσωπική διαστροφή οι περισσότερες σελίδες είναι σημειωμένες με ένα γαλάζιο μολύβι, προφανώς «δανεισμένο» από τα μολύβια ζωγραφικής κάποιου παιδιού.<br />Σημειωμένα είναι και όσα ποιήματα παρουσίαζαν αντιστοιχίες με τα ποιήματα που περιλαμβάνονται στο σχολικό βιβλίο της λογοτεχνίας κατεύθυνσης (Αυτό σίγουρα είναι επαγγελματική διαστροφή!). Φυλλογυρίζοντας τώρα το βιβλίο, που έμελλε να είναι το τελευταίο που εξέδωσε εν ζωή ο ποιητής, απολαμβάνω τα ολιγόστιχα, λακωνικά ποιήματα και λέω να σας τα μεταφέρω εδώ, να βρείτε μόνοι σας τις αντιστοιχίες τους με τα ποιήματα του βιβλίου μας.</span></div><br /><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuCzCJd36VA3g-oT6p50EUWnW4SMTrKF12Tr1PjOubH05x4LMZ4CTS-tXAZ58Cm0VAOAer_E9Io_1PCjeWPj6IpC_eIrU5MHPDLWpYCWVxiOLA5Ge0o4NuVPbVcgiwmCt15_SOsS4oCmY/s1600/12.2011+036.jpg"><span style="color:#006600;"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 300px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5693403680058743410" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuCzCJd36VA3g-oT6p50EUWnW4SMTrKF12Tr1PjOubH05x4LMZ4CTS-tXAZ58Cm0VAOAer_E9Io_1PCjeWPj6IpC_eIrU5MHPDLWpYCWVxiOLA5Ge0o4NuVPbVcgiwmCt15_SOsS4oCmY/s400/12.2011+036.jpg" /></span></a><span style="color:#006600;"><br /></span><br /><div align="center"><br /><div align="center"><span style="color:#006600;">Θυμίζω πως φέτος στην ύλη μας είναι τα ποιήματα:<br /><span style="color:#000099;">· Κωνσταντίνος Π. Καβάφης, «Μελαγχολία του Ιάσωνος Κλεάνδρου ποιητού εν Κομμαγηνή 595 μ .Χ.»<br />· Μαρία Πολυδούρη, «Μόνο γιατί με αγάπησες»<br />· Νίκος Εγγονόπουλος, «Ποίηση 1948»<br />· Μανόλης Αναγνωστάκης, «Στο Νίκο Ε… 1949»<br />· Γιώργης Παυλόπουλος, «Τα Αντικλείδια»<br /><br /></span>Για να δούμε, λοιπόν:<br /></span><span style="color:#993300;"><strong>1) ( εκδοχές του τέλους, ΙΙ)<br /></strong>« Ό,τι χαλάει, ό,τι σπάζει, περίτρανα τους γέροντες τρομάζει, με το δικό τους τέλος ομοιάζει, με το δικό τους τσάκισμα από του χρόνου τις απρόσεχτες, βιαστικές κινήσεις. Γι’ αυτό, σιγά σιγά, προσεχτικά, το βάρος του κορμιού τους σε πολυθρόνες και καρέκλες αποθέτουν και φέρνουνε στα χείλη τους το ποτήρι τους, κρατώντας το σφιχτά με τα δυο χέρια.<br />«Όσο κρατούν τα πράγματα, κρατώ κι εγώ», φαίνεται να ‘ναι η κρυφή ελπίδα τους.»<br /><br /><strong>2) ( εκδοχές του τέλους, ΧΙΙ)<br /></strong>«Αυτός ο άνθρωπος δεν αντέχει το φθινόπωρο· τον φθίνει, ανεπανόρθωτα τον φθίνει, κι ας μην είναι οπώρα. Είναι, ως εκ τούτου, φυσικό που του αντιστέκεται, που σαν τρελός μαζεύει τα πεσμένα φύλλα και τα ξανακολλάει στα κλαδιά των δέντρων.<br />Θα καταφέρει άραγε να ακυρώσει έτσι του καλοκαιριού την αναχώρηση, την έλευση να ματαιώσει του χειμώνα;»<br /><br /><strong>3) ( από την ενότητα: παίγνια και σάτιρες)<br /></strong>«Πέρασε τη ζωή του, γράφοντας ποιήματα με τη γομολάστιχα»<br /></span><br /><div align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIB9Dt9mO_zbAFYv8abbr6ygZHzIwlyLAPwVZsFZa1I_99gwzeI_nexQZAC-qwTk5hiDxdnT7lmtWjS_w0HHFgjCp3xidp25lnbtynj8Qj6NlErJTZadFvnU7tvgdFypc5qhknZnIzOR0/s1600/12.2011+038.jpg"><span style="color:#993300;"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 300px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5693402665082494898" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIB9Dt9mO_zbAFYv8abbr6ygZHzIwlyLAPwVZsFZa1I_99gwzeI_nexQZAC-qwTk5hiDxdnT7lmtWjS_w0HHFgjCp3xidp25lnbtynj8Qj6NlErJTZadFvnU7tvgdFypc5qhknZnIzOR0/s400/12.2011+038.jpg" /></span></a><span style="color:#993300;"><br /><strong>4) ( από την ενότητα: παίγνια και σάτιρες)</strong><br />«Έστησα καρτέρι<br />στο ποίημα,<br />όπως ο κυνηγός<br />καρτέρι στήνει<br />στον λαγό,<br />κι ας μην είχε (το ποίημα)<br />αυτιά μεγάλα,<br />μύτη υγρή, τρεμουλιαστή,<br />κι ας μην είχε<br />τα μπροστινά του πόδια<br />πιο κοντά<br />από τα πισινά,<br />κι ας μην είχε<br />καν πόδια (το ποίημα),<br />ήρθε κι έφυγε, γρήγορο<br />σαν λαγός,<br />κι έμεινα μόνο με τον κρότο<br />της ντουφεκιάς μου<br />και τον αντίλαλό της<br />που ειν’ ετούτη<br />η αποτυχημένη απόπειρα<br />(ποιήματος)»<br /><br /><strong>5) ( από την ενότητα: παίγνια και σάτιρες)<br /></strong>«Η ποίηση ήταν γι’ αυτόν<br />ό,τι για τον Περσέα ο καθρέφτης·<br />μόνο μέσα απ’ αυτήν μπορούσε να κοιτάζει<br />τη φρικτή πραγματικότητα.»<br /></span><br /><span style="color:#006600;">Σας άρεσαν;<br />Το κουίζ, φαντάζομαι, το καταλάβατε κιόλας: Όποιος αντιστοιχίσει σωστά τα 5 ποιήματα με τα ποιήματα του βιβλίου της λογοτεχνίας ( το ένα είναι εκτός φετινής ύλης), κερδίζει ένα βιβλίο του Αργύρη Χιόνη. Για να δούμε! </span></div></div></div></div>Διονύσης Μάνεσηςhttp://www.blogger.com/profile/12336804337994151937noreply@blogger.com88tag:blogger.com,1999:blog-7731951930802974091.post-77122331779342214792011-12-30T23:56:00.005+02:002011-12-31T00:18:30.798+02:00πες μου πως τίποτε δεν είναι αδύνατο.<div align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj739Qayk2zhNlqconE24Jl5eLLt4oIcsV_temfJlAK4VGc5M5Nz57nsUKjJr5mLFWRlIaHkOcKtwZx9jNyz73KHjTB0QLmzKgn8qz_ofCfQHW_jl36i3R7QY4KihKcyX7Q740XcDYOd0M/s1600/%25CE%2599%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%259B+%25CE%2591%25CE%25A5%25CE%2593+2007-%25CE%259A%25CE%2595%25CE%25A1%25CE%259A%25CE%25A5%25CE%25A1%25CE%2591-%25CE%25A6%25CE%259F%25CE%259B%25CE%2595%25CE%2593%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2594%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A3+191.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 300px; DISPLAY: block; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5692047006346634386" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj739Qayk2zhNlqconE24Jl5eLLt4oIcsV_temfJlAK4VGc5M5Nz57nsUKjJr5mLFWRlIaHkOcKtwZx9jNyz73KHjTB0QLmzKgn8qz_ofCfQHW_jl36i3R7QY4KihKcyX7Q740XcDYOd0M/s400/%25CE%2599%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%259B+%25CE%2591%25CE%25A5%25CE%2593+2007-%25CE%259A%25CE%2595%25CE%25A1%25CE%259A%25CE%25A5%25CE%25A1%25CE%2591-%25CE%25A6%25CE%259F%25CE%259B%25CE%2595%25CE%2593%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2594%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%25A3+191.jpg" /></a><span ><span style="color:#336666;"><em><span style="font-size:130%;"> <strong>Άγγισε με το χέρι σου τον ουρανό.</strong></span></em></span><br /></span><br /><div align="center"><span style="font-size:130%;color:#336666;"><strong><em>Καθάρισε τα σκονισμένα άστρα.</em></strong></span></div><br /><div align="center"><span style="font-size:130%;color:#336666;"><strong><em>Ανέβα στο πιο ψηλό κλαδί. Κελάηδησε.</em></strong></span></div><br /><div align="center"><span style="color:#336666;"><strong><em><span style="font-size:130%;"><span ><span style="color:#336666;">Με την παλάμη σου σκέπασε την πόλη</span>.</span></span></em></strong></span></div><br /><div align="center"><span style="font-size:130%;color:#336666;"><strong><em>Βάψε το σκοτάδι πράσινο. Ή πορτοκαλί. </em></strong></span></div><br /><div align="center"><span style="font-size:130%;color:#336666;"><strong><em>Πιες το νερό της θάλασσας ως την τελευταία σταγόνα.</em></strong></span></div><br /><div align="center"><span style="font-size:130%;color:#336666;"><strong><em>Λύγισε τη ζωή όπως οι υπαίθριοι παλαιστές</em></strong></span></div><br /><div align="center"><span style="font-size:130%;color:#336666;"><strong><em>λυγίζουν τα σίδερα στις πλατείες.</em></strong></span></div><br /><div align="center"><span style="font-size:130%;color:#336666;"><strong><em>Άρχισε το σύμπαν από την αρχή - πρώτα με πηλό και με λάσπη.</em></strong></span></div><br /><div align="center"><span style="font-size:130%;color:#336666;"><strong><em>Πέρνα το ποτάμι δυο φορές.</em></strong></span></div><br /><div align="center"><span style="font-size:130%;color:#336666;"><strong><em>Κάνε το σίδερο φωτιά. Το χιόνι πέτρα.</em></strong></span></div><br /><div align="center"><span style="font-size:130%;color:#336666;"><strong><em>Πες μου πως τίποτε δεν είναι αδύνατο.</em></strong></span></div><br /><div align="center"><span style="font-size:130%;color:#336666;"><strong><em>Πες μου πως τίποτε δεν είναι αδύνατο.</em></strong></span></div><br /><div align="center"><span style="font-size:85%;color:#336666;"><em>(Sostenuto, Νάσος Βαγενάς )</em></span><br /></div><br /><div align="center"><em><span style="font-size:180%;color:#ff6666;"><strong>καλή σας χρονιά</strong></span></em></div></div>Διονύσης Μάνεσηςhttp://www.blogger.com/profile/12336804337994151937noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-7731951930802974091.post-36920368184768173102011-12-27T15:23:00.011+02:002011-12-27T16:03:17.611+02:00Με ήτα η ζωή τελειώνει·/με ήττα, επίσης. Αργύρης Χιόνης<div align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_g7ukTK2i9BvRLvhrkkdGHpmawWHPTKu4z10xXcP6SKiX7Nncz2XC-Uh5cF9ztJPRhv-cIm_iQtf-ncc4TWPuqNs5GumtOYniW8gQYRKOVvulQ60IbW_F7Koz92UX1rwusGi_vO0rAWw/s1600/B320AB8D2D8267B29097458D2A4647BF.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 286px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5690801875591306114" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_g7ukTK2i9BvRLvhrkkdGHpmawWHPTKu4z10xXcP6SKiX7Nncz2XC-Uh5cF9ztJPRhv-cIm_iQtf-ncc4TWPuqNs5GumtOYniW8gQYRKOVvulQ60IbW_F7Koz92UX1rwusGi_vO0rAWw/s400/B320AB8D2D8267B29097458D2A4647BF.jpg" /></a><strong><span style="color:#003300;"> Να επισκεπτόμαστε τους επιζώντες ποιητές</span></strong></div><br /><div align="center"><strong><span style="color:#003300;"></span></strong><br /><span style="color:#003300;">Να επισκεπτόμαστε τους επιζώντες ποιητές</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#003300;">αν μάλιστα τυχαίνει να μένουμε στην ίδια πόλη</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#003300;">να τους βλέπουμε πού και πού</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#003300;">γιατί εκεί που ζούμε ήσυχοι</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#003300;">βέβαιοι πως ζούνε κι αυτοί -ξεχασμένοι έστω-</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#003300;">εκεί έρχεται το μαντάτο τους.</span></div><br /><br /><div align="center"><span style="color:#003300;">Οι καλοί ποιητές μάς φεύγουνε μια μέρα</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#003300;">όχι γιατί πεθαίνουνε</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#003300;">από έμφραγμα ή από καρκίνο</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#003300;">αλλά γιατί φυτρώνουνε στα βλέφαρά τους</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#003300;">λουλούδια τρομερά.</span></div><br /><br /><div align="center"><span style="color:#003300;">Ανοίγουνε κιτάπια στην αρχή</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#003300;">πάνε μετά στον οφθαλμίατρο</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#003300;">ρωτάνε κηπουρούς βοτανολόγους</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#003300;">η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#003300;">λόγια φοβισμένα κι αόριστα</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#003300;">οι περαστικοί κι οι γείτονες σταυροκοπιούνται.</span></div><br /><br /><div align="center"><span style="color:#003300;">Έτσι σιγά σιγά οι ποιητές μαζεύονται</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#003300;">αποτραβιούνται σπίτι τους</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#003300;">ακούγοντας δίσκους παλιούς</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#003300;">γράφοντας λίγο</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#003300;">όλο και πιο λίγοπράγματα μέτρια.</span></div><br /><br /><div align="center"><span style="color:#003300;">Στο μεταξύ μες στην κλεισούρα</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#003300;">τα τρομερά λουλούδια αρχίζουν να ξεραίνονται</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#003300;">και να κρεμάνε</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#003300;">κι οι ποιητές δε βγαίνουν πια</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#003300;">μήτε για τα τσιγάρα τους στο διπλανό περίπτερο.</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#003300;">Μόνο σκεβρώνουνε κοντά στο τζάκι</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#003300;">ζητώντας την απόκριση από τη φωτιά</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#003300;">που πάντα ξεπετάει στο τέλος μια της σπίθα</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#003300;">κι αυτή γαντζώνεται</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#003300;">στα ξεραμένα φύλλα πρώτα</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#003300;">ύστερα στα ξερά κλαριά</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#003300;">σ' όλο το σώμα</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#003300;">και τότε λάμπει το σπίτι</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#003300;">λάμπει ο τόπος</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#003300;">για μια μόνο στιγμή</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#003300;">κι αποτεφρώνονται.</span></div><br /><div align="center"><span style="font-size:85%;color:#003300;">(Από τη συλλογή Αναπήρων πολέμου (1982) του Γιάννη Βαρβέρη)<br /></span></div><br /><br /><div align="center"><span style="color:#663366;">Ο <strong><span style="font-size:130%;">Αργύρης Χιόνης</span></strong> έφυγε απ’ τη ζωή ανήμερα Χριστούγεννα, μόλις στα 68 του χρόνια, χωρίς να προλάβουμε να τον επισκεπτούμε στο ορεινό του σπίτι με τα μεγάλα παράθυρα, στο Θροφαρί της Κορινθίας.<br />Στην τελευταία του ποιητική συλλογή ( «Ό,τι περιγράφω με περιγράφει», εκδ. Γαβριηλίδης, 2010) συνομίλησε με παρρησία, θάρρος, τόλμη, με ειρωνεία και χιούμορ με το θάνατο, έπαιξε μαζί του με τον «ηρωικό πεσσιμισμό», όπως ανέφερε σε μια του συνέντευξη, με τον ηρωικό πεσσιμισμό που του δίδαξαν ο Νίτσε, ο Καζαντζάκης, ο Καμύ, ο Μπέκετ, αυτοί που τον βοήθησαν να αντιμετωπίζει «την ύπαρξη και την ανυπαρξία με ένα σαρδόνιο χαμόγελο».<br /></span></div><br /><br /><div align="center"><span style="color:#663366;">Η είδηση του θανάτου του αγαπημένου ποιητή στέρησε τη δύναμη που σε κάνει να χαμογελάς. Κι όχι μόνο αγαπημένου ποιητή αλλά κι αγαπημένου ανθρώπου. Ενός ανθρώπου που ξεκινά τη ζωή του από τις αυθαίρετες παράγκες στα Σεπόλια, τελειώνει νυχτερινό Γυμνάσιο και αφού για 25 χρόνια ξενιτευτεί, σπουδάσει και δουλέψει στο Παρίσι, το Άμστερνταμ, τις Βρυξέλλες, επιλέγει την επιστροφή «στον τόπο όπου τα πάντα γεννιούνται, στη Φύση», αποφασίζοντας να παραιτηθεί από τη θέση του μεταφραστή του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις Βρυξέλλες και να εγκατασταθεί στο «μικρό και σχεδόν άθικτο ακόμη απ’ τον πολιτισμό» χωριό Θροφαρί της ορεινής Κορινθίας. Από το 1992 εκεί έγραφε, εκεί καλλιεργούσε τη γη, εκεί συνέχιζε το έργο της ζωής του. «Όσο ζω, γράφω ποιήματα-όνειρα πάνω στα χώματα. Όταν με καταπιούν και χουμοποιηθώ, θα τροφοδοτώ, ως λίπασμα, νέα όνειρα ζωής» (Σε εισαγωγικά αποσπάματά του από συνέντευξη στη Βιβλιοθήκη της «Ε», 12.02.2010).</span></div><span style="color:#663366;"><br /><br /><div align="center">Την ποίηση θεωρούσε τη βάση της συγγραφικής του δουλειάς, αλλά είχε εκδώσει και αρκετά αφηγήματα, για κάποια από τα οποία είχε βραβευτεί και με το βραβείο του περιοδικού «Διαβάζω» (2006) και με κρατικό βραβείο (2009), ένα θεατρικό, πολλές μεταφράσεις από πολλές γλώσσες, ακόμα και τις ιστορίες από τον αγαπημένο μας Asterix.</div><br /><div align="center"><br />Οξυδερκής, αιχμηρός, σαρκαστικός κι αυτοσαρκαστικός και ταυτόχρονα ευαίσθητος και τρυφερός, χαμηλόφωνος, ακολουθούσε χρόνια τώρα με συνέπεια μια καταδική του, ιδιαίτερη πορεία στο χώρο της ελληνικής ποίησης.<br />Λέγαμε πιο πάνω για τη συνομιλία του με τη Θανή – όπως ήθελε να ονομάζει το θάνατο ( «Δεν σ’ ονομάζω Θάνατο,/Θανή σ’ αποκαλώ·/αφού θα μ’ αγκαλιάσεις κάποτε,/σε προτιμώ γυναίκα.») που είχε στην τελευταία του ποιητική συλλογή. Ας δούμε μερικά δείγματα από εκεί.</span></div><br /><div align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDYC2z2mgGHbURrJ6G0726omVQjhtA60mtVY45Xw3HlVvWUqciz6ZRirbkfLOnpQkjeRmXgZlrXrZfR3qVDwi1jbhEBtokqZdUIPNo7fp1dT1DHb2itMjuESeDVSrmcTPZ0xx0LXzMrPE/s1600/untitled.bmp"><span style="color:#663366;"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 186px; DISPLAY: block; HEIGHT: 139px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5690801801365763058" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDYC2z2mgGHbURrJ6G0726omVQjhtA60mtVY45Xw3HlVvWUqciz6ZRirbkfLOnpQkjeRmXgZlrXrZfR3qVDwi1jbhEBtokqZdUIPNo7fp1dT1DHb2itMjuESeDVSrmcTPZ0xx0LXzMrPE/s400/untitled.bmp" /></span></a><span style="color:#663366;"><br /><strong><span style="font-size:130%;">ΕΚΔΟΧΕΣ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ<br /></span></strong>Με ήτα η ζωή τελειώνει·<br />με ήττα, επίσης.<br /><br />ΙΙΙ<br />Έρχονται αθόρυβα οι μέρες μου – γάτες με πελ-<br />ματα βελούδινα, ταχύτητα αστραπής- τρίβο-<br />νται μια στιγμή ανάμεσα στα πόδια μου· σκύ-<br />βω να τις χαϊδέψω· έχουνε κιόλας φύγει.<br /><br />ΧΙ<br /><br />Με τρομάζει η ανυπαρξία, η μητέρα μου,<br />και δεν ξέρω γιατί,<br />αφού η ερωμένη μου, η ύπαρξη,<br />είναι αυτή<br />που πάντα μου επεφύλασσε<br />και σίγουρα μου επιφυλάσσει ακόμη<br />τις πιο οδυνηρές εκπλήξεις.<br /><br />ΧΙΙ<br />Να πίνεις τσάι και, στο μεταξύ, να σβήνει η<br />ζωή σου, όπως συμβαίνει με τους ήρωες του<br />Τσέχοφ, να σβήνει η ζωή σου, ενώ εσύ με α-<br />ξιοπρέπεια το τσάι ν’ ανακατεύεις και να ε-<br />παινείς τη γεύση και το άρωμά του. Έτσι,<br />σαν ήρωας του Τσέχοφ ή όπως ο Τσέχοφ ο ί-<br />διος, στη χυδαιότητα του πόνου ν’ αντιτάσ-<br />σεις την καλή ανατροφή σου.<br /><br />XV<br />Ανάμεσα στα δάχτυλά μου<br />και στη σάρκα σου,<br />όσο σφιχτά κι αν σε κρατώ,<br />τρυπώνει ο χρόνος. </span><br /><br /><div align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJlzP0L_VfqVHqO1goA8NKTVGWwOwWHMBDf4ILDQMSe6DSNZ6JhD9nbm0QQGoHzpJEZXeEei6iF0JZkyjRzrlDa5rw4sLqNafgT5db9eUHwcAW5AZIEdrQNzb1wM83bIyzmAwYqWtfBFM/s1600/%25CE%259A.%25CE%2599%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25AF%25CE%25B1+186.jpg"><span style="color:#663366;"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 300px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5690801623491568210" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJlzP0L_VfqVHqO1goA8NKTVGWwOwWHMBDf4ILDQMSe6DSNZ6JhD9nbm0QQGoHzpJEZXeEei6iF0JZkyjRzrlDa5rw4sLqNafgT5db9eUHwcAW5AZIEdrQNzb1wM83bIyzmAwYqWtfBFM/s400/%25CE%259A.%25CE%2599%25CF%2584%25CE%25B1%25CE%25BB%25CE%25AF%25CE%25B1+186.jpg" /></span></a><span style="color:#663366;"> XVII<br />Όταν σου αναγγείλουνε το θάνατό μου,<br />κάνε ό,τι θα ’κανες αν σου χαρίζαν<br />εν’ άδειο βάζο.<br /><br />Θα το γέμιζες λουλούδια·<br />έτσι δεν είναι;<br /><br /><strong><span style="font-size:130%;">ΙΔΕΟΓΡΑΜΜΑΤΑ Β΄<br /></span></strong>Οχτώ χαϊκού<br />α΄<br />Σκίτσο ο κόσμος και<br />ανελέητη ο θάνατος<br />γομολάστιχα.<br /><br />ε΄<br />Σήπεσαι σώμα<br />στη σιωπή, στην απουσία<br />άλλων σωμάτων.<br /><strong><span style="font-size:130%;"><br />ΕΙΚΟΣΙ ΕΝΑ ΤΑΝΚΑ </span></strong></span><br /><br /><div align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglXFoG2NnBYct-entlYSVOUQn8iyWewym6A2imkCitb95jUD6XkrvNr1eGGE5SYvd1UHaAfim8U-u7jpMYr1f1Q4D04h4ZoTZHMBRz5_HykFwiGt74hZxijMvHUaHSkreemUB6GM0f0yA/s1600/%25CE%2591%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2583%25CF%258C%25CF%2582+112.jpg"><span style="color:#663366;"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 300px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5690801317634949058" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglXFoG2NnBYct-entlYSVOUQn8iyWewym6A2imkCitb95jUD6XkrvNr1eGGE5SYvd1UHaAfim8U-u7jpMYr1f1Q4D04h4ZoTZHMBRz5_HykFwiGt74hZxijMvHUaHSkreemUB6GM0f0yA/s400/%25CE%2591%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1%25CF%2583%25CF%258C%25CF%2582+112.jpg" /></span></a><span style="color:#663366;"> γ΄<br />Το όνειρό μου·<br />να φυτέψω ένα δέντρο<br />μεσοπέλαγα·</span></div><br /><span style="color:#663366;"><br /><div align="center">πουλιά να ξαποσταίνουν<br />στα κλαδιά του, απόδημα.<br /><br />δ΄<br />Κρατήσου μακριά<br />απ’ τους συνανθρώπους σου,<br />μην τους ζυγώνεις·<br />μπορεί να σε κολλήσουν<br />επικίνδυνα όνειρα.<br /><br /><strong><span style="font-size:130%;">ΠΑΙΓΝΙΑ ΚΑΙ ΣΑΤΙΡΕΣ</span></strong></span></div><br /><div align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhS0UAW627Og1xmjMTBsLX-OFhyk5gKMRKl5rqcO-2LSIm-uLhF_j-EyBLbOX5oBFhOfaGlill10ou2i9IL4U8hVrLDO3PnViiwvLiCf_Tc2HFOXSX6rkXR68mwg32ePqLPzt3lr71GiuI/s1600/%25CE%2599%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%259B%25CE%2599%25CE%259F%25CE%25A3+2007-%25CE%259A%25CE%2595%25CE%25A1%25CE%259A%25CE%25A5%25CE%25A1%25CE%2591+216.jpg"><span style="color:#663366;"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 300px; DISPLAY: block; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5690800860640621778" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhS0UAW627Og1xmjMTBsLX-OFhyk5gKMRKl5rqcO-2LSIm-uLhF_j-EyBLbOX5oBFhOfaGlill10ou2i9IL4U8hVrLDO3PnViiwvLiCf_Tc2HFOXSX6rkXR68mwg32ePqLPzt3lr71GiuI/s400/%25CE%2599%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%259B%25CE%2599%25CE%259F%25CE%25A3+2007-%25CE%259A%25CE%2595%25CE%25A1%25CE%259A%25CE%25A5%25CE%25A1%25CE%2591+216.jpg" /></span></a><span style="color:#663366;"><br />Ποτέ μου δεν κατάλαβα πώς δύο τόσο βελου-<br />δένια ζώα, όπως η γατα και η ποίηση, έχουν<br />γυαλόχαρτο για γλώσσα.<br /></span></div><span style="color:#663366;"><br /><div align="center"><br />Βασανιστήριο στα νιάτα του η ακμή·<br />απαίσια κατάστικτο το πρόσωπό του.<br />Τώρα που βρίσκεται στην παρακμή του,<br />με νοσταλγία θυμάται την ακμή του.<br /></div><br /><div align="center"><br />Είχε αγωνία· ρώτησε:»Πώς γίνεται άνθρω-<br />πος κανείς;»<br />«Προσφέροντας» του απάντησαν.<br />Δεν είχε άλλο απ’ το παντελόνι του· το πρό-<br />σφερε και έγινε γελοίος.<br /></div></span><br /><div align="center"><span style="color:#663366;"><br />_Τι κάνεις; Πώς τα πας;<br />-Πώς να τα πάω; Τι να κάνω; Ό, τι μπο-<br />ρω· πεθαίνω.<br />-Όλοι τα ίδιο κάνουμε· μόνον αυτό μπο-<br />ρούμε.<br />-Χάρηκα που σε είδα· μη χαθούμε…<br />-Ναι, μη χαθούμε…<br /><br />Θυμίζουμε και μία ανάρτηση που είχαμε κάνει στο σχολικό μας μπλογκ για το βιβλίο του «Το οριζόντιο ύψος», απ’ όπου μπορείτε να διαβάσετε ένα διήγημά του.<br /></span><span style="color:#3333ff;">( </span><a href="http://lykeio6o.blogspot.com/2009/03/blog-post_10.html"><span style="color:#3333ff;">http://lykeio6o.blogspot.com/2009/03/blog-post_10.html</span></a><span style="color:#663366;"><span style="color:#3333ff;"> )<br /></span><br />Και ένα βίντεο που ετοιμάσαμε πρόχειρα προσπαθώντας να τον ανταμώσουμε, μια που δεν τον επισκεφτήκαμε μέχρι προχτές.<br /></span><iframe height="315" src="http://www.youtube.com/embed/UjSWQizyJF4" frameborder="0" width="420"></iframe><br /><span style="font-size:78%;color:#663366;">( στο βίντεο διαβάζει ο ίδιος τα ποιήματά του)</span></div></div></div>Διονύσης Μάνεσηςhttp://www.blogger.com/profile/12336804337994151937noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-7731951930802974091.post-54544906071866263452011-12-24T19:24:00.003+02:002011-12-24T19:38:26.269+02:00"βοσκούς μαζεύω, μάγους από μακριά"<div align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifLxwiiwPigRoZathk8nZ1mIqgoidLIUsHYry8pF1_4aO1iPpljZtrbAYWk1BWFhk4EHFHIdCNw2TJq_KUuGYTnWedxLkHaQcSf7iA6Lg4udVaYQIrPCLD1UqUhD7vgCpPumgLXkln_-s/s1600/12.24.2011+006.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 300px; DISPLAY: block; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5689747691520752898" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifLxwiiwPigRoZathk8nZ1mIqgoidLIUsHYry8pF1_4aO1iPpljZtrbAYWk1BWFhk4EHFHIdCNw2TJq_KUuGYTnWedxLkHaQcSf7iA6Lg4udVaYQIrPCLD1UqUhD7vgCpPumgLXkln_-s/s400/12.24.2011+006.jpg" /></a><strong><span style="font-size:180%;"> <em><span style="color:#ff0000;">ε</span><span style="color:#006600;">υ<span style="color:#ff6600;">χ</span><span style="color:#336666;">έ</span><span style="color:#ffcccc;">ς</span> </span><span style="color:#ff0000;"><span style="color:#663300;">σ</span></span><span style="color:#33cc00;">ε</span> <span style="color:#ff6666;">ό</span><span style="color:#003333;">λ</span><span style="color:#ffcc00;">ο</span><span style="color:#666600;">υ</span><span style="color:#ff0000;">ς</span></em></span></strong></div><br /><div align="center"><strong><span style="font-size:180%;"><em><span style="color:#ff0000;"></span><br /></em></span></strong><iframe height="315" src="http://www.youtube.com/embed/MD7XDVQEDDQ" frameborder="0" width="420"></iframe><br /><span style="color:#ff0000;"><em>(χριστούγεννα χωρίς κουίζ δε γίνεται:</em></span><br /><span style="color:#ff0000;"><em>ο δημιουργὀς του ζαχαρόσπιτου, παρακαλώ!)</em></span><br /></div>Διονύσης Μάνεσηςhttp://www.blogger.com/profile/12336804337994151937noreply@blogger.com23tag:blogger.com,1999:blog-7731951930802974091.post-89088846739959764642011-12-21T21:48:00.003+02:002011-12-21T23:31:23.253+02:00Καθώς ο σκύλος, ο δεμένος με πολύ κοντόν σκοινίον...<div align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjaCBJWP04KmtLTNR_f8W1tZtUG3ORyB6VxrWc-LOpfbM3c4IFLiVd7-oLDmvq5xglfSKLr2WUnw92Ann6GJSj-_PYiphZ7Cd05mBcUpnndfQBCMvqI9mYrL2Ee2qqBqfIutkziqlcP__4/s1600/%25CF%2583%25CE%25AF%25CF%2586%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2582+230.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5688672228534626146" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 300px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjaCBJWP04KmtLTNR_f8W1tZtUG3ORyB6VxrWc-LOpfbM3c4IFLiVd7-oLDmvq5xglfSKLr2WUnw92Ann6GJSj-_PYiphZ7Cd05mBcUpnndfQBCMvqI9mYrL2Ee2qqBqfIutkziqlcP__4/s400/%25CF%2583%25CE%25AF%25CF%2586%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2582+230.jpg" border="0" /></a> <span style="color:#000066;">Ποιος είναι ο ώριμος αφηγητής του διηγήματος του Αλ. Παπαδιαμάντη «Όνειρο στο κύμα»; Τι άνθρωπος είναι; Ποιες αξίες, ποιες αρχές, ποια όνειρα, ποιοι πόθοι και ποιες ματαιώσεις κυβερνάνε την ψυχή του;<br />Αυτό ήταν το θέμα της εργασίας σας και είπαμε πως θα συμπληρώσουμε κάποια στοιχεία από την ανάλυση του Νικήτα Παρίση, όπως τη διαβάζουμε στο βιβλίο «Αλ. Παπαδιαμάντης – τρία διηγήματα». Για να δούμε, λοιπόν, πώς βλέπει το στριμωγμένο στο δικηγορικό γραφείο ήρωά μας ο Παρίσης:<br /><br />" O αφηγητής είναι πρόσωπο εσωτερικά διχασμένο.<br />Αυτός ακριβώς, ο εσωτερικς του διχασμός ακυρώνει τις αξίες του παρόντος ( παιδεία, πανεπιστημιακό πτυχίο, δικηγορία, επαγγελματική αποκατάσταση) και εξιδανικεύει μέσα του τη ζωή του παρελθόντος. Ο διχασμός του προκαλείται από την αίσθηση και το σύνδρομο του αποτυχημένου βίου, επειδή η ζωή του πήρε άλλη κατεύθυνση από αυτή που ο ίδιος επιθυμούσε. Πρακτικά ο διχασμός του εκδηλώνεται πρώτα ως ολική απαξίωση της πραγματικότητας πουτον περιβάλλει και ακολούθως ως παραμυθητική λειτουργία της μνήμης. Έτσι το «τώρα» γίνεται γκρίζο και συνιστά την αιτία της δυστυχίας του, ενώ το νοσταλγούμενο «τότε» προβάλλεται ωςο απολεσθείς παράδεισος. Αυτή η αντίθεση ανάμεσα στο μίζερο «τώρα» και το παραδεισένιο «τότε»,εξηγεί και αιτιολογεί την έλλειψη προσαρμοστικής ικανότητας και, παράλληλα, την προσφυγή στη λυτρωτική λειτουργία της μνήμης. Με έναν τελικό και συνοψιστικό λόγο: ο αφηγητής είναι ένα πρόσωπο που βασανίζεται και τυραννιέται από τη βεβαιότητα και το ισχυρό σύνδρομο της αποτυχίας στη ζωή. Αυτοαμυνόμενος απέναντι στην απωθητική πραγματικότητα, απ’ την οποία δε διαβλέπει, τώρα πια, έξοδο και διέξοδο απολύτρωσης και σωτηρίας, επαναβιώνει αναδρομικά τα όσα οριστικά έχασε. Είναι, τελικά, ο αρνητής της ζώσας πραγματικότητας και ο αθεράπευτος νοσταλγός του παρελθόντος. </span><br /><br /><div align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxn5krCry95n1OZcW4mOPDCANtAtbuqH80nP7N60nsUrdEVpBcYJgmLyu2f2JPIPHtC6lHt5CVLIknJZQUQMu5G-eeFDDcbEahOU85-Vsh_0LVk73nsG8YCmzRpF7ydDJ_-s8E1KqGHZM/s1600/%25CF%2583%25CE%25AF%25CF%2586%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2582+228.jpg"><span style="color:#000066;"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5688671930171113554" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 300px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxn5krCry95n1OZcW4mOPDCANtAtbuqH80nP7N60nsUrdEVpBcYJgmLyu2f2JPIPHtC6lHt5CVLIknJZQUQMu5G-eeFDDcbEahOU85-Vsh_0LVk73nsG8YCmzRpF7ydDJ_-s8E1KqGHZM/s400/%25CF%2583%25CE%25AF%25CF%2586%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2582+228.jpg" border="0" /></span></a><span style="color:#000066;"><br />Τα όσα απαξιώνει ο αφηγητής και τα όσα εξιδανικευτικά προβάλλει, μέσω της μνημονικής λειτουργίας και της επαναβίωσης ενός περιστατικού, αποκαλύπτουν τη συνολική ιδεολογία της αφηγηματικής γραφής. Συγκεκριμένα, απαξιώνεται ολικά και καταγράφεται ως αποτυχία το ιδανικό του σύγχρονου ανθρώπου για την απόκτηση κοσμικής παιδείας και την επαγγελματική καταξίωση. Αντίθετα, προβάλλεται έντονα ως νοσταλγούμενος τρόπος ζωής, το αρκαδικό ιδεώδες: η αμέριμνη και ευτυχισμένη ζωή κοντά στη φύση. Παράλληλα, η αίσθηση της αποτυχίας στη ζωή, κάνει τον αφηγητή να προβάλλει, ως αναζήτηση της λύτρωσης, το μοναστικό βίο. Και στις δύο περιπτώσεις η αληθινή και η γνήσια, κατά τον αφηγητή, διάσταση της ζωής βρίσκεται ή σεμία φυγόκοσμη τάση, με στόχο την επιστροφή στη φύση, ή σε ένα είδος εφησυχασμένου αναχωρητισμού. Και τα δύο, βέβαια, συνιστούν καταστάσεις φυγής από τα εγκόσμια, όπου εξίσου δοκιμάζεται η ηθική ποιότητα ή και η αντοχή του ανθρώπου. Εξάλλου, η σύγχρονή πρακτική λογική τη φυγόκοσμη τάση, ως επιστροφή σε μια φυσική ζωή, θα τη θεωρούσε ως κάτι το ανέφικτο, το αθεράπευτα ρομαντικό ή και ουτοπικό. Το δεύτερο στοιχείο, αυτή την τάση του εφησυχασμένου αναχωρητισμού, η σύγχρονή λογική θα την αξιολογούσε ως άρνηση του κόσμου και της ζωής. " </span></div><br /><br /><div align="center"><span style="color:#000066;">Ποια άλλα στοιχεία θεωρείτε αξιοσημείωτα;</span></div></div>Διονύσης Μάνεσηςhttp://www.blogger.com/profile/12336804337994151937noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-7731951930802974091.post-17950277509243626332011-12-16T17:57:00.008+02:002011-12-16T18:19:26.689+02:00Γαλήνια αφήγηση μιας ταραγμένης ζωής<div align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiw1h9V6PGKVZx3A-s76JSZf6WMydwXbHOz9tZS7inyu-9jHzb0wxlN1nC-WphSVKSzDSW12sVjA17x_Ayqnx_CSXy2MsEcTdwTAlhwUlpvBxxmnaW7f7jaKacZ42tqILsheeDlhQWAl-Q/s1600/tumblr_lq0v8ksQbk1qjpj4co1_500.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 360px; DISPLAY: block; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5686757170742051538" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiw1h9V6PGKVZx3A-s76JSZf6WMydwXbHOz9tZS7inyu-9jHzb0wxlN1nC-WphSVKSzDSW12sVjA17x_Ayqnx_CSXy2MsEcTdwTAlhwUlpvBxxmnaW7f7jaKacZ42tqILsheeDlhQWAl-Q/s400/tumblr_lq0v8ksQbk1qjpj4co1_500.jpg" /></a> <span style="font-family:lucida grande;color:#003333;">Καθόλου δε μας ενοχλεί, φαντάζομαι, όσο προετοιμάζουμε το τεστ για τον Παπαδιαμάντη, να διαβάζουμε και κανένα βιβλιαράκι.<br />Φέτος, λοιπόν, από τις εκδόσεις Καστανιώτη, κυκλοφόρησε το <strong>«</strong><span style="font-size:130%;"><strong>Εις γην Χαναάν</strong>»,</span> του ιρλανδού <span style="font-size:130%;"><strong>Σεμπάστιαν Μπάρυ</strong></span>, σε μετάφραση του Αύγουστου Κορτώ. Εκεί:<br /></span><br /><div align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSj_m8WW1aOEt9aiFGKcSE62QSXzbfcMMp9w0EuNTMohppsTqhX209qeN0rTiLr26KKYh-bvzq2GrVhkfEfoWFmpTYihcoFmx84cyJrQVbr3N3FfIwscH9DsmMSoUnq8CJxVm1iSWheAA/s1600/978-960-03-5370-9b.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 279px; DISPLAY: block; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5686757087276910466" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSj_m8WW1aOEt9aiFGKcSE62QSXzbfcMMp9w0EuNTMohppsTqhX209qeN0rTiLr26KKYh-bvzq2GrVhkfEfoWFmpTYihcoFmx84cyJrQVbr3N3FfIwscH9DsmMSoUnq8CJxVm1iSWheAA/s400/978-960-03-5370-9b.jpg" /></a> <br /><span style="color:#003333;">Στα 89 της η κ. Μπιρ χάνει τον εγγονό της που τον έχει μεγαλώσει μόνη της στη ζωή σαν παιδί της. «Πάει ο Μπιλ μου» είναι η πρώτη φράση του βιβλίου. Και ο Μπιλ είναι ο τελευταίος κύκλος των απωλειών, των τραγικών απωλειών που είχε η κ. Μπιρ στην πολυκύμαντη ζωή της. Η ιρλανδέζα κ. Μπιρ, που ο εμφύλιος σπαραγμός την ξερρίζωσε βίαια απ’ την οικογένεια και την πατρίδα της και την έστειλε να ζήσει στην Αμερική το υπόλοιπο της ζωής της, χωρίς κι εκεί, όμως, να βρει τη γαλήνη της.</span></div><span style="color:#003333;"><br /><div align="center"><br />Είναι καλοκαίρι, αλλά η κ. Μπιρ κρυώνει. Κρυώνει «παρότι η ζεστασιά του πρωτοκαλόκαιρου είναι επαρκής. Κρυώνω γιατί δεν μπορώ να βρω την καρδιά μου»( σελ. 22). Και γιατί έχει απωλέσει «δια παντός την ασφάλεια της αγάπης» (σ. 64).<br />Και θα την αναζητήσει μέσα από την αφήγηση। Επιχειρώντας να βυθιστεί στη μνήμη και να καταγράψει τη θυελλώδη ιστορία της ζωής της. Να την καταγράψει και, τελειώνοντας, γαλήνια να δώσει τέλος στη ζωή της.</div><br /><div align="center"><br />Δεκαεπτά μέρες γράφει. Τα κεφάλαια του βιβλίου χωρίζονται με τίτλους «1η μέρα χωρίς τον Μπιλ», «2η μέρα χωρίς τον Μπιλ» κοκ, εναλλάσσοντας σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση την εξιστόρηση του παρόντος και του παρελθόντος της κ. Μπιρ.<br />Μια ζωή φυλλαράκι στον άνεμο της Ιστορίας, ριγμένη από 'δω κι από ΄κει, κυνηγημένη από εμφύλια μίση, πολέμους, ανθρώπινα λάθη και αδυναμίες. Μια αδύναμη ζωή που συντρίβεται από τεράστιες, άλογες δυνάμεις και που όμως κάθε φορά στέκεται στα αδύναμα πόδια της, αναδεικνύοντας τη δύναμη της ομορφιάς της ψυχής, της ζωής, των μικρών πραγμάτων.<br />Αυτό το πέρασμα απ’ τη ζωή, αυτή η τραγική κι απίστευτη – κι όμως τόσο πραγματική – πορεία στη ζωή, δίνεται με μια λεπτή κι ευαίσθητη γραφή, που είναι κι απ’ τις μεγαλύτερες αρετές του βιβλίου। Μια γραφή που κλείνει τεράστια εσωτερική ένταση, διεισδυτικότητα και οξεία παρατηρητικότητα. Μια γραφή που τυλίγει τον κόσμο, τα πρόσωπα και τα γεγονότα με την αχλύ της τρυφερότητας και της ζεστασιάς. Και που διαμορφώνει μιαν αναγνωστική ατμόσφαιρα ιδιαίτερη, χαμηλών τόνων, γεμάτη πνιχτές κραυγές και ψιθύρους.</div><br /><div align="center"><br />Παρόλο που το κάθε απόσπασμα έχει ανάγκη την αγκαλιά του υπόλοιπου σώματος του κειμένου όπου ανήκε για απελευθερώσει τα αρώματά του, υποκύπτω στον πειρασμό να αντιγράψω 2-3 αποσπάσματα:<br /></div></span><br /><div align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmzwrFUQS8AovpdcqCb9jgLvwMYau_dB9wwBr6GRO7Q3dDLyD8S3s3hJv-8RPDKvt9fwoU06Hyzq6Q71aQjyteI19-UI_CJwj-poefty7AbGVc7ZWDd6aZiOtCCQ7X6MXOVFZYqcZrBiY/s1600/%25CE%25B6%25CE%25AC%25CE%25BA%25CF%2585%25CE%25BD%25CE%25B8%25CE%25BF%25CF%2582+101.jpg"><span style="color:#003333;"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 300px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5686756848666504530" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmzwrFUQS8AovpdcqCb9jgLvwMYau_dB9wwBr6GRO7Q3dDLyD8S3s3hJv-8RPDKvt9fwoU06Hyzq6Q71aQjyteI19-UI_CJwj-poefty7AbGVc7ZWDd6aZiOtCCQ7X6MXOVFZYqcZrBiY/s400/%25CE%25B6%25CE%25AC%25CE%25BA%25CF%2585%25CE%25BD%25CE%25B8%25CE%25BF%25CF%2582+101.jpg" /></span></a><span style="color:#003333;"><br />« Τα βράδια στο κρεβάτι, πασχίζοντας να κοιμηθώ, έκανα ό,τι χειρότερο μπορούσα: έπαιζα στο μυαλό μου τις παλιές μπομπίνες της κοινής μας ζωής. Ταινίες απλοϊκές, αδιάφορες σ’ όποιον άλλο. Το ιδιωτικό σινεμά καθενός. Τα πρώτα του βήματα, που τα πρόλαβα την τελευταία στιγμή, μόνο και μόνο επειδή η Μαρτία Σκοπέλο, που τον κοιτούσε, ούρλιαξε μες στη μέση της οδού Ουάσονγκτον να γυρίσω να τον δω. Η πρώτη του λέξη – «Μπαμπάκα», αν έχεις το Θεό σου. Η πρώτη του μέρα στο γυμνάσιο, με κείνο το μπλε κοντό παντελονάκι. Ανοησίες, μα η πιο βαθιά, η πιο σημαντική ποίηση της ζωής μου» ( σελ. 202)<br /><br />«Όσο μεγάλωνε ο Εντ, καθόμουν όλο και πιο μακριά του στους αμμόλοφους, ώστε να απολαμβάνει την καινούργια του μοναχικότητα, την ψεύτικη μοναξιά της παιδικής ηλικίας, την τόσο χορταστική και μεθυστική» ( σελ. 183)<br /></span><br /><div align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdlakt7OeCD9f-dwWOG4ymUUgSpjcSDMeDRLVFvq9A9wHJKMPyME4XXQnNppoKySh_yoqdtVS0hekETZzBwTLsK8jnjQN0vTY8ComZBqr8WgrMe76zI1q-sYsuAr8enzhDfrCUD_1q2hw/s1600/%25CE%25B6%25CE%25AC%25CE%25BA%25CF%2585%25CE%25BD%25CE%25B8%25CE%25BF%25CF%2582+103.jpg"><span style="color:#003333;"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 300px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5686756679804010098" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdlakt7OeCD9f-dwWOG4ymUUgSpjcSDMeDRLVFvq9A9wHJKMPyME4XXQnNppoKySh_yoqdtVS0hekETZzBwTLsK8jnjQN0vTY8ComZBqr8WgrMe76zI1q-sYsuAr8enzhDfrCUD_1q2hw/s400/%25CE%25B6%25CE%25AC%25CE%25BA%25CF%2585%25CE%25BD%25CE%25B8%25CE%25BF%25CF%2582+103.jpg" /></span></a><span style="color:#003333;"><br />« Πρέπει ν α 'μεινα με τη Μαρία τρία χρόνια, κι όταν ανέλαβα κάπως μετά τον πρώτο μήνα, έπιασα δουλειά μαζί της στη μεγάλη αγορά φρούτων έξω απ’ την πόλη, όπου οι προκομμένες κι επινοητικές γυναίκες είχαν κι ένα παιδικό σταθμό για τα μωρά. Είχε ένα σωρό μωρά, Ιταλάκια, κι έναν μικροσκοπικό Ιρλανδό – ή ό,τι άλλο ήταν ο Εντ.<br />Ήμουν ο κόσμος όλος για τον Εντ, κι ούτε που το 'ξερα।Υπήρχε ένα καρουζέλ που λάτρευε, σ’ έναν φαρδύ δρόμο με θεόρατα δέντρα που είχαν το αεράκι ζωντανό στις φυλλωσιές του σαν σμήνος πουλιών. Οι χαμηλές στέγες της πόλης μ’ έκαναν να τη φαντάζομαι σαν ένα ολοκαίνουργιο Δουβλίνο. Τόσα πανύψηλα κτήρια στημένα ολόγυρα, κι εγώ με τον Εντ ανάμεσά τους, στον μισο- ασυναίσθητο παράδεισο της παιδικής του ηλικίας. Μισο-ασυναίσθητος και για μένα την ίδια, διότι το μυαλό μου απασχολούσαν συχνά άλλες σκέψεις και μισο-ασυναίσθητος γι’ αυτόν, διότι έμοιαζε να 'χε ξεχάσει το μεγαλύτερο κομμάτι του όταν μεγάλωσε. «Θυμάσαι, Εντ, πώς σ’ άρεσε να κατρακυλάς σ’ εκείνο τον κήπο τον κατηφορικό;» «Όχι, μαμά, δεν το θυμάμαι». «Μα ήμασταν εκεί κάθε Κυριακή», Εντ, ανεξαιρέτως. Σαν τρελός έκανες μ’ εκείνη την κατηφόρα». «Όλο και κάτι θα’χω συγκρατήσει, μαμά». Το χέρι εκείνο στο δικό μου, το τόσο ευάλωτο χέρι, το ευάλωτο χέρι κάθε παιδιού, κι οι δυο μας να διαβαίνουμε τους αριστοκρατικούς δημόσιους κήπους της Ουάσινγκτον. Το χέρι μου μονίμως μες στους κίτρινους λεκέδες απ’ τ’ αχλάδια και τα μήλα που τύλιγα στην υπαίθρια αγορά. Μια γυναίκα κοντά στα πενήντα· κι ένα καλοβαλμένο, κοντοκουρεμένο αγοράκι. Τα χαμόγελά μας κυρίως του ενός για τον άλλο, και κάθε άγνωστος δυνάμει δαίμονας ή αρκούδα, ώσπου ν’ αποδείξουν πως δεν ήταν. Κι έπειτα να φτάνουμε στο θρυλικό καρουζέλ και να περιμένουμε ν’ αδειάσει το αγαπημένο του αλογάκι, σ’ άλλο δεν ανέβαινε, κι έπειτα γύρω γύρω, με την τσίγκινη μουσική να υψώνεται ίσαμε τα ξερά δέντρα, κι όταν ο χειριστής του καρουζέλ έβγαζε τη μάρκα, που 'χε τη μορφή κρίκου, όλα τα παιδάκια να πασχίζουν μανιασμένα να την πετύχουν με τα ειδικά ραβδιά, το πρόσωπο του Εντ το πιο φλογισμένο κι αποφασισμένο απ’ όλα. Οι λαμπρές ημέρες όταν κέρδιζε δωρεάν γύρο, ο θρίαμβος στο μουτράκι του, κι ο σκοτεινιασμένος δρόμος να σώζεται απ’ τους φανοστάτες που άναβαν, ένας-ένας, με το ηλεκτρικό κροτάλισμά τους. Το βλέπω στα όνειρά μου το καρουζέλ εκείνο, να γυρίζει ολοένα, και τον Εντ να καβαλάει τ’ αλογάκι του εις τους αιώνας των αιώνων». ( σελ. 176-177)<br /></span><br /><div align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSyXSSO8Yef75hQitCiv4cYzwOOILG_cvcqQgYK1BvmJO0IM9V8bhreFN28VWaXupzRn-1Pdvdg-c2qcn8nlaSaupKhV1cLmfazysSjjCEbqanhDmG1qey5mIBL_0DXdf5S1DV5bpaAw4/s1600/%25CE%25B6%25CE%25AC%25CE%25BA%25CF%2585%25CE%25BD%25CE%25B8%25CE%25BF%25CF%2582+105.jpg"><span style="color:#003333;"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 300px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5686756500763000754" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSyXSSO8Yef75hQitCiv4cYzwOOILG_cvcqQgYK1BvmJO0IM9V8bhreFN28VWaXupzRn-1Pdvdg-c2qcn8nlaSaupKhV1cLmfazysSjjCEbqanhDmG1qey5mIBL_0DXdf5S1DV5bpaAw4/s400/%25CE%25B6%25CE%25AC%25CE%25BA%25CF%2585%25CE%25BD%25CE%25B8%25CE%25BF%25CF%2582+105.jpg" /></span></a><span style="color:#003333;"><br />Ένα βιβλίο που καλώντας σε να μπεις τρυφερά στην αφήγησή του και να αφεθείς στη γαλήνια ροή της σε ξεναγεί στις βαθύτερες πτυχές της ανθρώπινης ψυχής καθώς αυτή αντιπαλεύει με τους ανέμους του καιρού και της Ιστορίας.<br /><br />Εσείς; Διαβάσατε, προτείνετε κάτι;</span></div></div></div></div>Διονύσης Μάνεσηςhttp://www.blogger.com/profile/12336804337994151937noreply@blogger.com18tag:blogger.com,1999:blog-7731951930802974091.post-71114451970087353132011-12-11T10:42:00.006+02:002011-12-11T11:18:00.769+02:00Για τον Αναγνωστάκη<div align="center"></div><br /><div align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieI0OA2oO0Pw5NyKAAyegsH-fUIKw7U-0K2YiJlNhJ8P9hObdimO54j6ahJzQN8F-keLPwT0GlL0ODFugZ8NPf4bQzh0-klxXbNIRVEbtozCJ3d7wgmBeWkc20ljjoTF54nkbzSD0G5sQ/s1600/%2525CE%25259C%2525CE%2525B1%2525CE%2525BD%2525CF%25258C%2525CE%2525BB%2525CE%2525B7%2525CF%252582%252B%2525CE%252591%2525CE%2525BD%2525CE%2525B1%2525CE%2525B3%2525CE%2525BD%2525CF%252589%2525CF%252583%2525CF%252584%2525CE%2525AC%2525CE%2525BA%2525CE%2525B7%2525CF%252582.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 250px; DISPLAY: block; HEIGHT: 359px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5684792738505800978" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieI0OA2oO0Pw5NyKAAyegsH-fUIKw7U-0K2YiJlNhJ8P9hObdimO54j6ahJzQN8F-keLPwT0GlL0ODFugZ8NPf4bQzh0-klxXbNIRVEbtozCJ3d7wgmBeWkc20ljjoTF54nkbzSD0G5sQ/s400/%2525CE%25259C%2525CE%2525B1%2525CE%2525BD%2525CF%25258C%2525CE%2525BB%2525CE%2525B7%2525CF%252582%252B%2525CE%252591%2525CE%2525BD%2525CE%2525B1%2525CE%2525B3%2525CE%2525BD%2525CF%252589%2525CF%252583%2525CF%252584%2525CE%2525AC%2525CE%2525BA%2525CE%2525B7%2525CF%252582.jpg" /></a><span style="color:#003300;">Ένα κείμενο του <strong>Ξενοφώντα Κοκόλη</strong> για το Μανόλη Αναγνωστάκη θα «διαβάσουμε» μαζί σ’αυτή την ανάρτηση, στο οποίο, όπως αναφέρει και ο τίτλος του, επιχειρείται μία <strong>«Απόπειρα ποιητικής αυτοβιογραφίας»</strong> του ποιητή. </span></div><br /><div align="center"><br /><span style="color:#003300;">Στο κείμενο αυτό, και αφού η ποίηση του Μ. Αναγνωστάκη χαρακτηρίζεται πολιτική ποίηση, μια ποίηση, δηλαδή, που τα συστατικά της, θεματικά και συγκινησιακά, προέρχονται κατά προτεραιότητα από το χώρο της πολιτικής συνείδησης του ποιητή, προτάσσεται το πρώτο ποίημα που έγραψε ο Αναγνωστάκης το १९४१<strong>(«Ο πόλεμος»),</strong> επειδή προδιαγράφει «με καθαρότητα και επάρκεια απροσδόκητες για την ηλικία του ποιητή» αρκετά χαρακτηριστικά της ποιητικής του παραγωγής των επόμενων τριάντα χρόνων.<br /><strong><span style="font-size:130%;"></span></strong></span></div><br /><div align="center"><span style="color:#990000;"><strong><span style="font-size:130%;">Ο Πόλεμος<br /></span></strong>Οι δείχτες κοκαλιάσανε κι αυτοί στην ίδια ώρα</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#990000;">Όλα αργούν πολύ να τελειώσουνε το βράδυ, όσο κι αν τρέ-</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#990000;">χουν γρήγορα οι μέρες και τα χρόνια </span></div><br /><div align="center"><span style="color:#990000;">Έχει όμως κανείς τις διασκεδάσεις του, δεν μπορείς να </span></div><br /><div align="center"><span style="color:#990000;">πεις· απόψε λ.χ.σε τρία θέατρα πρεμιέρα. </span></div><br /><div align="center"><span style="color:#990000;">Εγώ συλλογίζομαι το γέρο συμβολαιογράφο του τελευταίου </span></div><br /><div align="center"><span style="color:#990000;">πατώματος, με το σκοτωμένο γιο, που δεν τον είδα ούτε </span></div><br /><div align="center"><span style="color:#990000;">και σήμερα. Έχει μήνας να φανεί.</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#990000;">Στο λιμάνι, τα μπορντέλα παραγεμίσανε από το πλήρωμα </span></div><br /><div align="center"><span style="color:#990000;">των καινούργιων αντιτορπιλικών κι οι μάρκες πέφτουνε </span></div><br /><div align="center"><span style="color:#990000;">γραμμή.</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#990000;"></span></div><br /><div align="center"><span style="color:#990000;">Η θερμάστρα κουρασμένη τόσα χρόνια έμεινε πάλι φέτος σε </span></div><br /><div align="center"><span style="color:#990000;">μια τιμητική διαθεσιμότητα </span></div><br /><div align="center"><span style="color:#990000;">«Το πολυαγαπημένο μας αγγελούδι, (εδώ θα μπει το όνομα, </span></div><br /><div align="center"><span style="color:#990000;">που για τώρα δεν έχει σημασία) ετών 8 κτλ। κτλ» </span></div><br /><div align="center"><span style="color:#990000;">Στην οδό Αιγύπτου (πρώτη πάροδος δεξιά) τα κορίτσια κο-</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#990000;">καλιασμένα περιμένανε από ώρα τον Ισπανό με τα τσιγα-</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#990000;">ρόχαρτα।</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#990000;"></span></div><br /><div align="center"><span style="color:#990000;">Κι εγώ ο ίδιος δεν το πιστεύω αλλά προσπαθώ να σε πείσω </span></div><br /><div align="center"><span style="color:#990000;">οπωσδήποτε, πως αυτό το πράγμα στη γωνιά ήτανε </span></div><br /><div align="center"><span style="color:#990000;">κάποτε σαν κι εσένα. Με πρόσωπο και με κεφάλι.</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#990000;">Οσονούπω όμως, ας τ’ ομολογήσουμε, ο καιρός διορθώνεται </span></div><br /><div align="center"><span style="color:#990000;">και να που στο διπλανό κέντρο άρχισαν κιόλας οι δοκιμές.</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#990000;">Αύριο είναι Κυριακή।</span></div><br /><div align="center"><br /><span style="color:#990000;">Σιγά σιγά αδειάσανε οι δρόμοι και τα σπίτια, όμως ακόμη </span></div><br /><div align="center"><span style="color:#990000;">κάποιος έμεινε και τρέχει να προφτάσει</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#990000;">Και ρυθμικά χτυπήσανε μια-μια οι ώρες κι ανοίξανε πόρτες </span></div><br /><div align="center"><span style="color:#990000;">και παράθυρα μ’ εξαίσιες αποκεφαλισμένες μορφές</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#990000;">Ύστερα ήρθανε τα λάβαρα, οι σημαίες κι οι φανφάρες κι οι</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#990000;">τοίχοι γκρεμιστήκανε απ’ τις άναρθρες κραυγές</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#990000;">Πτώματα ακέφαλα χορεύανε τρελά και τρέχανε σα μεθυ-</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#990000;">σμένα όταν βαρούσανε οι καμπάνες<br /></span></div><br /><div align="center"><span style="color:#990000;">Τότε, θυμάσαι, που μου λες: Ετέλειωσεν ο πόλεμος!<br />Όμως ο Πόλεμος δεν τέλειωσεν ακόμα. Γιατί κανένας πόλεμος δεν τέλειωσε ποτέ! <br /></span></div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieh08xX6bwBnvvf7zuZUNKk81to4NyCoNg7bKKm37ho9HgJiUPaxBW5TuX6vG-gnN9lOB1XTI7trtP5QJ-ko4mTpfYx7vuSCjlx8ZbAIRJhD_q9hyHm_9SB5NN2FA-J1DUEyORcMm2D5E/s1600/2009+%25CE%2591%25CE%25A5%25CE%2593.+%25CE%259A%25CE%2599%25CE%259C%25CE%25A9%25CE%259B%25CE%259F%25CE%25A3+%2528401%2529.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 300px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5684792503783973586" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieh08xX6bwBnvvf7zuZUNKk81to4NyCoNg7bKKm37ho9HgJiUPaxBW5TuX6vG-gnN9lOB1XTI7trtP5QJ-ko4mTpfYx7vuSCjlx8ZbAIRJhD_q9hyHm_9SB5NN2FA-J1DUEyORcMm2D5E/s400/2009+%25CE%2591%25CE%25A5%25CE%2593.+%25CE%259A%25CE%2599%25CE%259C%25CE%25A9%25CE%259B%25CE%259F%25CE%25A3+%2528401%2529.jpg" /> <br /><p align="center"></a><br /><span style="color:#003300;">Τα χαρακτηριστικά, λοιπόν, που εντοπίζονται:<br />1) Η πεζολογία ( πελώριοι, άμετροι στίχοι)<br />2) Η πικρά ειρωνική, η σαρκαστική συμπαράταξη έντονα αντίθετων θεματικών στοιχείων ή διαθέσεων.<br />3) Διαλογικός τόνος, διατυπώσεις «κουβεντιαστές».<br />4) Αποχρώσεις φρίκης σε κάποιες περιγραφές.<br />5) Ακριβείς τοπογραφικές αναφορές.<br />6) Η αίσθηση ότι ο αγώνας δεν τελειώνει που συνοδεύεται από την προσπάθεια να συντηρηθεί το παρελθόν μέσα στην προσδοκία του μέλλοντος. ( Αλλού: «Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. Όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα. (…) Όρθιος και μόνος σαν και πρώτα π ε ρ ι μ έ ν ω». Κι αλλού: « Κάτω από κάθε τι που σου σκεπάζει τη ζωή / Όταν όλα περάσουν / Σε περιμένω»).<br />Κι αργότερα, σε άλλα ποιήματα,<br />7) Η περιγραφή του συμβιβασμού με τις πραγματικές συνθήκες ζωής.<br />8) Αυτή η προσαρμογή στις ευτελείς συνθήκες της ζωής είναι που ενοχλεί τον Αναγνωστάκη, αν και γνωρίζει ότι η εμμονή στη διατήρηση των παλιών ιδεών και στη συντήρηση του νικημένου οράματος τον οδηγεί στη μόνωση. (« Όχι δεν πιάνω το χέρι σου. Δε θα κλέψεις το σχήμα του δικού μου»). Εκεί θα συναντήσουμε και<br />9) την παραίνεση, τον τόνο διδαχής προς εαυτόν, «διαδικασίες που συναποτελούν τη συνειδητή προσπάθεια αντίστασης απέναντι στην προσαρμογή», αλλά και τον<br />10) αυτοσαρκασμό « κάθε φορά που ο ποιητής βλέπει τον εαυτό του ανάμεσα στους προσαρμοσμένους στις τωρινές συνθήκες। «Μ’ αυτή την επώδυνη στάση απέναντι στον εαυτό του», συνεχίζει ο Ξ। Κοκόλης, «ο ποιητής συντηρεί, αποτελεσματικά, φωλιές νερού μέσα στις φλόγες, όπως έχει πει, κρατάει την περασμένη του ύπαρξη σε εγρήγορση τόση, όση χρειάζεται ώστε, όταν παρουσιαστεί η ανάγκη, να μπορεί να την ανασύρει από το βυθό τής κατά συνθήκην ζωής". Και δίνει ως δείγμα πικρότατου αυτοσαρκασμού το ποίημα :</span></p><span style="color:#003300;"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 300px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5684792143209196034" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-QML7TWrhN4YZquQY2d51B8ePGRm3Zh1gAKVT-TQz5pvmGKiSuJ9B6y0JDn31SGwl81Ix_op-4_fQh6xhzoU8BGL2iWRyofqK67OwbGkvUId-G73pkZnM8c6cQrDJn35ZXrGenrms-R8/s400/2009+%25CE%2591%25CE%25A5%25CE%2593.+%25CE%259A%25CE%2599%25CE%259C%25CE%25A9%25CE%259B%25CE%259F%25CE%25A3+%252836%2529.jpg" /></span> <br /><p align="center"><span style="color:#660000;">«<strong><span style="font-size:130%;">Σωσίες</span></strong>», γραμμένο περίπου στα १९६१:<br /></span></p><br /><div align="center"><span style="color:#660000;">Τώρα που γίναμε πλούσιοι, ή βρήκαμε τον τρόπο μας που </span></div><br /><div align="center"><span style="color:#660000;">λένε –</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#660000;">(Πέρασαν τόσα και τόσα για νάβρη τον τρόπο του ο καθέ-<br />νας )</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#660000;">Τώρα στο πόδι μας θα βρείτε πάντα κάποιον άλλον·</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#660000;">Βέβαια, τον πληρώνουμε αδρά, τον συντηρούμε, τον προσέ-<br />χουμε </span></div><br /><div align="center"><span style="color:#660000;">Κι αυτές οι εγχειρήσεις κοστίζουνε πολλά, θέλουν χρόνο</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#660000;">Πώς να φορμάρεις ένα τυχόν ξένο πρόσωπο σαν το δικό σου</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#660000;">Να πάρεις δασκάλους, να διδάξεις την κάθε σου κίνηση, κάθε<br />λυγμό</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#660000;">Μα οι κατάλληλοι άνθρωποι πάντοτε βρίσκονται δεν έχουν<br />τίποτα να χάσουν</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#660000;">Αυτούς θα δείτε τώρα στα κέντρα, στις συναναστροφές, να<br />υπογράφουν γραμμάτια</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#660000;">να υποφέρουν, να χαίρονται, να σας εξαπατούν τέλος πά-<br />ντων</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#660000;">Εμείς οι ίδιοι – πρόσεξε αυτό το: εμείς οι ίδιοι – λέμε να μα-</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#660000;">ζευόμαστε καμιά φορά</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#660000;">Ορίσαμε μια –το πολύ - στα δέκα χρόνια, να λέμε τα παλιά.</span></div><br /><div align="center"><span style="color:#660000;">Οριστικά εμείς οι ίδιοι, πήραμε όρκο να μη γίνη ζαβολιά. </span></div><br /><div align="center"><span style="color:#660000;">Όρκο βαρύ. (Τι θες, τι τα ρωτάς. Υπάρχει πια εμπιστοσύνη;). </span></div><br /><div align="center"><span style="color:#660000;"></span></div><br /><div align="center"><br /><span style="color:#003300;">Όλα αυτά στην προσπάθεια να κατανοήσουμε βαθύτερα τις πηγές της ποίησης του Αναγνωστάκη, τον ιδεολογικό και ποιητικό του κόσμο, στοιχεία χρήσιμα και για την ανάλυση του ποιήματος «Στον Νίκο Ε…1949» </span></div>Διονύσης Μάνεσηςhttp://www.blogger.com/profile/12336804337994151937noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-7731951930802974091.post-72211934759479406902011-12-04T16:52:00.007+02:002011-12-04T17:15:16.356+02:00Καιρός σκεπτικός. Χριστουγεννιάτικα διηγήματα. ( εκτός ύλης)<div align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjN017DJ_jP-yhvCnylTjKaixzMorZ_Hc4iatlfq197iSeUk_9ryXXkjxZOE9cI7FC_R0E0Jx10TWYg1YVKjluwNtBLtgyRY0URdkwI_WRSURJwAPXbqil61mhyphenhyphenxjF0XIUBRRY7s9_eAUY/s1600/kairos+skeptikos+ioanna+karustiani+ebook.jpg"><span style="color:#6600cc;"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 279px; DISPLAY: block; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5682288554103064834" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjN017DJ_jP-yhvCnylTjKaixzMorZ_Hc4iatlfq197iSeUk_9ryXXkjxZOE9cI7FC_R0E0Jx10TWYg1YVKjluwNtBLtgyRY0URdkwI_WRSURJwAPXbqil61mhyphenhyphenxjF0XIUBRRY7s9_eAUY/s400/kairos+skeptikos+ioanna+karustiani+ebook.jpg" /></span></a><span style="color:#6600cc;"> <span style="font-size:78%;">(Τώρα που είστε εκδρομή, ευκαιρία είναι να ξεφύγουμε λιγάκι από το βάρος της εξεταστέας ύλης..)</span></span></div><br /><div align="center"><span style="color:#6600cc;"><span style="font-size:78%;"><br /></span></span><br /><div align="center"><span style="color:#6600cc;">Η <strong><span style="font-size:130%;">Ιωάννα Καρυστιάνη</span></strong> συγκεντρώνει εννιά αδελφάκια διηγήματα στη συλλογή <strong><span style="font-size:130%;">«Καιρός σκεπτικός»</span></strong> που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2011। Στη μακέτα του εξώφυλλου, που σχεδίασε ο Αντώνης Αγγελάκης, σ’ ένα γκρίζο, χιονισμένο τοπίο ένα δέντρο με λίγα γυμνά κλαδιά· στην άκρη του ενός στέκεται ένα πουλάκι। </span></div><span style="color:#6600cc;"><br /><div align="center"><br />Τα Χριστούγεννα του 2010 είναι το νήμα του χρόνου που δένει όλες τις ιστορίες· οι οποίες είναι βαθύτερα, ουσιαστικότερα δεμένες με ένα στέρεο θεματικό ιστό, έναν ιστό που τις κάνει να είναι πραγματικά χριστουγεννιάτικα διηγήματα। Όχι με αη Βασίληδες και ελαφάκια και ψώνια. Έναν ιστό ανθρώπινης ψυχής και αγάπης που υφαίνει η συγγραφέας σκύβοντας με τρυφερότητα πάνω από τους ήρωές της. Σε όλες τις ιστορίες άνθρωποι αποκλεισμένοι σε αναζήτηση διεξόδου. Αποκλεισμένοι στα στενά τους όρια, είτε αυτά είναι σπίτι («Θεριό»), είτε νησί, («Ψαρόνια»), είτε γάμος («Μπάρδο» ), είτε σύμβαση («Στα μανταλάκια»), είτε πόλη («Γέρασες, μικρέ μου», είτε κοινωνικός αποκλεισμός («Κινέτα»). Μοναξιά που δεσπόζει. Και άνθρωποι κάθε είδους, κυρίως ενήλικες, που προσπαθούν, ο καθένας με τον τρόπο του, να τη διαχειριστούν. </div><br /><div align="center"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 300px; DISPLAY: block; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5682288413625123970" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh14Yec4SVsvVzdjPS4mgj1Jzyng64GNjVsjd4-yGgiNaQUGNgM9Jzsd_oBxIhOs0nimH1rae42JvfS0LcZYooRm1WibAGfPMhHDi3iZcSo1OGvmB2pdQKqGj2hp35A9f9QeachG7zxF10/s400/%25CE%259C%25CE%25AC%25CE%25BD%25CE%25B7+105.jpg" /><br />Χριστούγεννα του 2010, εποχή κρίσης, που όμως μένει στο περιθώριο της υπαρξιακής περιπέτειας των ηρώων. Σκοτεινά Χριστούγεννα πλαισιώνουν τις ιστορίες μας. Τα γιορτινά φώτα και τα λαμπιόνια απλώς μεγαλώνουν το γύρω σκοτάδι μετατρέποντάς το σε θλιβερό σκηνικό. Η Καρυστιάνη στο μέσα σκοτάδι εστιάζει, στα σκοτεινά χριστούγεννα των μοναχικών ψυχών. ( « Έχω παιδιά; Έχω εγγόνια; Ποιος να ’ναι, βρε Μάκη; Κι όσοι απομείνανε γύρω – γύρω, καθαρίζουν μ’ ένα ξερό τηλεφώνημα για Χρόνια Πολλά. Ενός λεπτού υπόθεση με κάνανε» (σελ. 166).<br />Που αποζητούν ένα άγγιγμα, που απλώνουν το χέρι, που επινοούν λύσεις ν’ ακουμπήσουν τη ζεστασιά τους, την ψευδαίσθησή τους για τις μέρες που θα ’ρθουν, που αγωνίζονται να στήσουν γέφυρες στα ερείπια πολλές φορές, για ένα μαζί. «Ναι, σήμερα νιώθει άνθρωπος. Χάιδεψε σώμα. Το άγγιγμα, το σμίξιμο, ο χτύπος μιας καρδιάς στο χέρι της. Σαν να κέρδισε κιόλας το φλουρί της βασιλόπιτας» ( σ. 101) ή « Τι να την κάνει την ελευθερία του δίχως αυτόν; Στα εξήντα οχτώ του δε διψά γι’ αυτήν, διψά για τα δεσμά της φροντίδας και της στοργής» ( σελ. 121) ή «(…) για σας, κύριε Τόλη, αυτή η τοσοδούλα φράση ολόκληρο ευαγγέλιο» ( σελ.200) </span></div><span style="color:#6600cc;"><br /><div><br />Καρποί αγάπης για τη ζωή και τους ανθρώπους, θα έλεγες πως είναι τα εννέα διηγήματα της Καρυστιάνη. Σα να βάλθηκαν τα ίδια να κάνουν παρέα στους ήρωές τους. Και αντίδωρο σε έναν τόπο που πολύ αγαπήθηκε και που τώρα υποφέρει. Απλωμένες οι ιστορίες σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, Τήνο, Κρήτη, Τρίκαλα, δυτική Μακεδονία, Πεντέλη, Κατερίνη, Πειραιά, Κινέτα, ένα μωσαϊκό ανθρώπων με κοινό παρονομαστή τη μοναξιά και την ανάγκη επαφής, ζωή κανονική, χωρίς περιτύλιγμα, χωρίς βερνίκι και ψεύτισμα, ζωή πίσω από τα φώτα.<br />Άνθρωποι που τρίβονται στη ζωή κι απ’ τη ζωή, που πορεύονται μέσα από τις απώλειες, που αγωνίζονται για το λίγο που τους αναλογεί, άνθρωποι άνθρωποι και λιγότερο χαρακτήρες λογοτεχνικοί। </div><br /><div><br />Κι αυτός ο κόσμος πλάθεται με μια γλώσσα πλούσια, γεμάτη χυμούς, μια γλώσσα με μνήμη που επιμένει και που ονομάζει τα αντικείμενα, που δίνει υπόσταση και στα πιο ταπεινά, κοφτή και κοφτερή, ευλύγιστη κι ολοζώντανη. </div><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 300px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5682288290329261890" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqnJ3GDiv5H4KhvcTe6RSzpcgvi-rLNMMJDtrShHAAFkO5USFlEgrwL4tQJI-lntK7myfVWNKXmXLCT0M5GH5ZnX4wBC8oMSAh3fwP9kr7_dMYD2RcvJhrh_Mf7Gu2Wg_QAGCzdE0jevI/s400/%25CE%259C%25CE%25AC%25CE%25BD%25CE%25B7+183.jpg" /><br />Κάπως έτσι «διαβάζω» και το εξώφυλλο: Ένα μικρό, ανυπεράσπιστο πουλάκι στην άκρη ενός γυμνού κλαδιού, στην άκρη του γκρίζου, χιονισμένου τοπίου. Η Καρυστιάνη έχω την εντύπωση πως εφάρμοσε αυτό που η Κική Δημουλά λέει για το ποίημα: ««...Βαδίζεις σε μιαν έρημο. Ακούς ένα πουλί που κελαηδάει. Όσο κι αν είναι απίθανο να εκκρεμεί ένα πουλί στην έρημο, ωστόσο εσύ είσαι υποχρεωμένος να του φτιάξεις ένα δέντρο. Αυτό είναι το ποίημα...» </span><br /><span style="color:#6600cc;"><br />Η Καρυστιάνη φτιάχνει το δέντρο μπορώντας να αφουγκραστεί στην έρημο τις ομιλούσες ψυχές των ανθρώπων. Και δεν είναι εύκολο αυτό. Θέλει μεγάλη ευαισθησία, πολλή αγάπη και επίμονη προσήλωση στο ουσιώδες – πράγματα σπάνια πια στον καιρό της κρίσης. Και δίνοντάς τους λόγο, μας προτρέπει να τις ακούσουμε κι εμείς, καθώς μας ψιθυρίζουν τη φράση του Εμπειρίκου: «Πάρε τη λέξη μου, δώσε μου το χέρι σου» </span><br /><div><span style="color:#6600cc;"></span></div><br /><div><span style="color:#6600cc;">Στο διαδίκτυο βρήκαμε αυτό το βίντεο του वंग्लौक της κινηματογραφικής λέσχης Άνδρου:<br /></span><br /><div align="center"><iframe height="315" src="http://www.youtube.com/embed/elwlDdKmSVU" frameborder="0" width="560"></iframe></div><br /><div></div></div><br /></div>Διονύσης Μάνεσηςhttp://www.blogger.com/profile/12336804337994151937noreply@blogger.com21tag:blogger.com,1999:blog-7731951930802974091.post-16221203564859728952011-11-30T19:26:00.008+02:002011-11-30T19:46:00.110+02:00Φωτογραφίζοντας τα τοπία του Γιώργου Ιωάννου<div align="center"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg56J8vcNuJ8WA_tf8RxEeyFL20JbkweAOJI8nJr0_YnM_SbEYwIoZ2amLuskXMzk_4hlLVf-JcYLvbSx_mPbJSEowNk0MCG97WuhxJfijRSCkL4lD15yH-mkU2BLymZtdmy9OEGjei_jM/s1600/2008+%25CE%2599%25CE%2591%25CE%259D%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%2591%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%259F%25CE%25A3+%252899%2529.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 300px; DISPLAY: block; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5680843967859546578" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg56J8vcNuJ8WA_tf8RxEeyFL20JbkweAOJI8nJr0_YnM_SbEYwIoZ2amLuskXMzk_4hlLVf-JcYLvbSx_mPbJSEowNk0MCG97WuhxJfijRSCkL4lD15yH-mkU2BLymZtdmy9OEGjei_jM/s400/2008+%25CE%2599%25CE%2591%25CE%259D%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%2591%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%259F%25CE%25A3+%252899%2529.jpg" /></a><br /><br /><div align="center"><span style="color:#993300;">Κάτι παιδιά της θεωρητικής που ταξιδεύουν αύριο για την <strong>«πρωτεύουσα των προσφύγων»,</strong> όπως ήθελε τη <span style="font-size:130%;"><strong>Θεσσαλονίκη</strong></span> ο <span style="font-size:130%;"><strong>Γιώργος Ιωάννου</strong>,</span> θα έχουν την ευκαιρία να βρουν, να διαπιστώσουν τις αλλαγές, να φωτογραφίσουν τα σημεία της πόλης που αναφέρονται στα αποσπάσματα που ακολουθούν και που είναι γραμμένα από το θεσσαλονικιό συγγραφέα στις αρχές της δεκαετίας του 1980.<br /><br />Πάρτε μια γεύση, λοιπόν, της Θεσσαλονίκης του Γιώργου Ιωάννου και, όταν επιστρέψετε, φέρτε μας να αναρτήσουμε τις φωτογραφίες σας από τα σημεία αυτά ( που τα υπογραμμίζουμε με έντονα γράμματα) αλλά κι από άλλα, από την πόλη της Θεσσαλονίκης όπως εσείς την είδατε. </span></div><br /><div align="center"><span style="color:#993300;"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 300px; DISPLAY: block; HEIGHT: 400px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5680842817885400834" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSww8tBIW7s9mK1xwv4gzqQDq5q7nd8sggYsnWO7Ipmm7Ay3uy1KN3qscaj_ZkKODPqmvOJsBr4nME2XAsoyT6tYVJ54YK9518f1lMRUd_-TcTQQZ1IQkY5QVbVqLOeWXk1npG4SPZqUE/s400/2008+%25CE%2599%25CE%2591%25CE%259D%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%2591%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%259F%25CE%25A3+%2528105%2529.jpg" /><br />«Για να εισχωρήσεις στην πόλη της Θεσσαλονίκης ερχόμενος από το <strong>Σταθμό,</strong> ανάγκη, σχεδόν απόλυτη, να περάσεις από την ερωτική <strong>πλατεία Βαρδαρίου</strong>, κάτι ανάλογο μα πολύ ευπρεπέστερο από την Ομόνοια, την οποία, άλλωστε, δεν είναι καθόλου απαραίτητο να διασχίσεις μπαίνοντας στην Αθήνα. Φτάνοντας με το τραίνο ή τη φαντασία μου στη Σαλονίκη τραβάω, μέσα από την <strong>Εγνατία</strong>, φυσικά, πάντοτε για το ψηλό σπίτι, όπου έζησα είκοσι πέντε χρόνια, το καλύτερο ψαχνό της ζωής μου, εκεί παραδίπλα στην <strong>πλατεία Χαλκέων</strong> και ας μην καθόμαστε πια σ’ αυτό, ας μην έχω κλειδί για ν’ ανοίξω την πόρτα, πίσω απ’ την οποία άλλοι τώρα αναπνέουν (…) »<br />«Το <strong>Βαρδάρι</strong> είναι χώρος ερωτικός, όλες τις ώρες της ημέρας, μα πιο πολύ το απόβραδο। Τη νύχτα ερημώνει σχεδόν ή μάλλον τα πεζοδρόμιά του γίνονται απλά περάσματα» </span></div><span style="color:#993300;"><br /><div align="center"><br />«Είμαι θρήσκος και θέλω αυτό να το ομολογήσω στο πρώτο πρόσωπο. Φίλοι με θρησκευτική βαθύτητα με βρίσκουν ελαφρό στα θρησκευτικά μου. Αλλά ελαφρός ξελαφρός, είμαι πολύ σταθερός σ΄ αυτά μου τα ρηχά ίσως αισθήματα. Πάντα, όταν φέρνω στο νου μου αυτή την προστατευτική ομπρέλα των δέντρων, με το φίνο άρωμα, προχωρώ και πηγαίνω σε μια εκκλησία. Φυσικά μόνον σε <strong>εκκλησία βυζαντινή</strong>. Προτιμώ την <strong>Αχειροποίητο</strong>, αλλά μου αρέσει και η <strong>Αγία Σοφία</strong>. Οι μικρές, όπως η <strong>Παναγία Χαλκέων</strong>, οι<strong> Άγιοι Απόστολοι</strong>, με καταπιέζουν, δεν μπορώ. Βυθίζομαι μες στην εκκλησία και προσπαθώ να συλλάβω το θεό. Το θεό και την πατρίδα σκέφτομαι. Αν ξαναγυρίσω σ’ αυτή την πόλη, θα ξαναγυρίσω για τις βυζαντινές εκκλησίες της – καταδυτικές συσκευές πρώτης τάξεως.»<br /></div><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 300px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5680842520426322866" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8AO2FdJtO23zx1r82fXcngk4PhD9zuYXobj72CvUUWiDxIiAQa93KL3IF9o6fP87_Ld3upGN7WxrLzeLPtAfxezRSLeLhUpI9zvSaCv8upT3JsPPYCvqEiJvriD4B1vUohUaWoZB-YSg/s400/2008+%25CE%2599%25CE%2591%25CE%259D%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%2591%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%259F%25CE%25A3+%2528163%2529.jpg" /><br />«Όλοι θυμόμαστε ή γνωρίζουμε την παλιά μορφή της Θεσσαλονίκης, που είχε διατηρηθεί στην <strong>Πάνω Πόλη,</strong> αλλά και στις συνοικίες τις επάνω από την <strong>Αχειροποίητο</strong>, τον<strong> Άγιο Θανάση</strong> και την <strong>Καμάρα</strong>, σχεδόν αναλλοίωτη μέχρι τη δεκαετία του ’50. Και σήμερα ακόμα υπάρχουν τμήματα, που μας δίνουν σαφή εικόνα εκείνης της εποχής. Η παλιά αρχιτεκτονική και ρυμοτομική μορφή της Θερσσαλονίκης ήταν ιδιαίτερα γραφική (…)»<br /><br />«Τα παλιά σπίτια, τα καμωμένα κατά τη βυζαντινή παράδοση, μερικά μάλιστα γνησίως βυζαντινά, υποκαταστάθηκαν από απρόσωπες πολυκατοικίες, άσχημες και όμοιες σχεδόν η μία με την άλλη, χωρίς ίχνος ελεύθερου χώρου, χωρίς ίχνος σχέσης, εξωτερικής μορφικής σχέσης, με ό,τι υποκατέστησαν ή με τον τόπο στον οποίο ανηγέρθησαν. Εκτός από τα σπίτια της <strong>οδού Αριστοτέλους.»<br /></strong><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 300px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5680842147539933650" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhz7rk2DS7vXfvc9vdEegthLtx_Iwt-MxhxWm5amDMipv0B64mpV2BWoOe1kyt1q25glQNZ3Rpjqj98is-w3rSns2pZh06fCr4monzuFtj1h2Nabx6RD1fsp8GYv4S2EMWIhKwdOYJiV0I/s400/2008+%25CE%2599%25CE%2591%25CE%259D%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%2591%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%259F%25CE%25A3+%252892%2529.jpg" /><br />« Εγώ, τελευταία, έρχομαι από την Αθήνα σπάνια και πού και μάλιστα για πολύ λίγο. Ξαφνιάζομαι, λοιπόν, ευχάριστα ή δυσάρεστα με διάφορα πράγματα, που έχουν στο μεταξύ γίνει ή αλλάξει. Ένα που με ξαφνιάζει πάντοτε ευχάριστα, είναι <strong>τα δέντρα της Θεσσαλονίκης</strong>. Δεν είναι μονάχα πολύ περισσότερα από εκείνα της πρωτεύουσας, αλλά είναι και ιδιαίτερα θαλερά. Αυτό σου δημιουργεί αμέσως μια ευχάριστη, μια αισιόδοξη εντύπωση για την πόλη και τους κατοίκους της. Παλαιότερα όμως δε συνέβαινε αυτό με τις δεντροστοιχίες της Θεσσαλονίκης. Δεν έδιναν αυτή την εντύπωση. Και ο λόγος ήταν ότι συνήθιζαν να κλαδεύουν αγρίως τα δέντρα. Τέτοια ήταν η μόδα…Τώρα που τα άφησαν ήσυχα, έχουν δημιουργηθεί δρόμοι και γωνιές μοναδικοί στην Ελλάδα. Δεν ξέρω πόσοι το έχουν προσέξει, αλλά εκείνο το μικρό πάρκο, <strong>το πάρκο του Αγίου Νέστορος</strong> θα έλεγα, γιατί εκεί περίπου πρέπει να βρισκόταν το αφιερωμένο σ’ αυτόν χτίσμα-εκείνο, λοιπόν, το πάρκο, που απλώνεται μπροστά από τον <strong>Άγιο Δημήτριο</strong>, είναι εξαίρετο και διαθέτει δέντρα και σκιές, που ούτε και στα πιο χλοερά χωριά δεν τα βρίσκεις. Η θαλερότητα των δέντρων του κάθε φορά με εκπλήττει.<br />Ο Δήμος Θεσσαλονίκης διακρινόταν πάντοτε για τα εξαίρετα δέντρα που φύτευε στους δρόμους. Πολλές <strong>μιμόζες</strong>, πάρα πολλές <strong>ακακίες Κωνσταντινουπόλεως</strong>, με κείνα τα ροζέ ωσάν πινέλα άνθη τους, πολλά δέντρα του Ιούδα, αλλά εκείνα τα άλλα με τα πλατιά μωβ λουλούδια, που από την πρώτη στιγμή τους μοιάζουν σαν αποξηραμένα. Απ’ό,τι θυμάμαι πάντοτε είχαμε μιμόζες και ακακίες Κωνσταντινουπόλεως. Όσο για τις κοινές ακακίες, αυτές πάντοτε έπνιγαν την πόλη στο λουλούδι και στο άρωμα. Ιβίσκους όμως που να φυτρώνουν σαν δέντρα στους δρόμους δεν έχουμε. Ούτε νερατζιές. Δεν τα σηκώνει το κλίμα. Τα δέντρα αυτά τώρα μας κάνουν μεγάλη εντύπωση, γιατί πρώτα τα κουρεύανε και δε φαντάζαν. Με τα δέντρα συμβαίνει εντελώς το αντίθετο απ’ ό,τι με τους ανθρώπους·ακούρευτα γίνονται ωραιότερα.<br />Η Αθήνα σήμερα δεν έχει δρόμο σαν την <strong>Τσιμισκή</strong> της Θεσσαλονίκης, που όταν το 1971 έφυγα ήταν ένας τυπικός, νοικοκυρεμένος και κομψός δρόμος μαγαζιών και γραφείων. Σήμερα τη βλέπεις και δεν την αναγνωρίζεις, ακριβώς από τα δέντρα αυτά που απλώθηκαν από πάνω της.<br />Αναπόσταστα μέλη του σώματος της Θεσσαλονίκης είναι οι <strong>βυζαντινοί ναοί</strong> της και τα άλλα <strong>βυζαντινά κτίσματα</strong>. Για τα διεσπαρμένα αυτά ανά την πόλη κτίσματα, που όμως τη συνέχουν, δεν είναι ανάγκη να πούμε τίποτε άλλο, γιατί έχουν λεχθεί πολλά και ίσως σοφά».<br /><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 300px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5680841941129671042" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVO4D7K8sx6vqghjz_BUDrxfaFCRoBHEIBf0Vnd0MW5rkSRXDAsaIAzyeLLTu7Nnl36HFElMXxjdyUCx2gR4clnUOiCwYpLISHk5s7FjePpCgQei7EecInO5NKsF2eDrTRN1pOD7VlTYs/s400/2008+%25CE%2599%25CE%2591%25CE%259D%25CE%259F%25CE%25A5%25CE%2591%25CE%25A1%25CE%2599%25CE%259F%25CE%25A3+%252880%2529.jpg" /><br />«Στη Θεσσαλονίκη, ως γνωστόν, ο ήλιος ανατέλλει από τη μεριά που ορίζεται από τον <strong>Χορτιάτη</strong> και δύει πάνω από τις εκβολές των ποταμών, πίσω περίπου από τον <strong>Κίσσαβο</strong>. Αυτά, βέβαια, μέσα σ’ ένα τόξο ανάλογα με τις εποχές. Τα χρώματα και το φως της ανατολής είναι χρώματα ορεινά ή μάλον ημιορεινά, καθώς τα όρη είναι πολύ μέτρια. Χρώματα απαλά, θέλω να πω, να δίνουν μια μάλλον δροσερή όψι προς τη μεριά της ανατολής. Η Θεσσαλονίκη δεν έχει βαριά χρωματισμένη ανατολή. Αντίθετα, έχει εξαιρετικά θεαματική δύση. Τα βουνά, πίσω από τα οποία δύει ο ήλιος, βρίσκονται πολύ μακριά, και εκτός αυτού έχουν μπροστά τους εκτάσεις μεγάλες με νερά, νερά της θάλασσας και νερά των ποταμών, που εκεί μεριά εκβάλλουν. Οι υδρατμοί τους, ακόμα και τις μέρες που δεν έχει συννεφιά, χρωματίζουν κατά τρόπο συναρπαστικό τον ορίζοντα. Αλλά το σπουδαιότερο μάλλον και το οποίο δίνει μια μυθική έννοια στην εικόνα της Θεσσαλονίκης είναι <strong>η αχλύς, η ελαφριά καταχνιά </strong>που πλανιέται।» </span></div><br /><p align="center"><span style="color:#993300;">Καλό σας ταξίδι, λοιπόν, και με το καλό να γυρίσετε να δούμε τις εικόνες και τις ιστορίες τους που θα μας φέρετε</span></p>Διονύσης Μάνεσηςhttp://www.blogger.com/profile/12336804337994151937noreply@blogger.com7